Οι καρτ ποσταλ / Victoria Hislop

«Ώρες ώρες, σχεδόν δεν βρίσκω λόγια να περιγράψω την ομορφιά αυτής της χώρας. Οι άνθρωποι που έχουν γεννηθεί εδώ, ειδικά αυτοί που δεν έχουν ταξιδέψει έξω από την Ελλάδα, ίσως υποθέτουν ότι κάπως έτσι είναι και ο υπόλοιπος κόσμος ή ίσως την έχουν συνηθίσει τόσο πολύ που δεν ασκεί τέτοια επίδραση πάνω τους. Όμως ένιωσα πολλές φορές κεραυνοβόλο έρωτα στην Ελλάδα. Αισθάνομαι σαν εθισμένος που περιμένει τη δόση του, προσδοκώντας την επόμενη φορά που η καρδιά μου θα κοντοσταθεί έκπληκτη σε μια αναπάντεχα όμορφη θέα.» (σ.191)

«Οι καρτ ποστάλ» είναι το πρώτο βιβλίο της Victoria Hislop που διαβάζω. Μετά από τη μεγάλη επιτυχία που σημείωσε το «Νησί», η συγγραφέας έγινε πασίγνωστη στη χώρα μας. Μόλις εκδόθηκε το νέο της βιβλίο, οι εκδόσεις Διόπτρα μου έδωσαν την ευκαιρία να βρεθεί στην κατοχή μου. Το βέβαιο είναι ότι διαβάζοντας το συγκεκριμένο βιβλίο, σε διακατέχει η μεγάλη αγάπη της συγγραφέως για την Ελλάδα. Η Hislop έχει κάνει εκτεταμένη έρευνα και αυτό φαίνεται από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα.  

Η ιστορία έχει ως εξής. Κάθε βδομάδα, στο γραμματοκιβώτιο της Έλι καταφθάνουν καρτ ποστάλ, με παραλήπτη ένα όνομα που της είναι άγνωστο, δίχως διεύθυνση αποστολέα και με μόνο το γράμμα Α αντί για υπογραφή.  Οι καρτ ποστάλ απεικονίζουν διάφορα μέρη της Ελλάδας και γεμίζουν με χρώμα τη ζωή της Έλι στο Λονδίνο. Έπειτα από έξι μήνες, ξαφνικά, σταματούν να έρχονται και η κοπέλα απογοητεύεται. Όμως το κολάζ που έχει φτιάξει με τις καρτ ποστάλ, την έχει ήδη μαγέψει. Αποφασίζει να ταξιδέψει στην Ελλάδα για να δει αυτή τη χώρα με τα δικά της μάτια. 

«Έσκισε τη σελίδα και την καρφίτσωσε πλάι στις κάρτες στον πίνακα από φελλό, σημειώνοντας όλους τους τόπους και ιχνηλατώντας το ταξίδι του αποστολέα. Άρτα, Πρέβεζα, Μετέωρα. Όλα τους μαγικά και ασυνήθιστα ονόματα.

Αυτή η χώρα, που δεν την είχε ποτέ της επισκεφθεί, γινόταν κομμάτι της ζωής της. Όπως σημείωνε εύστοχα και ο ίδιος ο αποστολέας, οι εικόνες ήταν ανήμπορες να μεταφέρουν τις μυρωδιές ή τους ήχους της Ελλάδας. Το μόνο που μπορούσαν να προσφέρουν ήταν μια φευγαλέα ματιά, ένα στιγμιότυπο. Ακόμη και έτσι όμως, η Έλι είχε αρχίσει να την ερωτεύεται.» (σ. 10)

Το πρωί που αναχωρεί, φτάνει στο γραμματοκιβώτιό της ένα σημειωματάριο. Οι σελίδες του διηγούνται την ιστορία της οδύσσειας ενός άντρα που ταξιδεύει στην Ελλάδα. Η ιστορία του Α ξεδιπλώνεται παράλληλα με την ανακάλυψη όχι μόνο ενός πολιτισμού, αλλά και της λαχτάρας του να μπορέσει να ξαναζήσει τη δική της ζωή στο έπακρο.

Ναύπλιο, Καλαμάτα, Αρκαδία, Πάτρα, Μεσολόγγι, Άρτα, Πρέβεζα, Μετέωρα, Δελφοί, Άνδρος, Ικαρία... Ίσως να μην είναι υπερβολή να πούμε ότι η Hislop λειτουργεί ως μια πρέσβειρα της Ελλάδας, που απ' ότι φαίνεται γνωρίζει πολύ καλά. Στο συγκεκριμένο βιβλίο μου άφησε την αίσθηση ότι η δημοσιογραφική της ιδιότητα καλύπτει τη συγγραφική της δεινότητα. Πολλές πληροφορίες παρουσιάζονται με αφορμή την επίσκεψη σε κάποιο νέο τόπο της Ελλάδας, αλλά με έναν θελκτικό τρόπο που δεν γίνεται βαρετός. Εκτός όμως από την αγάπη για την ομορφιά και την κληρονομιά της χώρας, η Hislop εκθέτει και έναν έντονο προβληματισμό για την κρίση και την εκτεταμένη καταστροφή που επιφέρει στις ζωές των ανθρώπων, ιδιαίτερα των νέων, αλλά και τη γενικότερη παρακμή της εποχής μας.

