Ο Μποστ του Τύπου, στο Μουσείο Μπενάκη έως 19/5

Την Παρασκευή επισκέφτηκα την έκθεση «Cherchez να φαμ! Ο Μποστ του Τύπου» 

που παρουσιάζεται στο Μουσείο Μπενάκη, αφιερωμένη στο Χρύσανθο (Μέντη) Μποσταντζόγλου, γνωστό και ως Μποστ. 

Ιδιαίτερη η έκθεση του Μουσείου Μπενάκη. Κοιτάζοντας τα σατιρικά σκίτσα του Μπόστ, επίκαιρα όσο ποτέ άλλοτε, συνειδητοποιείς ακόμη μια φορά πως τίποτα δεν αλλάζει στη χώρα.

Όπως ακριβώς δηλώνει και η συγκεκριμένη επιγραφή στον τοίχο :

"Η Ελλάδα ποτέ δεν μαθαίνει"

H έκθεση ξεκινά με τα βιογραφικά στοιχεία του Μποστ και συνεχίζει με ένα τιμητικό αφιέρωμα από σύγχρονους γελοιογράφους. Παραπάνω ένα χαρακτηριστικό σκίτσο.

Έπειτα ακολουθούν ιδιοφυή σκίτσα από την (ανορθόγραφη) γελοιογραφική σάτιρα του καλλιτέχνη στον ημερήσιο & περιοδικό τύπο, κατά την περίοδο 1950-1980.

Τονίζεται η πιο δημιουργική φάση του Μποστ από το 1959 έως το 1966. Τα ηθελημένα και με χαρακτηριστικό τρόπο ανορθόγραφα σχόλια στα σκίτσα του έχουν αφήσει εποχή...

Η γλώσσα του Μποστ, μια σύνθεση από καθαρεύουσα με στοιχεία δημοτικής, ασυνταξίες και ανορθογραφίες, υποδηλώνει το καθολικό δικαίωμα για ελευθερία στην έκφραση.

Η σάτιρα του Μποστ υπήρξε αιχμηρότατη. Δεν είναι τυχαίο ότι τις πρώτες μέρες της δικτατορίας του 1967 η ασφάλεια εισέβαλε στο σπίτι του και κατάσχεσε το σύνολο του έργου του, το οποίο μάλιστα δεν του επεστράφη ποτέ. 

Όπως είχε αναφέρει ο Λεωνίδας Κύρκος, ο Μποστ στα σκίτσα του τοποθετεί την πολιτική, 

σαν σε μια μεγάλη θεατρική σκηνή. Με αυτό τον τρόπο, μας ωθεί να γνωρίσουμε 

μέσα από την τέχνη, την βαθύτερη ουσία του δημόσιου βίου.

Μου άρεσε πολύ το στήσιμο της έκθεσης, καθώς όλες οι γελοιογραφίες συνοδεύονται από αντίστοιχα κατατοπιστικά ιστορικά κείμενα, που αποσαφηνίζουν τη σχέση με την εποχή.  Γελοιογραφίες και από κάτω η αντίστοιχη σύνδεση με την ιστορία μέσα από εφημερίδες και άρθρα της αντίστοιχης εποχής. Τα σκίτσα συνθέτουν ένα χρονικό της μεταπολεμικής ιστορίας της Ελλάδας. 

Σκιτσογράφος, αιχμηρός πολιτικός γελοιογράφος, χρονογράφος, εικονογράφος...

ζωγράφος, θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος, στιχουργός... 

Χαρακτηριστικοί οι τρεις εμβληματικοί χαρακτήρες των έργων του που σημάδεψαν τη μεταπολεμική Ελλάδα και σήμερα δυστυχώς είναι ξανά επίκαιροι: η καθημαγμένη Μαμά Ελλάδα, η Ανεργίτσα και ο Πειναλέων.

Ελαιογραφίες σε ξύλο.

Πάνω ο Μάνος Χατζιδάκις, δεκαετία του 1960.

Η γραφομηχανή, τα γυαλιά του Μποστ.

Δακτυλόγραφο κείμενο του έργου «Όμορφη πόλη», το οποίο  

έγραψε σε συνεργασία με τον Μίκη Θεοδωράκη το 1962.

(*Μετά το Πάσχα θα ακολουθήσει ακόμη μια ανάρτηση για τον Μποστ, με μια παράλληλη, 

λίγο διαφορετική "έκθεση" αυτή τη φορά του κοινού, που μου άρεσε πολύ.
Νομίζω θα σας αρέσει.)

