Πεζοπορία στο Πάνειο Όρος

 

Μια φωτεινή μέρα ξεκινήσαμε πεζοπορία στο Πάνειο Όρος,

ακολουθώντας ως διαδρομή τη μια κορυφή του έως την άλλη.

Από αυτή την κορυφή μπορείς να δεις μια από τις ωραιότερες θέες στην Αττική.

Το Πάνειο Όρος είναι το δεύτερο ψηλότερο βουνό της νότιας Αττικής μετά τον Υμηττό. 

Βρίσκεται στα νότια του νομού ανάμεσα στην Κερατέα και στα Καλύβια Θορικού. 

Έχει υψόμετρο 648 μέτρα, περιβάλλεται από τ' άλλα δύο βουνά των Μεσογείων, τον αττικό Όλυμπο και το όρος Μερέντα. 

Έχει χαμηλή βλάστηση. Εκεί που πεζοπορείς βλέπεις αγριολούλουδα 

που σε μαγνητίζουν - σε εμένα πάντα το καταφέρνουν.

Δεν είναι μαγικά;

Ομορφιά και χρώμα μέσα στην πέτρα.

Τα λουλούδια είναι μικρά θαύματα. Τέλος.

Μανιτάρι. 

Πρόκειται για κακοτράχαλη διαδρομή. 

Ανεβοκατεβαίνεις βράχους. 

Αλλά έχεις μπροστά σου τον απέραντο ορίζοντα και τα σύννεφα

όπου όλα μοιάζουν δυνατά -

τους περιπατητές μέσα στους αιώνες που έχουν περάσει από τα ίδια μονοπάτια

τους συνοδοιπόρους μαζί εκείνη τη στιγμή

Πέτρινα σημάδια στα περάσματα.

Τι ωραία να ανεβαίνεις ψηλά, με καλή παρέα.

Μοιάζει μακριά, τραβάς μια γρήγορη φωτογραφία

και συνεχίζεις την πεζοπορία

ας λαχανιάζεις για να τον φτάσεις :)

Αυτό το σημείο χαρίζει ένα από τα πιο συγκλονιστικά ηλιοβασιλέματα της Αττικής.

Η θέα προς Λαγονήσι, Σαρωνίδα, Βάρκιζα, Σούνιο και Κυκλάδες είναι μαγική. 

Στο Πάνειον Όρος υπάρχει και το εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής

Βρίσκεται σε υψόμετρο 580 μέτρων, σχετικά κοντά στη κορυφή του βουνού.  

Είναι καθαρό και περιποιημένο, καθώς έχει τακτικούς επισκέπτες.

Αξίζει να μπείτε στην εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής, όπου έχει τοιχογραφίες του 1734.

Το όνομα της το έχει πάρει από μια μικρή πηγή που αναβλύζει εκεί κοντά της, η μοναδική πηγή νερού σε όλο το Πάνειο Όρος.

Στέκεσαι λίγο στην ηρεμία του χώρου

να ξεκουραστείς.

Αν κάτι μένει από αυτή τη πεζοπορία είναι η συγκλονιστική θέα προς το πέλαγο. 

Ο ανοιχτός ορίζοντας και ο απέραντος ουρανός καθώς ενώνεται με τη θάλασσα. 

Συνειδητοποιείς τα μεγέθη, τι έχει πραγματικά αξία, σε πόσα αναλωνόμαστε δίχως νόημα και πόσα δεν έχουν απολύτως καμία. Είμαστε τυχεροί που αποτελούμε κομμάτι αυτής της ομορφιάς. Που συνυπάρχουμε μαζί της. Θέλω όσο μπορώ και όσο ζω, να βρισκόμαστε κοντά της όσο συχνότερα.

Ένα πολύ σύντομο βίντεο με τη θέα από την κορυφή του Πάνειου Όρους, 

έτσι σαν μια ανάσα ελευθερίας.

