Αθήνα 1862, μέσα από τον φακό του Jakob August Lorent

 Αθήνα - θέα από την Ακρόπολη

 Πύργος των Αιόλων

 Προπύλαια Νέας Αγοράς

 Θησείο

 Άρειος Πάγος

 Η Ακρόπολη από το Θησείο

 Η Ακρόπολη από τη Πύλη του Αδριανού

 Ακρόπολη 

 Ακρόπολη και η υπόλοιπη Αθήνα δίπλα

 Προπύλαια

 Παρθενώνας

 Ερέχθειο με τις Καρυάτιδες

 Ωδείο Ηρώδη του Αττικού

  Ωδείο Ηρώδη του Αττικού - εσωτερικό

Πύλη Αδριανού – Ναός Ολυμπίου Διός από πίσω

Ναός Ολυμπίου Διός

Το 1861 η τέχνη της φωτογραφίας μετρούσε ήδη 35 χρόνια ζωής αλλά τεχνολογικά ήταν ακόμα στα σπάργανα. Εκείνη τη χρονιά ο Γερμανός φωτογράφος Jakob August Lorent, που είχε περάσει τα προηγούμενα χρόνια φωτογραφίζοντας τις αρχαιότητες της Αιγύπτου και της Νουβίας, στάλθηκε από το Μεγάλο Δουκάτο του Μπάντεν (σημερινή νοτιοδυτική Γερμανία) στην Αθήνα, ώστε να αποτυπώσει στη φωτογραφική πλάκα τα μνημεία της.

Οι 37 φωτογραφίες που προέκυψαν από το ταξίδι του δημοσιεύτηκαν στο Μάνχαϊμ το 1862.

Πηγή : antikleidi.wordpress.com

Αισθητικό Δάσος Καισαριανής

Στην ανάρτηση για τη Μονή Καισαριανής, σας είχα υποσχεθεί ότι θα ανεβάσω και μια ανάρτηση για το Αισθητικό Δάσος Καισαριανής.

Ένα δάσος τόσο κοντά στο κέντρο της Αθήνας, που μας περιμένει να το ζήσουμε.

 Μπορείτε να πάτε με τους φίλους ή την οικογένεια σας, να κάνετε πικ νικ, να φάτε και να πιείτε το καφέ σας. Διοργανώνονται διάφορες δραστηριότητες για μικρούς και για μεγάλους.

Μπορείτε να κάνετε ποδήλατο, να τρέξετε, 

να συζητήσετε ;)

να ξεφύγετε.

Τίποτα πιο αναζωογονητικό από την επαφή με τη φύση.

Λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά, πόσο μάλλον αυτές τις δύσκολες μέρες.

Τόσο όμορφο μέρος, δίπλα μας και να μη το χαιρόμαστε.

λιμνούλα

Πάμε μια φωτογραφική βόλτα στο δάσος, στο φως, στη φύση.

Αρχή του "βοτανικού" μονοπατιού,

ακολουθήστε με...

| ζωγραφισμένο το τοπίο που βλέπεις μπροστά σου, σαν σε χάρτη |

...και όλη η πόλη μπροστά σου!

Αξίζει να διαβάσεις :
Πληροφορίες : Το Αισθητικό Δάσος σήμερα 
Στο Βοτανικό Μονοπάτι 

Ζυράννα Ζατέλη, Ηδονή στον κρόταφο

Την προηγούμενη Παρασκευή επισκέφτηκα το σπίτι μιας φίλης. Χαζεύοντας τη βιβλιοθήκη της, είδα το συγκεκριμένο βιβλίο της Ζατέλη.  Αμέσως ζήτησα να μου το δανείσει. Καθώς έχει μόλις 152 σελίδες, ήμουν σίγουρη ότι θα το διάβαζα άνετα μέσα στο σαββατοκύριακο, για να το επιστρέψω. Όπως έγινε. 

