"Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο", μια μαγική παράσταση για μικρούς και μεγάλους, στο Θέατρο Πόρτα

Μεσημέρι Κυριακής στο Θέατρο Πόρτα, στην παιδική θεατρική παράσταση “Πιάνω Παπούτσι πάνω στο Πιάνο”, που βασίστηκε σε ιδέα του Θωμά Μοσχόπουλου, υπό τους ήχους της μουσικής του Sergei Prokofiev, από τους Patari Project υπό τη σκηνοθετική επιμέλεια της Σοφίας Πάσχου.

Το Θέατρο Πόρτα ανεβάζει μια τρυφερή παράσταση που πραγματικά προορίζεται για ένα διευρυμένο "πολύ νέο κοινό", ηλικιών "από 4 μέχρι 104 ετών". Αυτό αισθανθήκαμε και εμείς, ότι μπορεί να την παρακολουθήσει με την ίδια άνεση τόσο ένα παιδί όσο και ένας ενήλικας. Απευθύνεται σε όλους όσους αισθάνονται (ή θέλουν να αισθανθούν πάλι) παιδιά. 

Αυτό που με συναρπάζει στις παιδικές θεατρικές παραστάσεις, είναι οι αυθόρμητες αντιδράσεις των παιδιών. Είναι οι πιο αληθινοί και ανεπιτήδευτοι θεατές.  Έχει τρομερό ενδιαφέρον να τα βλέπεις πώς ενθουσιάζονται, με τι προσήλωση παρακολουθούν την παράσταση. Τελευταία παρατηρώ παιδιά να κοιτάζουν αφοσιωμένα την οθόνη κάποιου τάμπλετ. Πόσο χαρά είναι να τα βλέπεις να κατενθουσιάζονται με το θέατρο και να προσηλώνονται στους ηθοποιούς. Στη συγκεκριμένη παράσταση φαινόταν ότι για εκείνα ο "πρίγκιπας" και η "σταχτοπούτα" δεν είναι δυο ηθοποιοί, μα είναι οι ρόλοι που υποδύονται επί σκηνής. Πόσο μαγικό είναι αυτό!

Οι μικροί θεατές επιπλέον προχωράνε ένα βήμα παρακάτω τις παραστάσεις με τις παρατηρήσεις τους. Όπως τη στιγμή που η φτωχή σταχτοπούτα αναρωτήθηκε απογοητευμένη πώς θα πάει στο παλάτι χωρίς άμαξα και ένα παιδί από το κοινό πετάχτηκε με πηγαία...αγανάκτηση και απάντησε "σιγά, αν τον αγαπάς, να περπατήσεις!" Οι υπόλοιποι γελάσαμε, ενώ η σταχτοπούτα του ανταπάντησε, "θα πάω περπατώντας, ναι!". 

Το "Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο" αποτελεί παραγωγή των Patari Project, πρόκειται για μια θεατρική παράσταση γεμάτη με θετική ενέργεια και μηνύματα για τον αγώνα, για την ελευθερία, τη νίκη πάνω στα στερεότυπα και τη διαφορετικότητα, την υπέρβαση των προσωπικών ορίων κι έναν έρωτα που έρχεται να λυτρώσει από τα προσωπικά δεσμά.

Είναι μια σύγχρονη διάσταση στο παραμύθι της Σταχτοπούτας, ιστορία με πανάρχαιες ρίζες, μα που αντιστέκεται στο χρόνο, γεμάτη μουσική, χιούμορ, ταλέντο, μαγεία. 

Η ομάδα "Patari project" χρησιμοποιεί το σωματικό θέατρο πάνω σε πλατφόρμα και παρουσιάζει για δεύτερη χρονιά την παράσταση. Πρόκειται για μια ομάδα ηθοποιών που βασίζεται στη φυσική θεατρική αφήγηση ιστοριών με χρήση της τεχνικής της πλατφόρμας. Η σκηνοθέτιδα της παράστασης Σοφία Πάσχου, αναφέρει σχετικά για τη συγκεκριμένη τεχνική: "Ανακάλυψα για πρώτη φορά την τεχνική της πλατφόρμας στο δεύτερο έτος της φοίτησής μου στη σχολή LISPA στο Λονδίνο. Αμέσως ήξερα ότι επρόκειτο να είναι πολύ σημαντική για την μετέπειτα καλλιτεχνική μου ζωή. Ένιωσα ενθουσιασμό και περιέργεια:

-Πώς μπορεί κανείς να πει μια ιστορία σε έναν τόσο περιορισμένο χώρο; 

-Πώς μπορεί κανείς να μετατρέψει τις δομικές δυσκολίες αυτής της φόρμας σε πλεονεκτήματα;

Η πρόκληση που παρουσιάζει η πλατφόρμα ως τεχνική είναι συναρπαστική και αποτελεί πηγή έμπνευσης, διότι, όταν συναντά κανείς περιορισμούς, αναλαμβάνει δράση η δημιουργική φαντασία του."