"Γυναίκες που τρέχουν με τους λύκους": οι ιστορίες ως γιατρικό, της Clarissa Pinkola Estes

 

Ημέρα της γυναίκας σήμερα, και θεώρησα ότι αυτό είναι το ιδανικό βιβλίο να μοιραστώ μαζί σας, ένα βιβλίο ύμνος για την γυναίκα. Βιβλίο θησαυρός, ουσιαστικό, πρωτότυπο και ίσως μοναδικό στο είδος του, που μιλά στη ψυχή. Κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Κέλευθος σε μια εξαιρετική απόδοση, μετάφραση. 

Η Αμερικανίδα ποιήτρια, storyteller, ψυχαναλύτρια ειδικευμένη στη μετατραυματική θεραπεία και ακτιβίστρια στο πλευρό «όσων δεν έχουν φωνή», Κλαρίσα Πίνκολα Εστές, έχοντας μελετήσει δεκάδες αρχετυπικές ιστορίες και παραμύθια που αφορούν τις Γυναίκες, μας παρουσιάζει σε αυτό το βιβλίο τις πλευρές της γυναικείας φύσης. 

Η ίδια μεγάλωσε στην περιοχή των Μεγάλων Λιμνών στις Η.Π.Α., ανάμεσα σε οικογένειες Ούγγρων και Σουαβών μεταναστών, που δεν γνώριζαν γραφή και ανάγνωση, αλλά διατηρούσαν πλούσια προφορική παράδοση και είχαν τη σοφία που δίνει η φύση. Κληροδότησαν έτσι στην Εστές την προφορική παράδοση των μύθων, των ιστοριών και των αρχαίων θεραπευτικών τρόπων.  Οι ιστορίες και οι μύθοι του βιβλίου είναι κατά λέξη απομαγνητοφωνήσεις από αφηγήσεις και διαλέξεις της. Τα παραμύθια παρουσιάζονται με κάθε λεπτομέρεια στο βιβλίο και παραμένουν πιστά στην πρώτη τους, αρχέτυπη μορφή.

Μέσα από τα παραμύθια, τους μύθους και τις ιστορίες μιας παμπάλαιας παράδοσης συνειδητοποιούμε αλήθειες που ακονίζουν την αντίληψη μας, ώστε να επιλέγουμε το μονοπάτι που ανοίγει για εμάς η άγρια φύση μας. Ευτυχώς οι οδηγίες που μας δίνονται στα παραμύθια είναι καθησυχαστικές: Το μονοπάτι δεν έχει σβηστεί, εξακολουθεί να οδηγεί τις γυναίκες βαθιά, όλο και πιο βαθιά, στη γνώση του εαυτού τους. 

«Οι ιστορίες είναι φάρμακο. Με συνεπήραν από τότε που τις πρωτάκουσα. Έχουν τεράστια δύναμη και δεν απαιτούν από εμάς να κάνουμε, να είμαστε, να πράττουμε. Μόνο να ακούμε. Οι ιστορίες περιέχουν το γιατρικό για να αποκαταστήσουμε ή να ξαναβρούμε τη χαμένη ψυχική δύναμη. Οι ιστορίες προκαλούν τον ενθουσιασμό, τη λύπη, τα ερωτήματα, τη λαχτάρα και την κατανόηση, που αυθόρμητα ανασύρουν στην επιφάνεια το αρχέτυπο, σε αυτή την περίπτωση την Άγρια Γυναίκα.

Οι ιστορίες περιέχουν οδηγίες που μας δείχνουν το δρόμο όταν αντιμετωπίζουμε δυσκολίες. Μας δίνουν να καταλάβουμε σε τι μας χρειάζεται το αρχέτυπο που αναδύεται από τη διήγηση και πώς να το φέρουμε στην επιφάνεια.»