«Φαντάστηκα τους μελλοντικούς επισκέπτες, μετά από δυο χιλιάδες χρόνια, να προσπαθούν να βγάλουν νόημα: από τη μια η Ακρόπολη και από την άλλη το φράγμα του Αχελώου. Στην ίδια χώρα; Μα τι πήγε στραβά; Θα είναι ένα μυστήριο, σαν το δίσκο της Φαιστού.» (σ.192)

Θα μπορούσε το βιβλίο να χαρακτηριστεί ως χρονογράφημα. Καθώς θέτει προβληματισμό για κοινωνικά, πολιτιστικά και ηθικά ζητήματα, όπως και για θέματα της επικαιρότητας που απασχολούν την κοινή γνώμη. Η Hislop επισκέπτεται την Ελλάδα επί 40 χρόνια, κάτι που είναι φανερό στο βιβλίο της. Συναισθάνεται απόλυτα τον "παλμό της εποχής" και έχει καταγράψει τις αλλαγές στο πέρασμα του χρόνου. Δεν παρουσιάζει απλά ενδιαφέρον να βλέπεις το πώς αντιλαμβάνεται τη χώρα σου κάποιος ξένος, μα επιπλέον νομίζω ότι σε βοηθά στο να την κατανοήσεις εσύ ο ίδιος καλύτερα. Την περιέργεια μου όμως κέντρισε και η εικόνα για τη ζωή εκτός της Ελλάδας, όπως παρουσιάζεται στο βιβλίο π.χ. στην Αγγλία και στη Γερμανία.

«Μιλήσαμε για τα φύλα και την εξουσία και την υπερίσχυση του ανδρικού Εγώ στην ελληνική κοινωνία. Είναι δυνατές οι γυναίκες στην Ελλάδα, όμως συχνά οι παλαιότερες μοιάζουν να υποτάσσονται στους άνδρες τους. Κανείς δε διαφώνησε. Όλοι τους είχανε μητέρες οι οποίες έκαναν όλα τα ψώνια, το μαγείρεμα και το καθάρισμα, ακόμη κι αν δούλευαν πλήρες ωράριο εκτός σπιτιού και οι ίδιες.» (σ. 72)

Τέλος ένα "συν" της συγκεκριμένης όμορφα επιμελημένης έκδοσης είναι οι εμβόλιμες υπέροχες φωτογραφίες των καρτ ποστάλ. Ουσιαστικά η τέχνη της φωτογραφίας συνομιλεί με τις ιστορίες, δημιουργώντας ένα διαρκή διάλογο με τα διηγήματα που αποτελούν αφηγήσεις των καρτ ποστάλ. 

Victoria Hislop, Οι καρτ ποστάλ, μτφ. Φ. Πίπη, Διόπτρα, 2016. 

πάλι εδώ

Πλατεία Ψηλά Αλώνια, Πάτρα 

- ακριβώς μια εβδομάδα πριν -

Φθινοπωρινά σοκάκια

Γαλάζιο 

Αλάμπρα

...τότε...

...τώρα...

"ενοικιάζεται το παρόν"

Σ' όλη την Ελλάδα, δίπλα από τα απομεινάρια αρχαίων βλέπεις και μια γάτα.

Τυχαίο; Δε νομίζω...

Υπάρχουν κάποιες πόλεις που μιλάνε μέσα σου με ιδιαίτερο τρόπο. Γιατί τις έχεις συνδυάσει με ανθρώπους και συγκεκριμένες στιγμές σου. Μια τέτοια πόλη είναι για μένα η Πάτρα. Αυτό το γράφω δίχως να τη γνωρίζω σε απόλυτο βαθμό. Καθώς την έχω τριγυρίσει κάτω από συγκεκριμένες περιστάσεις. Εδώ ζούσε και ένας από τους πιο αγαπημένους μου ανθρώπους, που έφυγε όμως νωρίς. Έκτοτε όποτε πάω είναι έντονη η απουσία του. 

Το προηγούμενο σαββατοκύριακο βρέθηκα στην Πάτρα, είχα να πάω από το 2011, ακριβώς πριν 5 χρόνια. Προσπάθησα να γράψω ένα κείμενο για την ορκωμοσία του μεταπτυχιακού, αλλά τελικά δεν ήταν τόσο εύκολο. Έγραφα και έσβηνα συνέχεια τις λέξεις. Είναι ότι συνέβησαν τόσα πολλά τα προηγούμενα χρόνια.  Από την όλη πορεία, θα κρατήσω την εμπειρία, τον κόπο, τα σαββ/κα και τις αργίες που αφιερώνονταν στο διάβασμα και στην έρευνα. Πολύ γράψιμο, με άλλο τόσο σβήσιμο. Τους ανθρώπους που μου έκλεισαν την πόρτα, μα και εκείνους που με άφησαν να αισθανθώ τι σημαίνει δικαίωμα στο όνειρο και στη μετεκπαίδευση ειδικά σε μια χώρα που βρίσκεται συνέχεια πριν από το γκρεμό. 

Τις τρεις υποτροφίες σερί που μου εξασφάλισαν την ευκαιρία να ολοκληρώσω ένα μάστερ με μηδενικά δίδακτρα. Τη χαρά της Γενναδείου. 

Τι έχασα, τι κέρδισα. Η αλήθεια είναι πως ο χρόνος ήταν τόσο ελάχιστος που έχασα κάποια άλλα πράγματα, όμως κέρδισα σίγουρα αλλού. Από αυτή την οπτική, άξιζε το πολύχρονο ταξίδι. Που εστιάζω; Στους ανθρώπους που στάθηκαν στο πλάι μου, με στήριξαν και με εμψύχωσαν.  Σε εκείνους που τόνιζαν τη σημασία αυτού του στόχου, όταν εγώ η ίδια έχανα το νόημα. Και ήταν δίπλα μέχρι το τέλος. Έγραψα κάτι τις προηγούμενες μέρες, θα το επαναλάβω εδώ: "Είμαστε οι προσθέσεις και οι αφαιρέσεις μας. Συναθροίσεις των στιγμών μας. Γι' αυτό μη ξεχνάς• μόνο αυτή η στιγμή υπάρχει, έχεις αυτό το "τώρα" και τίποτα άλλο. Όλα τελειώνουν κ όλα αρχίζουν εδώ." 

