20 Φεβρουαρίου 2008

Η Mέθοδος Gronholm

Την προηγούμενη εβδομάδα βρέθηκα στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν, όπου παρακολούθησα την παράσταση “Η Mέθοδος Gronholm”, σε σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου.

Το έργο αναφέρεται στο σκληρό και απάνθρωπο τρόπο που εφαρμόζουν οι πολυεθνικές εταιρείες για τη πρόσληψη και την τελική επιλογή των υποψηφίων στελεχών τους. Η παράσταση ασχολείται με τη σκληρότητα στις εργασιακές σχέσεις, με την επιλογή προσωπικού.
Η υπόθεση του έργου είναι η ακόλουθη: oι τελευταίοι τέσσερις υποψήφιοι για μία θέση ανώτατου στελέχους σε μια σημαντική πολυεθνική εταιρεία συναντώνται και υποβάλλονται στις τελευταίες δοκιμασίες της διαδικασίας επιλογής, δοκιμασίες οι οποίες, ακροβατώντας στο παράλογο, δε φαίνεται να έχουν καμία σχέση με αυτή καθαυτή τη θέση εργασίας.

Οι πρωταγωνιστές παίζουν μεταξύ τους και το κοινό προσκαλείται να συμμετάσχει, προσπαθώντας να ανακαλύψει ποιο είναι το ψέμα και ποια η αλήθεια, εάν και όπου αυτό είναι δυνατόν. Όλες οι δοκιμασίες στις οποίες υποβάλλονται οι υποψήφιοι, όσο απίστευτο κι εάν φαίνεται, είναι εμπνευσμένες από πραγματικές τεχνικές επιλογής προσωπικού, καταγεγραμμένες σε σοβαρά έργα που έχουν εκπονήσει ειδικοί επί του θέματος.

Η ιδέα για το έργο αυτό γεννήθηκε στον συγγραφέα Χόρντι Γκαλθεράν από μια πραγματική ιστορία. Σε ένα δοχείο απορριμμάτων στη Βαρκελώνη βρέθηκε μια σειρά εγγράφων στα οποία ένας υπάλληλος του τμήματος προσωπικού από μια αλυσίδα σουπερμάρκετ είχε σημειώσει τις εντυπώσεις του για τους υποψηφίους που απευθύνονταν στη θέση του ταμία.
Τα σχόλια έβριθαν εκφράσεων σεξιστικών, ξενοφοβικών και ρατσιστικών, όπως “χοντρή”, “βλαμμένη, ούτε χειραψία δεν ξέρει να κάνει...”, “τσιριχτή φωνή, μοιάζει ηλίθιος...”, κλπ. Ο υπάλληλος, έχοντας εκείνη τη στιγμιαία «εξουσία», θεωρούσε ότι είχε το δικαίωμα να γράφει αυτές τις ανοησίες για άτομα που δε γνώριζε καθόλου, τη δύναμη να τους δώσει ή να τους αρνηθεί μια θέση εργασίας και τη δυνατότητα να είναι αδυσώπητος.
Οι υποψήφιοι προσπαθούν να παρουσιάσουν μια καλή εικόνα για το άτομό τους, μια εικόνα “επαγγελματικώς ορθή”, προσπαθώντας να κάνουν αυτό που πιστεύουν ότι είναι το προσδοκώμενο, διατεθειμένοι ακόμη και να υποστούν κάποιες ταπεινώσεις προκειμένου να προσληφθούν στη δουλειά που είχαν ανάγκη.

Πρόκειται για ένα έργο ιδιαίτερα σύγχρονο, πρωτότυπο και δυνατό! Απο τους ηθοποιούς ξεχωρίζει ιδιαίτερα ο Καραμίχος, του οποίου του αξίζουν συγχαρητήρια, καθώς συμμετείχε και στην μετάφραση του έργου. Το κείμενο είναι πολύ έξυπνο. Νομίζω πως οι περισσότεροι απ' όσους έχουν βιώσει αυτή την διαδικασία, σε κάποια σημεία του έργου θα ταυτιστούν με κάποιον από τους ήρωες. Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο, το έργο είναι άμεσα πολιτικό, εφόσον αφορά τις ανθρώπινες σχέσεις στον ιδιαίτερα ανταγωνιστικό τομέα της αγοράς εργασίας.