 

H Εστές πηγαίνοντας βαθύτερα, προσεγγίζει αυτά τα παραμύθια όχι θεωρητικά: αλλά σωματικά και βιωματικά. Είναι πρωτίστως ποιήτρια και κανταδόρα, δηλαδή αφηγήτρια παλαιών ιστοριών. Ως Storyteller, «φύλακας παλιών ιστοριών», ψυχαναλύτρια και ακτιβίστρια, γεφυρώνει με μαεστρία τον κόσμο του απώτατου παρελθόντος με τη σύγχρονη εποχή. Σκοπός της είναι μέσα από παραμύθια, αρχετυπικούς μύθους και ιστορίες διαφορετικών πολιτισμών να ανασύρει την Άγρια Γυναίκα, την αδάμαστη, που συγγενεύει ψυχικά με τους λύκους.

Όπως γράφει, μας δίνει ιστορίες για να τις έχουμε «σαν βιταμίνες της ψυχής, καθώς και κάποια σχόλια, σαν κομμάτια του χάρτη, μερικά κομματάκια ρετσινιού για να στερεώσετε στα δέντρα πούπουλα που θα σας δείξουν προς τα πού να πάτε, και μερικά πατημένα χαμόκλαδα για να βρείτε τον δρόμο της επιστροφής στο mudno subterraneo, στον υποχθόνιο κόσμο, την έδρα της ψυχής.»

Το βιβλίο γράφτηκε για να ενθαρρύνει, να γίνει οχυρό για όσες γυναίκες βρίσκονται καθ' οδόν, για όσες παλεύουν με τους προσωπικούς τους δαίμονες, αλλά και για όσες μοχθούν για τον κόσμο στο σύνολο του. Ένα γυναικείο ψυχογράφημα, ένα βιβλίο γιατρικό για τη γυναίκα κάθε εποχής. Θα κλείσω την ανάρτηση με μια φράση της Μάγιας Αγγέλου για αυτό το βιβλίο: «Όσες ξέρετε ανάγνωση, διαβάστε το!» 

Το βιβλίο παρέμεινε 145 εβδομάδες στον κατάλογο ευπώλητων της New Work Times, έχει εκδοθεί σε 38 γλώσσες και έχει πωληθεί σε περισσότερα από 2 εκατομμύρια αντίτυπα.

«Αν δεν σας έχουν ποτέ αποκαλέσει «προκλητική, αδιόρθωτη, ανυπόφορη γυναίκα», μην απογοητεύεστε, ποτέ δεν είναι αργά».

«Νιώθω ευγνωμοσύνη τόσο για το βιβλίο Γυναίκες που τρέχουν με τους λύκους όσο και για τη δρ Κλαρίσα Πίνκολα Εστές. Είναι ένα βιβλίο ύμνος στη γυναίκα, στην τόλμη της, στη φροντίδα και στο νοιάξιμό της. Το λέω και το εννοώ: Όσες ξέρετε ανάγνωση, διαβάστε το!» 

Maya Angelou

«Το έργο της Κ. Π. Εστές, με ρίζες σε παραδοσιακά οικογενειακά τελετουργικά και στην αρχετυπική ψυχολογία, αναγνωρίζει ότι η γυναικεία ψυχή στις μέρες μας βρίσκεται σε κατάσταση ύπνωσης. Όμως δεν έχει χαθεί. Το βιβλίο έρχεται να μας θυμίσει ότι κάτω από την εκλεπτυσμένη της όψη η γυναίκα είναι η φύση, είναι η παντοτινά άγρια, και μέσα από αυτή τη ζωτική δύναμη βρίσκει τη σωστή της θέση στον κόσμο». 

Thomas Moore 

Μύθοι και ιστορίες για το αρχέτυπο της άγριας γυναίκας

Συγγραφέας: Clarissa Pinkola Estés

Μεταφράστρια: Δέσποινα Παπαγιαννοπούλου

Επιμελήτρια: Συλβί Ρηγοπούλου

Έτος Έκδοσης: 2020

Σελίδες: 624

Η μυστική βιβλιοθήκη στην Νταράγια της Συρίας. Φως στα συντρίμμια του πολέμου.