Θησαυροί από τις Συλλογές του Ερμιτάζ, Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο

Σάββατο μεσημέρι στο προαύλιο του Βυζαντινού & Χριστιανικού Μουσείου 

στην έκθεση «Ερμιτάζ: Πύλη στην Ιστορία».

Το έκθεμα που κερδίζει κύρια τις εντυπώσεις είναι το παραπάνω.

«Έρως και η Ψυχή», 1801-1803, Antonio Canova

Εξαιρετικό πραγματικά!

«Έρως και η Ψυχή» του Rodin 

Πρόκειται για μια θεματολογία που γνώρισε

 ιδιαίτερη διάδοση στην γλυπτική του νεοκλασικισμού. 

Τα σπουδαία εκθέματα που φιλοξενούνται στην έκθεση δεν σταματάνε εδώ, άλλωστε το Ερμιτάζ είναι ένα μυθικό μουσείο με εξαιρετικές μοναδικές συλλογές. 

Ένα από τα μεγαλύτερα και σημαντικότερα Μουσεία του κόσμου. 

Το Ερμιτάζ ιδρύθηκε το 1764, όταν η αυτοκράτειρα Μεγάλη Αικατερίνη απέκτησε μια εντυπωσιακή συλλογή έργων τέχνης.  Έκτοτε εμπλουτίζει συνεχώς τις συλλογές του.

Είναι η πρώτη φορά που εκτίθενται στους χώρους του Βυζαντινού Μουσείου αυτοί οι σημαντικοί αρχαιολογικοί θησαυροί και έργα τέχνης που προέρχονται από τις αυτοκρατορικές συλλογές του Ερμιτάζ της Αγίας Πετρούπολης. 

80 αρχαιολογικά αντικείμενα και έργα τέχνης (ζωγραφικοί πίνακες, έργα μικροτεχνίας και γλυπτά) αντιπροσωπευτικά των σημαντικότερων συλλογών του Μουσείου Ερμιτάζ που χρονολογούνται από τον 5ο αι. π.Χ. μέχρι και τον 20ό αιώνα με χαρακτηριστικά έργα που εμπλούτισαν τις συλλογές του μετά την οκτωβριανή επανάσταση και μέχρι σήμερα.

Είναι μικρή η έκταση της έκθεσης,

μα δεν έχεις κάθε μέρα την ευκαιρία να θαυμάσεις από κοντά

 έργα των Ελ Γκρέκο, Καραβάτζιο, Ρούμπενς, Ροντέν...

Στο μπαλκόνι του Βυζαντινού Μουσείου, στο τέλος μιας δύσκολης εβδομάδας. Στάθηκα λίγο εδώ ατενίζοντας ένα αγαπημένο κομμάτι της Αθήνας - μπροστά μου ο Λυκαβηττός - και έναν καθαρό ουρανό. Αυτές οι επισκέψεις δε λειτουργούν μόνο επιμορφωτικά, μα

κυρίως ψυχοθεραπευτικά! Αξίζει να την επισκεφτείτε.

Διάρκεια έκθεσης: 2 Νοεμβρίου 2016 έως 26 Φεβρουαρίου 2017

Τρεις μέρες, μια ζωή / Πιερ Λεμετρ, Μίνωας

Ο έφηβος Αντουάν, ένα μοναχικό αγόρι, κλονίζεται ψυχικά από το θάνατο του Οδυσσέα, του αγαπημένου του σκύλου. Γεμίζει με οργή και θυμό. Αναζητά αντίποινα και εκδίκηση. Στα πλαίσια ενός παιχνιδιού σκοτώνει τον εξάχρονο Ρεμί. Μέσα σε πανικό προσπαθεί να σκεφτεί τρόπους για να κρύψει το πτώμα του. Περπατάει πάνω κάτω δίπλα στο πτώμα που δεν θέλει πια να βλέπει, του προκαλεί πανικό, δεν τον αφήνει να σκεφτεί. Η έκταση της καταστροφής τον έχει καταρρακώσει. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα η ζωή του έχει αλλάξει πορεία. Είναι ένας δολοφόνος. Αποφασίζει να κρύψει το πτώμα. Από εκείνη τη στιγμή η ζωή του αλλάζει ακαριαία, μαζί με την επιφανειακά ήρεμη ζωή της επαρχιακής πόλης. Μια περιοχή που καλύπτεται από πυκνά δάση και από ράθυμους αργούς ρυθμούς. Η ξαφνική εξαφάνιση του μικρού παιδιού ανατρέπει τη ζωή των κατοίκων και θεωρείται ως ο προάγγελος επερχόμενων καταστροφών.

Οι κάτοικοι τρομαγμένοι ζουν υπό το άγχος των συνεχόμενων ερευνών. Ανακρίσεις, αστυνομία, δημοσιογράφοι, μάρτυρες, υποψίες, φήμες, παράξενες θεωρίες, κρυμμένα μυστικά. Καθώς ο κλοιός σφίγγει γύρω από τον πιθανό δράστη συμβαίνουν απρόβλεπτα γεγονότα, που συνεχώς αναδιαμορφώνουν τα δεδομένα...  

Ο βραβευμένος με Goncourt συγγραφέας Πιερ Λεμέτρ στέκεται με μια ειρωνική ματιά πάνω από τις συμπεριφορές των ανθρώπων, υποδεικνύοντας μια καταπληκτική αφηγηματική ικανότητα. Πρόκειται για ένα βιβλίο με απίστευτα δουλεμένη εξιστόρηση και καυστική ματιά για την κοινωνική υποκρισία και το χρηστικό κανόνα της θρησκείας. 