Έξι ηθοποιοί και ένας πιανίστας μετατρέπουν ένα πιάνο σε "πατάρι", όπου χορεύουν, αφηγούνται, τραγουδούν και ταξιδεύουν. Με όχημα το "πιάνο" δίχως μαγικά ραβδιά, μα μόνο με το σώμα, τη φωνή και τη μουσική ενός από τους πιο σπουδαίους συνθέτες του εικοστού αιώνα.

"Η στάχτη είναι ό,τι θες εσύ να είναι", αναφέρει η σταχτοπούτα. Μπορεί να είναι στάχτη, κάρβουνο, αλλά μπορεί και αστερόσκονη, χρυσάφι, διαμάντια... Μπορεί να είναι ό,τι εσύ θελήσεις να είναι. Ίσως τότε η μαγεία να μπορέσει να διαρκέσει για πάντα...

Δεν μπορεί ίσως κανείς να αναλογιστεί πόσο θετικό είναι για τα παιδιά να παρακολουθούν καλές θεατρικές παραστάσεις που τους μεταδίδουν ουσιαστικά μηνύματα, τα διδάσκουν συμπεριφορές και εξάπτουν την φαντασία τους. Η συγκεκριμένη είναι μια από τις πιο καλές παιδικές θεατρικές παραστάσεις που ανεβαίνουν αυτή τη στιγμή στην πόλη. Χαρίστε την στα παιδιά σας και στους εαυτούς σας. 

- από 9 Οκτωβρίου έως 11 Δεκεμβρίου 2016

2ος Χρόνος

Patari Project, από 4 μέχρι 104 ετών

Η παράσταση είναι μία δημιουργία της ομάδας

Σκηνοθεσία: Σοφία Πάσχου
Μουσική σύνθεσή: Κορνήλιος Σελαμσής σε συνεργασία με την ομάδα
Μουσικός: Βασίλης Παναγιωτόπουλος
Σκηνικά: Ντέβιντ Νεγρύν
Κοστούμια: Κλαίρ Μπρέισγουελ
Φωτισμοί: Aλέξανδρος Αλεξάνδρου
Βοηθός σκηνοθέτη: Εριφύλη Στεφανίδου
Φωτογραφίες: Παναγιώτης Μαΐδης

Ηθοποιοί: Γιάννης Γιαννούλης, Θεοδόσης Κώνστας, Θάνος Λέκκας, Κατερίνα Μαυρογεώργη, Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος, Αποστόλης Ψυχράμης

ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ
Κυριακή 11.00 & 15.00

ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
95 λεπτά (με διάλειμμα)

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ:
Κανονικό: 10 ευρώ
Ανέργων: 8 ευρώ

Ζάουμε Καμπρέ, Confiteor, εκδ. Πόλις, Αθήνα 2016

«Και τι κάνει ένα βιβλίο να αξίζει να ξαναδιαβαστεί;» Τώρα ο Μπερνάτ θύμιζε λίγο τον Αντριά.  «Η ικανότητα του συγγραφέα να συναρπάζει τον αναγνώστη, να τον εντυπωσιάζει με την ευφυία που βρίσκει στο βιβλίο που ξαναδιαβάζει, ή με την ομορφιά που εκπέμπει. Βέβαια, η απόφαση να ξαναδιαβάσουμε ένα βιβλίο μας οδηγεί, αναπόφευκτα, σε μια αντίφαση».  «Τι εννοείς, Αϊζάια;», παρενέβη η tante Αλίν. «Ένα βιβλίο που δεν αξίζει να ξαναδιαβαστεί δεν άξιζε καν να διαβαστεί». (σελ.527)

