"Μια καρδιά αν μπορέσω να κάνω να μη σπάσει
δε θα' χω ζήσει μάταια.
δε θα' χω ζήσει μάταια.
Μιας ζωής τον πόνο αν απαλύνω,
ή μια λύπη αν γλυκάνω
ή στη φωλιά του πίσω
ένα αδύναμο σπουργίτι αν βάλω,
δεν θα' χω ζήσει μάταια."
Έμιλι Ντίκινσον
Έμιλι Ντίκινσον
Φωνές. Εκατοντάδες φωνές ημερησίως. Χιλιάδες φωνές σε εβδομαδιαία βάση.
"Μηλιές Πηλίου", "Σύρο", "Ανάφη", "Κάλυμνο", "Ικαρία", "Σέρρες", "Σχοινούσα", "Θάσο".
"Μηλιές Πηλίου", "Σύρο", "Ανάφη", "Κάλυμνο", "Ικαρία", "Σέρρες", "Σχοινούσα", "Θάσο".
Από κάποιες μια αγωνία. Άγχος, εκνευρισμός. Απ' ορισμένες απόγνωση, απελπισία.
Κοφτές βαριές ανάσες. Από τα πρώτα δευτερόλεπτα της ομιλίας κάποιου, μπορείς να κρίνεις πολλά. Μπορείς να καταλάβεις αν είναι αισιόδοξος, δυναμικός ή αν είναι σε δύσκολη ψυχολογική κατάσταση. Από το αν αντιμετωπίζει το συνομιλητή με ειρωνεία ή σεβασμό, καταλαβαίνεις πολλά για το χαρακτήρα του. Από την ευγένεια και τη σταθερή του φωνή, συμπεραίνεις το επίπεδο, την εμπειρία ζωής, ενίοτε την παιδεία του.
Κοφτές βαριές ανάσες. Από τα πρώτα δευτερόλεπτα της ομιλίας κάποιου, μπορείς να κρίνεις πολλά. Μπορείς να καταλάβεις αν είναι αισιόδοξος, δυναμικός ή αν είναι σε δύσκολη ψυχολογική κατάσταση. Από το αν αντιμετωπίζει το συνομιλητή με ειρωνεία ή σεβασμό, καταλαβαίνεις πολλά για το χαρακτήρα του. Από την ευγένεια και τη σταθερή του φωνή, συμπεραίνεις το επίπεδο, την εμπειρία ζωής, ενίοτε την παιδεία του.
Μια γιαγιά από τα Κουφονήσια. Πως θα είναι να έχεις ζήσει όλη σου τη ζωή σε ένα νησί, τόσο παραδεισένιο; Πως θα είναι ο χειμώνας εκεί; Πως θα αγαπιούνται εκεί οι άνθρωποι; Κάποιος από τη Νάξο. Μια κυρία από ένα χωριό της Καλύμνου. Η δυσκολία να έχει άραγε εκεί άλλη όψη; Κάποια κοπέλα έχασε τον άντρα της και έμεινε μόνη με τρία μικρά παιδιά. Άλλη έμεινε ανάπηρη μετά από τροχαίο. Δύσκολες καταστάσεις. Υπάρχουν άνθρωποι που επιμένουν με αξιοπρέπεια. Χιλιάδες φωνές, ξεχωριστές, σύντομες, μικρές διακοπές και αναστεναγμοί. Άγχος να απαντήσουν, μήπως βοηθούν σε ένα κράτος εχθρικό προς τον αδύναμο. Αγωνία να προλάβουν κάποιο λάθος, να μιλήσουν πριν να πέσει η γραμμή.
Και εσύ εκεί. Κάπου ανάμεσα. Ατέρμονες προσπάθειες να βελτιώσεις τον εαυτό σου. Να συνεχίσεις στο πιο ομιχλώδες τοπίο. Τίποτα πιο ψυχοφθόρο από το να θες να βοηθήσεις τους αγαπημένους σου και να μη ξέρεις το πως.
Πρώτα πρέπει ο ίδιος να ισορροπήσεις. Όπως έγραψε πριν λίγες μέρες μια φίλη: "...Μην ξεχνάς ποτέ τις οδηγίες στο αεροπλάνο: πρώτα φορέστε εσείς τη μάσκα οξυγόνου και μετά προσπαθείστε να βοηθήσετε όσους σας έχουν ανάγκη..." Πόσο σοφή κουβέντα.
Περίεργες μέρες.
Πάντα μια χαρά θα επισκιάζεται από μια διπλανή λύπη. Και αναρωτιέσαι πως να βρεις τη δύναμη για τη δύσκολη βολή. Αν θα υπάρξει πρώτα βέλος για το τόξο. Και πόσοι είναι σε θέση να σε συναισθανθούν;
Ας αφήσω σήμερα εδώ μόνο ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Στους ανθρώπους που σε τόσο δύσκολους καιρούς σου σφίγγουν το χέρι, σου δίνουν μια αγκαλιά και προσφέρουν τη βοήθεια τους. Ένα μικρό φάκελο με την αγάπη τους και σου γεμίζουν τα μάτια με δάκρυα. Ας ξέρουν πως γνωρίζεις πόσο σπουδαίο είναι αυτό.
Υπάρχει μια λέξη που έχει τεράστια δύναμη : Ευγνωμοσύνη.
Στιγμές βαθιές, αρκετά προσωπικές και εσωτερικές.
Και μια τόσο περίεργη αίσθηση πως με κάποιους δένεσαι με αόρατες κλωστές.
Δύσκολο να το εξηγήσεις. Μα ξέρεις, κάποιες φορές δεν χρειάζονται άλλα λόγια.
Δύσκολο να το εξηγήσεις. Μα ξέρεις, κάποιες φορές δεν χρειάζονται άλλα λόγια.
