...του κόσμου η ελπίδα...

(...)

...όταν ένα παιδί ξεφύγει και βρεθεί κάτω από τις ρόδες
του αυτοκινήτου, κάποιος θα το τραβήξει στο πεζοδρόμιο..
Και δεν το κάνει αυτό επειδή είναι
ανώτερος και θα του στήσουν μνημείο.
Οποιοσδήποτε θα τραβούσε το παιδί μακρυά
από το πεζοδρόμιο.

Αλλά εδώ είναι πολλοί πεσμένοι κάτω
από το αυτόκινητο και
κόσμος πόλυς τους προσπερνά
και τίποτα δεν κάνει.

Μήπως αυτό συμβαίνει γιατί έμειναν
πάρα πολλοί που υποφέρουν;
Μήπως δεν πρέπει πια να τους συντρέχει κανείς
γιατί είναι τόσο πολλοί;

Ολοένα πιο λίγο τους βοηθούν.
Ακόμη και οι πιο ευγενικοί άνθρωποι τους προσπερνούν
και είναι και τώρα το ίδιο ευγενικοί όπως ήταν πριν
τους προσπεράσουν.

Όσο πληθαίνουν εκείνοι που υποφέρουν
τόσο πιο φυσικά φαίνονται τα δεινά τους.

Ποιος θα εμπόδιζε να βραχούν τα ψάρια στη θάλασσα;
Και αυτοί το ίδιο που τυραννιούνται,
μοιράζονται τούτη τη σκληρότητα
απέναντι σε αυτούς τους ίδιους.

Είναι τρομερό να βλέπεις
με πόση ευκολία προσαρμόζεται ο άνθρωπος,
όχι μόνο στα βάσανα των ξένων
αλλά και στα δικά του.

Όλοι όσοι έχουν αναλογιστεί
αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση,
αρνιούνται να επικαλεστούν
o ένας τον οίκτο του άλλου.

Αλλά είναι αναγκαίος o
οίκτος του καταπιεσμένου για τον καταπιεσμένο.
Είναι του κόσμου η ελπίδα.

Μπέρτολτ Μπρεχτ