«Η θρησκευτική δραστηριότητα είχε επιπλέον έναν κάπως εποχιακό χαρακτήρα. Οι περισσότεροι από τους πιστούς ξαναπήγαιναν να λειτουργηθούν όταν υπήρχαν προβλήματα στις καλλιέργειες, όταν η τιμή του μοσχαρίσιου κρέατος έπεφτε ή όταν τα εργοστάσια της περιοχής σχεδίαζαν απολύσεις. Η εκκλησία πρόσφερε κάποιες παροχές και οι άνθρωποι συμπεριφέρονταν σαν καταναλωτές.» (σ. 95)

Η υπόθεση της δολοφονίας επιστρέφει συνεχώς και πάλι στο σημείο εκκίνησης, καθώς όλα φαντάζουν εντελώς έωλα. Ο συγγραφέας σκιαγραφεί καταπληκτικά τη ψυχολογία και τα συναισθήματα του κεντρικού του ήρωα, καθώς το έδαφος υποχωρεί κάτω από τα πόδια του.

«Αφού το μυστήριο της εξαφάνισης του Ρεμί Ντεσμέ δεν είχε ποτέ εξιχνιαστεί, η θράκα σιγόκαιγε και η φωτιά μπορούσε να αναζωπυρωθεί με οποιοδήποτε φύσημα» (σ. 200)

Αν μπορεί κάποιος να υποθέσει ότι υπάρχουν "κατάλληλες" εποχές για να διαβαστεί ένα βιβλίο, νομίζω ότι ο χειμώνας είναι ίσως η ιδανική για το συγκεκριμένο. Πρόκειται για ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με εξαιρετική δομή, που καθιερώνει τον Πιερ Λεμέτρ ως έναν από τους σημαντικότερους συγγραφείς της σύγχρονης λογοτεχνίας. Θα το πρότεινα σε κάποιον να το διαβάσει; Ναι ανεπιφύλακτα! 

Πιερ Λεμετρ, Τρεις μέρες, μια ζωή, Μινωας, 2016, σ.288.

...στο άγνωστο παλάτι-μουσείο της Πόλεως των Αθηνών

Ένα μουσείο με αντικείμενο την πόλη των Αθηνών, σχετικά άγνωστο στο ευρύ κοινό, το οποίο βρίσκεται στην Πλατεία Κλαυθμώνος και στεγάζεται σε ένα από τα πιο παλιά και ιστορικά της κτίρια.  Ξεναγήθηκα το προηγούμενο Σαββάτο στο Μουσείο.  Καθώς περνάς τις αίθουσες του, κάνοντας ένα μακρύ ταξίδι στο παρελθόν της πόλης,  αναλογίζεσαι τη σημασία της γνώσης της ιστορίας. 

Η φράση "σιγά τον πολυέλαιο" ειπώθηκε για αυτόν ακριβώς τον πολυέλαιο στην κεντρική αίθουσα του ιστορικού κτιρίου, διάβασε την ιστορία αναλυτικά εδώ.

Μια μακέτα της Αθήνας του 1842 και μια ψηφιακή εφαρμογή που σε βοηθά στον εντοπισμό των περιοχών της πόλης. Χρόνο να έχεις για να περιηγηθείς σε κάθε γωνιά της!

 

Οι συλλογές του μουσείου περιλαμβάνουν ζωγραφικούς πίνακες, χαρακτικά, γλυπτά, έπιπλα, αντικείμενα καθημερινής χρήσης αλλά και σημαντικά κειμήλια και τεκμήρια της νεώτερης ελληνικής ιστορίας.  Η αίσθηση είναι ότι κάθε ένα αντικείμενο είναι φορτισμένο με αναμνήσεις, αξία και ιστορικό βάρος.  

Πολλοί οι εξαιρετικά σημαντικοί πίνακες, τα ιστορικά ντοκουμέντα, τα έπιπλα.

 Παραπάνω το γραφείο της Βασίλισσας Αμαλίας. 

 

 

Φροντίστε να πάτε διαβασμένοι ή να παρακολουθήσετε κάποια ξενάγηση έτσι ώστε να μπορέσετε να κατανοήσετε την αξία των ιστορικών αντικειμένων.

Εξαιρετικό και το Bistrot του Μουσείου της Πόλεως Αθηνών μέσα σε έναν υπέροχο κήπο. Αξίζει μετά από την επίσκεψη σας να απολαύσετε εκεί το καφέ σας.

Περισσότερα: Μουσείο Πόλεως των Αθηνών // Black Duck Garden

Όλο το φως που δεν μπορούμε να δούμε, Αντονυ Ντορ, Πατάκης, 2016

«Ο κόσμος μοιάζει να λικνίζεται απαλά πέρα δώθε, λες και η θάλασσα παρασύρει ανάλαφρα την πόλη μακριά. Λες και όλη η υπόλοιπη Γαλλία έχει μείνει πίσω στη στεριά να τρώει τα νύχια της και να τρέχει και να σκοντάφτει και να κλαίει και να ξυπνάει σε μια μουδιασμένη, γκρίζα αυγή, ανίκανη να πιστέψει αυτό που συμβαίνει. Σε ποιον ανήκουν τώρα οι δρόμοι; Και τα χωράφια; Τα δέντρα;» (σ. 151)

Βρισκόμαστε στην περίοδο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, στην πιο παράλογα σκληρή στιγμή της νεότερης ευρωπαϊκής ιστορίας. Η Μαρί ζει στο Παρίσι μαζί με τον πατέρα της κοντά στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, όπου εκείνος εργάζεται. Στα έξι της χρόνια τυφλώνεται. Ο πατέρας της φτιάχνει μινιατούρες, προσπαθώντας να τη βοηθήσει να νιώσει πιο ασφαλής και αυτόνομη. Της αγοράζει βιβλία, της χαρίζει κοχύλια, την παίρνει μαζί του στο μουσείο. Όταν εισβάλλουν οι Γερμανοί στη χώρα, τον Ιούνιο του 1940, αναγκάζονται να καταφύγουν στο Σαιν Μαλό, μεταφέροντας μαζί ένα επικίνδυνο μυστικό.