To Confiteor (το ρήμα σημαίνει: ομολογώ, εξομολογούμαι τις αμαρτίες μου) είναι ένα απόλυτα σαγηνευτικό βιβλίο, που επιβεβαιώνει την ακριβώς παραπάνω φράση του συγγραφέα του. Αξίζει να διαβαστεί όχι μόνο μία φορά. Αξίζει να διαβαστεί πολλές φορές. Έπειτα να ξεφυλλιστεί πάλι και πάλι. Όταν το πιάσεις στα χέρια σου όμως για εκείνη την πρώτη ανάγνωση, φρόντισε να είσαι στην κατάλληλη ψυχολογία για να αφεθείς στη μαγεία του. Το Confiteor δεν είναι από τα βιβλία που μεταφέρεις μαζί στο μετρό, ή που το διαβάζεις στα γρήγορα σε κάποιο διάλειμμα σου. Πρόκειται για απαιτητική ανάγνωση που ζητά να βυθιστείς απόλυτα στην πλοκή και στο πνεύμα του. Με περίμενε κάποιους μήνες στη βιβλιοθήκη, τελικά διαβάστηκε τον Αύγουστο. Μάλλον με βουλιμία... 736 σελίδες μέσα σε μόλις 4 μέρες. Καθώς υπογράμμιζα φράσεις του, σε σημεία ένιωθα σαν ο συγγραφέας να είχε καταγράψει κάποιες σκέψεις μου.  

«Μερικές φορές σκέφτομαι τη δύναμη της τέχνης και της μελέτης της τέχνης και τρομάζω. Μερικές φορές δεν καταλαβαίνω γιατί οι άνθρωποι αλληλοσκοτώνονται, ενώ μπορούν να ασχοληθούν με τόσα πράγματα. Κι άλλοτε σκέφτομαι ότι είμαστε πρώτα κακόβουλα όντα κι έπειτα ποιητές, οπότε δεν υπάρχει σωτηρία. Το πρόβλημα είναι ότι κανείς δεν έχει καθαρά τα χέρια του. Πολύ λίγοι, για την ακρίβεια. Ελάχιστοι.» (σελ. 530)

Υπόθεση: "Βαρκελώνη, δεκαετία του ’50. Ο νεαρός Αντριά μεγαλώνει ανάμεσα σ’ έναν πατέρα που θέλει να του δώσει μόρφωση αναγεννησιακού ανθρώπου, να τον κάνει γνώστη πολλών γλωσσών, και μια μητέρα που τον προορίζει για την καριέρα δεξιοτέχνη βιολονίστα. Ο Αντριά, ευφυής, μοναχικός και υπάκουος, προσπαθεί να ικανοποιήσει τις υπέρμετρες και αντιφατικές φιλοδοξίες των γονιών του, ώς τη στιγμή που ανακαλύπτει την ύποπτη προέλευση του οικογενειακού πλούτου και άλλα ανομολόγητα μυστικά. Πενήντα χρόνια μετά, ο Αντριά, λίγο πριν χάσει τη μνήμη του, προσπαθεί να ανασυνθέσει την οικογενειακή ιστορία, ενώ γύρω από ένα εκπληκτικό βιολί του 18ου αιώνα διαπλέκονται τραγικά επεισόδια της ευρωπαϊκής ιστορίας, από την Ιερά Εξέταση ώς τη δικτατορία του Φράνκο και τη ναζιστική Γερμανία, με αποκορύφωμα το Άουσβιτς, το απόλυτο κακό. 

Φιλόδοξο, συναρπαστικό μυθιστόρημα, που καταπιάνεται με τα μεγάλα ζητήματα της ζωής -την εξουσία, τον πόνο, τη μεταμέλεια, το κακό και την εξιλέωση, την εκδίκηση, την αγάπη, την ενοχή και τη συγχώρεση-, με υπέροχη γλώσσα και μια εντυπωσιακή πλοκή.

Το "Confiteor" έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία, μεταξύ των οποίων το βραβείο Κριτικών Serra d’Or 2012, το βραβείο M. Angels Anglada 2012, το βραβείο La tormenta en un Vaso 2012, το βραβείο Crexells 2012, το βραβείο Courrier International για το καλύτερο ξένο μυθιστόρημα του 2013. Μεταφράστηκε σε δεκαπέντε γλώσσες και σημείωσε παντού ιδιαίτερη εμπορική επιτυχία, πουλώντας πάνω από 1.000.000 αντίτυπα."

