14 Δεκεμβρίου 2015

20 + 1 πράγματα που μου έμαθαν τα χρόνια της κρίσης στην Ελλάδα





1)  Η φράση του Σεφέρη «Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει...», είναι επίκαιρη ίσως όσο ποτέ άλλοτε.

2) Όταν είσαι υγιής, παραβλέπεις αυτό το δώρο που σου έχει χαριστεί απλόχερα. Το να μπορείς να περπατήσεις, να χορέψεις, να κάνεις έρωτα, να δεις την ανατολή και το ηλιοβασίλεμα, το να μπορείς να ανασαίνεις. Μια στιγμή χρειάζεται για να χάσεις αυτό που σήμερα θεωρείς τόσο δεδομένο.  Τη ζωή. Όσο είσαι υγιής, να είσαι ευτυχής. 

3) Η γνώση έχει απαξιωθεί όσο τίποτα άλλο στην εποχή μας. Ίσως όμως είναι από τα λίγα πράγματα που αξίζει να παλέψεις για ν' αποκτήσεις στη ζωή. Η μόνη αληθινή περιουσία σου, που δε μπορεί να στη κλέψει κανείς και θα σε ακολουθεί μέχρι και το τέλος.

4) Η μέση ελληνική οικογένεια έχει υποστεί μια απίστευτη βία τα τελευταία χρόνια. Η ανεργία (ειδικά) στους νέους είναι τραγική. Τους κάψανε κάθε μέλλον και κάθε ελπίδα. Όταν αντιμετωπίζεις ως άχρηστο το πλέον δυναμικό κομμάτι μιας χώρας, τότε δε σε νοιάζει πραγματικά να την αλλάξεις. 

5) Η θλίψη και η απογοήτευση του μέσου Έλληνα είναι περισσότερο εμφανής στη συμπεριφορά του στα ΜΜΜ.  Εκεί αντικρίζεις πρόσωπα θλιμμένα και ευέξαπτα. 

6) Αυτή η κρίση έχει κυρίως επηρεάσει τις ανθρώπινες σχέσεις: οικογενειακές, ερωτικές, φιλικές. 

7) Στην Ελλάδα θα ακούσεις τα πιο τρελά πράγματα. Νομίζω καλύτερα να σιωπήσεις. Όχι από φόβο, μα απλά και μόνο γιατί δεν έχει κανένα νόημα να αντιμάχεσαι την βλακεία. 

8) Θέλει πολύ δύναμη να είσαι διαφορετικός στην Ελλάδα. Είμαστε η χώρα που κάποιος θα ειρωνευτεί τον απέναντι του γιατί π.χ. μπορεί να ακούει κλασική μουσική, ή να επιλέξει να επισκεφτεί ένα μουσείο. Ότι μας προσπερνά, ότι είναι διαφορετικό ή ανώτερο από εμάς, αντί να προσπαθήσουμε να το καταλάβουμε, το κοροϊδεύουμε. Η κατωτερότητα, δυστυχώς, κατέχει τα ηνία. 

9) Η δημιουργικότητα συναντά εχθρούς. Υπάρχει τρομερή έλλειψη αξιοκρατίας, η οποία αντί να πολεμηθεί, αντίθετα έχει ενταθεί. Ελάχιστοι θα σε θαυμάσουν για τη δημιουργικότητα σου, περισσότερο θα προκαλέσεις φθόνο παρά θαυμασμό. 

10) Τα χρήματα δεν είναι το παν, όμως είναι απαραίτητα για να ζήσεις με αξιοπρέπεια. Είναι  μια μορφή βίας να σου το απαγορεύουν.

11) Ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας βιώνει με σπάνια δύναμη όσα του έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια. Αυτή την τόσο βίαιη αλλαγή του τρόπου ζωής, την προδοσία από τους πολιτικούς, την ατιμωρησία τους. Μια βαθιά υποτίμηση του κόπου, του αγώνα ζωής και  αξίας του ατόμου. Μια καθημερινή πάλη απέναντι σε μια αδιέξοδη πολιτική.

12) Από την Ελλάδα λείπει η φαντασία και τα ανοικτά μυαλά. Σε οργανισμούς, δημοσιογράφους, κ.α. Αντί για φαντασία, βρίσκεις μια ...δυσκοιλιότητα. Υπάρχει ένας τεράστιος φόβος να μη χαθούν κεκτημένα από το πάθος και την ορμή των νεότερων. Τομείς όπως η έρευνα, βάλλονται πραγματικά.

13) Δε μετράει τι, ποιος είσαι και τι κάνεις. Αυτό που μετράει είναι το πώς πουλάς και προωθείς τον εαυτό σου. 

