Be Happy

Ζούμε σε μια τόσο έντονα καταθλιπτική εποχή που τελικά το να σκέφτεσαι και να συζητάς για το πως μπορείς "να είσαι ευτυχισμένος", τείνει να γίνει αιρετικό.

Σε κάθε περίπτωση με όλα όσα συντελούνται σε καθημερινή βάση και με καταιγιστικό ρυθμό πλέον στη χώρα μας, αντί για ώθηση προς το όνειρο, μένεις κολλημένος στο πάτο. Παρασέρνεσαι. Όλα τα γνήσια σημαντικά χάνουν την αξία τους, γιατί τα ασήμαντα καταλαμβάνουν τη θέση τους. Χρειάζεται άμεσα επαναπροσδιορισμός σε κάθε τομέα...Λίγες μόνο, απλές σκέψεις...

Καλή εβδομάδα σε όλους!

Οριστικά ελεύθερη η αυτοδιαχειριζόμενη κοινοτητα Christiania

Σε συμφωνία κατέληξαν οι κάτοικοι της αυτοδιαχειριζόμενης κοινότητας Κριστιάνια στην Κοπεγχάγη με την κυβέρνηση της Δανίας. Οι δύο πλευρές βρίσκονταν σε διαμάχη τα τελευταία οχτώ χρόνια, καθώς η κυβέρνηση επιχειρούσε την κατάλυση της κατάληψης στην περιοχή. Την Τρίτη 21 Ιουνίου, πάντως, η υπόθεση έληξε με συμβιβασμό, καθώς οι κάτοικοι ανέλαβαν να αγοράσουν την έκταση από το κράτος.

Η Κριστιάνια είναι μια κοινότητα χωρίς κυβέρνηση, αυτοδιαχειριζόμενη που έχει «επιβιώσει» πολλά χρόνια ως κοινωνικό πείραμα. Η ιστορία της ξεκινάει το 1970 όταν μια ομάδα νεαρών πολιτών κατέλαβε την έκταση των 34 στρεμμάτων που τότε ήταν μια αχρησιμοποίητη ναυτική βάση του 18ου αιώνα, διεκδικώντας έναν εναλλακτικό τρόπο ζωής. Μετά από ένα δημοσίευμα της εφημερίδας «Hovedbladet» που έδινε ιδέες για την αξιοποίηση του χώρου πολλοί πολίτες αποφάσισαν να ζήσουν στην Κριστιάνια.

Η δανική κυβέρνηση αντέδρασε στο εγχείρημα αυτό των πολιτών με αποτέλεσμα κάθε τόσο αστυνομικές δυνάμεις να επιχειρούν την απομάκρυνση του κόσμου από την περιοχή χωρίς όμως να καταφέρουν τη διάλυση της κοινότητας. Το 1972 μάλιστα το θέμα έφτασε στο Κοινοβούλιο με αποτέλεσμα ένα χρόνο μετά η Κριστιάνια να προβεί σε συμφωνία με την κυβέρνηση πληρωμής του νερού και του ρεύματος της περιοχής έναντι αναγνώρισής της κοινότητας ως ένα «κοινωνικό πείραμα».

Η Κριστιάνια είναι χωρισμένη σε δέκα μικρότερες αυτόνομες περιοχές με ομάδες υπεύθυνες για την καθαριότητα, τα πολιτιστικά δρώμενα, τη σίτηση κ.α. Όλες οι περιοχές συμμετέχουν στην Κοινή Συνέλευση «Common Meeting». Η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ παρουσίαζαν μια αντίθετη εικόνα ενός χαώδους τόπου βίας και εγκληματικότητας. Η αλλαγή της κυβέρνησης το 1982 από σοσιαλδημοκρατική σε φιλελεύθερη δεξιά αύξησε επίσης την πίεση για διάλυση της Κριστιάνια. Ένα φυλλάδιο που κυκλοφόρησε αργότερα από την κοινότητα πληροφορούσε τον κόσμο για την πραγματική κατάσταση μιας ειρηνικής κοινότητας που στηρίζεται στην αυτοδιαχείριση και την οικολογία.