 

Ένα βιβλίο-ντοκουμέντο γραμμένο με τεράστια ενσυναίσθηση και ευαισθησία. Από το 2012 έως το 2016 η πόλη Νταράγια, προάστιο της Δαμασκού, υπέστη μια ανελέητη πολιορκία από τις δυνάμεις του Μπασάρ αλ-Άσαντ. Χρόνια βομβαρδισμών, επιθέσεων με χημικά αέρια, στερήσεων, πείνας. Μπροστά στη βία του καθεστώτος Άσαντ, κάποιοι νέοι αποφασίζουν να ελευθερώσουν χιλιάδες βιβλία θαμμένα κάτω από τα ερείπια και να τα συγκεντρώσουν σε μια βιβλιοθήκη σε ένα υπόγειο.  Σταδιακά διασώζουν 15.000 τόμους από τα συντρίμμια. Θεατρικά κείμενα του Σαίξπηρ, βιβλία αυτοβοήθειας, τόμοι ισλαμικής κουλτούρας, εκδόσεις αραβικής ποίησης… Τα διαβάζουν υπό το φως κεριών. 

Υπόγεια μυστική βιβλιοθήκη εν καιρώ πολέμου στην Συρία

Αυτή η δωρεάν βιβλιοθήκη κράτησε τους ανθρώπους ζωντανούς. Σε μια πόλη βομβαρδισμένη, όπου όλα είχανε καεί• Τα σπίτια, τα δέντρα, οι δρόμοι, μέσα από τα συντρίμμια θα υψωνόταν ξανά ένα φρούριο από χαρτί. Η μυστική βιβλιοθήκη της Νταράγια. Σε ένα μέρος κάτω από την γη, γεννήθηκε ένα φωτεινό μέρος μάθησης. 

Στα παλιά συριακά, νταράγια σημαίνει «πολλά σπίτια». Τι ειρωνεία, να λέγεται έτσι μια πολιτεία που σήμερα ελάχιστα από τα κτίρια της στέκονται ακόμη όρθια. Η Νταράγια είναι μια από τις παλαιότερες πόλεις της Συρίας. Λέγεται ότι ήταν το μέρος, όπου ο Απόστολος Παύλος μεταστράφηκε στον χριστιανισμό (30 μ.Χ.). Η πόλη το 2004 είχε πληθυσμό 131.501 κατοίκων. Μετά το 2011, ο αριθμός μειώθηκε, ως αποτέλεσμα της σύγκρουσης μεταξύ των δυνάμεων της Συρίας και των επαναστατών, σε 7.000 αμάχους και μαχητές έως το 2016.

Πόλεμος στην Συρία: 388.652 τα θύματα - Πάνω από 22.000 νεκρά παιδιά. 

Παιχνίδια στα ερείπια 

Ανάμεσα στις βόμβες, η βιβλιοθήκη υπήρξε το κρυφό οχυρό τους. Τα βιβλία, τα όπλα τους για μαζική μόρφωση. Εξαιτίας των φόβων για αντίποινα, η βιβλιοθήκη έμεινε μυστική. Δεν θα είχε ούτε όνομα ούτε επιγραφή. Ένας χώρος υπόγειος, προστατευμένος απ’ τα ραντάρ και τις οβίδες, όπου θα συναντιούνταν μικροί και μεγάλοι αναγνώστες. Το διάβασμα ως καταφύγιο. Μια σελίδα ανοιχτή στον κόσμο την ώρα που όλες οι πόρτες είναι αμπαρωμένες.

Το βιβλίο, που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μίνωας, είναι ο καρπός της επικοινωνίας μέσω Skype ανάμεσα στη Γαλλίδα δημοσιογράφο Μινούι και στους ακτιβιστές τον καιρό του πολέμου.  Στο βιβλίο η Γαλλίδα δημοσιογράφος καταγράφει με σεβασμό την επικοινωνία της με τους μαχητές του ελεύθερου Συριακού στρατού, μεταφέροντας το χρονικό της δημιουργίας της βιβλιοθήκης, δίνοντας φωνή σε εκείνο που ο πόλεμος απειλεί να πνίξει, αποδεικνύοντας ότι το φως θα συνεχίσει να αναδύεται από το σκοτάδι… 

«Τα βιβλία είναι ο τρόπος μας να προλάβουμε τον χαμένο χρόνο, να εξαλείψουμε για πάντα την άγνοια», γράφουν στα μηνύματα. Χωρίς να το συνειδητοποιούν τα παιδιά της Συρίας διαθέτουν αυτό το ένστικτο επιβίωσης μέσω της κουλτούρας. Μια παγκόσμια βιβλιοθήκη σε καιρό πολέμου, όπως και σε καιρό ειρήνης. 