14) Οι φελλοί επιπλέουν.  Οι άξιοι παραπαίουν. 

15) Κάποτε ο «λόγος ήταν συμβόλαιο». Σήμερα η μπέσα έχει χαθεί.  

16) Όποιος δεν έρχεται κοντά σου με αρμονία, καλύτερα να μένει μακρυά σου. 

17) Μην προσπερνάς τις καλές στιγμές θεωρώντας ότι είναι δεδομένες. Δεν είναι. 

18) Με την αγένεια, τη μαγκιά της εποχής μας, να μη συμφιλιωθείς ποτέ. Η ευγένεια είναι προσόν, όχι αδυναμία.

19) Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα, να είσαι καλός σε οποιαδήποτε δουλειά και αν θα κάνεις. Ας μην εκτιμηθεί η εργασία σου.  Το πιθανότερο είναι ότι δε θα εκτιμηθεί ποτέ. 

20)  Να είσαι ευγενής και πάντα ευγνώμων σε όποιον σου κάνει κάτι καλό. Ο καθένας εκεί έξω δίνει τη μάχη του. 

Bonus tip: Ότι αξίζει, μα δεν το εκτιμάς, το χάνεις. Ισχύει παντού και πάντα.

7 Δεκεμβρίου 2015

Γιάννης Τσαρούχης [ Η Ελλάδα που ζωγράφισα δεν υπάρχει πια... ]

«Νεοκλασσικό σπίτι της Αθήνας»

«Καφενείον "Ο Παρθενών"»


«Θέλω να έχω καλές σχέσεις με το περιβάλλον όπου ζω και να διαλέγω καλά περιβάλλοντα. Όταν ήμουν στην Ελλάδα, επηρεάστηκα από το περιβάλλον της. Όταν βρέθηκα για 12 χρόνια στη Γαλλία, επηρεάστηκα από το περιβάλλον, όχι μοιραία για αυτό, αλλά γιατί το επεδίωκα για να πλουτίσω την τέχνη μου. Η Ελλάδα που ζωγράφιζα δεν υπάρχει πια. Κι αυτή που την αντικατέστησε είναι θέμα για συζήτηση και για ειρωνεία, όχι γι’ αγάπη. Είναι ένα κακέκτυπο της Ευρώπης. Σκοπός μου είναι να δω το δίκιο της και να βρω το σοβαρό λόγο για τον οποίο είναι αξιαγάπητη. Χρειάζεται άσκηση και εξυπνάδα για ν' αγαπήσεις. Η αστικοποίηση της κοινωνίας επί συνταγματαρχών είναι κάτι το αποκρουστικό και θέμα για γελοιογραφία. Όταν ζωγράφιζα την Ελλάδα, σκοπός μου δεν ήταν η ελληνικότης, αλλά να εκφράσω την αγάπη μου για τη ζωή, τη μόνη που είχα γνωρίσει, την ελληνική. Η Ελλάς τότε ήταν ένα άγνωστο Χ, ένα ερωτηματικό. Σήμερα αρχίζουν οι απαντήσεις και οι λύσεις. Συχνά απογοητεύουν. Δεν έχω ιδανικό να είμαι Έλληνας ή Γάλλος, αλλά να μην προδώσω ποτέ την ανεπίληπτη αγάπη για τη ζωή.»


Πηγή: Γιάννης Τσαρούχης, Για τη ζωγραφική και τον έρωτα, Επιλογή - σύνθεση: Θ. Νιάρχος, Τα Νέα.


Παλιότερες αναρτήσεις αφιερωμένες στον Γιάννη Τσαρούχη: 

στο σπίτι του Γιάννη Τσαρούχη
Τσαρούχης, κείμενα και αποφθέγματα
Γιάννης Τσαρούχης 1910-1989, Μουσείο Μπενάκη, Κτίριο Οδού Πειραιώς, πρώτη αναδρομική έκθεση έργων του Γιάννη Τσαρούχη στην Αθήνα
Στον ιδιαίτερο κόσμο του Γιάννη Τσαρούχη... Εικονογράφηση μιας αυτοβιογραφίας (1910-1940)

1 Δεκεμβρίου 2015

Ολυμπιείο, στο ναό του Ολυμπίου Διός
















  




Καθώς περπατούσα  στο ναό του Ολυμπίου Διός, σκεφτόμουν πόσοι Αθηναίοι θα τον έχουν επισκεφτεί. Πόσοι θα έχουν κοντοσταθεί δίπλα από τους κίονες. Εννοώ πόσοι θα έχουν δρασκελίσει να επισκεφτούν το χώρο, να μάθουν την ιστορία του, γιατί έξω από την περίφραξη του είναι σίγουρο πως όλοι περνάμε καθημερινά.