Έχουν γραφτεί πολλές κριτικές και αναλύσεις για το συγκεκριμένο βιβλίο. Το έχουν αποκαλέσει το εκδοτικό γεγονός της χρονιάς. Το σπουδαίο είναι ότι μάλλον δίκαια αξίζει αυτόν τον τίτλο. Είχα πολύ καιρό να κρατήσω ένα τόσο απολαυστικό βιβλίο με διδάγματα και τροφή για σκέψη, που δεν ήθελα να τελειώσει. Αν δεν το έχεις ακόμη διαβάσει - απορώ πώς μπορείς και του αντιστέκεσαι - βρες την κατάλληλη στιγμή για να αφεθείς στις σελίδες του. 

Ζάουμε Καμπρέ, Confiteor, εκδ. Πόλις, Αθήνα 2016

Σίκινος, στο εκκλησάκι του Ελύτη

«Η Παναγιά το πέλαγο / κρατούσε στην ποδιά της /
τη Σίκινο, την Αμοργό / και τ' άλλα τα παιδιά της»
Οδυσσέας Ελύτης, «Τα Ρω του Έρωτα»

Η Σίκινος είναι σίγουρα ένα από τα πιο αυθεντικά κυκλαδονήσια.

Η Χώρα της Σίκινου αποτελεί ένα από τα πιο παραδοσιακά οικιστικά συγκροτήματα των Κυκλάδων.

Πρόκειται για ένα νησί της άγονης γραμμής, που ακόμη παραμένει αλώβητο και ανεπηρέαστο από τον τουρισμό. Αν και βρίσκεται ακριβώς απέναντι από την πιο κοσμική Ίο και από τη Φολέγανδρο... 

Η Xώρα συνδέεται με το λιμάνι με ένα δρόμο που δεν ξεπερνά σε μήκος τα 5 χιλιόμετρα. 

Τα σοκάκια της είναι γραφικά, με ένα απίθανο λευκό που σε μαγνητίζει. 
Η κυριαρχία του λευκού και του μπλε.

Ασβεστωμένα κυκλαδίτικα σπίτια, μαγαζάκια, 

παραδοσιακά καφενεία, ερειπωμένοι ανεμόμυλοι,

όλα σε απόλυτη αρμονία.

Εδώ δε θα βρεις εξεζητημένα πράγματα. Πρόκειται για ένα νησί που απευθύνεται σε λίγους, ίσως πιο ιδιαίτερους και εναλλακτικούς ταξιδιώτες. 

Από τη Χώρα, η οποία διαχωρίζεται σε δυο συνοικισμούς του Κάστρου και του Χωριού, νομίζεις πως αν ανοίξεις τα χέρια σου θα αγκαλιάσεις το Αιγαίο πέλαγος. 

Κάπως έτσι και εγώ, στέκομαι, την αγναντεύω και η ψυχή γεμίζει με φως και την αυθεντική κυκλαδίτικη ομορφιά.

Κατά τον Πλίνιο και τον Στέφανον τον Βυζάντιον το αρχαιότερο όνομα της Σικίνου ήταν “Οινόη”. Το νησί φημίζεται για την οινοπαραγωγή του, μέχρι σήμερα.

Αξίζει σίγουρα η επίσκεψη στο Οινοποιείο Μάναλη. 

Μετά την δύση του ηλίου γίνεται καθημερινά ξενάγηση στην κάβα του οινοποιείου και παρουσίαση φωτογραφικού υλικού όλης της διαδικασίας παραγωγής.

Αν και κυρίως αξίζει να σταθείς, να πιεις λίγο κρασί και να χαζέψεις ένα από τα πιο όμορφα και μοναδικά ηλιοβασιλέματα που σου κόβει την ανάσα.
Απέναντι είναι η Φολέγανδρος.

«Παρθένω Σικινίω Οδυσσέας Ελύτης ανέθηκε» διαβάζει ο προσκυνητής σε επιγραφή επάνω από την είσοδο του ξωκλησιού της Παναγίας της Παντοχαράς στη Σίκινο.

Το συγκεκριμένο νησί επέλεξε ο Ελύτης για να κτιστεί ένα εκκλησάκι αφιερωμένο στην Παναγιά. Στο Κάστρο, σε ένα πανοραμικό σημείο, στην αγκαλιά του Αιγαίου, βρίσκεται το «εκκλησάκι του Ελύτη», η εκκλησία της Παντοχαράς, που χτίσθηκε στη μνήμη του. 

Υπήρχε ως επιθυμία το κτίσιμο της στη διαθήκη του ποιητή. Ο ίδιος δεν είχε επισκεφτεί ποτέ το νησί.

Όσο περίεργο και αν σου ακουστεί, ένας από τους κύριους λόγους που ήθελα να επισκεφτώ την Σίκινο, ήταν για να δω από κοντά και το «εκκλησάκι του Ελύτη». 
Μια επιθυμία που εκπληρώθηκε. 

