Athens Video Art Festival 2011

Το Athens Video Art Festival, υποστηρίζοντας τις βασικές αρχές του κι έχοντας ως κληρονομιά την 7χρονη ιστορία του, εκπροσωπεί τη χώρα μας διεθνώς παρουσιάζοντας χρόνο με το χρόνο την πληρέστερη δυνατή εικόνα από τα παγκόσμια καλλιτεχνικά δρώμενα με στόχο να εξοικειώσει το ελληνικό κοινό με τα νέα μέσα και να ενώσει τα σημεία στο διεθνή καλλιτεχνικό χάρτη.

Καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο έχουν την ευκαιρία να παρουσιάσουν τα έργα μέσω του ετήσιου καλέσματος συμμετοχής για τις επτά κατηγορίες του προγράμματος του (Video Art – Video Installations – Installation Art – Animation – Digital Image – Performance Art – Web Art), συνθέτοντας μία πλατφόρμα διαλόγου ανάμεσα σε όλες τις εκφάνσεις του ψηφιακού πολιτισμού.

Στο πλαίσιο του προγράμματος της φετινής διοργάνωσης παρουσιάζονται έργα από τις επτά επίσημες κατηγορίες, ενώ το κοινό έχει την ευκαιρία να γνωρίσει έντεκα από τα πιο αξιόλογα φεστιβάλ ψηφιακών τεχνών από έξι χώρες της Ευρώπης καθώς και να έρθει σε επαφή με ένα από τα πιο ρηξικέλευθα καλλιτεχνικά ρεύματα, το FLUXUS, μέσα από το αφιέρωμα με τίτλο «Fluxus is an attitude».

Το φετινό πρόγραμμα εμπλουτίζεται με την ειδική κατηγορία «Believe the hype». Οι αίθουσες της Τεχνόπολης φιλοξενούν έργα όλων των κατηγοριών και καλλιτεχνών που ξεχώρισαν από την προηγούμενη διοργάνωση έως σήμερα, σε επιμέλεια της ομάδας παραγωγής του φεστιβάλ.

Τέλος, με στόχο τη συνέχεια και την επικοινωνία ανάμεσα στα συστατικά στοιχεία της τέχνης, αλλά κι οδηγό τη φράση «Music is the healing force of the universe», το Athens Video Art Festival 2011 εντάσσει στο πρόγραμμά του ένα ξεχωριστό μουσικό line – up για να εγκαινιάσει για πρώτη φορά στην ιστορία του ένα δεύτερο, inner stage.

Πότε:

Η 7η διοργάνωση του Athens Video Art Festival 2011, θα πραγματοποιηθεί στις 20 – 22 Μαΐου στην «Τεχνόπολη» του Δήμου Αθηναίων, Πειραιώς 100, Γκάζι. Αμέσως μετά θα ακολουθήσει η περιοδεία του στην Ελληνική περιφέρεια. Πρόκειται για το μεγαλύτερο φεστιβάλ ψηφιακών τεχνών και νέων μέσων της Ελλάδας, που εκπροσωπεί την χώρα μας διεθνώς, αφιερωμένο στον ψηφιακό πολιτισμό και τις νέες τεχνολογίες. Το φεστιβάλ απευθύνεται σε όλους τους λάτρεις των πλέον πρωτοποριακών μορφών καλλιτεχνικής έκφρασης.

Πρόγραμμα: www.athensvideoartfestival.gr  

Μονταίν, Δοκίμια

"Αν η ψυχή μου μπορούσε να στεριώσει κάπου το πόδι της, δεν θα έκανα δοκιμές.  Η ψυχή μου όμως τελεί υπό διαρκή μαθητεία και δοκιμασία"

"Δεν διδάσκω καθόλου, αφηγούμαι"

