Βώλακας ή Βώλαξ Τήνου

Ιθάκη / Πόλις (του Κ. Καβάφη)

Ένας από τους κύριους λόγους που επέλεξα ως προορισμό το νησί της Τήνου ήταν για τα χωριά της. Τα οποία και δε μπόρεσα να εξερευνήσω όπως θα ήθελα, για αυτό και θα επιστρέψω ξανά σε αυτήν! Πώς να προλάβεις άλλωστε να γνωρίσεις τα σχεδόν 50 χωριά αυτού του νησιού, απαιτείται χρόνος και όρεξη για εξερεύνηση. Ευτυχώς το δεύτερο όμως δε με εγκαταλείπει ποτέ! 

Η Τήνος είναι ένα νησί ...παρεξηγημένο! Όχι δεν είναι μόνο ο προορισμός της εκκλησίας της Παναγίας -προφανώς είναι και αυτό- μα είναι και πολλά ακόμη, τα οποία απαιτούν αρκετές επισκέψεις για να τα ανακαλύψεις! Θα έλεγα ότι είναι ένα ιδιαίτερα μυσταγωγικό νησί, το οποίο το γνωρίζεις μόνο αν εξερευνήσεις την ενδοχώρα της. 

Λοιπόν, πρώτο απ' όλα τα χωριά ήθελα να περπατήσω τη Βωλάξ, βρίσκεται σε ένα μικρό οροπέδιο στο κέντρο της Τήνου. Για αυτό και αφού περπάτησα πρώτα λίγο στο λιμάνι, ήταν ο πρώτος προορισμός μου στο νησί.  Σε αυτό το χωριό, οι καλλιτέχνες κάτοικοι του, είχανε την πανέξυπνη και πολύ δημιουργική ιδέα να γεμίσουν τις πόρτες των σπιτιών τους με ποιήματα. Περπατάς, λοιπόν, σε αυτό το γαλατικό χωριό και βλέπεις γραμμένους αγαπημένους στίχους του Καβάφη, του Σικελιανού, του Σεφέρη, του Καββαδία και άλλων. 

Ακολουθούν κάποιες φωτογραφίες από τοίχους του...

Μικρή Πατρίδα...

Χῶρες τοῦ ἥλιου και δεν μπορεῖτε ν᾿ ἀντικρίσετε τον ἥλιο.

Χῶρες τοῦ ἀνθρώπου και δεν μπορεῖτε ν᾿ ἀντικρίσετε τον

ἄνθρωπο. (Γιώργος Σεφέρης)

Το πιο εντυπωσιακό όμως σε αυτό το μεσαιωνικό καθολικό χωριό με τους περίπου 53 μόνιμους κατοίκους, είναι πως περιτριγυρίζεται από τεράστιες πέτρες, μεγάλους σφαιρικούς γρανιτένιους βράχους πιθανόν ηφαιστειογενούς προέλευσης. Γεωλόγοι το επισκέπτονται για να ερευνήσουν το έδαφος του. Aπ' ότι έλεγαν οι ντόπιοι, αυτό το φαινόμενο έχει εντοπιστεί μόνο στην Τήνο και σε ένα χωριό του Μεξικού. Κάτι που δε ξέρω κατά πόσο αληθεύει, όμως είναι σίγουρα εντυπωσιακό. 

Πολλούς τόπους έχω επισκεφτεί. Από τους περισσότερους φεύγω με την αίσθηση ότι τους γνώρισα και μπαίνω στη διαδικασία να σκεφτώ επόμενο προορισμό. Φέτος όμως η Τήνος -στην οποία έχω ξαναπάει, μα πάλι για λίγο- μου άφησε την αίσθηση ότι δε τη χόρτασα και έτσι "έφυγα" νιώθοντας ότι θα επιστρέψω ξανά. Κυρίως για να περπατήσω και να σταθώ στην ενδοχώρα της.

Ας πούμε ένα μπράβο (αλλά κι ένα ευχαριστώ) στους λίγους μόνιμους κατοίκους αυτών των χωριών, που επιμένουν να ζουν σε δύσκολες συνθήκες και να κρατάνε τόσο όμορφο το τόπο τους. 

Αχ αυτά τα υπέροχα χωριά της Ελλάδας, με τους χαμογελαστούς ανθρώπους, τα γεμάτα με Τέχνη, αυτά είναι που με κάνουν ν' αγαπώ ακόμη αυτό τον τόπο. Τι υπέροχη χώρα που έχουμε, το γνωρίζουμε καθόλου;

ReStArt

Πόσες φορές το καλοκαίρι έχεις αισθανθεί ότι θα ήθελες να μπορούσες να πατήσεις ένα "pause" και να ακινητοποιηθεί εκείνη η στιγμή της μέρας με το άπλετο φως όπου εσύ απλά στέκεσαι μπροστά στη θάλασσα και εκείνο απλά πέφτει πάνω της... Ναι αυτή την απλή στιγμή, αυτό το καθημερινό δώρο της φύσης, που είναι σαν να το αποφεύγουμε σε καθημερινή βάση. 