Έτυχε να διαβάσω το βιβλίο λίγο πριν ξεσπάσει ο πόλεμος -αυτών των ημερών- στην Ουκρανία.  Στιγμές σταματούσα την ανάγνωση και κοιτούσα τον αττικό ουρανό. Και έτσι απλά συνειδητοποιείς τι ευτυχία είναι και μόνο να μπορούμε να περπατάμε στο δρόμο ελεύθεροι, να κοιτάμε ήρεμοι τη θάλασσα, το φεγγάρι και τον ουρανό. Τίποτα δεν είναι δεδομένο στη ζωή. Ενστερνιζόμενη τα συναισθήματα που μεταφέρονταν από το βιβλίο, αναρωτιόμουν αν πραγματικά έχουμε ιδέα τι σημαίνει να έχεις ελευθερία και ειρήνη. Πόσο τις έχουμε υποτιμήσει ως αξίες. 

Διαβάζοντας Σαίξπηρ στην υπόγεια Συρία

Μέσα στο χάος η βιβλιοθήκη αποτέλεσε ένα έδαφος δίχως σύνορα. Ένα ταξίδι σε όλες τις ηπείρους. Μια κρυψώνα όπου τα βιβλία κυκλοφορούσαν χωρίς ειδική άδεια ούτε αλεξίσφαιρα γιλέκα. Μέσα σε εκείνον τον απρόσβλητο χώρο οι άνθρωποι της Συρίας κατάφεραν να δημιουργήσουν μια συλλογική οικειότητα, αλλά και ένα πνεύμα συνεργασίας, ηθικής και πειθαρχίας. Κάτι που τους βοήθησε να αντέχουν. Η αίσθηση μιας κανονικότητας που απομακρύνει τα όρια της παρανοϊκής βίας.

Διαβάζουν για να μορφωθούν. Να δραπετεύουν. Τα βιβλία ως διαφυγή. Μια μελωδία λέξεων κόντρα στην αυθαιρεσία των βομβών. Το διάβασμα, μια απλή πράξη ανθρωπιάς που τους δένει με την τρελή ελπίδα της επιστροφής τους στην ειρήνη.

Στη σκιά του πολέμου, οι φράσεις πάλλονται με λέξεις όπως σοφία, ελπίδα, επιστήμη, φιλοσοφία. Οι λέξεις στέκονται όρθιες, γερές, θριαμβεύτριες, αγέρωχες, γενναίες, αξιόπιστες, γεμάτες αλήθεια. Ανοίγουν δρόμους στη σκέψη, χειμάρρους ιδεών και ιστοριών για να διαφεύγεις. Ολόκληρος ο κόσμος βρίσκεται μπροστά σου, αρκεί να απλώσεις το χέρι να τον πιάσεις. 

Τα βιβλία έμελλε να αντικαταστήσουν το πανεπιστήμιο που δεν υπήρχε πια: έπρεπε ο καθένας να μορφωθεί μόνος του. Να γεμίσει το κενό που θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί ο οποιοσδήποτε για να επιβάλει τις οπισθοδρομικές ιδέες του. Πολύ γρήγορα η επίδραση των βιβλίων έγινε ζωτικής σημασίας: τους βοήθησαν να μη χαθούν.

«Ο πόλεμος είναι διεστραμμένος. Μεταμορφώνει τους ανθρώπους, σκοτώνει τα συναισθήματα, τις αγωνίες, τους φόβους. Όταν είσαι σε πόλεμο, βλέπεις τον κόσμο αλλιώς. Το διάβασμα είναι ψυχαγωγία, μας κρατάει στη ζωή. Διαβάζουμε πρώτα απ’ όλα για να διατηρήσουμε την ανθρωπιά μας.»