"Το να στηρίζεις την ανταμοιβή των ενάρετων πράξεων στην επιδοκιμασία των άλλων, είναι σαν να διαλέγεις θεμέλιο υπερβολικά αβέβαιο και ασταθές.  Ιδιαιτέρως σε έναν αιώνα διεφθαρμένο και αμαθή σαν αυτόν εδώ, η εκτίμηση του πλήθους είναι ύβρις : ποιον θα εμπιστευόσαστε να αναγνωρίσει τι είναι άξιο επαίνου;  Ο Θεός να με φυλάει να μην είμαι έντιμος άνθρωπος σύμφωνα με την περιγραφή που βλέπω να κάνει καθημερινά ο καθένας προς τιμή του εαυτού του.  Όσα ήταν ελαττώματα άλλοτε, είναι σήμερα ηθική"

"Έχω δικούς μου νόμους και το δικαστήριό μου για να κρίνω τον εαυτό μου, και απευθύνομαι σε αυτό αντί οπουδήποτε άλλου.  Περιορίζω, σύμφωνα με τις υποδείξεις των άλλων, τις πράξεις μου, αλλά τις εκτείνω ως εκεί που μου αρέσει.  Κανείς εκτός από εσάς δεν ξέρει αν είσαστε δειλός και άσπλαχνος, ή πιστός και ευλαβής.  Οι άλλοι δεν σας βλέπουν καθόλου.  Σας μαντεύουν με αβέβαιες εικασίες.  Δεν βλέπουν τόσο τη φύση σας όσο την επιτήδευση σας.  Οπότε μη δίνετε σημασία στην ετυμηγορία τους, αρκεστείτε στην δική σας.  Πρέπει να χρησιμοποιείς τη δική σου κρίση για τον εαυτό σου.  Σε ό,τι αφορά την αρετή και τις κακίες μας, η ίδια η συνείδηση έχει μεγάλο βάρος.  Όταν αυτή καταρρεύσει, όλα χάνονται"

"Θα άξιζε περισσότερο να μην είχαμε κανέναν απολύτως νόμο, παρά να τους έχουμε σε τέτοια αφθονία που τους έχουμε σήμερα"

"Η Φύση μας δίνει πάντα ευτυχέστερους νόμους από εκείνους που δίνουμε στους εαυτούς μας"

"Ό,τι έχει κοπεί σε μικρά κομμάτια ώσπου έγινε σκόνη, σύγχυση δημιουργεί".

"Υποδιαιρώντας αυτούς τους λεπτολόγους συλλογισμούς, μαθαίνουμε τους ανθρώπους να αυξάνουν τις αμφιβολίες τους"

"...όπως η γη γίνεται περισσότερο εύφορη όσο περισσότερο θρύβεται και σκάβεται βαθιά: η μάθηση φτιάχνει τη δυσκολία"

"είναι αδύνατο να βρει κανείς δυο γνώμες απόλυτα όμοιες, όχι μόνο σε δύο διαφορετικούς ανθρώπους, αλλά και στους ίδιους τους ανθρώπους σε διαφορετικές ώρες".

"Δεν υπάρχει τέλος στις αναζητήσεις μας.  Το τέλος μας είναι στον άλλο κόσμο"

"Περισσότερη η φασαρία να ερμηνευθούν οι ερμηνείες, παρά να ερμηνευθούν τα κείμενα και περισσότερο είναι τα βιβλία για τα βιβλία, παρά για όποιο άλλο θέμα : δεν κάνουμε άλλο από το να αλληλουπομνηματιζόμαστε".

"Όλα είναι ένα σμάρια από σχόλια. Από συγγραφείς υπάρχει μεγάλη έλλειψη"

"Οι γνώμες μας μπολιάζονται η μια πάνω στην άλλη.  Η πρώτη χρησιμεύει για βλαστός της δεύτερης, η δεύτερη της τρίτης.  Αναρριχόμαστε έτσι σκαλί σκαλί.  Και έτσι, συμβαίνει αυτός που ανέβηκε ψηλότερα να έχει συχνά περισσότερη τιμή από όση του αξίζει.  Γιατί δεν ανέβηκε παρά ένα δάχτυλο πάνω στους ώμους του προτελευταίου"

---

Κάποια αποσπάσματα που με κέντρισαν από τα Δοκίμια, του Γάλλου στοχαστή Μονταίνιου (1533-1592). Τα Δοκίμια (1572), αλλά και οι πολλές μεταφράσεις τους, βρέθηκαν στο Index των βιβλίων που καταδικάστηκαν από την καθολική εκκλησία. Ο ευρωπαικός Διαφωτισμός του 18ου αιώνα, θα δει στον Μονταίνιο έναν πρόδρομό του.

