Καθώς εισέρχεσαι στην αίθουσα του Θεάτρου Άβατον αντικρίζεις δυο καρέκλες στη μέση της σκηνής, δυο θέσεις κολλημένες καλά στο έδαφος. Δυο αδελφές, τις οποίες υποδύονται οι Βίκυ Αδάμου και Χριστίνα Σαμπανίκου, μένουν ακινητοποιημένες σε ένα δωμάτιο καθώς προσπαθούν να συμβιβαστούν με μια καινούργια ζωή…
Ουσιαστικά παραμένουν ακινητοποιημένες σε μια χώρα που έχει αποδεκατίσει η κρίση ετών. Τίποτα πλέον δε θυμίζει το «ένδοξο» και εύπορο παρελθόν της. Δεν υπάρχει πρόσβαση στο ίντερνετ, ούτε καν σε βασικά αγαθά όπως π.χ. το νερό.
Η μια γυναίκα επιζητά διαρκώς να βρει τρόπο να δραπετεύσει προς μια άλλη χώρα. Αντίθετα, η άλλη επέλεξε να επιστρέψει πίσω και μάλιστα θα πρωταγωνιστήσει σε ένα τουριστικό διαφημιστικό φιλμάκι με τον τίτλο «Γύρισε πίσω».
Κάποια στιγμή εισβάλει στη ζωή τους ένας άγνωστος μυστηριώδης άντρας που προσπαθεί να τις εμψυχώσει, τον οποίο υποδύεται ο Θανάσης Ζερίτης από τους 4Frontal. Μέσα από το δωμάτιο τους, προσποιούνται ότι πηγαίνουν στο θέατρο, ότι παίζουν σκάκι, ότι τρέχουν, ότι διαδηλώνουν έξω στην πόλη… Υποδύονται ότι βλέπουν θρίλερ – το σκοτάδι τυλίγει τη σκηνή και η φωνή του πρώην πρωθυπουργού ακούγεται καθώς ανακοινώνει την ένταξη της χώρας στο «μηχανισμό στήριξης», την καταφυγή σε ένα «απάνεμο λιμάνι» όπου η χώρα θα ανακτούσε τη «χαμένη» αξιοπιστία της… Όλα συμβαίνουν μόνο στη φαντασία τους. Και όμως όλα αυτά σου φαίνονται τόσο γνώριμα... Φράση κλειδί της παράστασης είναι το «όλα για κάποιο λόγο γίνονται», παρηγορητική έκφραση των πρωταγωνιστών για να αντέξουν στο αγνώριστα δυστοπικό περιβάλλον.
Μια παρωδία της πραγματικότητας, μια σάτιρα της εμμονής με τη «θετικότητα» όταν όλα καταρρέουν τριγύρω σου. Η παράσταση καταφέρνει να σε κάνει να γελάσεις –μάλιστα πολύ – ακροβατώντας ανάμεσα στην κωμωδία και στο μελλοντολογικό θρίλερ, ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία.
Η παράσταση «Γύρισε πίσω» ανεβαίνει στο Θέατρο Άβατον κάθε Παρασκευή και Σάββατο, από τις 30 Σεπτεμβρίου και για 10 μόνο (φευγάτες) παραστάσεις.
Σημείωμα Παράστασης
Αν μια μέρα ξυπνήσεις και όλα αυτά που φοβάσαι, έχουν ήδη συμβεί, τότε δύο εκδοχές υπάρχουν: ή να μην φοβάσαι τίποτα πια ή να επινοήσεις καινούριους φόβους. Πόσο οικείο μπορεί να γίνει ένα τρομακτικό περιβάλλον; Υπάρχουν όρια στην προσαρμοστικότητα μας; Μπορούμε ποτέ να απαλλαγούμε πραγματικά από το Παρελθόν μας ή αυτό βρίσκει πάντα τρόπους να εισχωρεί στο παρόν και να επηρεάζει το μέλλον; Πόσο αστεία μπορεί να γίνει μια δύσκολη συνθήκη; Και τελικά σε έναν κόσμο που καταρρέει από πού πρέπει να πιαστείς για να μην καταρρεύσεις μαζί του;
Ταυτότητα Παράστασης
Συγγραφέας: Xριστίνα Σαμπανίκου
Σκηνοθεσία: Bίκυ Αδάμου
Φωτισμοί: Παύλος Μαυρίδης
Σκηνικά-κοστούμια: Lazy Boy*
Επιμέλεια μουσικής: Σταύρος Γιαννουλάδης
Φωτογραφίες-Γραφικά: Κωνσταντίνος Οικονόμου
Γραφιστική Επιμέλεια:Σπύρος Κοντογιώργης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Άντζη Βαλσαμή
Eρμηνεύουν οι: Βίκυ Αδάμου, Θανάσης Ζερίτης, Χριστίνα Σαμπανίκου.
