«Τι παράξενο, αυτά τα λόγια που πεθαίνουν χωρίς λόγο, παράξενο, που είναι το παράξενο, εδώ όλα είναι παράξενα, άμα το καλοσκεφτείς, όχι, το να το καλοσκεφτείς είναι παράξενο, μήπως πρέπει να υποθέσω πως είμαι στοιχειωμένος, δεν μπορώ να υποθέσω τίποτα, πρέπει να συνεχίσω, αυτό κάνω, άσε τους άλλους να υποθέτουν, πρέπει να υπάρχουν άλλοι, σε άλλα αλλού, ο καθένας μέσα στο μικρό του αλλού, κι αυτή η λέξη μέσα που επιμένει να ξαναέρχεται, καθένας λέγοντας μέσα του, όταν έρχεται η στιγμή, η στιγμή να το πει, Άσε τους άλλους να υποθέτουν, και ούτω καθεξής, ούτω καθεξής, άσε τους άλλους να κάνουν αυτό, άσε τους άλλους να κάνουν εκείνο.»
«Αυτά τα πλάσματα δεν υπήρξαν ποτέ. Τίποτα δεν υπήρξε ποτέ, εκτός από μένα και τούτο το μαύρο κενό. Και οι ήχοι; Δεν υπάρχουν ήχοι, απόλυτη σιγή. Και τα φώτα, τα φώτα που πάνω τους στήριζα τόσα πολλά, πρέπει να σβήσουν και αυτά; Ναι, να σβήσουν, δεν υπάρχει φως εδώ μέσα. Ούτε γκρι, μαύρο έπρεπε να’ χα πει. Τίποτα εκτός από μένα, για τον οποίο δεν ξέρω τίποτα παρά μόνο πως είναι μαύρο, και κενό. Ορίστε λοιπόν για ποιο πράγμα, αφού πρέπει να μιλάω, θα μιλάω, ώσπου να μην είμαι πια αναγκασμένος να μιλάω.»
«Αυτός που μιλάει πρέπει να έχει ταξιδέψει, πρέπει να έχει δει με τα ίδια του τα μάτια, κανά δυο ανθρώπους, κανά δυο πράγματα, να’ταν εκεί πάνω, στο φως, εκτός αν άκουσε ιστορίες, τον βρήκαν κάποιοι ταξιδιώτες και του διηγήθηκαν ιστορίες, αυτό μ’ απαλλάσσει από την κατηγορία, αυτός το λέει, ή το λένε αυτοί, ναι, αυτοί, αυτοί είναι που συλλογίζονται, αυτοί είναι που πιστεύουν, όχι, ενικός, αυτός που έζησε, ή είδε κάποιους που έζησαν, μιλάει για μένα, σα να ήμουν αυτός, και τα δυο, και σα να ήμουν άλλοι, ο ένας μετά τον άλλον, ο πάσχων είναι αυτός, εγώ είμαι μακριά, τον ακούτε, λέει πως εγώ είμαι μακριά, σαν να ήμουν αυτός, όχι, σαν να μην ήμουν αυτός, γιατί αυτός δεν είναι μακριά, αυτός είναι εδώ, αυτός είναι που μιλάει, λέει πως είναι εγώ, μετά λέει πως δεν είναι, εγώ είμαι μακριά, τον ακούτε, με ψάχνει, δεν ξέρω γιατί, δεν ξέρει γιατί, με φωνάζει, θέλει να βγω.»
Σάμουελ Μπέκετ, Ο ακατονόμαστος, μτφ. Α. Παπαθανασοπούλου, Ύψιλον
* Ίσως σε ενδιαφέρει και αυτό: Ήταν ο Σάμουελ Μπέκετ...
Απόσπασμα από το βιβλίο : Ενρίκε Βίλα-Μάτας, Το Παρίσι δεν τελειώνει ποτέ, Καστανιώτη.* Ίσως σε ενδιαφέρει και αυτό: Ήταν ο Σάμουελ Μπέκετ...
6 σχόλια:
Καλημέρα.
Ωραιότατα τα αποσπάσματα (αυτής της..αποσπασματικής γραφής)
Με ωθείς να ξαναπιάσω συγγραφείς που στην πορεία της ζωής μου έχω ..φοβηθεί λιγάκι, όταν για κάποιους λόγους είπα πως "αυτό είναι μάλλον για κάποια άλλη στιγμή", όταν δεν ένιωθα επαρκής αναγνώστης γι' αυτούς. Και, σκέψου, ανάμεσα σ' αυτούς και μεγάλα, κλασικά ονόματα.
(Αυτή η βδομάδα, πάντως, με το φιλόξενο ήλιο της, συνηγορεί περισσότερο σε εξωστρέφεια - μια ακόμη αναβολή :-) )
Μπέκετ!! Μέσα στο παραλήρημα έγραψε τις μεγαλύτερες αλήθειες.
@ Διονύσης: Λοιπόν αυτό το βιβλίο έχει διαβαστεί πριν πολλά πολλά πολλά χρόνια... :) Απλά ανέβηκε χτες, ναι έχεις δίκιο για τον ήλιο...τον έχουμε τόσο ανάγκη, αλλά χτες ήταν Δευτέρα :))) οπότε δικαιολογείται ένας Μπέκετ χα χα.
Υγ Ίσως να συνηγόρησε και ο θάνατος του Άρη Μπερλή, όσο παράξενο κ αν σου ακουστεί. Μια μεγάλη απώλεια που μας σύστησε τέτοιους συγγραφείς κ εκείνος.
Σε φιλώ!
Ανώνυμε: οντως.
Roadartist, σε σκεφτόμουνα πολύ με το θάνατο του Άρη Μπερλή. Θυμόμουν τη συνάντησή σου μαζί του, την εκτίμησή σου,ήξερα πως θα έχεις στενοχωρηθεί. Και είναι αλήθεια, χρωστάμε πολλά στους μεταφραστές, που και η επιλογή τους αλλά και ο τρόπος που .. δεν έχουμε συνηθίσει να τους απονέμουμε τα δέοντα για τη σημαντικότατη δουλειά τους τους τοποθετούν στη σκιά των συγγραφέων.
Διονύση, η συνάντηση μας μαζί του, νομίζω ότι οφείλεται σε σένα και σε μια σχετική ανάρτηση στο blog του σχολείου. Ήταν ξεχωριστός και ως άνθρωπος απ' ότι αποδεικνύεται. Είχε τη στόφα και τη κρίση μιας άλλης εποχής, τότε που εκτιμούσαν την ευγένεια, το "καλό λόγο", τον άνθρωπο, την ουσιαστική επικοινωνία, την παιδεία. Ψιλά γράμματα αυτά σήμερα. Ω ναι, έχεις απόλυτο χρωστάμε πολλά στους μεταφραστές.
Δημοσίευση σχολίου