Οι αρχές πάτησαν στην ελεύθερη διακίνηση μαριχουάνας στην κοινότητα προκειμένου να εφαρμόσουν κατασταλτικά μέτρα. Πολλές φορές προέβαιναν σε διακοπή νερού και ρεύματος ή παρεμπόδιση τροφίμων. Το 1992, 70 αστυνομικοί παρακολουθούσαν νυχθημερόν την περιοχή για διάστημα 18 μηνών. Μέσα σ’αυτό το διάστημα η αστυνομία προέβη σε χρήση χημικών, δακρυγόνων και σωματικών ερευνών σε ανυποψίαστους πολίτες με αποτέλεσμα απάντηση από οδοφράγματα που στήθηκαν στην Prinsessegade. Η Κριστιάνα με αφορμή τα γεγονότα, οργάνωσε μια «Εβδομάδα δράσης» με πολιτιστικές εκδηλώσεις ενάντια στη βία.

Οι αρχές, από το 2004, άρχισαν να πιέζουν περισσότερο την κοινότητα αποσκοπώντας στην διάλυσή της. Μίλησαν ακόμη και για κατεδάφιση των κτισμάτων των κατοίκων της περιοχής. Δύο χρόνια αργότερα το Ανώτατο Δικαστήριο αποφάσισε την εγκατάλειψη της περιοχής από τους κατοίκους της Κριστιάνια καθώς σύμφωνα με την απόφαση μόνο η πολιτεία έχει δικαίωμα χρήσης του χώρου.

Η υπόθεση φαίνεται να λήγει μετά από οκτώ χρόνια σκληρών διαπραγματεύσεων μετά την πρόταση του Υπουργού Οικονομικών της Δανίας. Η «ελεύθερη πολιτεία» της Κριστιάνια σε μια προσπάθεια να διασώσει ο,τι έχει «χτίσει» μέχρι τώρα, προέβη τελικά σε συμφωνία με την συντηρητική κυβέρνηση της Δανίας να αγοράσει την περιοχή «της».

Συντηρητικά ΜΜΕ όπως η εφημερίδα «Berlingske» ισχυρίζεται πως η καταστροφή της Κριστιάνια είναι το σωστότερο που μπορεί να κάνει το κράτος δικαίου και πως «η αστυνομία επιτέλους θα μπορέσει να κάνει τη δουλειά της». Παρά την κακεντρεχή κριτική διαφόρων μέσων η «ελεύθερη πολιτεία» που απέδειξε πως μια αυτοδιαχειριζόμενη κοινωνία μπορεί να υπάρξει θα συνεχίσει να υπάρχει έστω και υπό τον όρο αγοράς της έκτασής της.

Παίζουμε Οικολογικά !

77 καλλιτέχνες, 40 διαφορετικά σημεία της Αττικής και ένα αριστούργημα της ελληνικής λογοτεχνίας ("Ερωτόκριτος", ποίηση Βιτσέντζου Κορνάρου), συνθέτουν τον καμβά της δράσης και της δημιουργίας του «εναλλακτικού» video : «Παίζουμε Οικολογικά -- Ζούμε Λογικά -- Ενεργούμε Ομαδικά»! 

Έτσι ισχυρίζεται ο Περέιρα, Antonio Tabucchi

Κυριακή μεσημέρι σε ακρογιαλιά της Αττικής. Βουτιές, εναλλασσόμενες με το αγνάντεμα από την ακτή.  Στα χέρια ένα βιβλίο του Antonio Tabucchi , με κρατά συνεχώς σε εγρήγορση, καθώς δε μπορώ να το αφήσω από τα χέρια μου... Λίγη άμμο πάνω στις σελίδες, με το σιγανό αεράκι να φυσσά και να βοηθάει διακριτικά στο γύρισμα τους...

Το "Έτσι ισχυρίζεται ο Περέιρα" κυκλοφόρησε το 1994 (στην Ελλάδα το 1997), πρόσφατα επανακυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Άγρα (2010), αποτέλεσε μεγάλη εκδοτική επιτυχία, μεταφέρθηκε στο σινεμά (με πρωταγωνιστή τον Μαρτσέλο Μαστρογιάννι, ο οποίος δήλωσε ότι ο Περέιρα είναι ο καλύτερος ρόλος της ζωής του) και τιμήθηκε με βραβεία, μεταξύ των οποίων με το Ευρωπαϊκό Αριστείο Γραμμάτων (1997). 