«Ο δόκτωρ Χάουπτμαν λέει ότι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, να φτιάξουμε τα πάντα. Λέει πως ο φίρερ έχει μαζέψει επιστήμονες για να τον βοηθήσουν να ελένξει τον καιρό. Λέει πως ο φίρερ θα φτιάξει έναν πύραυλο που θα φτάσει στην Ιαπωνία. Λέει πως ο φίρερ θα χτίσει μια πόλη στο φεγγάρι.» (σ. 204)

Σαν σε παράλληλη ιστορία, ο Βέρνερ, ένα ορφανό αγόρι από τη Γερμανία, μεγαλώνει με προορισμό να δουλέψει στο ορυχείο που σκοτώθηκε ο πατέρας του. Όμως η αγάπη του για την τεχνολογία, τον ωθεί να κερδίσει μια θέση σε μια από τις καλύτερες στρατιωτικές ακαδημίες της χώρας. Είναι η εποχή των μεγάλων φιλοδοξιών. Θα μπορέσει να αντέξει τον παραλογισμό της;

«Εκείνη τη στιγμή ο Βέρνερ σκέφτεται πόσο καταπληκτικά μάταιο είναι να χτίζεις πολυτελή κτίρια, να γράφεις μουσική, να τραγουδάς τραγούδια, να τυπώνεις τεράστια βιβλία γεμάτα πολύχρωμα πουλιά μπροστά στη σεισμική, σαρωτική αδιαφορία του κόσμου – τι φιλοδοξίες έχουν οι άνθρωποι! Γιατί να μπεις στον κόπο να γράψεις μουσική αφού η σιωπή και ο αέρας είναι μεγαλύτερα; Γιατί να ανάψεις λάμπες αφού αναπόφευκτα θα τις σβήσει το σκοτάδι; Αφού οι Γερμανοί στρατιώτες αλυσοδένουν σε φράκτες τους Ρώσους αιχμαλώτους ανά τριάδες ή τετράδες, τους βάζουν απασφαλισμένες χειροβομβίδες στις τσέπες και το βάζουν στα πόδια;

Όπερες! Πόλεις στο φεγγάρι! Είναι γελοίο. Το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να ξαπλώσουν στα πεζοδρόμια και να περιμένουν τα παιδιά να γυρίζουν την πόλη σέρνονται τα έλκηθρα με τα στοιβαγμένα πτώματα.» (σ. 400)

Το βιβλίο κέρδισε το βραβείο Pulitzer και το βραβείο Carnegie το 2015. Πρόκειται για ένα ιστορικό μυθιστόρημα που σε κερδίζει από τις πρώτες σελίδες, διαβάζεται πολύ εύκολα. Σίγουρα σε αυτό συντελεί η εξαιρετική μετάφραση της Νίνας Μπούρη. Στο τέλος το κλείνεις με μια συγκίνηση και με καθάρια ευγνωμοσύνη προς τη ζωή. Συνειδητοποιείς ότι υπάρχουν κάποια συναισθήματα που δεν μπορείς να τα μοιραστείς εύκολα, ούτε να τα επεξηγήσεις σε κάποιον άλλο γιατί απλά σε διακατέχουν ολοκληρωτικά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι διαβάζοντας το «Όλο το φως που δεν μπορούμε να δούμε», επανεκτιμάς την αξία της ειρήνης, της ευγένειας, της θυσίας και συνειδητοποιείς την αρρώστια του εθνικισμού. Η ιστορία διδάσκει, μα εμείς όμως την ακούμε;

«Ξέρεις τι γίνεται, Ετιέν», λέει η μαντάμ Μανέκ από την άλλη άκρη της κουζίνας, «όταν ρίχνεις έναν βάτραχο σε μια κατσαρόλα με νερό που βράζει;»

«Είμαι σίγουρος ότι θα μας πείτε».

«Πηδάει έξω. Ξέρεις όμως τι γίνεται όταν βάζεις τον βάτραχο σε μια κατσαρόλα με κρύο νερό και μετά ανεβάζεις τη θερμοκρασία σιγά σιγά μέχρι να βράσει; Ξέρεις τι γίνεται τότε;» Η Μαρί Λορ περιμένει. Οι πατάτες αχνίζουν. 

«Ο βάτραχος βράζει» λέει η μαντάμ Μανέκ.» (σ. 351) 

Ένα κομμάτι από τον Ιούλιο Βερν: «Η επιστήμη, νεαρέ μου, φτιάχνεται από λάθη, αλλά από λάθη που είναι χρήσιμο να γίνονται επειδή λίγο λίγο οδηγούν στην αλήθεια». Ο Ετιέν γελάει μόνος του: «Θυμάσαι τι είπε η μαντάμ για τον βάτραχο που βράζει;» «Ναι, θείε». «Αναρωτιέμαι ποιος ήταν ο βάτραχος. Η ίδια; Ή οι Γερμανοί;» (σ. 397)

Με φόντο μια Ευρώπη που την καταπίνει ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος, το «Όλο το φως που δεν μπορούμε να δούμε» φωτίζει το πώς, παρά τις αντιξοότητες, οι άνθρωποι αξίζει να παλεύουν για το καλό. Οι πρωταγωνιστές δε σταματούν ν' ονειρεύονται τη ζωή τους μετά τον πόλεμο. Όπου θα ταξιδέψουν για να «βρεθούν μαζί μέσα στο τροπικό δάσος, περιτριγυρισμένοι από λουλούδια που δεν έχουν ξαναμυρίσει, ακούγοντας πουλιά που δεν έχουν ξανακούσει» (σ.558). Αγωνίζονται να αντέξουν, ενώ έξω από το σπίτι οι οβίδες πηγαινοέρχονταν σαν αμέτρητα πουλιά. Εύχονται να είχανε εκείνα που εμείς παραβλέπουμε, μέχρι «να έρθει η πλημμυρίδα της κανονικότητας και να καλύψει πάλι τα πάντα» (σ. 603). Επανεκτιμώντας τις απλές στιγμές της ζωής. Τότε τίποτα από τα καθημερινά δεν ήταν δεδομένο. Όταν γίνεται πολυτέλεια μια ήρεμη βόλτα στην πόλη και ένα ήσυχο απόγευμα στο δωμάτιο σου. Η ανοησία του πολέμου δεν έχει τέλος, όπως και η αυτοκαταστροφή του ανθρωπίνου γένους.

