"Λυσσασμένη Γάτα", του Τενεσί Ουίλιαμς στο Θέατρο Θησείον

Απόλαυσα τη "Λυσσασμένη γάτα" στο Θέατρο Θησείον, σε μετάφραση και σκηνοθεσία του Ν. Χανιωτάκη. Πρόκειται για ένα σημαντικό και πολυεπίπεδο έργο του Tennesse Williams, το οποίο μέσα από μια αριστοτεχνική πλοκή τραβάει τη μάσκα από τα προσωπεία των χαρακτήρων του και κατά επέκταση των θεατών της παράστασης. 

Έργο τρυφερό αλλά και σκληρό, ρομαντικό αλλά και ρεαλιστικό, ρίχνει φως στα αιώνια ζητήματα του έρωτα και του θανάτου, της απελπισίας και της ελπίδας, της γονιμότητας και της στειρότητας, της φιλίας και της οικογένειας, της αγάπης και της σύμβασης, της επιβίωσης και του συμφέροντος. Ο Ουίλιαμς σκιαγραφεί απολαυστικά τις σχέσεις των ζευγαριών, τα κρυφά "θέλω" πίσω από τη φαινομενική, πλασματική ευτυχία τους. Τι είναι τελικά αυτό που κρατά δυο ανθρώπους μαζί; Ποιος ο σκοπός του γάμου;

Μεταφερόμαστε στον Αμερικανικό Νότο της δεκαετίας του 1950. Σε μια πλούσια αγροικία, όπου η οικογένεια Πόλιτ συγκεντρώνεται με αφορμή τα 65α γενέθλια του Big Daddy, ενός πλούσιου παραγωγού βαμβακιού. Όταν γίνεται γνωστό ότι ο πατέρας είναι βαριά άρρωστος και πεθαίνει, ακολουθεί μια σειρά αποκαλύψεων με αφορμή την διεκδίκηση της πατρικής περιουσίας που φανερώνει προβληματικές σχέσεις, μυστικά και ανομολόγητα πάθη.

Η Μάγκι, που την υποδύεται συγκλονιστικά η ταλαντούχα Μαρία Κίτσου, προσπαθεί να σώσει το γάμο της και να ζωντανέψει την αγάπη του συζύγου της. Ως μια «Λυσσασμένη γάτα», ως μια απελπισμένη και προδομένη γυναίκα, εφευρίσκει τρόπους για να τον φέρει πίσω στο συζυγικό κρεβάτι και να μείνει έγκυος. Η παράσταση απογειώνεται με την ερμηνεία της Μαρίας Κίτσου, της αξίζουν συγχαρητήρια. 

Ο μικρός γιος, Μπρικ, είναι ανεπάγγελτος, δεν έχει κάνει ακόμη παιδιά με την πανέμορφη σύζυγό του και είναι κολλημένος συναισθηματικά με τον κολλητό του, νιώθοντας τύψεις ότι εκείνος αυτοκτόνησε εξαιτίας του. Με υπόνοιες για την καταπιεσμένη του ομοφυλοφιλία, η οποία τον σπρώχνει στο αλκοόλ, καθώς πιστεύει ότι μόνο έτσι θα νιώσει πλέον το πολυπόθητο "κλικ" και τον αποξενώνει τελείως από τη σύζυγο του. Ο Ορέστης Τζιόβας ερμηνεύει εξαιρετικά τον αφημένο Μπρικ.

Ως Big Daddy, ο Νικήτας Τσακίρογλου είναι συγκινητικός. Καταφέρνει να μας γεμίσει με την αγωνία και την απογοήτευση του πατέρα για τη "συνέχεια" μετά από εκείνον. Με μια μοναδική τρυφερότητα και αγάπη για τα παιδιά του, κυρίως όμως προς τον Μπρικ που έχει παραστρατίσει. Λίγο πριν το τέλος της δικής του ζωής, τον βλέπουμε να του υπενθυμίζει πόσο χαραμίζει τα νιάτα του και τι δυστυχία τον περιμένει αν δεν αλλάξει ρότα.

"Είσαι ένα παιδί 35 χρονών που σύντομα θα γίνει ένα παιδί 50 χρονών, το οποίο θα ακούει ζητωκραυγές εκεί που δε θα υπάρχουν", ψιθυρίζει στο μικρό του γιο, προσπαθώντας να τον επαναφέρει στην πραγματικότητα.  Η Μάγκι. Ο Μπρικ. Ο Big Daddy. Ρόλοι γραμμένοι από τον Τενεσί Ουίλιαμς, για να συνθέσουν ένα διαφορετικό οικογενειακό και ερωτικό τρίγωνο, εκείνο της «Λυσσασμένης γάτας». 

Ο μεγάλος γιος, ο συμφεροντολόγος Γκούπερ, ετοιμάζεται να γίνει για έκτη φορά πατέρας και διεκδικεί με μανία το μερίδιο της κληρονομιάς που θεωρεί ότι του αναλογεί. Ο Γεράσιμος Σκαφίδας υποδύεται τον γιο "πρότυπο" με τις νομικές σπουδές, που όμως δεν κερδίζει την αδυναμία του Big Daddy. Η Μπέτυ Αποστόλου, ως η αφοσιωμένη σύζυγος, καταδεικνύει το συμβιβασμό πίσω από αυτή την "οικογενειακή ευτυχία". Τίποτα δεν είναι ιδανικό όπως φαίνεται. Η Ελένη Κρίτα, αντιπροσωπευτική ως η Big Mama που αγωνιά για την αποκαθήλωση της "αγίας οικογένειας". Με λέξεις που πληγώνουν ή καλύτερα σκοτώνουν, ο Ουίλιαμς μάς παρουσιάζει τα αληθινά κίνητρα των ηρώων πίσω από τις πράξεις.

Πρόκειται για μια παράσταση με ωραίες ερμηνείες, γρήγορες εναλλαγές, πλούσια ηθογραφικά στοιχεία και δουλεμένες περιγραφές χαρακτήρων. Ένα έργο που φέρνει τους θεατές αντιμέτωπους με διαχρονικές καταστάσεις που τους αφορούν άμεσα. Το κλείσιμο της παράστασης με το τρυφερό αγκάλιασμα των δυο πρωταγωνιστών αφήνει την αίσθηση πως η συντροφικότητα τελικά νικάει και πως ένας έρωτας γίνεται να διασωθεί αν είμαστε οι εαυτοί μας και αποδεχτούμε αληθινά τον άλλο. 

Η παράσταση πήρε παράταση και ανεβαίνει για λίγες ακόμη μέρες, προλαβαίνετε να τη δείτε ως και την 1 Απριλίου!  