Ο Ελύτης μπορεί να μην περπάτησε ποτέ αυτό το νησί, και όμως το είχε στην καρδιά του όπως φαίνεται από τα ποιήματα του και αυτή την επιθυμία του. 
Οι λεπτομέρειες αναγράφονται στην παραπάνω αναθηματική πλακέτα στον τοίχο του ναού, δεξιά της εισόδου.

Ίσως κάποια στιγμή ξαναβρεθώ στην Σίκινο. Το αξίζει και μόνο για το πως αισθάνεσαι όταν κοιτάς από ψηλά το Αιγαίο! 

Γύρισε πίσω, στο Θέατρο Άβατον

Καθώς εισέρχεσαι στην αίθουσα του Θεάτρου Άβατον αντικρίζεις δυο καρέκλες στη μέση της σκηνής, δυο θέσεις κολλημένες καλά στο έδαφος. Δυο αδελφές, τις οποίες υποδύονται οι Βίκυ Αδάμου και Χριστίνα Σαμπανίκου, μένουν ακινητοποιημένες σε ένα δωμάτιο καθώς προσπαθούν να συμβιβαστούν με μια καινούργια ζωή… 

Ουσιαστικά παραμένουν ακινητοποιημένες σε μια χώρα που έχει αποδεκατίσει η κρίση ετών. Τίποτα πλέον δε θυμίζει το «ένδοξο» και εύπορο παρελθόν της. Δεν υπάρχει πρόσβαση στο ίντερνετ, ούτε καν σε βασικά αγαθά όπως π.χ. το νερό.

Η μια γυναίκα επιζητά διαρκώς να βρει τρόπο να δραπετεύσει προς μια άλλη χώρα. Αντίθετα, η άλλη επέλεξε να επιστρέψει πίσω και μάλιστα θα πρωταγωνιστήσει σε ένα τουριστικό διαφημιστικό φιλμάκι με τον τίτλο «Γύρισε πίσω».

Κάποια στιγμή εισβάλει στη ζωή τους ένας άγνωστος μυστηριώδης άντρας που προσπαθεί να τις εμψυχώσει, τον οποίο υποδύεται ο Θανάσης Ζερίτης από τους 4Frontal. Μέσα από το δωμάτιο τους, προσποιούνται ότι πηγαίνουν στο θέατρο, ότι παίζουν σκάκι, ότι τρέχουν, ότι διαδηλώνουν έξω στην πόλη… Υποδύονται ότι βλέπουν θρίλερ – το σκοτάδι τυλίγει τη σκηνή και η φωνή του πρώην πρωθυπουργού ακούγεται καθώς ανακοινώνει την ένταξη της χώρας στο «μηχανισμό στήριξης», την καταφυγή σε ένα «απάνεμο λιμάνι» όπου η χώρα θα ανακτούσε τη «χαμένη» αξιοπιστία της… Όλα συμβαίνουν μόνο στη φαντασία τους. Και όμως όλα αυτά σου φαίνονται τόσο γνώριμα... Φράση κλειδί της παράστασης είναι το «όλα για κάποιο λόγο γίνονται», παρηγορητική έκφραση των πρωταγωνιστών για να αντέξουν στο αγνώριστα δυστοπικό περιβάλλον. 

Μια παρωδία της πραγματικότητας, μια σάτιρα της εμμονής με τη «θετικότητα» όταν όλα καταρρέουν τριγύρω σου. Η παράσταση καταφέρνει να σε κάνει να γελάσεις –μάλιστα πολύ – ακροβατώντας ανάμεσα στην κωμωδία και στο μελλοντολογικό θρίλερ, ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία.

Η παράσταση «Γύρισε πίσω» ανεβαίνει στο Θέατρο Άβατον κάθε Παρασκευή και Σάββατο, από τις 30 Σεπτεμβρίου και για 10 μόνο (φευγάτες) παραστάσεις.