Αντονυ Ντορ, Όλο το φως που δεν μπορούμε να δούμε, Πατάκης, 2016, σ. 640.

Βόλτα μέχρι τη Δωδώνη, το μαντείο των ήχων μέσω της έκθεσης του Μουσείου Ακρόπολης

Η αρχαία Δωδώνη είναι ένας αρχαιολογικός τόπος που δεν έχω ακόμη επισκεφτεί. Στο roadtrip μας στην Ήπειρο, επισκεφτήκαμε το Νεκρομαντείο του Αχέροντα, όχι τη Δωδώνη. Ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον. Το απόγευμα της Κυριακής όμως, επισκέφτηκα την νέα έκθεση του Μουσείου Ακρόπολης και έμμεσα ταξίδεψα μέχρι και εκεί...

Το Μουσείο Ακρόπολης εγκαινίασε το 2015 σειρά περιοδικών εκθέσεων με σημαντικά έργα της αρχαιότητας από σπουδαίους τόπους της ελληνικής περιφέρειας. Στο πλαίσιο αυτής της σειράς εκθέσεων είχε παρουσιαστεί πέρσι τέτοια εποχή στο ιστολόγιο και η έκθεση για τη Σαμοθράκη με "τα μυστήρια των Μεγάλων Θεών" της.

Αυτή την εποχή και μέχρι τις 10 Ιανουαρίου 2017, παρουσιάζεται η δεύτερη έκθεση της σειράς, η οποία έχει θέμα το Μαντείο Δωδώνης. Σκοπός της έκθεσης είναι να κάνει ευρύτερα γνωστό το αρχαιότερο μαντείο στην ελληνική επικράτεια, στοιχείο που επιβεβαιώνεται και από τις αναφορές του στα ομηρικά έπη, να δείξει τον τρόπο λειτουργίας, τον ρόλο και τη σημασία του στον αρχαίο κόσμο αλλά και να αναδείξει την ανάγκη του ανθρώπου να προβλέπει το μέλλον. 

Τους χρησμούς έδινε το ιερό δέντρο του Δία, η βελανιδιά, που υπήρχε στο κέντρο του ιερού. Σύμφωνα με έναν μύθο ο Δίας κατοικούσε στις ρίζες αυτού του δέντρου. Οι πιστοί έγραφαν την ερώτησή τους σε ελάσματα και οι ιερείς ερμήνευαν τα μηνύματα που τους έστελνε ο θεός από το θρόισμα των φύλλων, από το κελάρυσμα των πουλιών και από τους χάλκινους λέβητες που υπήρχαν τριγύρω του ιερού και έδιναν τον χρησμό. 

Περιδιαβαίνοντας την έκθεση, συνειδητοποιείς ότι τα ίδια ακριβώς προβλήματα ταλανίζουν τους ανθρώπους στο πέρασμα των αιώνων. Οι σχέσεις, ο έρωτας, η οικογένεια, τα οικονομικά. Όπως και ότι οι άνθρωποι πάντα ψάχνουν κάποιο τρόπο να στηρίξουν την ελπίδα τους.

Στον εκθεσιακό χώρο υπάρχει μια μεγάλη οθόνη όπου παρουσιάζεται βίντεο για το μαντείο και το φυσικό του περιβάλλον.  Μέσα από τις εικόνες και τους ήχους που γεμίζουν το χώρο  είναι σαν να ταξιδεύεις λίγο μέχρι το αρχαιολογικό χώρο της Δωδώνης. 

Η έκθεση πραγματοποιείται σε συνεργασία του Μουσείου Ακρόπολης με την Εφορεία Αρχαιοτήτων Ιωαννίνων. Τα εκθέματα προέρχονται από το Μουσείο Ιωαννίνων και το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, Συλλογή Καραπάνου.

 Διάρκεια έκθεσης: 20 Ιουνίου 2016 έως 10 Ιανουαρίου 2017
 Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα έως Πέμπτη: 9 π.μ. - 5 μ.μ. / Παρασκευή: 9 π.μ. - 10 μ.μ. / Σάββατο & Κυριακή: 9 π.μ. - 8 μ.μ.

9 Χρόνια Roadartist in Athens: Οι νικητές

Οι νικητές του επετειακού διαγωνισμού για τα ένατα γενέθλια, εδώ:

Εκδόσεις Διόπτρα:
* Οι καρτ ποστάλ (Victoria Hislop): Dimitris Alexiou
* Έγκλημα στα φιόρδ (Lier Jorn Horst): Οδυσσέας Μουζίλης 
* Αρχαίοι Έλληνες (Edith Hall): Angeliki Sakellaropoulou
* Ο σκύλος που τόλμησε να ονειρευτεί (Sun-mi Hwang): Stamatia Parigora

Εκδόσεις Ίκαρος:
* Ο Τσάρος της αγάπης και της τέκνο (Anthony Marra): Nathalie Fytrou 
* Ένα πρωί, νωρίς (Virginia Baily): Alexandra Dendia 

Εκδόσεις Πατάκη: 
* Μικρό χρονικό τρέλας (Αύγουστος Κορτώ): Angeliki Konstantinou 
* Αστραφτερά Πεδία (Σώτη Τριανταφύλλου): Mountouris Panos 
* Ωστικό κύμα (Νίκος Δαββέτας): Roumpakis Yiannis 
* Στη χώρα των θαυμάτων (Βούλα Μαστόρη): Anna Voltitses 

Παρακαλώ οι τυχεροί να επικοινωνήσετε άμεσα μαζί μου με email στο maroadartist@gmail.com ή με μήνυμα στη σελίδα του blog στο facebook για να ενημερωθείτε σχετικά με τη διαδικασία παραλαβής.