Το βιβλίο αποτελείται από εννέα αυτοβιογραφικά αφηγήματα, τα οποία έχουν δημοσιευθεί σε έντυπα και έχουν γραφτεί σε διαφορετικά χρονικά διαστήματα. Από τις πρώτες λέξεις με κέρδισε. Με αυτό το βιβλίο, αισθάνεσαι πως έρχεσαι κοντά στη συγγραφέα, σαν να τη γνωρίζεις καλύτερα και να συνομιλείτε. Ασυναίσθητα μου γεννήθηκε μια ενδόμυχη επιθυμία - κάτι σαν ευχή - να είχα τη δυνατότητα να γνωρίσω αυτή τη γυναίκα, να πίναμε ένα καφέ και να μου μιλούσε για τις απόψεις και για τη ζωή της. Νομίζω πως θα ήταν εξαιρετική εμπειρία.  Αρκετές φορές έχει τύχει να διασταυρωθούμε στα σοκάκια της Πλάκας. Φιγούρα μυστηριακή και απόκοσμη... Πάντα χαίρομαι όποτε την συναντώ, ποτέ όμως δεν βρίσκω το θάρρος να της μιλήσω...

Στο βιβλίο τώρα... όλα τα αφηγήματα έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς παράλληλα σου ξεδιπλώνουν διάφορες, ιδιαίτερες πτυχές του ζατελικού κόσμου. Διαβάζεις σκέψεις της για το «πρώτο ατόφιο σκίρτημα, ένα αλλοπαρμό από νεύματα, πλέγματα, καταφανή και ανεξιχνίαστα, που έμελλε να στοιχειώσουν την κροταφική μου χώρα και να τροφοδοτήσουν «γη και ουρανό» της γραφής μου».

Για τους πρώτους της έρωτες, τα ταξίδια στο εξωτερικό, τα γράμματα που έστελνε στους αγαπημένους της: «Και γράμματα, όπως λένε, που ήταν οι «αυλές των θαυμάτων» - δεν ξέρω που θα με κατατάξουν οι καιροί ως συγγραφέα, ως επιστολογράφος πάντως υπήρξα δεινή, δεν μου έβγαζε πλώρη κανένας».

Κείμενο αφιερωμένο στα αγαπημένα της τσιγάρα. Τα SANTE φαίνεται ότι έχουν βρει έναν μοναδικό υποστηρικτή - θα το καταλάβετε, αν διαβάσετε το συγκεκριμένο αφήγημα από το βιβλίο... «Συμβαίνει με τις αυταπάτες ό,τι και με τις πατρίδες : ο καθ’ ένας έχει τη δικιά του. Κι εμείς που καπνίζουμε έχουμε την αυταπάτη μας, κι αυτοί που δεν καπνίζουν δεν πάνε πίσω. Αν και κατά βάθος εμείς «της απώλειας» ξέρουμε καλά τι είδους φωτογένεια προσδίδουμε στα σωθικά μας… Μα είναι και μεγάλη ευχαρίστηση το ρημάδι! Κι αυτή η νεόκοπη (;) αντίληψη του να ζούμε σαν άρρωστοι – ν’ αποφεύγουμε το ένα, ν’ αποφεύγουμε το άλλο – προκειμένου να πεθάνουμε υγιείς, δεν μου φαίνεται να συνάδει και πολύ με την ανθρώπινη φύση. Η πολλή σύνεση καμιά φορά είναι η άλλη όψη του κινδύνου.»

Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε η αναφορά στη γνωριμία της με τον Σαμαράκη, ο οποίος σαν «ένας καλός Σαμαρείτης» της έδωσε βοήθεια και συμπαράσταση όταν τον χρειάστηκε. Μακάρι λοιπόν να υπήρχαν περισσότεροι συγγραφείς - και κυρίως όμως άνθρωποι - σαν εκείνον.

Κλείνοντας τη σημερινή ανάρτηση, αφιερωμένη στην Ζυράννα Ζατέλη, κρατώ μέσα μου τη συγκεκριμένη φράση από το βιβλίο της :

«Μια αδιάκοπη εναλλαγή φωτός και σκότους, ηδονής και αγωνίας είναι το γράψιμο, που δεν θα την άλλαζα ούτε με μια θέση στον παράδεισο.»