Να πατήσεις το "pause"· όταν είσαι στη θάλασσα, ήρεμη και έχεις ψυχική ευφορία απλά και μόνο επειδή η μέρα κυλά και ο ήλιος βυθίζεται μπροστά σου. 

Να πατήσεις το "pause"· όταν ξαπλώνεις στην αιώρα και χαζεύεις το πράσινο της μουριάς, διαβάζοντας το βιβλίο που έχεις επιλέξει, ακούγοντας το τρελό τραγούδι των τζιτζικιών. Έπειτα να ξέρεις πως έχεις κοντά σου εκείνους που αληθινά αγαπάς και σε αγαπάνε.  Εκείνους που είναι κοντά, σε χαρές και δυσκολίες. Θες να σταματήσει ο χρόνος, να μη χαθούν, να χαρείς αυτή τη στιγμή στο έπακρο της.

Να πατήσεις το "pause"· τη στιγμή της φυγής που διασχίζεις με το καράβι το Αιγαίο -το πιο αγαπημένο σου σημείο ίσως πάνω στο πλανήτη γη- ξαπλώνεις στο κατάστρωμα και φαντάζεσαι το πώς φαίνεται ο εαυτός σου από ψηλά. Είσαι μια κουκκίδα στο πέλαγο.  Μια μικρή κουκκίδα που σπάει το γαλάζιο. Φτάνεις σε ένα νησί των Κυκλάδων. Μπαίνεις μέσα στον κύκλο, ενώνεσαι με μύθους, δοξασίες και συνειδητοποιείς πως για σένα τελικά αυτό και μόνο είναι αιτία να πλημμυρίσει η ψυχή σου με φως. Αντιλαμβάνεσαι για ποιο λόγο γεννήθηκαν εδώ οι ιστορίες και για ποιο λόγο θα συνεχίσουν να υπάρχουν μετά και από εσένα. Διασχίζεις δρόμους που δεν έχεις ξαναπερπατήσει, δε χορταίνει η ψυχή να κοιτάζει τον ουρανό, τα σύννεφα, το μπλε, τον ορίζοντα. Όλα απέραντα, όλα γεμάτα με μια απίστευτη αίσθηση ανυπέρβλητης ελευθερίας. Θες ασταμάτητα να φωτογραφίζεις και να μιλάς με άγνωστους ανθρώπους. Κάποιους από αυτούς δε θα τους δεις ίσως ποτέ ξανά. Ανταλλάσσεις απόψεις για ταξίδια, για νησιά, για βιβλία, για τόπους. Όλος ο χειμώνας σε γεμίζει με προσμονή για αυτές τις στιγμές και για ένα πράγμα είσαι πια σίγουρη: πως πρέπει να τις ζεις συχνότερα. Το φετινό καλοκαίρι μας έδειξε πόσο εύκολα αλλάζουν τα πάντα μέσα σε λίγα λεπτά. Ακριβώς επειδή τίποτα δεν είναι δεδομένο, όσο ζεις να νιώθεις δίψα, ευγνωμοσύνη και πάθος. Πάθος για ταξίδια, φως, μπλε, ευδαιμονία. 

Βαθιά ανάσα. Όσο δηλαδή διαρκεί περίπου μια ζωή. 

Παίρνεις το χέρι από το "pause" και πατάς το "restart".

αποσύνδεση

Είναι αλήθεια πως αλλιώς σχεδίαζα το φετινό κείμενο πριν από την καθιερωμένη θερινή διακοπή. Όμως φίλοι μου, η πραγματικότητα είναι κάποιες φορές τόσο ανελέητη που δε μπορείς ούτε... τις λέξεις να βρεις για να την περιγράψεις. Επιπλέον, ό,τι και να πεις θα μοιάζει φαιδρό, λίγο, ίσως και υποκριτικό. Καιρός για αποσύνδεση, ελπίζω και αποσυμπίεση. Ευελπιστώ να ξαναβρεθούμε από το φθινόπωρο με διάθεση για περισσότερα καινούργια μοιράσματα και κείμενα. Ελπίζω να είστε όλοι καλά και οι αγαπημένοι σας.  Να προσέχετε. Εις το επανειδείν.  

Ως τότε θα μοιράζομαι περιεχόμενο στις σελίδες στο facebook, instagram & twitter.

Αθήνα είναι...

"Ο Έρωτας σπάζει το τόξο", στο Ζάππειο. 

Αθήνα είναι...  μετά από μια γεμάτη μέρα, να μπαίνεις στο Ζάππειο και να κοντοστέκεσαι μπροστά από τον "Έρωτα που σπάζει το τόξο"· αυτό είναι ένα από τα πιο όμορφα αγάλματα της πόλης.

"Ο μικρός θεριστής", στο κήπο του Ζαππείου

Λίγο παρακάτω, μπροστά στο "Μικρό θεριστή". 