Σας ευχαριστώ όλους για τις συμμετοχές σας και κυρίως για τις ευχές!

Συνεχίζουμε με πολύ περισσότερη αγάπη για τα βιβλία, με δημοσιεύσεις για όσα μας βοηθούν να συνεχίζουμε και με νέους διαγωνισμούς!

9 Χρόνια Roadartist in Athens!

...1107 δημοσιεύσεις, συμπληρώνοντας 9 χρόνια blogging. 

Σας ευχαριστούμε!

Ένατα γενέθλια για το blog, 9 χρόνια διαδικτυακής παρουσίας! Όπως κάθε χρόνο τέτοια μέρα έτσι και εφέτος έχουμε δώρα για εσάς! Χαρίζουμε δέκα εξαιρετικά βιβλία από τρεις αγαπημένους μας εκδοτικούς οίκους, αλλά και το 9ο Soundtrack με μουσικές που έντυσαν τις αναρτήσεις του ιστολογίου το προηγούμενο έτος!

Ακολουθούν οι εκδοτικοί οίκοι με αλφαβητική σειρά με τα δώρα τους:

Εκδόσεις Διόπτρα:
* Οι καρτ ποστάλ (Victoria Hislop)
* Έγκλημα στα φιόρδ (Lier Jorn Horst)
* Αρχαίοι Έλληνες (Edith Hall)
* Ο σκύλος που τόλμησε να ονειρευτεί (Sun-mi Hwang)

Εκδόσεις Ίκαρος:
* Ο Τσάρος της αγάπης και της τέκνο (Anthony Marra)
* Ένα πρωί, νωρίς (Virginia Baily)

Εκδόσεις Πατάκη:
* Μικρό χρονικό τρέλας (Αύγουστος Κορτώ)
* Αστραφτερά Πεδία (Σώτη Τριανταφύλλου)
* Ωστικό κύμα (Νίκος Δαββέτας)
* Στη χώρα των θαυμάτων (Βούλα Μαστόρη)

Δηλώστε συμμετοχή κάνοντας like σε αυτή την ανάρτηση του blog στο Facebook, αφήνοντας ένα σχόλιο σας. Οι τυχεροί, οι οποίοι θα πρέπει να είναι κάτοικοι Ελλάδας, θα ανακοινωθούν έπειτα από κλήρωση την Κυριακή 6 Νοεμβρίου. 

Ευχαριστώ πολύ τους εκδοτικούς οίκους για την προσφορά και τη συνεργασία τους. Τα συγκεκριμένα βιβλία αποτελούν κάποιες από τις πιο ενδιαφέρουσες καινούργιες εκδόσεις και είμαι πολύ χαρούμενη που κάποιοι θα τα αποκτήσετε από εδώ.

Επίσης, όπως έχει καθιερωθεί από την πρώτη χρονιά του blog, το 9ο Soundtrack με μουσικές που έντυσαν τις αναρτήσεις είναι έτοιμο να το κατεβάσετε. Ιδανική συντροφιά για τις αναγνώσεις σας.

Μπορείτε να κατεβάσετε, το Roadartist’ s Soundtrack Volume 9 (free download) πατώντας εδώ

Τα τραγούδια του φετινού Soundtrack είναι τα παρακάτω.

"Roadartist’ s Soundtrack Volume 9": 
1) Bob Dylan - Blowin' In The Wind
2) Alicia Keys - New York
3) Beck - Eternal Sunshine of the Spotless Mind
4) Ludovico Einaudi - Experience
5) Minor Project – Οδός Ονείρων
6) Calexico and Roger McGuinn - One More Cup Of Coffee
7) Noir Désir - Le Vent Nous Portera
8) Walk off the Earth - Somebody That I Used to Know
9) Seal - Stand by me
10) The Walkabouts - The Light Will Stay On
11) Triggerfinger - I Follow Rivers

Καλή ακρόαση! Όποιος επιθυμεί μπορεί να κατεβάσει και τις συλλογές των οκτώ προηγούμενων ετών, τα links είναι ενεργά : πατώντας εδώ

Άραγε θα γιορτάσουμε και γενέθλια με διψήφιο αριθμό; Θα δείξει.
Σας φιλώ.

«Τι είναι αυτό που σας εκπλήσσει περισσότερο με τους ανθρώπους;»

66 μαθήματα καθημερινής σοφίας από τον Έρμαν Έσσε

Διάβασα αυτό το μικρό, ευκολοδιάβαστο και γεμάτο σοφία βιβλίο. Ο Έρμαν Έσσε αφιέρωσε τα τελευταία είκοσι χρόνια της ζωής του στην κηπουρική, στις ακουαρέλες που αγαπούσε να ζωγραφίζει και στο να απαντά στα χιλιάδες γράμματα αναγνωστών του. Πενήντα τέσσερα χρόνια μετά το θάνατό του δίνει ακόμα απαντήσεις σε ερωτήσεις ως προς την τέχνη του ζην μέσα από τα έργα του σε όλους μας. Σπουδαίες ιδέες και ιδανικά για μια ομορφότερη ζωή. 
Ακολουθεί ένα από τα αποσπάσματα που ξεχώρισα από το βιβλίο:

«Στην ερώτηση: «Τι είναι αυτό που σας εκπλήσσει περισσότερο με τους ανθρώπους;» ο Δαλάι Λάμα απάντησε:

Το ότι βαριούνται να είναι παιδιά και θέλουν να μεγαλώσουν γρήγορα, ώστε μετά να επιθυμούν να ξαναγίνουν παιδιά.