Ωραίο βιβλίο!

Ζυράννα Ζατέλη, Ηδονή στον κρόταφο, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2011

σπόροι

Κοιτάζοντας τη μικρή σοδειά μας, πριν λίγες μέρες.  

Άμαθη ουσιαστικά στα μυστικά της φύσης...

Εντελώς άλλη η αίσθηση και η σημασία του να κόβεις τους δικούς σου καρπούς,

...αλλιώς αντιλαμβάνεσαι αυτό το θαύμα που ονομάζεται ζωή 

(και που τόσο μικρή επαφή έχουμε μαζί του).

...Να θες το χυμό ενός φρέσκου λεμονιού για να το προσθέσεις στο φαγητό σου και να το κόβεις κατ' ευθείαν από το δέντρο του... Ίσως αυτά να είναι αυτονόητα για κάποιον που ζει στην επαρχεία. Δεν είναι όμως για εμάς που ζούμε στα αστικά κέντρα, που τελικά φαντάζει ως ο πλούτος στη ζωή.

Ξέρεις, μέσα σε όλα όσα γίνονται αυτές τις μέρες στην ήπειρο μας - πέρασε εντελώς ασχολίαστη μια σημαντικότατη απόφαση. Πρόκειται για την απόρριψη του δικαιώματος των Ευρωπαίων να γνωρίζουν ποια μεταλλαγμένα προϊόντα τρώνε. Για περισσότερα διάβασε : εδώ.

Για τα μεταλλαγμένα : greenpeace.org .

Αν ψάξετε και διαβάσετε σχετικά, θα καταλάβετε πόσο σημαντικό πράγμα είναι η διάσωση / διάδοση των σπόρων. Πόσο μάλλον σε μια εποχή που δε γνωρίζεις τι βάζεις στο τραπέζι σου και δεν μπορεί κανείς να είναι σίγουρος για την ποιότητα της τροφής του. 
Ίσως αυτό να είναι ένα από τα πιο σημαντικά προβλήματα. 

Πληροφορηθείτε για την εναλλακτική κοινότητα "Πελίτι" : www.peliti.gr  

Τελικά τέτοιες κινήσεις είναι οι πιο επαναστατικές στην εποχή μας. 

Πριν λίγες μέρες έλαβα από τη συγκεκριμένη ομάδα, σπόρους για Πιπεριά, Μαρούλι και Καλαμπόκι.  Τις φυτέψαμε και θα περιμένουμε να δούμε τα αποτελέσματα της σοδειάς μας.

Επιστρέφοντας, βρήκα να με περιμένει ένας φάκελος ταχυδρομείου. Ήταν από τον συγγραφέα Γιάννη Μακριδάκη, ο οποίος, μόνιμος κάτοικος της Χίου, είχε την ιδέα και την καλοσύνη να στείλει σπόρους σε όσους εκδήλωσαν σχετικό ενδιαφέρον. Αμέσως μόλις μπήκα σπίτι, άνοιξα το φάκελο με αδημονία και είδα αυτό το θησαυρό των σπόρων... Ανυπομονώ να δω το πως θα φυτρώσουν και να γευτώ τους καρπούς. Με συγκινεί, όποτε τη συναντώ, αυτή η απλόχερη μοιρασιά μεταξύ των ανθρώπων.  Φαντάζομαι πως καθένας από αυτούς τους σπόρους, θα έχει κάνει το δικό του ξεχωριστό ταξίδι ώσπου να έρθει σε εμάς. Ελπίζω να μπορέσω και εγώ, να μοιραστώ σπόρους με τη σειρά μου. Θα το δούμε. Στην παρακμή του αστικού πολιτισμού, επιβάλλεται η επιστροφή στις ρίζες μας. Αν και δε ξέρω κατά πόσο είναι εύκολο πλέον να επιτευχθεί. 

Για καλύτερη πληροφόρηση, δες αυτό το φιλμ: Seeds of Freedom