Αναμφίβολα ακόμη ένα υπέροχο και μαγικό άγαλμα. 

Περπατάς, καθώς τριγύρω έχει απλωθεί παντού στα πόδια σου το μωβ χαλί από τις τζακαράντες, αυτό το τροπικό δέντρο με τα μενεξεδένια του φύλλα.

"Οι τζακαράντες παίζοντας καστανιέτες και χορεύοντας / ρίχναν γύρω στα πόδια τους ένα μενεξεδένιο χιόνι." (Γιώργος Σεφέρης στο Ημερολόγιο Καταστρώματος, Β’ «Κerk Str. Oost, Pretoria, Τransvaal") 

Athina, belle endormie mais qui attend son heure

Αθήνα είναι... η Πλάκα, τα Αναφιώτικα.  

Η βόλτα μου, η "γειτονιά" μου.

Κουκάκι

Αθήνα είναι... να περπατάς κάποιο βράδυ, με το κεφάλι γεμάτο έγνοιες και η έντονη μυρωδιά από τις νεραντζιές να σε παρασέρνει, σαν να σε αρπάζει ξαφνικά από το χέρι, μια ευλογία στο βάδισμα σου.

Ζυράννα Ζατέλη

Αθήνα είναι... να διασταυρώνεσαι στο δρόμο με τη Ζυράννα Ζατέλη, να γυρνάς για να την κοιτάξεις φευγαλέα και να μπαίνεις σε χιλιάδες σκέψεις, να συγκρίνεσαι και να χαμογελάς... Γιατί αυτή η πόλη διαθέτει ακόμη αυτές τις ξεχωριστές, απόκοσμες και τελικά τόσο κοντινές σου παρουσίες. Αυτές που ξέρεις πως κάποια στοιχεία σε δένουν μαζί τους. Και ας μη τους μίλησες ποτέ.

 Αιρετικός "Βυσσινόκηπος"

Αθήνα είναι... να βλέπεις μια θεατρική παράσταση και να ανυπομονείς να επιστρέψεις στο σπίτι για να γράψεις και να μοιραστείς εντυπώσεις σου.  Να μη σταματά, να τροφοδοτείται το μυαλό ιδέες.

...τεμπέλικες γάτες κοιμούνται στα αρχαία μάρμαρα στους Αέρηδες

 Αθήνα είναι... να χαζεύεις τις γάτες που λιάζονται στα αρχαία μάρμαρα των αρχαιολογικών τόπων, αμέριμνες, τεμπέλικες, μα τόσο εναρμονισμένες με το περιβάλλον.

Σ' ένα δισκοπωλείο στο Μοναστηράκι

Αθήνα είναι... ο έρωτας που φεύγει και έρχεται. 

Φιλοπάππου

Αθήνα είναι... οι περίπατοι, με γεμάτες γόνιμες σκέψεις, στο λόφο του Φιλοπάππου. Το ακολούθημα των βημάτων παλιών περιηγητών και φιλοσόφων. Ακολουθώντας τα χνάρια τους, οι σκέψεις σου αισθάνεσαι ότι μπλέκονται με τις δικές τους. 

Αθήνα είναι... όταν ανηφορίζεις τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, φτάνεις στο Μοναστηράκι, περπατάς δίπλα από την Αρχαία Αγορά, χαζεύεις και μπλέκεσαι με τους τουρίστες. Επιστρέφεις πίσω προς το ναό του Ολυμπίου Διός.  

Αθήνα είναι... οι αναμνήσεις. Εκείνων που διασταυρώθηκες, μοιράστηκες κάποια συναισθήματα, κάποιες λέξεις, κάποια φιλιά, κάποιες στιγμές. 

Αθήνα είναι... η θέα από τον ιερό βράχο και από τον Λυκαβηττό που χαζεύεις την πόλη από ψηλά.  

Αθήνα είναι... τα βιβλιοπωλεία, 
τα βιβλία που συναντάς στα βήματα σου και 
χάνεσαι να ξεφυλλίσεις ατέρμονα τα βλέμματα σου. 

Η Αθήνα δε μπορεί να μιλήσει σε όλους. Θα πρέπει να μπορείς να την καταλάβεις, να την αισθανθείς, να νιώσεις τον παλμό και τη ψυχή της.

Αθήνα είναι... 

μια Πόλη γεμάτη μνήμες.

...μονάχα όποιος τα διψάει όλα

μπορεί να με προφτάσει,

ό,τι ζήσαμε

χάνεται,

γκρεμίζεται μέσα στο σάπιο οισοφάγο του χρόνου

και μόνο καμιά φορά,

τις νύχτες,

θλιβερό γερασμένο μηρυκαστικό τ’ αναμασάει η ξεδοντιασμένη μνήμη,

όσα δε ζήσαμε

αυτά μας ανήκουν—

(Τάσος Λειβαδίτης)

Αθήνα είναι... και οι στιγμές που θα έρθουν.