Το ότι καταστρέφουν την υγεία τους για να κάνουν χρήματα και μετά χάνουν τα χρήματα για να ανακτήσουν την υγεία τους.

Το ότι άγχονται με το μέλλον και ξεχνάνε το παρόν κι έτσι δε ζουν ούτε το παρόν ούτε το μέλλον.

Το ότι ζουν σαν να μην πρόκειται ποτέ να πεθάνουν και πεθαίνουν σαν να μην έχουν ζήσει ποτέ.

Στη συνέχεια ο δημοσιογράφος ρώτησε ποια είναι τα μαθήματα ζωής που πρέπει να λάβουν και ο Δαλάι Λάμα απάντησε με λεπτότητα ως εξής:

Το ότι δεν μπορούμε να κάνουμε κανέναν να μας αγαπήσει, παρά μόνο αν αφεθούμε να αγαπηθούμε.

Το ότι το πολυτιμότερο στη ζωή δεν είναι το τι έχουμε αλλά ποιον έχουμε.

Το ότι πλούσιος δεν είναι όποιος έχει περισσότερα αλλά όποιος χρειάζεται λιγότερα.

Το ότι το χρήμα μπορεί να τα αγοράσει όλα εκτός από την ευτυχία.

Το ότι το παρουσιαστικό ελκύει αλλά η προσωπικότητα εμπνέει έρωτα.

Το ότι όποιος δεν εκτιμά αυτό που έχει κάποια μέρα θα το θρηνήσει γιατί θα το έχει χάσει.»

Άλλαν Πέρσυ, Έρμαν Έσσε: 66 μαθήματα καθημερινής σοφίας, μετάφραση: Αγαθή Δημητρούκα, Εκδόσεις Πατάκη, 2013. 

«Η Μαζώχτρα», στο Θέατρο 104 : Κερδίστε δίπλες προσκλήσεις

«Η Μαζώχτρα», επιστρέφει... για δεύτερη χρονιά!

Πέρσι είχαμε παρακολουθήσει τη «Μαζώχτρα», σε σκηνοθεσία Κώστα Παπακωνσταντίνου, τη θεατρική μεταφορά του ομώνυμου διηγήματος  του Αργύρη Εφταλιώτη.  Μια πολύ καλή παράσταση.

Μπορείτε να διαβάσετε την περσινή παρουσίαση με τις εντυπώσεις και τα σχόλια που επακολούθησαν, πατώντας εδώ : «Η Μαζώχτρα». 

Η παράσταση συνεχίζεται για 2η χρονιά. 

Οι συντελεστές της, προσφέρουν 3 διπλές προσκλήσεις για το Σάββατο 22/10 για τους αναγνώστες του "roadartist in athens"!

«Πού καιρός και πού κεφάλι να στοχαστούνε,

να βρούνε τη φύτρα και τη ρίζα τού κακού.

Όλοι φρενιασμένοι τρέχανε…»

Η παράσταση της «Μαζώχτρας» είναι η συνέχεια και η εξέλιξη της φόρμας που πρωτοείδαμε στους «Χαλασοχώρηδες» και αποτελεί πρόταση της ομάδας πάνω στη δραματοποίηση της λογοτεχνίας, απαντώντας στο ερώτημα πώς μπορεί ένα διήγημα με τριτοπρόσωπη αφήγηση, να παιχτεί στο θέατρο χωρίς να υποστεί διασκευή και χωρίς τη χρήση αφηγητή.

Η «Μαζώχτρα» του Αργύρη Εφταλιώτη παρουσιάζεται στην κεντρική σκηνή του Θεάτρου 104, από τις 15 Οκτωβρίου κάθε Σάββατο και Κυριακή, ενώ θα υπάρχει και η δυνατότητα καθημερινών πρωινών παραστάσεων-κατόπιν συνεννόησης-για Σχολεία.

Κερδίστε 3 διπλές προσκλήσεις για την παράσταση του Σαββάτου 22/10.

Δηλώστε τη συμμετοχή σας με email (με το ονοματεπώνυμο σας)

στο : maroadartist@gmail.com έως την Παρασκευή 21/10.

Στο θέμα, να γράψετε για το "Διαγωνισμό : H Μαζώχτρα".

Οι νικητές θα ειδοποιηθούν με email, 

τα ονόματά τους θα βρίσκονται στο ταμείο του θεάτρου.

Στοιχεία Παράστασης:
Προγραμματισμένη Πρεμιέρα: Σάββατο, 15 Οκτωβρίου
Ημέρες  & Ώρες παραστάσεων : Σάββατο  21.15 και Κυριακή  19.00
Τιμή Εισιτηρίου:  : 12 € (γενική είσοδος), 8 € (μειωμένο)
Περισσότερες Πληροφορίες: https://www.facebook.com/hmazoxtra
Τηλέφωνο επικοινωνίας για Σχολεία: 6977635806 (κα Αγγελική Μαρίνου).
Προπώληση Εισιτηρίων: https://www.viva.gr/tickets/theater/theatro-104/i-mazoxtra

Χώρος: Θέατρο  104 -  Σκηνή || Ευμολπιδων 41, Γκάζι  (Στάση Μετρό Κεραμεικός) ||
Τηλέφωνο για πληροφορίες και κρατήσεις : 2103455020 – 6940290312 || www.104.gr ||
www.facebook.com/theatre104