Για τους ανθρώπους η ανάγνωση γίνεται ένστικτο επιβίωσης, ζωτική ανάγκη. Με την πρώτη ευκαιρία τρέχουν στη βιβλιοθήκη για να δανειστούν καινούργια έργα. Τα βιβλία τους γεμίζουν, δεν φεύγουν στιγμή από κοντά τους. Πιστεύουν στα βιβλία, πιστεύουν στη μαγεία των λέξεων, στην ευεργεσία του γραπτού, σ’ αυτό το βάλσαμο της ψυχής, αυτή τη μυστηριώδη αλχημεία που σε κάνει να δραπετεύεις μέσα σε έναν χρόνο ακίνητο, μετέωρο. Το κάθε βιβλίο σε οδηγεί σ’ ένα άλλο βιβλίο. Κάθε βιβλίο, κλείνει μέσα του μια ιστορία, ένα μυστικό, μια ολόκληρη ζωή.

Το διάβασμα ως διαφυγή. Για να μη χάνεις τον εαυτό σου, για να υπάρχεις. Για τους νέους της Νταράγια είναι παραπάνω κι από αυτό. Εκεί στο καταφύγιο τους, στη βομβαρδισμένη τους πόλη, η ανάγνωση είναι και μια παραβατική πράξη. Είναι η δήλωση μιας ελευθερίας που την είχανε στερηθεί πολύ καιρό.

Ο Αχμάντ ζει κάτω από μια βροχή από βόμβες. Έχει χάσει αμέτρητους φίλους κι έχει τέσσερα χρόνια να δει την οικογένεια του. «Το διάβασμα με βοήθησε να οργανώσω τις ιδέες μου. Αλλά και να κατανοήσω την ομαδική ζωή: πώς να δέχομαι τον άλλο με τις διαφορές του. Και πώς να συντηρώ ένα κλίμα υγιούς άμιλλας ανάμεσα σε όλους μας.»

Πρόκειται για ένα βιβλίο που αξίζει να διαβάσει κάθε βιβλιόφιλος. Γιατί δεν υπάρχει σπουδαιότερη αντίσταση από τη γνώση. Με όλα όσα συνέβησαν στην Συρία, με όσα συμβαίνουν τώρα στην Ουκρανία, αισθάνεσαι ντροπή. Εμείς που μπορούμε ακόμη να επιλέξουμε να απολαμβάνουμε αυτό που ποθεί περισσότερο ο καθένας στη ζωή, ας μη χάνουμε τους θησαυρούς που μας προσφέρουν τα βιβλία. Δεν χρειάζεται να δημιουργήσουμε μια κρυφή υπόγεια βιβλιοθήκη, είναι προσιτά ελεύθερα σε όλους, ας αφεθούμε στη μαγεία τους.

Τίτλος: Συλλέκτες βιβλίων στην Νταράγια
Συγγραφέας: Ντελφίν Μινουί

Μετάφραση: Έφη Κορομηλά
Εκδόσεις: Μίνωας

Κατηγορία: Κοινωνία

ISBN: 978-618-02-1935-7

Κωδικός: 31507

Σελίδες: 204

Εξώφυλλο: Μαλακό

Τιμή: 13,30 €

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα

Η Ντελφίν Μινουί γεννήθηκε το 1974 και είναι δημοσιογράφος στην εφημερίδα Le Figaro. Κάνει διεθνές ρεπορτάζ με ειδίκευση στη Μέση Ανατολή και έχει βραβευτεί με το Albert Londres 2006 για τις ανταποκρίσεις της από το Ιράν και το Ιράκ. Τα τελευταία 20 χρόνια ταξιδεύει πολύ σε όλο τον αραβομουσουλμανικό κόσμο. Σήμερα ζει στην Κωνσταντινούπολη, από όπου συνεχίζει να παρακολουθεί από κοντά τη συριακή επικαιρότητα.