INFO : «CHERCHEZ ΝΑ ΦΑΜ! Ο Μποστ του Τύπου», στο Μουσείο Μπενάκη 
5 Απριλίου έως 19 Μαΐου. Κτήριο Οδού Πειραιώς

Επιμελήτρια της έκθεσης είναι η θεατρολόγος Μαρίνα Κοτζαμάνη.

podcast της εκπομπής Booktalks, του Σαββάτου 20/4

Το podcast της εκπομπής Booktalks @Amagiradio του Σαββάτου 20/4 του εξαιρετικού  Librofilo, όπου ήμασταν καλεσμένες με την υπέροχη συνιστολόγο Renata είναι online. 

Μια ποικιλόμορφη συζήτηση για τα blogs, το internet, τα social media, τα βιβλία, τη βιβλιοφιλία, την τηλεόραση, τις δανειστικές βιβλιοθήκες, τον πολιτισμό. 

Ευχαριστώ πολύ τον Librofilo για τη ζεστή φιλοξενία. Έρχεται σαββατοκύριακο (συν διακοπές του Πάσχα), ίσως βρείτε ένα 2ωρο για να το ακούσετε. Καλή ακρόαση. ;)

Υ.Γ. Ακούγοντας την εκπομπή, συνειδητοποιώ πόσα πράγματα ακόμα θα ήθελα να πω για την εποχή, για τα blogs, για την "ανωνυμία", για όσα έχω αποκομίσει από αυτό το ταξίδι στο διαδίκτυο όλα αυτά τα χρόνια, για συγγραφείς και άλλες αναγνωστικές αγάπες. 

Αν μιλούσα για πόσους ανθρώπους γνώρισα, για όλα όσα αγαπώ και θέλω να μοιράζομαι από εδώ, για όλη την αλληλεπίδραση, σίγουρα και άλλες δυο ώρες θα ήταν λίγες. ;) Ίσως δοθεί ευκαιρία κάποια στιγμή κάπως διαφορετικά για περισσότερη συζήτηση. 

ανάγλυφα

Η περίφημη φωτογραφία της γενιάς του '30

{*...σε μια αντίστοιχη φωτογραφία ποιοι θα αποτελούσαν τη σημερινή γενιά;*}

Σήμερα πέρασα κάποιες ώρες σε ένα σπίτι το οποίο πριν χρόνια, αποτέλεσε τόπο συνάντησης κάποιων μύθων. Στο ίδιο τραπέζι, μπροστά στο ίδιο τζάκι έπιναν το καφέ τους ο Ελύτης, ο Καμύ, ο Σεφέρης, o Εμπειρίκος, ο Χατζιδάκις, ο Τσαρούχης, ο Μαλρώ κ.α. Δεκάδες απογεύματα κουβέντιασαν, προβληματίστηκαν, χαλάρωσαν, γέλασαν, αντάλλαξαν ματιές. 

Εκεί ακούστηκαν νότες του Μάνου και χαράχτηκαν πινελιές του Γκίκα.  Στάθηκα στο ίδιο χώρο και αναρωτήθηκα αν τελικά οι ψυχές αφήνουν κάτι από την αύρα τους, εκεί απ' όπου πέρασαν. Αν τα πνεύματα επιστρέφουν και αν εσύ μπορείς τελικά να ενστερνιστείς κάτι από τη "μαγιά" τους. Γιατί κάθε ψυχή έχει τη δική της ξεχωριστή "μαγιά", μια σπάνια ουσία. Αν μάλιστα έχει αγγίξει το απρόσιτο, ίσως αυτή η ουσία να είναι αδύνατον να χαθεί και μετά από το θάνατο. Από μια γωνιά χάζευα τους πίνακες, τις φωτογραφίες. Άνοιξα άλμπουμ με χειρόγραφα, γράμματα, παλιές εικονογραφίες, σκιτσογραφίες. Στάθηκα ευλαβικά πάνω από την παλιά γραφομηχανή, την οποία δε διανοήθηκα ούτε στιγμή να την αγγίξω. Η θέα και το άπλετο αττικό φως σε επανέφερε στο σήμερα, δίνοντας επίμονα ζωή σε ότι θα ήθελε να αποκοιμηθεί. Μάλλον τέτοιοι χώροι σε παρασέρνουν αυτόματα σε σκέψεις, δεν περιμένουν από σένα να επιλέξεις. Γεμίζουν λέξεις την ατμόσφαιρα, καθώς ξεπηδούν γράμματα από τα κλειστά συρτάρια, κατακτώντας τη στιγμή. 

Μεταφέροντας ανάγλυφα μιας άλλης εποχής 
                                                                                  ...στο δοκιμαζόμενο σήμερα. 

άνοιξη

Σκόρπιες φωτογραφίες από την ανοιξιάτικη Αττική, 

η φύση σαν ένας πίνακας ζωγραφικής,

καλή Κυριακή σε όλους!