Συντελεστές

Μετάφραση - Σκηνοθεσία: Νικορέστης Χανιωτάκης

Δραματολογική συνεργασία: Μαριλένα Παναγιωτοπούλου

Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα

Σκηνικά: Έλλη Λιδωρικιώτη

Πρωτότυπη μουσική: Γιώργος Σιτώτης

Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα

Βοηθός Σκηνοθέτη: Εύα Οικονόμου - Βαμβακά

Βοηθός Σκηνογράφου: Σοφία Κατάκη

Βοηθός Ενδυματολόγου: Ειρήνη Γεωργακίλα

Βοηθός παραγωγής: Έμμα Μαυρέλη

Φωτογραφίες: Αγγελική Κοκκοβέ

Παίζουν:

Μπιγκ Ντάντι: Νικήτας Τσακίρογλου

Μάγκι: Μαρία Κίτσου

Μπρικ: Ορέστης Τζιόβας

Μπιγκ Μάμα: Ελένη Κρίτα

Γκούπερ: Γεράσιμος Σκαφίδας

Μέη: Μπέτυ Αποστόλου

Γιατρός Μπόου: Δημήτρης Ραφαέλος

Αιδεσιμότατος Τούκερ - παιδί: Δημήτρης Σταματελόπουλος (τρομπέτα)*

Υπηρέτρια Σάλυ - παιδί: Μαρία Νίκα (βιολί)

Παραστάσεις:

Τέταρτη: 19:00

Παρασκευή 19:00

Σάββατο 19:00

Κυριακή 19:00

Διάρκεια: 110 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)

Αγγέλα, του Γιώργου Σεβαστίκογλου, σε σκηνοθεσία Κώστα Παπακωνσταντίνου

Ο Τεχνοχώρος Cartel εγκαινιάζει τη Νέα Σκηνή του, «Μηνάς Χατζησάββας» με την «Αγγέλα» του Γιώργου Σεβαστίκογλου,  σε σκηνοθεσία Κώστα Παπακωνσταντίνου.

Δε χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις για το συγκεκριμένο έργο, θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα της νεοελληνικής δραματουργίας. Ο Γιώργος Σεβαστίκογλου έγραψε το έργο στη Μόσχα, όπου έζησε ως πολιτικός πρόσφυγας, λίγα χρόνια μετά τον ελληνικό εμφύλιο, κι ενώ είχε ήδη αρχίσει η περίοδος του ψυχρού πολέμου. Ανέβηκε τον επόμενο χρόνο στο θέατρο Βαχτάνγκοφ. Στην Ελλάδα παρουσιάστηκε πρώτη φορά στο θέατρο Τέχνης το 1964. Έκτοτε μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες κι ανέβηκε σε πολλά θέατρα της Ελλάδας αλλά και του εξωτερικού. 

Έφυγα από το θέατρο γεμάτη σκέψεις και συνειδητοποιήσεις του κύκλου που κάνουν οι εποχές. Πριν από λίγα χρόνια, αυτό το κείμενο θα έμοιαζε ίσως μακρινό, δύσκολα θα εντόπιζες ομοιότητες με το σήμερα. Μα τώρα παρατηρώντας τους χαρακτήρες και την πάλη τους, εντοπίζεις εύκολα την οπισθοδρόμηση μας. Και τότε σε πιάνει ένας κόμπος στο στομάχι. Τότε αντιλαμβάνεσαι τη μάχη που πρέπει να δοθεί συλλογικά, όχι μόνο ατομικά, ενώ χάνουμε δεδομένα και κεκτημένα δεκαετιών. Κάνουμε σαν να αγνοούμε ότι ο καθένας μόνος του είναι αδύναμος και θα χάσει. Μόνο πολλοί μαζί ενωμένοι μπορούν να φανούν δυνατοί και να διεκδικήσουν αλλαγές. 

Καθώς λοιπόν προσπάθησα να βάλω τις σκέψεις σε λογική σειρά, αρχικά αισθάνθηκα θλίψη, έπειτα αδυναμία και τέλος ενοχή. Το έργο γράφτηκε σε μια πολύ δύσκολη εποχή εκείνη της μετεμφυλιακής Ελλάδας. Ο Σεβαστίκογλου στέκεται με σεβασμό απέναντι στη γυναικεία φύση, στην υποτίμηση της και στον αγώνα της. Στις ελπίδες και στη διάψευση τους.  Το έργο αποτελεί μια υπενθύμιση για εμάς σήμερα πως αν σε κάτι σημειώθηκε πρόοδο σε αυτά τα 60 χρόνια είναι σίγουρα στη θέση της γυναίκας. Μα όμως κάνουμε όλο βήματα πίσω. Θα πρέπει να αγωνιστούμε για όσα με αίμα κατακτήθηκαν και δυστυχώς χάνονται. 

Η Αγγέλα του έργου είναι ένα φτωχό και ορφανό χωριατοκόριτσο που έρχεται στην Αθήνα. Δουλειές δεν υπάρχουν και όποιος θέλει να εργαστεί πρέπει να αναζητήσει την τύχη του είτε στην πρωτεύουσα ή στο εξωτερικό. Πιάνει δουλειά ως υπηρέτρια, παίρνοντας τη θέση της προηγούμενης κοπέλας που αυτοκτόνησε, όταν πήδησε στο κενό από την ταράτσα της πολυκατοικίας όπου εργαζόταν, αρνούμενη έτσι να δεχτεί την εκμετάλλευση της.

Η Αγγέλα βιώνει και η ίδια την καταπίεση από το αφεντικό της. Ψάχνει να εντοπίσει τις πραγματικές αιτίες της μυστηριώδους αυτοκτονίας, μα ενώ όλοι γνωρίζουν κανείς δεν μιλάει. Όλοι φοβούνται. Όσο εξελίσσεται η ιστορία, όλοι σταδιακά μετρούν απώλειες.  Η αντίσταση και το «όχι» της προηγούμενης υπηρέτριας γίνεται η βάση για να αντιληφθεί η Αγγέλα το δίκιο και τη θέση της γυναίκας. Ερωτεύεται, αισθάνεται σαν να βρήκε το καταφύγιο της, μα βιώνει τη διάψευση.  

Όπως αναφέρει και στο σημείωμα του ο σκηνοθέτης της παράστασης Κώστας Παπακωνσταντίνου: «Κινητήρια δύναμη όλων των ρόλων είναι η κοινωνική συνθήκη. Οι ηθοποιοί καλούνται ως οκτώ νέοι άνθρωποι όπως και οι ρόλοι, να συνδιαλεχθούν με θέματα τη Γυναίκα, τον Έρωτα, την Ανεργία, τη Φτώχεια, τη Μετανάστευση, το Δίκιο.»