Το έργο καταλήγει στο συμπέρασμα ότι δεν έχει σημασία ούτε ποιοι είμαστε, ούτε πώς είμαστε, αλλά ποιοι φαινόμαστε ότι είμαστε. Η πραγματική μας ταυτότητα δεν ενδιαφέρει κανέναν, ούτε καν εμάς τους ίδιους. Ασχολείται με αυτές τις μικρές, παράπλευρες επιπτώσεις του καπιταλισμού. «Η Μέθοδος Γκρόνχολμ» έχει αποσπάσει συνολικά περισσότερα από είκοσι βραβεία. Επίσης, έχει γυριστεί σε ταινία το 2003, με το τίτλο «El Metodo». Η ταινία απέσπασε δύο βραβεία Goya, το ένα εκ των οποίων ήταν αυτό του καλύτερου διασκευασμένου σεναρίου.

ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ - ΥΠΟΓΕΙΟ

Πεσμαζόγλου 5, κέντρο, 2103228706
Κοινωνικό του Χόρντι Γκαλθεράν Σκηνοθ.: Δ. Χρονόπουλος.
Παίζουν: Γ. Καραμίχος, Π. Λαγούτης, Χρ. Σαπουντζής, Β. Παπαδοπούλου. Μετάφρ.: Γ. Καραμίχος, Μ. Τσατσαρώνη. Σκην.-κοστ.: Γ. Γαβαλάς. Φωτ.: Λ. Παυλόπουλος.
Πηγές:
http://www.theatro-technis.gr/, www.kathimerini.gr

18 Φεβρουαρίου 2008

Βραβεία World Press Photo 2008

Πιστεύω πολύ στο ότι μια (καλή) φωτογραφία ίσον χίλιες λέξεις.. Ειδικότερα θαυμάζω τη δουλειά των φωτορεπόρτερ.. οι οποίοι συμβάλλουν, κάποιες φορές και με το κίνδυνο της ζωής τους, στην διαιώνιση της ιστορίας.
Αρκεί μόνο να σκεφτείτε ότι από όπου απουσιάζουν οι φωτορεπόρτερ, η ιστορία στερείται πάντα μια σημαντική καταγραφή της.
Τους φωτορεπόρτερ που απαθανατίζουν ιστορικές στιγμές και τις μοιράζονται με όλο το κόσμο, βράβευσε και εφέτος – όπως κάνει από το 1955 – το World Press Photo.
Η διάκριση αυτή είναι από τις σημαντικότερες για κάθε φωτογράφο. Τέχνες, περιβάλλον, αληθινές ιστορίες, πορτρέτα, καθημερινότητα, σπορ, φύση είναι κάποιες από τις κατηγορίες, για τις οποίες διαγωνίστηκαν 5.019 φωτογράφοι από 125 χώρες. Συγκεκριμένα στάλθηκαν στην κριτική επιτροπή πάνω από 80.000 φωτογραφίες. Τα βραβεία μοιράστηκαν 59 φωτογράφοι από 23 χώρες. Σας παραθέτω ορισμένες από τις βραβεύσιμες φωτογραφίες.
Η επιλογή ήταν πραγματικά πολύ δύσκολη.
Αυτή είναι η καλύτερη φωτογραφία για το 2007. Ο Βρετανός φωτογράφος Tim Hetherington φωτογράφισε αυτόν τον εξαντλημένο Αμερικανό στρατιώτη απο το πόλεμο στο Αφγανιστάν.Ο Paul Nicklen απο τον Καναδά, φωτογράφισε για το National Geographic τη παραπάνω φωτογραφία και κέρδισε το 2ο βραβείο στις Εικόνες απο τη Φύση. Ενα narwhal στο Νουναβούτ, όπου το κυνήγι των θαλασσιών θηλαστικών.....αποτελεί καθημερινή συνήθεια.
Ο Δανός φωτογράφος Erik Refner κέρδισε το πρώτο βραβείο στην κατηγορία των Σπορ. Απαθανάτισε την εξάντληση του αθλητή λίγο πριν ολοκληρώσει το μαραθώνιο της Κοπεγχάγης.
Ο Αμερικανός John Moore βρέθηκε λίγα μέτρα μακριά απο το σημείο της δολοφονίας της Μπεναζίρ Μπούτο στο Πακιστάν και κέρδισε ένα βραβείο για μια εικόνα που στιγμάτισε πολιτικά το 2007.
Ο Justin Maxon, φωτογράφισε μια οικογενειακή στιγμή στον Κόκκινο Ποταμό του Βιετνάμ, ανάμεσα σε ένα γιο και μια μητέρα, η οποία όμως είναι άστεγη και πάσχει απο AIDS... O Νοτιοαφρικανός φωτογράφος Brent Stinton φωτογράφισε τη παραπάνω νεκρώσιμη ακολουθία, ενός γορίλα που ζούσε στο Εθνικό Πάρκο του Ανατολικού Κονγκό. Απαιτούνται αρκετά χέρια για τη μεταφορά του και κανείς δεν γνωρίζει που τον πηγαίνουν..
Αν κάποιος επιθυμεί να δεί όλες τις φωτογραφίες, ας κάνει κλικ στο:

14 Φεβρουαρίου 2008

Κάρολος Κουν

«Η Τέχνη είναι μεγάλη. Θα την πλησιάσουμε με ευλάβεια και σεβασμό.
Δεν έχουμε το δικαίωμα να την κατεβάζουμε στο ανάστημά μας»
(13 Σεπτεμβρίου 1908-14 Φεβρουαρίου 1987)
Σαν σήμερα, 14 Φεβρουαρίου του 1987 έφυγε από τη ζωή ο Κάρολος Κουν. Επίσης, εφέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη γέννηση του.

Ο Κάρολος Κουν υπήρξε μια ξεχωριστή προσωπικότητα.
Δυστυχώς λόγω ηλικίας, δεν πρόλαβα να δω κάποιες από τις θρυλικές παραστάσεις του, ούτε μπόρεσα να ακούσω από το στόμα του κάποιες από τις ρηξικέλευθες απόψεις του.
Θαυμάζω όμως το τρόπο με τον οποίο άλλαξε ριζικά την ιστορία του ελληνικού θεάτρου. Κάθε φορά που τυχαίνει να παραβρεθώ στο χώρο του Θεάτρου Τέχνης, αισθάνομαι έντονα τη συνεισφορά και τη παρουσία του. Ο Κάρολος Κουν υπήρξε αδιαμφισβήτητα ένας άνθρωπος με πάθος για δημιουργία. Η απουσία του, ιδιαίτερα στη σημερινή εποχή, είναι έντονη.
«Πρέπει να πιστεύουμε σε θαύματα, για να γίνουν θαύματα», είχε πει ο Κάρολος Κουν το 1943. Ο ίδιος τα πίστεψε και ώθησε και τους υπόλοιπους να τα πιστέψουν. Και τα θαύματα έγιναν.