Στοιχεία Παράστασης
Προγραμματισμένη Πρεμιέρα: Παρασκευή, 30 Σεπτεμβρίου
Παραστάσεις: Παρασκευή και Σάββατο, έως και τις 29 Οκτωβρίου
Ώρα Έναρξης: 21.15
Διάρκεια:70’
Είσοδος: 10 € (γενική είσοδος) και 5 δωρεάν θέσεις για κατόχους ανεργίας ΟΑΕΔ (με σειρά προσέλευσης και χωρίς κράτηση)
Χώρος: Θέατρο Άβατον, Ευπατριδών 3, Γκάζι, μετρό Κεραμεικός
5 σχόλια:
Δηλαδή το έργο ρωτά αν, όταν αποτύχει παταγωδώς μια κοινωνία, είναι καλύτερο να επιβιώσει πρώτα το άτομο και μαζί του η κουλτούρα σε άλλο πιο εύφορο μέρος, ή να συνεχίσει τις προσπάθειες, έστω και φαντασιακά, σε ένα μέρος το οποίο του παρέχει όλο και λιγότερα εργαλεία και πιθανότητα επιτυχίας –και ευτυχίας.
Η απάντηση ίσως να είναι πως αν οι μακρινοί μας πρόγονοι πριν χιλιάδες χρόνια δεν μετακινούνταν όπου υπήρχε καλύτερο κυνήγι και γεωργία και κλίμα, θα είχαν αφανισθεί και η Γη θα είχε γλυτώσει από μας :-)
Το έργο είχε στοιχεία παραλόγου, διακωμωδώντας την πραγματικότητα που ανά στιγμές αγγίζει "πραγματικά" τόσο το παράλογο. Και σήμερα το πρωί στο λεωφορείο αναρωτιόμουν τι δεν αγγίζει τελικά το παράλογο, αν αναλογιστείς και το γεγονός του θανάτου. Σωστή η σκέψη σου στο τέλος του σχολίου, σκέψου όμως ότι σήμερα ο νότος που έχει και το πιο εύπορο κλίμα για γεωργία κλπ, είναι εκείνος που τείνει (έστω σχεδόν) να ερημωθεί από τους γηγενείς του. Άλλαξαν οι αξίες από τότε, άλλαξαν οι όροι της ανάπτυξης. Επιστρέφοντας στα του έργου, γέλαγες με το "αξιέδοξο" έτσι όπως παρουσιαζόταν, διακωμωδώντας το, κ σκεφτόμουν (ακόμη μια φορά) πόσο μικρά είναι τα όρια στην κωμωδία και στην τραγωδία...
«Τι δεν αγγίζει τελικά το παράλογο, αν αναλογιστείς και το γεγονός του θανάτου»
Εφ’ όσον ο θάνατος είναι όχι μόνο μέρος της ζωής αλλά το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο, θα μπορούσαμε να αντιστρέψουμε την παρατήρηση ροτόντας αν πράγματι ισχύουν τα κριτήρια που καθορίζουν την έννοια «παράλογο», σκέψη η οποία θα οδηγούσε στον επαναπροσδιορισμό της λογικής.
Το παράδειγμα που έφερα για το ότι ο άνθρωπος επέζησε λόγω ευελιξίας, αφορούσε τα τότε σημαντικότερα στοιχεία επιβίωσης που ήταν κυνήγι, γεωργία, κλίμα κλπ. Όμως μεταθέτοντας το θέμα σήμερα, αυτά θα αντικαθιστούνταν με οικονομία, ανεργία και ασφάλεια, όπως και κοινωνική συνείδηση και ευθύνη :-)
@ thinks: "Το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο" που ξεχνιέται καθημερινά. Και αρκεί ένα κηδειόχαρτο στη στροφή του δρόμου λίγο να σου το υπενθυμίσει καθώς το κοιτάς φευγαλέα με την άκρη του ματιού, αλλά θα το ξεχάσεις αμέσως το επόμενο δευτερόλεπτο. Αν δε το ξεχνούσαμε, τότε τα περισσότερα "προβλήματα" θα ήταν αμελητέα, έως και ανύπαρκτα. Η ίδια η ζωή είναι μια φάρσα, τραγωδίας ή κωμωδίας, ανάλογα πως θα τη δει κανείς.
Κατάλαβα το παράδειγμα, απλά σκέφτηκα πως έχουνε αλλάξει οι εποχές. Ναι φυσικά έχεις δίκιο.
Από τους καλύτερους λόγους για τους οποίους αγάπησα τον Τρυφώ ήταν γιατί οι ταινίες του είχαν μέσα τους και κωμωδία, και τραγωδία, χαρά, λύπη, πάθος, πόθο, λογική, παραλογισμό, σοβαρότητα, ανεμελιά, σοφία, ανοησία… σαν την ζωή. Στην ζωή όλα αυτά συνυπάρχουν μέχρι που γίνονται ένα, και η γέννηση, και ο θάνατος είναι η μηχανή προβολής και η οθόνη :-)
Δημοσίευση σχολίου