Διαφορετικά φόντα, από μια άλλη εποχή, μα όμως δυστυχώς με ίδια και σήμερα κατάληξη. Ματαίωση του ονείρου που αγωνίζεσαι για να κρατηθεί ζωντανό και στο σκοτώνουν κάθε μέρα. Δε μιλάμε, δεν απαιτούμε, δε διεκδικούμε. Αισθάνεσαι ότι οι ηθοποιοί απευθύνονται σε σένα, εσύ είσαι η Αγγέλα, εσύ σήμερα μπορεί να βιώνεις την καταπίεση, την ανεργία, την εκμετάλλευση. Εσύ που θέλεις να φωνάξεις, μα όμως σιωπάς. Εσύ που αισθάνεσαι και σήμερα μόνος και εγκαταλελειμμένος. Η φράση προς το τέλος της παράστασης «Ήσυχα, Αγγέλα, ήσυχα», φέρνει έντονα στο μυαλό το ποίημα του Αζίζ Ζεσίν "Σώπα μη μιλάς!"

Όλοι οι ηθοποιοί ήταν εξαιρετικοί και μπόρεσαν να μας μεταδώσουν την ένταση, την ειρωνεία, τις δυσκολίες των χαρακτήρων. Ίσως ακολουθώντας τη "μέθοδο Σεβαστίκογλου", να δόθηκε έμφαση στα εκφραστικά μέσα των ηθοποιών, στις κινήσεις τους, με μια ελευθερία πάνω στη σκηνή και με ένα πολύ λιτό σκηνικό. Άλλη μια αξιόλογη παράσταση από τον Κώστα Παπακωνσταντίνου, και ας μην καταπιάνεται αυτή τη φορά με λογοτεχνία και τριτοπρόσωπη αφήγηση, όπως μας έχει συνηθίσει.

Η παράσταση ανεβαίνει κάθε Παρασκευή (9 μ.μ.), Σάββατο και Κυριακή (7 μ.μ.) στον Τεχνοχώρο Cartel, Β’ Σκηνή “Μηνάς Χατζησάββας”, Μικέλη 4 και Αγ. Άννης στον Βοτανικό, στη στάση του μετρό Ελαιώνας.

Για εισιτήρια πατάς εδώ.  

Συντελεστές Παράστασης
Έργο:  Γιώργος Σεβαστίκογλου
Σκηνοθεσία: Κώστας Παπακωνσταντίνου
Βοηθός σκηνοθέτη: Βασιλική Σουρρή
Σκηνικά/Κοστούμια : Αλεξία Θεοδωράκη
Κίνηση : Αγγέλα Πατσέλη
Μουσική: Βασίλης Κουτσιλιέρης
Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης
Εκτέλεση παραγωγής:  Φαίη Τζήμα
Φωτογραφίες: Γιώργος Καπλανίδης
Ερμηνεύουν: Ναζίκ Αϊδινιάν, Άρτεμις Γρύμπλα, Λήδα Κουτσοδασκάλου, Νεφέλη Μαϊστράλη, Αγγελική Μαρίνου, Δημοσθένης Ξυλαρδιστός, Πέτρος Σκαρμέας, Θάνος Χρόνης

Διάρκεια παράστασης:  100’

Πρόγραμμα παραστάσεων:
Παρασκευή   21.00
Σάββατο        19.00
Κυριακή         19.00

Τιμές εισιτηρίων : 12 ευρώ γενική είσοδος, 8 ευρώ μειωμένο, 5 ευρώ για ανέργους και ΑμεΑ

Τόπος:  Τεχνοχώρος Cartel
(Μικέλη 4 & Αγ. Άννης Βοτανικός -Στάση μετρό Ελαιώνας - τηλ. 693 989 8258) 
Κρατήσεις: 14:00 - 21:00.
Facebook page: https://www.facebook.com/CartelTexnoxoros
Website: http://www.carteltexnoxoros.com

* Η παράσταση «Αγγέλα»  επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού.

Κωνσταντίνος Τζαμιώτης, Ίσως την επόμενη φορά, Μεταίχμιο

Το βιβλίο διαπραγματεύεται με πολύ έξυπνο τρόπο την εμμονή με τη μοναχικότητα και την απομάγευση της εποχής μας. Οι ήρωες της ιστορίας, είναι ο Πέτρος στα 42 και η Βασιλική στα 35. Συναντιούνται τυχαία στο μετρό. Και οι δύο κουβαλώντας ιστορίες, στερεότυπα, ανασφάλειες, μα ακόμη νέοι και διψασμένοι για ζωή.  Ερωτεύονται ο ένας τον άλλο, κάνουν όνειρα και ύστερα… αρκεί μια παρεξήγηση και όλα πάνε στραβά. 

«Το μόνο μειονέκτημα μοιάζει για την ώρα ο τρόπος ζωής του. Είναι φανερό πως αυτός ο άντρας ζει χωρίς αγάπη μεγάλο διάστημα τώρα. Σαν να έχει ξεμάθει πώς είναι να συμπορεύεται κανείς με έναν άλλο άνθρωπο, ακινητοποιείται μόλις η οικειότητα κάνει την εμφάνισή της. Καθόλου παράξενο που μιλάει ελάχιστα για τον εαυτό του ακόμα και όταν η περίσταση το καλεί.»

Το Ίσως την επόμενη φορά είναι το πρώτο βιβλίο του Κωνσταντίνου Τζαμιώτη που διάβασα και μου άρεσε πολύ. Ένα βιβλίο με ανατροπές, κοινωνικό προβληματισμό, καλογραμμένο, δίχως γλωσσικές υπερβολές, με χιούμορ, ειρωνεία, κυνικότητα, ρεαλισμό, αυτοσαρκασμό που περιγράφει τις σχέσεις του σήμερα.

«Η μητέρα της όταν αναφέρεται στο ζήτημα γίνεται δηκτική, αποδίδοντας τη μοναξιά της στο δύσκολο χαρακτήρα της. Εκείνη στην ηλικία της ήταν ήδη μητέρα δυο παιδιών, και ας διατηρούσε δικό της γραφείο. Ο πατέρας της πάλι, αν τύχει να αναφερθεί στο θέμα, πάντα δέσμιος της αδυναμίας του γι’ αυτήν, ρίχνει όλο το βάρος στους άντρες της γενιάς της, τους θεωρεί υπερβολικά δειλούς και κομφορμιστές για να αντέξουν τη δέσμευση με μια ανεξάρτητη και δυναμική γυναίκα σαν τη κόρη του, πόσο μάλλον να αναλάβουν τις ευθύνες μιας πραγματικής οικογένειας μαζί της.»