«Δεν κάνουμε θέατρο για το θέατρο. Δεν κάνουμε θέατρο για να ζήσουμε. Κάνουμε θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας, το κοινό που μας παρακολουθεί κι όλοι μαζί να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέραιος πολιτισμός στον τόπο μας. Το Θέατρο Τέχνης είναι μια εκδήλωση ζωής».
Ο Κάρολος Κουν ήρθε στην Ελλάδα στα 21 του χρόνια και ξεκίνησε την επαγγελματική του σταδιοδρομία, ως καθηγητής Αγγλικών στο Κολλέγιο Αθηνών. Εκεί, σκηνοθέτησε τις πρώτες του παραστάσεις.
Το 1933, ιδρύει μαζί με τον Γιάννη Τσαρούχη, τη Λαϊκή Σκηνή. «Τα αισθητικά στοιχεία που με συνεπήραν τότε», λέει ο ίδιος μετέπειτα, «συνδέονταν με το Ελληνικό Λαϊκό, το κάπως σχηματοποιημένο, όπως φανερωνότανε στη ζωή τη γνήσια χωριάτικη και νησιώτικη, στα δημοτικά μας τραγούδια και πιο πίσω, στις Βυζαντινές αγιογραφίες και στα αρχαία αγγεία».
Σημαντική υπήρξε η γνωριμία του με τον Φώτη Κόντογλου. Καθώς, όπως έλεγε, εκείνος τον βοήθησε να έρθει σε επαφή με καθετί ελληνικό. Στην εναρκτήρια παράσταση της Ερωφίλης του Χορτάτση το 1934, ο Κουν τοποθετεί τους ηθοποιούς σύμφωνα με τις αγιογραφίες του Κόντογλου και τους φωτίζει σαν από φως καντηλιού.
Το 1950, οικονομικές δυσκολίες αναστέλλουν τη λειτουργία του Θεάτρου Τέχνης, το οποίο επαναλειτουργεί το 1954 στο Υπόγειο. Ο Κουν, συνεχίζει να δουλεύει ακούραστα, πλάθοντας ρόλους που «μυρίζουν ανθρωπίλα», παρά το χλευασμό που δέχεται από τους...«ειδικούς» της τέχνης. Το θέατρό του, χαρακτηρίστηκε από «ερασιτεχνικό» μέχρι «αρρωστημένο», από αρκετούς από εκείνους, που αργότερα σπεύδουν να δηλώσουν φίλοι του.
Χαρακτηριστική ήταν η υποδοχή της παράστασης «Όρνιθες», που παρουσιάστηκε το 1959 στο Ηρώδειο, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Η παράσταση διακόπηκε από τις αποδοκιμασίες, ενώ ο Κουν, χαρακτηρίστηκε «βέβηλος». Πρόκειται για την ίδια παράσταση, που ακόμα και σήμερα θεωρείται αξεπέραστη. Μια παράσταση σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν, μουσική Μάνου Χατζιδάκι, σκηνικά Γιάννη Τσαρούχη και χορογραφία Ζουζούς Νικολούδη.

Ο χλευασμός των Ελλήνων, έρχεται σε αντίθεση με τους επαίνους και το σεβασμό των ξένων. Κι όμως, ο Κουν απορρίπτει τις προτάσεις σκηνοθεσίας στο εξωτερικό και επιμένει στο έργο του στην Ελλάδα. Ανεβάζει παραστάσεις με αξεπέραστο πάθος. Οι κύριοι στόχοι του ήταν η ανάδειξη νέων ελλήνων συγγραφέων, η δημιουργία "Σχολής" για την κατάκτηση της θεατρικής τέχνης, η γνωριμία του ελληνικού κοινού με τους μεγάλους ξένους κλασικούς και σύγχρονους συγγραφείς, η ερμηνεία του Αρχαίου Δράματος.

Ο Κάρολος Κουν, διδάσκει και συνεργάζεται, με ηθοποιούς που σφραγίζουν με την παρουσία τους το ελληνικό θέατρο, όπως η Ελένη Χατζηαργύρη, ο Γιώργος Αρμένης, η Μάγια Λυμπεροπούλου, ο Μίμης Κουγιουμτζής, ο Νίκος Χαραλάμπους κ.α.

Το κράτος για πολλά χρόνια είναι απών. Μόνο το 1975, το Θέατρο Τέχνης επιχορηγείται - 33 χρόνια μετά την ίδρυσή του - ενώ το 1980, του επιτρέπεται η είσοδος στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, όπου παρουσιάζει με τεράστια επιτυχία, την τριλογία του Αισχύλου «Ορέστεια».
Δυστυχώς, ο Κάρολος Κουν δεν πρόλαβε να απολαύσει τους καρπούς των κόπων 50 ετών, ούτε την αναγνώριση, καθώς η υγεία του είχε κλονιστεί. Στις 14 Φεβρουαρίου 1987, τη μέρα που έχει οριστεί η πρεμιέρα της παράστασης «Ο ήχος του όπλου» της Λούλας Αναγνωστάκη, ο Κάρολος Κουν σβήνει, αφήνοντας όμως πλούσια παρακαταθήκη, τόσο στους μαθητές του, όσο και σε όλο τον κόσμο.
Σπουδαίες προσωπικότητες έγραψαν διθυραμβικά λόγια για τον Κάρολο Κουν:
Ελύτης, Μαρωνίτης, Γκάτσος.