Σημείωμα Παράστασης

Αν μια μέρα ξυπνήσεις και όλα αυτά που φοβάσαι, έχουν ήδη συμβεί, τότε δύο εκδοχές υπάρχουν: ή να μην φοβάσαι τίποτα πια ή να επινοήσεις καινούριους φόβους. Πόσο οικείο μπορεί να γίνει ένα τρομακτικό περιβάλλον; Υπάρχουν όρια στην προσαρμοστικότητα μας; Μπορούμε ποτέ να απαλλαγούμε πραγματικά από το Παρελθόν μας ή αυτό βρίσκει πάντα τρόπους να εισχωρεί στο παρόν και να επηρεάζει το μέλλον; Πόσο αστεία μπορεί να γίνει μια δύσκολη συνθήκη; Και τελικά σε έναν κόσμο που καταρρέει από πού πρέπει να πιαστείς για να μην καταρρεύσεις μαζί του;

Ταυτότητα Παράστασης

Συγγραφέας: Xριστίνα Σαμπανίκου

Σκηνοθεσία: Bίκυ Αδάμου

Φωτισμοί: Παύλος Μαυρίδης

Σκηνικά-κοστούμια: Lazy Boy*

Επιμέλεια μουσικής: Σταύρος Γιαννουλάδης

Φωτογραφίες-Γραφικά: Κωνσταντίνος Οικονόμου

Γραφιστική Επιμέλεια:Σπύρος Κοντογιώργης

Βοηθός Σκηνοθέτη: Άντζη Βαλσαμή

Eρμηνεύουν οι: Βίκυ Αδάμου, Θανάσης Ζερίτης, Χριστίνα Σαμπανίκου.

Στοιχεία Παράστασης

Προγραμματισμένη Πρεμιέρα: Παρασκευή, 30 Σεπτεμβρίου

Παραστάσεις: Παρασκευή και Σάββατο, έως και τις 29 Οκτωβρίου

Ώρα Έναρξης: 21.15

Διάρκεια:70’

Είσοδος: 10 € (γενική είσοδος) και 5 δωρεάν θέσεις για κατόχους ανεργίας ΟΑΕΔ (με σειρά προσέλευσης και χωρίς κράτηση)

Χώρος: Θέατρο Άβατον, Ευπατριδών 3, Γκάζι, μετρό Κεραμεικός

Φολέγανδρος, ένα μαγικό νησί του Αιγαίου...

Και το καράβι...

...για τη Φολέγανδρο είχε σαλπάρει...

Διαβάζεται πιο ιδανικά με αυτό παράλληλα:

www.youtube.com

Πρώτη ανατολή στη Φολέγανδρο

Να ξεκινούσε κάθε μέρα κάπως έτσι :)

Ας αρχίσει η εξερεύνηση

 

Αύγουστος 2016.
Ξημερώματα. Φυγή. Οι ώρες περνάνε σαν νερό.
Άφιξη στην Φολέγανδρο. Οι πόρτες του καραβιού ανοίγουν. Καραβοστάσης.
Υπέροχη θέα. Η ανατολή σε αποζημιώνει.
Πουντάκι. Αγκάλη. Κάτεργο. Λιβάδι. Βάρδια. Γύρος του νησιού με καΐκι.
Φεγγάρι το βράδυ. Το δωμάτιο με πίνακες του Chagall και με βιβλία.
Ξεφύλλισα μονάχα ένα και το έβαλα ξανά στη θέση του.
Εξερευνήσεις με τη μηχανή. Βόλτα στη χώρα. Παγωτό.
Κάστρο σαν κάρτ ποστάλ.
Γάτες και παιδιά στα σοκάκια του. Το ίδιο αλήτικα ανέμελα.
Γιασεμί. Ανέβασμα στην Παναγιά. Ζιγκ Ζαγκ ως πάνω.
9ημερα. Άρτος. Ηλιοβασίλεμα μπροστά στις πύλες του Παραδείσου.
Άρτεμις και Απόλλωνας. Ερείπια αρχαίου ναού.
Κατάλευκες εκκλησίες. Άγγιγμα ψυχής.
Η πιάτσα. Ο παπάς στο γάιδαρο.
Ακούραστοι περιπατητές. Η παύση του χρόνου.
Σπίτια πάνω στο γκρεμό.  Προστασία από αλλοτινούς πειρατές.
Στην Άνω Μεριά. Ελαιοτριβείο "Η δικαιοσύνη", ιδρυθέν ενέτει 1924.
Ηλιοβασίλεμα από ψηλά. Ανεμόμυλοι. Κατσίκες. Γαϊδούρια.
Η κυρά Ειρήνη. Ματσάτα.
Ρακόμελα. Η Λοτζια. Χώρα: θεατρικό σκηνικό.
Σιωπές. Μιλιές.
Μια παρέα όλοι. Ένα αλλόκοτο μαζί.
Σιωπή. Εσύ και εγώ.