Στο βιβλίο περιγράφεται άψογα η γυναικεία και η αντρική ψυχολογία.  Ακόμη μια φορά συνειδητοποιείς ότι πρόκειται για δυο εντελώς διαφορετικούς κόσμους που στην προσπάθεια τους να ενωθούν, πλέον στην πρώτη δυσκολία αποτραβιούνται και τις περισσότερες φορές εύκολα αποτυγχάνουν. Διαβάζοντας τις σκέψεις, τις ανασφάλειες των δύο φύλων, από τη ξεχωριστή οπτική - πρώτα του άντρα και έπειτα της γυναίκας - γίνονται και οι δυο συμπαθείς.  Η γυναίκα με τις δικές της διαφορετικές σκέψεις και ανασφάλειες. Ο άντρας, αν και δείχνει δυνατός, με αυτοπεποίθηση, στην πραγματικότητα λιώνει από αγωνία. Ο συγγραφέας μπόρεσε να το αναδείξει αυτό με εύστοχο τρόπο. 

«Κάπου διάβασε ότι η μοναχικότητα είναι μια παθητική μορφή εγωτισμού. Άπαξ και περάσει κανείς ένα σημείο αποκλειστικής συναναστροφής με τον εαυτό του δεν υπάρχει τρόπος επιστροφής. Όταν ξεχνάει κανείς πως είναι να ζει με τους άλλους, μαθαίνει να τους αποφεύγει. Αν ισχύει, κρατάει την απάντηση για πολλά που την προβληματίζουν μαζί του.»

Η αρχή μιας σχέσης, το πάθος, η σεξουαλικότητα, η ηδονή, ο ενθουσιασμός. η πορεία, τα λάθη, οι παρεξηγήσεις, το ξενέρωμα και η αδυναμία αποφυγής του τέλους. Φόβοι, λάθη, αδυναμία μιας ουσιαστικής δέσμευσης και εκπλήρωσης της συντροφικότητας και αληθινής συμπόρευσης με τον άλλο.

Ένα εξαιρετικό βιβλίο, που θέτει συνεχώς ερωτήματα και τελικά περιγράφει τη πλειοψηφία των σημερινών ερωτικών σχέσεων. Ο αρχικός ενθουσιασμός, το πάθος και το τέλος. Η αδυναμία να φανούμε πιο δυνατοί, λιγότερο δειλοί και αντάξιοι της αγάπης. Μέσα στις πλάνες μας ορίζουμε πλέον εύκολα το τέλος και κατευθυνόμαστε προς την επόμενη σχέση, με την σκέψη ότι "ίσως την επόμενη φορά" να φανούμε πιο τυχεροί ή πιο ώριμοι. Μόνο που ελάχιστοι φαίνεται να λαμβάνουν το μάθημα, οι περισσότεροι συνεχίζουν προς το αβέβαιο αύριο, καλύπτοντας προσωρινά τα κενά τους χωρίς να τα γεμίζουν.

Κωνσταντίνος Τζαμιώτης, Iσως την επόμενη φορά, εκδόσεις Μεταίχμιο

Ποίηση στο φως

Μια σειρά εκδηλώσεων έχουν ήδη ξεκινήσει με στόχο να αποτελέσουν μια γιορτή της ποίησης. Νέοι ποιητές συνδιαλέγονται με το έργο οκτώ παλαιότερων σημαντικών ποιητών. Το κοινό θα έχει την ευκαιρία να έρθει σε επαφή με ποιητικές φωνές που άφησαν το στίγμα τους στην ελληνική λογοτεχνία. Σκοπός οι συναντήσεις αυτές να αναδείξουν τη ζωντανή συνέχεια της ποίησης από γενιά σε γενιά. Παρουσιάζεται μια εκ νέου ανάγνωση των τιμώμενων ποιητών του αφιερώματος από σύγχρονους δημιουργούς. Γι’ αυτόν το λόγο, πέρα από τις ομιλίες ή τις περφόρμανς που θα έχουν τη χαρά να απολαύσουν οι θεατές, καθ’ όλη τη διάρκεια των εκδηλώσεων θα τρέχει ανοιχτή πρόσκληση σε ποιητές να στείλουν ποιήματά τους που γράφτηκαν –ή θα γράψουν– με αφορμή το έργο των ποιητών του αφιερώματος, επιλογή των ποιημάτων θα διαβάζεται σε κάθε εκδήλωση. Οι συμμετοχές μπορούν να αποστέλλονται στο e-mail: agel_lalou@yahoo.gr με την ένδειξη: «ποίηση στο φως».

ΕΚΤΩΡ ΚΑΚΝΑΒΑΤΟΣ
26/10 Συνομιλούν οι Άννα Γρίβα, Στάθης Ιντζές
ΜΑΡΙΑ ΚΥΡΤΖΑΚΗ
30/11 Συνομιλούν οι Ελένη Γαλάνη, Εύα Σπαθάρα, Γιώργος Ψάλτης
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΝΤΟΣ
28/12 Συνομιλούν οι Μαριγώ Αλεξοπούλου, Κωνσταντίνος Παπαχαράλαμπος, Θωμάς Τσαλαπάτης
ΝΑΤΑΣΑ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ
25/1 Συνομιλούν οι Γιάννης Σ. Βιτσαράς, Ευτυχία Παναγιώτου
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΒΕΡΗΣ
22/2 Συνομιλούν οι Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος, Εσμεράλδα Γκέκα, Νίκος Ερηνάκης
ΝΑΝΑ ΗΣΑΪΑ
22/3 Συνομιλούν οι Πατρίτσια Κολαΐτη, Μαρία Κουλούρη
ΑΡΓΥΡΗΣ ΧΙΟΝΗΣ
26/4 Συνομιλούν οι Ορφέας Απέργης, Ασημίνα Ξηρογιάννη, Αντώνης Τσόκος
ΖΩΗ ΚΑΡΕΛΛΗ
31/5 Συνομιλούν οι Αναστασία Γκίτση, Καλλιόπη Εξάρχου


επιμέλεια εκδηλώσεων: Αγγελική Λάλου


στις 19.30


Poems n’ crimes: Αγίας Ειρήνης 17, Αθήνα, τηλ.: 210-3228839

Σάμουελ Μπέκετ, Ο ακατονόμαστος

Σάμουελ Μπέκετ, Ο ακατονόμαστος

«Τι παράξενο, αυτά τα λόγια που πεθαίνουν χωρίς λόγο, παράξενο, που είναι το παράξενο, εδώ όλα είναι παράξενα, άμα το καλοσκεφτείς, όχι, το να το καλοσκεφτείς είναι παράξενο, μήπως πρέπει να υποθέσω πως είμαι στοιχειωμένος, δεν μπορώ να υποθέσω τίποτα, πρέπει να συνεχίσω, αυτό κάνω, άσε τους άλλους να υποθέτουν, πρέπει να υπάρχουν άλλοι, σε άλλα αλλού, ο καθένας μέσα στο μικρό του αλλού, κι αυτή η λέξη μέσα που επιμένει να ξαναέρχεται, καθένας λέγοντας μέσα του, όταν έρχεται η στιγμή, η στιγμή να το πει, Άσε τους άλλους να υποθέτουν, και ούτω καθεξής, ούτω καθεξής, άσε τους άλλους να κάνουν αυτό, άσε τους άλλους να κάνουν εκείνο.»