Η ιστορία εξελίσσεται στην Λισαβόνα του 1938. Στο φόντο της κυριαρχεί η καταπιεστική δικτατορία του Σαλαζάρ, η θύελλα του επερχόμενου ισπανικού εμφυλίου, ο ιταλικός φασισμός στο βάθος και ο παγκόσμιος πόλεμος που έρχεται. Ο Περέιρα είναι ένας πρώην δημοσιογράφος του αστυνομικού ρεπορτάζ, αλλά πλέον ασχολείται με το πολιτιστικό ρεπορτάζ, καθώς του έχουν εμπιστευτεί την πολιτιστική σελίδα μιας μέτριας απογευματινής εφημερίδας, της Λισμπόα. Ο μοναχικός ήρωας του Ταμπούκι καταναλώνει τεράστιες ποσότητες λεμονάδας, είναι υπέρβαρος, καρδιoπαθής και ζει αδιαφορώντας για το πολιτικό σκηνικό της εποχής του.

Ο Περέιρα έχει μια θανατερή αντίληψη της κουλτούρας: αγαπά τα νεκρώσιμα εγκώμια των συγγραφέων που αποβιώνουν, τη λογοτεχνία του παρελθόντος, τις γραμμένες από πριν νεκρολογίες. Στο πρόσωπο του Μοντέιρο Ρόσσι, ενός νεαρού ιταλικής καταγωγής, και της αρραβωνιαστικιάς του Μάρτα, βρίσκει δύο παράξενους όσο και αταίριαστους συνεργάτες. Μια συνεργασία που θα οδηγήσει στην ανατροπή της ζωής του ηλικειωμένου δημοσιογράφου, σε μια έντονη εσωτερική επίπονη συνειδητοποίηση.

Mε αυτές τις σελίδες έντονου πολιτικού και ανθρωπιστικού ύφους, με αυτή τη σπαρακτική φιγούρα του πρωταγωνιστή που θα παραμείνει αναλλοίωτη στη μνήμη του αναγνώστη, ο Ταμπούκι μας χάρισε ένα μεγάλο μυθιστόρημα για τη λογική του παρελθόντος μας, η οποία μπορεί να εξηγεί τέλεια και τη λογική του αβέβαιου παρόντος μας.

Antonio Tabucchi

Το βιβλίο ξετιλύγεται με τη μορφή αφήγησης. Σε ποιoν και κάτω από ποιες συνθήκες διηγείται ο Περέιρα τον πιο κρίσιμο μήνα της ζωής του, τον μοιραίο εκείνο Αύγουστο του 1938; Απάντηση σ' αυτό το ερώτημα δε θα δωθεί στις σελίδες του βιβλίου ποτέ. Ο Ταμπούκι αφήνει τον αναγνώστη να κάνει τις δικές του υποθέσεις. Ο Περέιρα όμως είναι ένας εξαίσιος μάρτυρας που δίνει τη δική του προσωπική μαρτυρία γι' αυτή την κρίσιμη στιγμή της ζωής του, αλλά και της ιστορίας της Ευρώπης. Ζώντας ο ίδιος στην προβληματική καθημερινότητα μιας Πορτογαλίας που ζει κάτω από τη δικτατορία του Σαλαζάρ, ενώ παραδίπλα του μαίνεται ο ισπανικός εμφύλιος και κυοφορείται ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Σταδιακά, ο Περέιρα θα συνειδητοποιήσει τα κενά της ζωής του και θα κάνει τη δική του προσωπική επανάσταση.

Ο Ταμπούκι προτιμά τον άνθρωπο που αμφιβάλλει, ακούει, εξελίσσεται από τους ανθρώπους που επιβάλλουν τις ιδέες και τα πιστεύω τους. Άλλωστε το σύμπαν βρίθει από ανθρώπους δίχως φόβο, σίγουρους για τον εαυτό τους, το δίκιο και τον τρόπο που βλέπουν τον κόσμο. Τον 20ό αιώνα γνωρίσαμε αρκετούς ανθρώπους απολυταρχικών πεποιθήσεων, για να ξέρουμε ότι προκαλούν μονάχα καταστροφές. Ο Περέιρα επηρεάζεται από τη γνωριμία του με δυο νέους παθιασμένους αντιστασιακούς και τελικά αναθεωρεί όλες τις απόψεις του για τη ζωή. Ο αναγνώστης παρακολουθεί την επανάσταση που γεννιέται αργά, αλλά σταθερά στον Περέιρα. Ένα θαυμάσιο βιβλίο που αξίζει να υπάρχει στη βιβλιοθήκη σας.

Έτσι ισχυρίζεται ο Περέιρα, Antonio Tabucchi

Εκδόσεις Άγρα

Μετάφραση: Ανταίος Χρυσοστομίδης