" ...Οδηγός μας στάθηκε αυτό που υπήρχε γύρω μας, σε μορφές, σε ήχους, σε σχήματα."
"Η αφετηρία και η βάση του θεάτρου, όπως και κάθε μορφής τέχνης, είναι η ποίηση και η μαγεία. Αν λείψουν αυτά, δεν υπάρχει θέατρο".

11 Φεβρουαρίου 2008

Φιλία

Ο αγαπητός Ocean, με καλεσε σε ακομη ένα παιχνιδι, αυτή τη φορα να γράψω ένα κείμενο για τη φιλία στη ζωή μου.

Η αληθινή φιλία είναι ένα δώρο.
Ένας θησαυρός, που λίγοι τον κατακτούν.
Οι φιλίες, με την έννοια που τις έχω στο μυαλό και στη ζωή μου, μπορούν να είναι εφικτές μόνο όταν καθορίζονται και διαπνέονται από αυτή τη παρορμητική δύναμη που λέγεται αγάπη.

Η ανιδιοτελής αγάπη πέρα από μικρότητες, εγωισμούς, ανταγωνισμούς και ζήλιες. Στήριγμα σε χαρές και σε λύπες.
Η αξία της αγάπης, η οποία έχει ισοπεδωθεί στην εποχή μας, για μένα είναι η αρχή και η βάση κάθε φιλίας..
Θεωρώ ότι υπήρξα αρκετά τυχερή, ως προς το θέμα της φιλίας στη ζωή μου.
Τι είναι «φίλος» για εμένα με λίγες λέξεις?
Κάποιος με τον οποίο μπορείς να σκεφτείς, να αισθανθείς ασφάλεια, να χαθείς, να ταξιδέψεις, να μοιραστείς την αλήθεια και τα όνειρα σου.
Να ξέρεις ότι θα είναι κοντά σου όταν θα τον χρειαστείς.
Να δίνεις, να παίρνεις, να ακούς τη φωνή του χωρίς να μιλάει, να μπαίνεις στη καρδιά του και να νιώθεις τι αισθάνεται.

Βέβαια έχω χάσει φίλους. Και έχω προδοθεί.
Ίσως να έχω πληγώσει και εγώ από δική μου απερισκεψία.
Αλλά όποιον τον αδίκησα, νομίζω ότι επέστρεψα με μία συγνώμη.
Το σίγουρο είναι ότι τελικά δεν κάνω για «επιφανειακές» σχέσεις.
Μ’ αρέσει πολύ να εμβαθύνω και να μπαίνω στη ψυχή του άλλου.
Γι' αυτό ακριβώς από μικρή, δημιουργούσα στενές σχέσεις και φιλίες μόνο με λίγα επιλεγμένα άτομα, ποτέ δεν ήθελα και δεν μπορούσα να κολλήσω με όλους.
Για να θεωρήσω κάποιον φίλο, πρέπει να υπάρχει χημεία, κοινά ενδιαφέροντα, αγάπη και παρόμοιες αντιλήψεις για τη ζωή.
Πιστεύω πολύ στην αξία του χρόνου.
Είναι όμορφο ο χρόνος να δυναμώνει τα συναισθήματα, αντί να τα καταστρέφει.
Ο Τσέχοφ έγραψε : «Η φιλία είναι ένα μονοπάτι, πάνω στο οποίο πρέπει να περπατάς καθημερινά, διαφορετικά καλύπτεται με αγριόχορτα και το μονοπάτι χάνεται
Αυτό ακριβώς πιστεύω.
Η φιλία πρέπει να τροφοδοτείται καθημερινά με ενδιαφέρον, αγάπη.
Και με τη πάροδο του χρόνου να δημιουργείται μια αληθινή σχέση, στηριγμένη στον αμοιβαίο σεβασμό.

Αυτή τη φορά όποιος θέλει ας συμμετάσχει, έτσι χωρίς πρόσκληση.

Σας αφήνω με ενα αγαπημένο τραγουδάκι σχετικό με το θέμα..
Καλή εβδομάδα σε όλους!

Related Posts with Thumbnails