«Αυτά τα πλάσματα δεν υπήρξαν ποτέ. Τίποτα δεν υπήρξε ποτέ, εκτός από μένα και τούτο το μαύρο κενό. Και οι ήχοι; Δεν υπάρχουν ήχοι, απόλυτη σιγή. Και τα φώτα, τα φώτα που πάνω τους στήριζα τόσα πολλά, πρέπει να σβήσουν και αυτά; Ναι, να σβήσουν, δεν υπάρχει φως εδώ μέσα. Ούτε γκρι, μαύρο έπρεπε να’ χα πει. Τίποτα εκτός από μένα, για τον οποίο δεν ξέρω τίποτα παρά μόνο πως είναι μαύρο, και κενό. Ορίστε λοιπόν για ποιο πράγμα, αφού πρέπει να μιλάω, θα μιλάω, ώσπου να μην είμαι πια αναγκασμένος να μιλάω.»

«Αυτός που μιλάει πρέπει να έχει ταξιδέψει, πρέπει να έχει δει με τα ίδια του τα μάτια, κανά δυο ανθρώπους, κανά δυο πράγματα, να’ταν εκεί πάνω, στο φως, εκτός αν άκουσε ιστορίες, τον βρήκαν κάποιοι ταξιδιώτες και του διηγήθηκαν ιστορίες, αυτό μ’ απαλλάσσει από την κατηγορία, αυτός το λέει, ή το λένε αυτοί, ναι, αυτοί, αυτοί είναι που συλλογίζονται, αυτοί είναι που πιστεύουν, όχι, ενικός, αυτός που έζησε, ή είδε κάποιους που έζησαν, μιλάει για μένα, σα να ήμουν αυτός, και τα δυο, και σα να ήμουν άλλοι, ο ένας μετά τον άλλον, ο πάσχων είναι αυτός, εγώ είμαι μακριά, τον ακούτε, λέει πως εγώ είμαι μακριά, σαν να ήμουν αυτός, όχι, σαν να μην ήμουν αυτός, γιατί αυτός δεν είναι μακριά, αυτός είναι εδώ, αυτός είναι που μιλάει, λέει πως είναι εγώ, μετά λέει πως δεν είναι, εγώ είμαι μακριά, τον ακούτε, με ψάχνει, δεν ξέρω γιατί, δεν ξέρει γιατί, με φωνάζει, θέλει να βγω.»

Σάμουελ Μπέκετ, Ο ακατονόμαστος, μτφ. Α. Παπαθανασοπούλου, Ύψιλον

* Ίσως σε ενδιαφέρει και αυτό:  Ήταν ο Σάμουελ Μπέκετ...

Απόσπασμα από το βιβλίο : Ενρίκε Βίλα-Μάτας, Το Παρίσι δεν τελειώνει ποτέ, Καστανιώτη.

Η εποχή των καφέδων, Γιάννης Ξανθούλης, Διόπτρα

Πρόσφατα επανακυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Διόπτρα το βιβλίο «Η εποχή των καφέδων» του Γιάννη Ξανθούλη. Το συγκεκριμένο μυθιστόρημα πρωτοκυκλοφόρησε το 1992, και θεωρείται από το συγγραφέα ως το πλέον αυτοβιογραφικό του.  Αυτό ήταν το τελευταίο βιβλίο που διάβασα ακριβώς στο τέλος του προηγούμενου έτους (2017), στις μέρες των γιορτών των Χριστουγέννων, όπως φαίνεται από τη φωτογραφία. 

Νομίζω ότι ο τίτλος ήταν το πρώτο πράγμα που με κέντρισε για να το επιλέξω. Διαβάζοντας το, ένιωσα έντονα την αλλαγή εποχής. Είναι εμφανής η διαφορετικότητα του "τότε" συγκριτικά με το "σήμερα". Μια εποχή εντελώς άλλη, σαν ένα παράλληλο σύμπαν, πραγματικό παρελθόν. Και όμως έχει ενδιαφέρον να διαπιστώνεις τη μοναξιά και τη κενότητα που και τότε αισθάνονταν οι άνθρωποι, ακόμη και κατά τη διάρκεια της πιο ανέμελης εποχής του χρόνου, της διάρκειας των καλοκαιρινών τους διακοπών.

Ο ήρωας, που είναι και ο αφηγητής, περνά τις διακοπές του οικογενειακά στην ακτή του Μαραθώνα. Το γιασεμί, η υγρασία, η μυρωδιά του καφέ. Ή οικογενειακή θαλπωρή και μια συνεχόμενη αίσθηση νοσταλγίας. Ξέγνοιαστα καλοκαίρια περασμένων εποχών, μα ο πόνος και ο φόβος της μοναξιάς έντονα υπαρκτός και τότε. Νομίζω ότι το συγκεκριμένο βιβλίο ταιριάζει να διαβαστεί καλύτερα το καλοκαίρι, όπου ίσως ταυτίζεσαι καλύτερα με την ακινησία και ραθυμία της εποχής.

