παράθυρο δίχως θέα

Μια οφθαλμαπάτη μπορεί να είναι όλα..

Ίσως ποτέ δε πέρασες από εδώ,

ή ίσως να πέρασες,

μα τα βήματα σου

θα τα σβήσει άμεσα ο καιρός.

Οι άνθρωποι ξεχνούν

το ίδιο και οι τόποι.

Ένας τοίχος με ένα παράθυρο ζωγραφισμένο.

Δεν υπάρχει ανοικτός ορίζοντας,

καθώς κοιτάς το παράθυρο

έχει ένα τοίχο από πίσω του.

Μια οφθαλμαπάτη

μια στιγμιαία ψευδαίσθηση

όπως τόσες άλλες.

Τι προτιμάς;

Την ψευδαίσθηση της προσωρινότητας

ή την αλήθεια και ας πονάει;

Τι επιλέγεις;

Να ζωγραφίζεις παράθυρα για να ξεγελάς τον τοίχο,

να ξεγελάς προσωρινά έστω, την πονεμένη σου καρδιά,

ή να σπάσεις τον τοίχο, όσο και αν θα ραγίσεις;

Ετοιμόρροπες ελπίδες

σε ουρανό μολυβένιο.

Και στην άκρη του ονείρου

μια φιλική ματιά.

Μα υπάρχει; Όντως είναι αληθινά φιλική;

Μήπως είναι μια ψευδαίσθηση και αυτή;

Δε ξέρεις αν αισθάνεται

δε ξέρεις τι καταλαβαίνει.
Σωστά,

"ο καθένας κουβαλάει το δικό του σταυρό".

Να εμπιστευτείς;

Άλλοι με τις πέτρες χτίζουν γέφυρες,

άλλοι σχηματίζουν παράθυρα,

άλλοι μεγάλους τοίχους..

Αγωνία. Φόβος. Αγάπη.

Δυσδιάκριτα μεγέθη. 

Δεν χωράνε αυτά
σε ψευδαισθήσεις.

Σε διακατέχουν.

Θες να φωνάξεις, θες να μοιραστείς,

μα σωπαίνεις.

Θες να προστατεύσεις την καρδιά σου,

στέκεσαι, αγγίζοντας το τοίχο.

Θα το δεις ως παράθυρο

θα το δεις ως πέρασμα,

θα το δεις ως εμπόδιο,

θα προλάβεις να το συντρίψεις;

Αγώνας μη χάσεις την περηφάνια σου,
κανένα να μην κουράσεις.
Κλείνοντας τα αυτιά σε όσα -από επιλογή- διαφέρεις,

δε θες να μοιάσεις.

Ξανά πίσω.

Ξανά στο πριν.
Ξανά εδώ.

Στα βιβλία, στην ακρόπολη, 

στο θέατρο, στην ομορφιά της ψυχής,

στην αιώνια αμετάβλητη αλήθεια,

στην κούραση, δίχως δικαιολογίες,

και ας μη τα αισθανθεί κανείς.

Στρέφεις το βλέμμα ψηλά

κοιτάς τον ουρανό

έτσι και για πάντα

καλώς ή κακώς.