Έκανα αυτόν το μαγικό περίπατο την πρώτη Κυριακή τούτου του χρόνου που φεύγει σύντομα. Σήμερα ξανακοίταξα τις φωτογραφίες από εκείνη τη μέρα. Σίγουρα θα επαναληφθεί αυτός ο περίπατος με περισσότερο χρόνο στη διάθεση μου για σκέψεις, γραφή και χαλάρωση...

Ιστορικό, περιγραφή: odysseus.culture.gr 

23 Νοεμβρίου 2015

Ρίλκε, Επιστολές για τον Σεζάν



Παρίσι, 6ο, οδ. Κασέτ 29, 
10 Οκτωβρίου 1907

Σήμερα πάλι ήμουν δυο ώρες μπροστά σε μεμονωμένους πίνακες. Νιώθω ότι κατά κάποιον τρόπο μου είναι ωφέλιμο αυτό. Θα ήταν άραγε και για σένα διαφωτιστικό; Δεν μπορώ να το πω έτσι μεμιάς. Στην πραγματικότητα, μπορεί κανείς σε δυο ή τρεις καλοδιαλεγμένους Σεζάν να δεις όλους τους πίνακες του, και θα μπορούσαμε ίσως και κάπου αλλού, στου Κάσσιρερ λόγου χάριν, να φτάσουμε σε τέτοιο επίπεδο επίγνωσης, όπως σ’ αυτό που βλέπω να φτάνω εγώ τώρα. Όμως χρειάζεται κανείς πολύ, πολύ χρόνο για τα πάντα. Θυμάμαι πόσο σαστισμένα και αβέβαια έβλεπα τα πρώτα έργα του, όταν μαζί με το πρωτάκουστο τότε όνομα βρέθηκαν μπροστά μου. Και έπειτα τίποτα για πολύ καιρό, ξαφνικά, όμως απέκτησα τα σωστά μάτια.



Παρίσι, 6ο, οδ. Κασέτ 29,
12 Οκτωβρίου 1907

…Η έξοδος από το σπίτι δεν είναι πια τόσο δύσκολη, όσο την προηγούμενη εβδομάδα. Πόσα μπορεί να κάνει ένα τόσο δα φεγγαράκι! Έχουν έρθει οι μέρες όπου τα πάντα σε περιβάλλουν, λαμπερά, ανάλαφρα, μόλις υποδηλωμένα στο φωτεινό αέρα, κι όμως σαφή. Ήδη το κοντινό έχει τους τόνους του μακρινού, μοιάζει να έχει απομακρυνθεί και δηλώνεται μόνο, δεν είναι στημένο όπως άλλοτε, ενώ ό, τι έχει σχέση με την απόσταση: το ποτάμι, οι γέφυρες, οι μεγάλοι δρόμοι και οι απλόχωρες πλατείες, όλα αυτά τα έχει πάρει η απλωσιά μέσα της και τα κρατάει, είναι ζωγραφισμένα πάνω της σαν σε μετάξι.




Παρίσι, 6ο, οδ. Κασέτ 29,
15 Οκτωβρίου 1907

…Αυτά που γνώριζα: όμως τα γνώριζα στ’ αλήθεια; Πόσα πράγματα μου φαίνονταν διαφορετικά από τότε – είναι ο Σεζάν; Είναι ο χρόνος; Ό, τι είχα γράψει γι’ αυτά πριν από δυο μήνες, υποχωρούσε, αγγίζοντας μόλις τα όρια της εγκυρότητας. Βέβαια, ως κάποιο σημείο ίσχυαν ακόμη. Αλλά, όπως πάντα, όταν υποκύπτω στο σφάλμα να γράψω για την τέχνη, ίσχυαν περισσότερο ως μια προσωρινή, προσωπική αντίληψη, παρά ως γεγονός που προκύπτει αντικειμενικά από την παρουσία των έργων.



Κάνουμε το Μεγαλειώδες πράξη της καρδιάς μας για να μη μας καταστρέψει.


Τα παραπάνω κείμενα είναι αποσπάσματα από τις Επιστολές για τον Σεζάν που έγραψε ο Ραινερ Μ. Ρίλκε, οι οποίες αποτελούν το ντοκουμέντο μιας πολύ δυνατής συνάντησης: του ποιητή Ράινερ Μαρία Ρίλκε με τη ζωγραφική του Πολ Σεζάν, μιας συνάντησης που θα αφήσει ανεξίτηλο το αποτύπωμά της στην ποιητική εξέλιξη του Ρίλκε. 

Ρίλκε, Επιστολές για τον Σεζάν
Related Posts with Thumbnails