«Το’ λεγε η μάνα μου. Έτσι και μεσιάσει η ζωή και τελειώσουν οι ψευτιές και οι παραπανίσιες κουβέντες, έρχεται η εποχή των καφέδων. Πικροί, γλυκεροί, νερομπούλια, όλων των ειδών οι ιστορίες που άφησε λειψές… Κι ο καφές βοηθά. Βοηθητικός ήταν πάντα… Ένας φίλος σε ζουμί…» 

Τη στιγμή που διάβαζα το βιβλίο δημοσίευσα μια φωτό στο page του blog στο Facebook

μια αναγνώστρια (φανατική όπως δήλωσε του Ξανθούλη), επισήμανε ότι εκείνο που δε θα ξεχάσει ποτέ από το συγκεκριμένο βιβλίο είναι η αναφορά στον "Ινδικό τρόπο ζωής" και όσα όσα αυτό σήμαινε. Ξεχώρισα παρακάτω ένα απόσπασμα: 

«Τα πιο πολλά από τα κεριά είχαν λιώσει. Έκαιγαν πολλές ώρες. Οι φλόγες από τα κεριά γίνονταν περισσότερες καθώς αντανακλούσαν πάνω στις πορσελάνες και στα μπρούτζινα προϊστορικά θηρία που ήταν τοποθετημένα σε διάφορα σημεία. Θα πρέπει να είχαν μεταναστεύσει από την Ασία. Γάτες με φολιδωτό δέρμα, οξειδωμένες, με αιχμηρά δόντια και μάτια φιδιού. Τίγρεις με ανθρώπινη έκφραση και Σφίγγες με προτεταμένα ζυγωματικά, χωρίς λαιμό, από μαύρο σίδερο. Οι πορσελάνες ήταν σερβίτσια του καφέ. Απλωμένα παντού. Αλλά σε ασημένιους δίσκους κι άλλα αφημένα έτσι. Σαν να ξεχείλισαν οι μπουφέδες κι έφτασαν ως τα πόδια μας. Έπρεπε να προσέχεις για να μην σπάσεις κάτι. Μόνο ο καναπές είχε άνεση. Βούλιαζες, μπορούσες να ξαπλώσεις, να καθίσεις σταυροπόδι. Όλα νοικοκυρεμένα, βαλμένα επίτηδες έτσι, με υστερική τάξη που να μοιάζει αταξία.» 

Γραφή ρεαλιστική και απλή, δίχως προσπάθεια εντυπωσιασμού, με έντονες εικόνες. Ο συγγραφέας αναπολεί, επιστρέφοντας στο παρελθόν και συμπαρασύροντας τον αναγνώστη σε μια έντονη μελαγχολία. Ο αφηγητής αποτελεί μέρος της πλοκής του μυθιστορήματος. Οι χαρακτήρες του βιβλίου επιβιώνουν εν μέσω απωλειών και πόνου. Μια "προσγειωμένη" αφήγηση, που αν και διαδραματίζεται εν μέσω του καλοκαιριού, είναι γεμάτη με υπαρξιακές αναζητήσεις, τάσεις απομόνωσης και μια δυσκολία αντιμετώπισης της καθημερινότητας. 

Η Εποχή των Καφέδων πρωτοκυκλοφόρησε το φθινόπωρο του 1992, έχοντας στο εξώφυλλο έργο του Τσέχου φωτογράφου Josef Koudelka. Αργότερα αντικαταστάθηκε από φωτογραφία του Κώστα Ορδόλη. 

Κυκλοφορεί σε επανέκδοση από τις Εκδόσεις Διόπτρα, 2017

22ο Παζάρι Βιβλίου στην Πλατεία Κοτζιά, 19/01/2018 - 11/02/2018

22ο ΠΑΖΑΡΙ ΒΙΒΛΙΟΥ 2018

ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΟΤΖΙΑ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ ΑΘΗΝΑΣ

19 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ – 11 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2017

Ανοιχτά καθημερινά, Σάββατα και Κυριακές από 9 πρωί έως 9 βράδυ

200 εκδότες – 400.000 βιβλία – τιμές από 1 €

Είναι κάτι σαν "παράδοση" πάντα να αναφέρομαι στο blog για αυτό το παζάρι, ως μια ενημέρωση. Μια αφορμή για περπάτημα στο κέντρο, χάζεμα και αγορά βιβλίων... Αν ψάξεις πολύ καλά, μπορεί να βρεις θησαυρούς. 

Το 22ο Παζάρι Βιβλίου 2018 θα πραγματοποιηθεί και φέτος στην Πλατεία Κοτζιά (Δημαρχείο Αθήνας) από τον Σύνδεσμο Εκδοτών Βιβλίου (Σ.ΕΚ.Β.), σε συνεργασία με την UNICEF, υπό την αιγίδα του Δήμου Αθηναίων και την υποστήριξη του Οργανισμού Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας Δήμου Αθηναίων (Ο.Π.Α.Ν.Δ.Α.).

 Από την Παρασκευή 19 Ιανουαρίου 2018 και για είκοσι τέσσερις ημέρες, έως και την Κυριακή 11 Φεβρουαρίου 2018, πραγματοποιείται στην Πλατεία Κοτζιά το μεγαλύτερο και πλέον οργανωμένο Παζάρι Βιβλίου στην πόλη των Αθηνών, με κεντρικό σύνθημα:

«ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΙΝΑΙ Η ΔΥΝΑΜΗ ΣΟΥ».

Το Παζάρι Βιβλίου είναι η θεσμοθετημένη εκδήλωση, που διοργανώνεται εδώ και είκοσι δύο πλέον έτη προσφέροντας στο αναγνωστικό κοινό χιλιάδες τίτλους βιβλίων σε πολύ χαμηλές τιμές, που αρχίζουν από μόλις 1 ευρώ! 

 Στο 22ο Παζάρι Βιβλίου 2018, όπως κάθε χρόνο, συμμετέχουν εκδότες από όλη την Ελλάδα (μέλη πρωτοβάθμιων σωματείων), προσφέροντας πάνω από 9.000 τίτλους βιβλίων, σε τιμές, που δεν ξεπερνούν το 30% της αρχικής τους λιανικής τιμής. Σε μία σύγχρονη, υπαίθρια, στεγασμένη και θερμαινόμενη εγκατάσταση, το αθηναϊκό, και όχι μόνο, αναγνωστικό κοινό έχει την ευκαιρία να προμηθευτεί αξιόλογα βιβλία από μία μεγάλη ποικιλία τίτλων, όλων των κατηγοριών και για όλες τις ηλικίες.

Το 22ο Παζάρι Βιβλίου 2018, θα λειτουργεί καθημερινά από τις 09:00 το πρωί μέχρι και τις 21:00 το βράδυ από 19 Ιανουαρίου έως και 11 Φεβρουαρίου 2018.

Η είσοδος βρίσκεται επί της οδού Αθηνάς (μπροστά από το Παλιό Δημαρχείο).

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

Καντίντ ή η Αισιοδοξία, Βολταίρος @Θέατρο Πόρτα

Το έργο "Καντίντ ή η Αισιοδοξία" του Βολταίρου, ένα από τα σημαντικότερα έργα των γαλλικών γραμμάτων ξεκίνησε στο θέατρο ΠΟΡΤΑ, σε συμπαραγωγή με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κοζάνης, σε διασκευή και σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου. 