Έχει γράψει τα έργα: Les Pintades à Téhéran (2009), Δέκα ετών, διαζευγμένη, Νοζούντ Άλι (2010), Τripoliwood (2011) και Je vous écris de Téhéran (2015).

Το 2018 σκηνοθέτησε το ντοκιμαντέρ «Νταράγια: Η βιβλιοθήκη κάτω από τις βόμβες», το οποίο βασίστηκε στο βιβλίο της. Το ντοκιμαντέρ προβλήθηκε από το τηλεοπτικό κανάλι France 5, ενώ το 2019 απέσπασε το Βραβείο Νεανικού Κοινού του Φεστιβάλ Κινηματογράφου FIGRA.

Αθήνα, Ιανουάριος 2022: Γερή δόση ομορφιάς μέσα στην παγωνιά των χιονιών!

 

Αθήνα, 26.1.22

To 2017 βρισκόμασταν αργά βράδυ σε ένα μαγαζί στην Πλάκα για ένα κρασί, όταν άρχισε να χιονίζει. Φυσικά είχανε υπάρξει προβλέψεις, αλλά δεν τις είχαμε πάρει τότε στα σοβαρά. Άλλωστε το χιόνι είναι σπάνιο καιρικό φαινόμενο για την Αθήνα. Σε λίγη ώρα το είχε στρώσει σε όλο το κέντρο. Βγαίνοντας από το μαγαζί, αντικρίσαμε όλη την Πλάκα γεμάτη χιόνι. Ήταν κάτι το πρωτόγνωρο και μια από τις πιο όμορφες στιγμές που μου έχει χαρίσει τούτη η πόλη. Είχα μοιραστεί κάποιες φωτογραφίες, μπορείτε να διαβάσετε εκείνη τη δημοσίευση πατώντας εδώ. Ήταν αργά βράδυ, με ελάχιστο φως, όλα στην Πλάκα ήταν εξαιρετικά ολισθηρά. Οι φωτογραφίες δε μεταφέρουν τη μαγεία εκείνης της νύχτας.

Φεβρουάριος 2021, Διονυσίου Αρεοπαγίτου, Ακρόπολη στα χιόνια.

Κάποιες περσινές φωτογραφίες από τη χιονισμένη Αθήνα μπορείτε να δείτε στο instagram. Είχα χαρεί πολύ το περσινό χιονιά. Κράτησε λίγο, χωρίς να δημιουργήσει προβλήματα. Είδα εκπληκτικές εικόνες στην Ακρόπολη και στο Φιλοπάππου. Θυμάμαι ότι αρκετά παιδιά παρέβλεψαν την απαγόρευση κυκλοφορίας που ίσχυε και βγήκαν έξω έως αργά τη νύχτα να παίξουν χιονοπόλεμο. Χάρηκα και θεώρησα απόλυτα φυσιολογική την "παρανομία" τους, συνειδητοποιώντας πόσο είχαν λείψει τα γέλια στους δρόμους, αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής στην πόλη. 

Ιανουάριος 2022, Ακρόπολη

Το 2022 στην αρχή του, μας έφερε αρκετό χιόνι και γερή δόση ομορφιάς. Βέβαια δυστυχώς και πολύ ταλαιπωρία σε χιλιάδες ανθρώπους, με τεράστια προβλήματα οργάνωσης, αλλά ας σταθούμε εδώ σε κάποιες πανέμορφες εικόνες.

Διονυσίου Αρεοπαγίτου 26.1.22

Το χωριό της Αθήνας

Θα μπορούσε να μην είναι χιόνι, αλλά κύματα που φτάνουν μέχρι την είσοδο του θερινού κινηματογράφου. Οι εικόνες που χαρίζει το χιόνι, μοναδική ώθηση στη φαντασία. Αν βέβαια έχεις τη ψυχική διάθεση να παρατηρήσεις. Αρκετοί δεν την έχουνε.

Θησείο

Αχ Αθήνα μου

Ρωμαϊκή Αγορά

Παγοδρόμιο σε στενά της Πλάκας :)

Πόσο ταιριάζει στις γάτες το χιόνι!