Συγγραφέας του έργου υπήρξε κάποιος ανύπαρκτος δόκτωρ Ράλφ. Μα δεν θα αργούσε να αποκαλυφτεί, ότι πίσω απ' αυτό το ψευδώνυμο κρυβόταν ο διασημότερος ίσως πνευματικός άνθρωπος της εποχής του, ο Φρανσουά Μαρί Αρουσέ, γνωστός σε όλους με το λογοτεχνικό ψευδώνυμο Βολταίρος• ο διάσημος και αντιφατικός συγγραφέας που, για κάποιους συντηρητικούς σύγχρονούς του, είχε ταυτιστεί ακόμα και με τον ίδιο τον Αντίχριστο.

Γραμμένο το 1759, σε μια εποχή που ο Διαφωτισμός άρχιζε με πολύ πιο σίγουρα βήματα να καθορίζει το πνευματικό και κοινωνικό πλαίσιο του ευρωπαϊκού χώρου, ο Καντίντ (γαλλ.: αθώος, αγαθός) με τον υπότιτλο Ή η Αισιοδοξία, αντιπαρατέθηκε με σθένος στη βασική αρχή του Γερμανού φιλοσόφου Λάιμπνιτς, ότι “ζούμε στον καλύτερο δυνατό κόσμο”, κλείνοντας το μάτι στους μυημένους. 

Το όραμα του Βολταίρου, όπως και των ανθρώπων του Διαφωτισμού είναι κοινό: «αποδέσμευση από το παρελθόν, αποκήρυξη της παλιάς δεισιδαιμονίας και προβολή αξιών, όπως αυτή του ελεύθερου στοχασμού, της ελεύθερης βούλησης και της ανθρωπιάς».

Έργο με εξαιρετικό κείμενο γεμάτο ρήσεις, αιχμηρότητα και σαρκασμό κατά των κοινωνικών συμβάσεων. Μια κριτική ματιά για το φανατισμό της θρησκείας, την εκμετάλλευση, την προσωρινότητα του έρωτα, την ευγενική καταγωγή, τους πολέμους και τον πλούτο που ναι μεν δεν φέρνει την ευτυχία αλλά αποτελεί μια σημαντική βοήθεια ώστε την αποκτήσεις. Στο έργο η καλοσύνη και η αλληλεγγύη υπάρχει, αλλά πάντα προσφέρεται από τους φτωχούς, τους απελπισμένους ή τους απόκληρους.

Ποιος είναι ο Κάντιντ; Ένας αθώος, εύπιστος, φιλομαθής και γεμάτος χαρά για τη ζωή νέος, που μεγαλώνει στην υπέροχη Βεστφαλία και τον υπέροχο πύργο, του υπέροχου βαρώνου, που έχει κόρη την υπέροχη Κυνεγόνδη, για την οποία ο Καντίντ βιώνει το υπέροχο αίσθημα του έρωτα (με ακόμη πιο υπέροχο το γεγονός πως υπάρχει ανταπόκριση από την πλευρά της υπέροχης Κυνεγόνδης). Όλα υπέροχα ως τη στιγμή που θα προδοθεί από την σύντροφο του. Το ενδιαφέρον ενός άλλου, πολύ πιο πλούσιου και δυνατού άντρα θα την τραβήξει κοντά του. Ωραίος είναι ο έρωτας, αλλά δε σε χορταίνει... Εντούτοις ο Κάντιντ, θα διατηρήσει την παιδικότητα του, θα προσπαθεί εναγωνίως να μην σπιλώσει την "αισιοδοξία" του, μέχρι που θα προσλάβει τον πιο δυστυχή άνθρωπο του κόσμου απλά για να νιώθει εκείνος πιο τυχερός δίπλα του. Θα συνεχίσει να εθελοτυφλεί. 

Ο Βολταίρος μας φωνάζει ότι «Η κοινή λογική δεν είναι και τόσο κοινή» και ότι η δουλειά μας είναι «να καλλιεργήσουμε τον κήπο μας». Το χιούμορ του Βολταίρου είναι καταλυτικό, όπως και η τρυφερότητά του για τον άνθρωπο.  Ένα κείμενο βαθιά επίκαιρο σήμερα και ας μας χωρίζουν τρεις περίπου αιώνες από την εποχή που το έγραψε ο Βολταίρος.

Υπέροχα κουστούμια, εξαιρετική μουσική, δουλεμένες ερμηνείες και φυσικά μια παράσταση με μια εξαιρετική σκηνοθεσία, σαν να βλέπεις στιγμές σκηνές παραμυθιού.  

Ο Καντίντ ή η Αισιοδοξία στο ΠΟΡΤΑ, μας προκαλεί μ’ έναν τρόπο πνευματώδη και συνάμα πνευματικό, φέρνοντας λίγο «Διαφωτισμό» μέσα σε τόσο σκοτάδι.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Διασκευή-Σκηνοθεσία: Θωμάς Μοσχόπουλος 
Σκηνικά: Ευαγγελία Θεριανού 
Κοστούμια: Κλαιρ Μπρέισγουελ 
Φωτισμοί: Σοφία Αλεξιάδου 
Επιμέλεια κίνησης: Σοφία Πάσχου 
Βοηθός Σκηνοθέτη: Παντελής Φλατσούσης 
Βοηθός σκηνογράφου: Γεωργία Τσίπουρα 
Β' Βοηθός Σκηνοθέτη: Ρωμανός Μαρούδης

Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας

Συμπαραγωγή: ΠΟΡΤΑ & ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κοζάνης


Με τους: Μιχάλη Συριόπουλο, Ελένη Βλάχου, Ειρήνη Μπούνταλη, Ευσταθία Τσαπαρέλη, Μάνο Γαλανή, Παντελή Βασιλόπουλο, Φοίβο Συμεωνίδη, Βασίλη Κουλακιώτη, Δημήτρη Φουρλή

ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ
Παρασκευή και Σάββατο στις 21.15 και Κυριακή στις 18.30

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

Κανονικό εισιτήριο: 15 ευρώ
Φοιτητικό, ΑΜΕΑ, άνω των 65, ομαδικό (άνω των 10 ατόμων): 12 ευρώ
Ανέργων 8 ευρώ

Νεοκλασικό στην Καπλανών 11, A puppet sun // ΝΕΟΝ

Το νεοκλασικό οίκημα (Καπλανών 11, Κολωνάκι) είναι συνδεδεμένο με σημαντικό κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας της Ελλάδας. Λίγες νεοκλασικές ιδιωτικές οικίες σώζονται σήμερα στο κέντρο της Αθήνας και ακόμα λιγότερες έχουν φιλοξενήσει εξέχουσες προσωπικότητες των αρχών του 20ού αιώνα, καθώς η ιστορία τους έχει διαμορφωθεί παράλληλα με την ιστορία της Ελλάδας. Το εκπληκτικό αυτό κτίριο επί της οδού Καπλανών 11 οικοδομήθηκε το 1891, και αγοράστηκε από τον Παύλο Κουντουριώτη, ναύαρχο του Βασιλικού Ναυτικού, ο οποίος διετέλεσε και δυο φορές Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Πρόκειται πραγματικά για ένα στολίδι αρχιτεκτονικής...