Οι άτιμες πώς καταφέρνουν να απολαμβάνουν την πόλη

σε κάθε της στιγμή!

Αυτές οι γατούλες μέσα στην ηρεμία των αρχαιολογικών τόπων, επιλέγουν πάντα τις καλύτερες γωνιές. 

Είτε είναι έξω, είτε στη ζεστασιά στο εσωτερικό ενός σπιτιού, να χαζεύουν το χιονισμένο τοπίο από κάποιο παράθυρο. 

Αυτή η γάτα ρεμβάζει στο παράθυρο του κτηρίου πάνω δεξιά, μπροστά της απλώνεται το χιονισμένο τοπίο της Ρωμαϊκής Αγοράς και η Ακρόπολη.

Το κτήριο στο βάθος, από την απέναντι πλευρά.

Τα νεράντζια της Αθήνας

Οδός Σταδίου. 

Τόσο "ξένη" εικόνα που συνειρμικά έφερε στο μυαλό σκηνικό Ρωσίας.

Ναός του Ολυμπίου Διός

Βασιλίσσης Όλγας, μεγάλος περίπατος...

Το πιο αγαπημένο μου γλυπτό στην Αθήνα. Βρίσκεται στο Ζάππειο και απεικονίζει τον θεό Έρωτα να σπάει το τόξο του. Χάρηκα που το είδα με χιόνι. Δημιουργός ο Γεώργιος Βρούτος (1843-1909). Στην ελληνική μυθολογία ο Έρως ήταν ο φτερωτός θεός της αγάπης. Σύμφωνα με το μύθο, όταν χτυπούσε με τα βέλη του δύο ανθρώπους, αυτοί ερωτεύονταν παράφορα. Σε αυτό το γλυπτό, σπάει το τόξο του. 

Ζάππειο 

Σοκάκια της Πλάκας. Σαν αφροί κυμάτων.

Το περπάτημα θέλει μεγάλη προσοχή, αλλά η χαρά από τη γερή δόση ομορφιάς είναι εξίσου μεγάλη. Μα και κάτι ακόμη, εισπράττεις μια τρομερά καλή, θετική ενέργεια.

{Δεν ξέρω αν οφείλεται στο χιόνι ή στον τόπο. Νομίζω είναι ο συνδυασμός τους.}

Ίσως αυτό να είναι το πιο ολισθηρό σημείο στην Πλάκα. Το graffiti του Sonke πάντα γοητεύει. Πάντα αυτό το στενό είναι όμορφο, με το χιόνι αποκτά κινηματογραφική ομορφιά. 

Οι άνθρωποι έχουμε την τάση να γοητευόμαστε από το σπάνιο, το μη συνηθισμένο, το διαφορετικό, εκείνο που σπάει τη μονοτονία.  Για τους κατοίκους της Αθήνας το χιόνι είναι εξαιρετικά ασυνήθιστο, 

οπότε για αυτό μοιάζει κάπως πολύτιμο και ξεχωριστό. 

Η πάντα ρομαντική Πλάκα αποκτά ακόμη πιο ανυπέρβλητη ομορφιά, μια γερή δόση μαγείας έρχεται να προστεθεί στη συνοικία.  Αξίζει (πάντα) με προσοχή να την περπατήσετε (και) με χιόνι.

Ξεκάθαρα ανήκω στο καλοκαίρι. Είμαι άνθρωπος του ήλιου. Το χιόνι είναι όμορφο, αλλά μετά από λίγο παρακαλώ τον ήλιο να έρθει σύντομα για να το λιώσει. Όμορφες εικόνες, σας προτρέπω να χαιρόσαστε τις βόλτες σαν παιδιά. Απ' ότι φαίνεται, η κλιματική αλλαγή θα μας φέρνει τέτοια φαινόμενα όλο και συχνότερα. Ευπρόσδεκτα αρκεί να υπάρχει οργάνωση με όσο δυνατόν λιγότερα προβλήματα. Μέχρι το επόμενο χιόνι στην Αθήνα, να είμαστε όλοι καλά!