Στο πλαίσιο του προγράμματος CITY PROJECT | ΕΡΓΟ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ, ο ΝΕΟΝ αναθέτει σε έναν καλλιτέχνη κάθε χρόνο τη δημιουργία έργου που εκτίθεται σε δημόσιο χώρο για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Μέσω του προγράμματος, ο ΝΕΟΝ αποσκοπεί στην παρουσίαση της σύγχρονης τέχνης σε δημόσιους και ιστορικούς χώρους, συμβάλλοντας στη διάδραση μεταξύ της τέχνης, της κοινωνίας και της πόλης.

Αυτή η νέα ανάθεση από τον ΝΕΟΝ είναι η μεγαλύτερη σε κλίμακα ατομική παρουσίαση του έργου του Βελώνη μέχρι σήμερα στην Ελλάδα. Στο A Puppet Sun ο Βελώνης αναπτύσσει μια έκθεση η οποία ορίζεται από μορφές σχέσεων ανάμεσα στο έργο τέχνης και το χώρο, επινοώντας ένα πειραματικό σχήμα το οποίο ανταποκρίνεται στο μοναδικό χώρο της οικίας της οδού Καπλανών. 

Η έκθεση έχει ελεύθερη είσοδο, και θα είναι ανοικτή για λίγες ακόμη μέρες. 

Τελευταία εβδομάδα, μέχρι τις 14 Ιανουαρίου. Μη τη χάσετε!!

ΩΡΑΡΙΟ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ

Τετάρτη – Κυριακή | 12.00-20.00

11/10/2017 - 14/01/2018

---

Το ΝΕΟΝ έχει παρουσιάσει εξαιρετικές εκθέσεις στην πόλη. Στο blog έχουν ήδη παρουσιαστεί οι παρακάτω, στις οποίες μπορείτε να περιηγηθείτε:

Μαγική έκθεση: ‘A Thousand Doors’ στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη σε συνεργασία με τη Whitechapel Gallery
Terrapolis: Η Γαλλική Σχολή Αθηνών ανοίγει για πρώτη φορά τον κήπο της στο κοινό για μια ξεχωριστή έκθεση σύγχρονης τέχνης

στο τέλος του 2017

Το 2017 ήταν μια δύσκολη χρονιά, γεμάτη με μαθήματα – οικογενειακά, προσωπικά. Με ανατροπές και απώλειες. Τώρα που έχει κατά τα 98% σχεδόν φτάσει στο τέλος της, σκέφτομαι το σύντομο χρονοδιάγραμμα μιας ζωής. Άραγε αν ζούσαμε αιώνια και δεν έτρεχε έτσι ο χρόνος, πόσα λάθη θα κάναμε; Θα ονειρευόμασταν; Θα προσέχαμε περισσότερο αυτό τον πλανήτη; Θα σεβόμασταν την αγάπη του άλλου; Αναρωτιέμαι πως καταφέρνουμε αυτή η προσωρινότητα να μη μας κάνει σοφότερους και πιο αληθινούς. Πώς μπορούμε να αφήνουμε έτσι ανθρώπους, στιγμές, την ίδια τη ζωή μας να φεύγει.  Η ζωή είναι πραγματικά τόσο σύντομη σαν βόλτα. Θα έπρεπε να απολαμβάναμε περισσότερο αυτό το ταξίδι. Έχουμε μόνο μια ευκαιρία.

Το 2017 νιώθω περήφανη που έδωσα ευκαιρίες, που ήμουνα δίπλα στους ανθρώπους μου, με στήριξη και αγάπη. Εκτίμησα την αξία της ανθρώπινης ζωής, της υγείας, των μικρών στιγμών που τελικά καθορίζουν το σύνολο. 

Κατάλαβα ότι ο κάθε ένας έχει άλλη οπτική στα πράγματα. Δε χρειάζεται να ταιριάζει απόλυτα η οπτική του άλλου με τη δική σου, μα είναι απαραίτητο να σέβεται την αλήθεια σου, τα συναισθήματα σου και να επιδιώκει να σε ακούσει.  Είμαστε οι επιλογές μας. Αν χάσαμε κάτι ή κάποιον, σημαίνει ότι δεν χρειαζόταν να συνεχίσει άλλο το ταξίδι του στο πλάι μας. 

Το 2017 μου έδειξε ότι ο άνθρωπος δεν αλλάζει αν δε το θελήσει ο ίδιος. Όποιος δεν αγαπάει βαθιά τον εαυτό του, δεν μπορεί να αγαπήσει βαθιά κανέναν άλλον. Όποιος θέλει να μείνει δίπλα σου, θα βρει τρόπο για να μείνει. 

Το 2017 ταξίδεψα. Μπόρεσα να απολαύσω την ανάγνωση αρκετών βιβλίων και νομίζω ότι έγινα λίγο πιο επιλεκτική και εξελίχτηκα ως αναγνώστρια. Είδα θεατρικές παραστάσεις και ολοκλήρωσα ακόμη ένα θεατρικό έργο. 

Από τα βιβλία που διάβασα το 2017 ξεχωρίζω κυρίως τον Στόουνερ του J. Williams, το πρώτο μέρος από τα Σημειωματάρια του Αλμπερ Καμύ και τη γνωριμία μου με το σύμπαν της Έλενα Φερραντε.  

Από θεατρικές παραστάσεις ξεχώρισα τη "Σοφία Λασκαρίδου, μια αγάπη μεγάλη" , την "Κυρά της Ρω, του Γιάννη Σκαραγκά" και τη "Μεγάλη Χίμαιρα". 

Το 2018 θέλω να διαβάσω πολλά και καλά βιβλία (ήδη έχω ξεχωρίσει ποιες θα είναι οι επόμενες επιλογές), να πάω σε περισσότερες εκθέσεις και να δω περισσότερες θεατρικές παραστάσεις. Να γίνω πιο οργανωτική. Να με φροντίσω περισσότερο.  Να αγαπήσω, να αγαπηθώ και κυρίως να είναι καλά οι αγαπημένοι μου. 

Ας υποδεχτούμε το νέο έτος με χαρά, εύχομαι να έχουμε λιγότερο θυμό και περισσότερες αγκαλιές, αρμονία και αγάπη γύρω μας. Να προσέχετε τους εαυτούς σας και τους αγαπημένους σας. Καλή μας χρονιά!