Μισέλ ντε Μονταίνι, Δοκίμια, μετάφραση-σημειώσεις Φίλιππος Δ. Δρακονταειδής, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα 2005

τάδε έφη... Μάγια Λυμπεροπούλου

"...Είμαστε η χώρα που έχει επινοήσει τον όρο «κουλτουριάρης» κατά το «ψωριάρης». Αν μπεις στα sites και τα μπλογκ, θα δεις πως ζούμε το φασισμό της γνωμούλας. Άλλο κρίση κι άλλο γνώμη. Ο ελληνικός χώρος έχει μια τάση στο κουτσομπολιό και αυτό έχει γιγαντωθεί τρομακτικά. Με τρομάζει που μερικοί το εξισώνουν με τη γνώση. Δικαιούσαι να μη σου αρέσει κάτι, αλλά να το εξισώνεις με ό,τι δεν είναι καλό επειδή δεν αρέσει σ' εσένα, αυτό είναι αμάθεια"

Η Μάγια Λυμπεροπούλου παίζει στην «Τριλογία του παραθερισμού» του Γκολντόνι σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη στο Εθνικό Θέατρο. Παράλληλα, ετοιμάζει κι ένα βιβλίο για την ιστορία του Θεάτρου Τέχνης.

απόσπασμα από τη lifo

***Εγκαινιάζω ένα νέο tag στο blog, που θα αφορά φράσεις από συνεντεύξεις που διαβάζω και προσωπικά με κεντρίζουν. Ελπίζω να σας αρέσει...***

η Zaz στην Αθήνα..

Η Zaz, live, για πρώτη φορά, στην Αθήνα στο Θέατρο Badminton τη Δευτέρα 16 Μαίου 2011.

Η Zaz (κατά κόσμο Isabelle Geffroy) είναι Γαλλίδα, 30 ετών και αυτός είναι μόλις ο πρώτος της δίσκος. Ως βάση της η Zaz έχει την jazz μουσική, αλλά με ένα ύφος που συνδυάζει τσιγγάνικες επιρροές, αυθεντικό chanson και σύγχρονες pop αναφορές. Το μεγαλύτερο εφόδιό της είναι η χαρακτηριστική, προικισμένη φωνή της (δεν είναι λίγοι εκείνοι που τολμούν τη σύγκριση με την Edith Piaf), που δείχνει να είναι πλασμένη για να ζει τραγουδώντας. Μια φωνή που μετατρέπεται μέχρι και σε μουσικό όργανο (Je Veux) και η οποία δείχνει να μην μπορεί να εκφραστεί παρά μόνο τραγουδώντας δυνατά.

Ο δίσκος της Zaz έφθασε στο #1 των γαλλικών chart, επιβεβαιώνοντας την ταχύτατη αποδοχή από κοινό και κριτικούς. Kυρίως, με την εξαιρετική δουλειά της, η νεαρή Zaz είναι ήδη μια από τις βασικές υποψήφιες για τον τίτλο της … αποκάλυψης της χρονιάς!

H Zaz με δικά της λόγια:

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να ξέρετε για μένα: Τραγουδώ από πάντα!  Αν και έχω χάσει κατά καιρούς την επαφή μου με τη μουσική, με ξαναέβρισκε πάντα εκείνη…

Τα πράγματα άρχισαν να εξελίσσονται για μένα γύρω στην ηλικία των 20, ενώ σπούδαζα στη μουσική σχολή CIAM, στο Μπορντώ και είχα φτιάξει το πρώτο μου γκρουπ, μια blues μπάντα. Πολύ γρήγορα βρέθηκα σε περιοδεία με μια Βάσκικη χορευτική ορχήστρα, να πηγαίνω από πάρτυ σε πάρτυ στη Bayonne και δίπλα στα τείχη της Carcasonne… Δυο χρόνια αργότερα, είδα μια αγγελία: o Don Diego ζητά γυναίκα τραγουδίστρια. Ανταποκρίθηκα αμέσως, υπογράφοντας με ένα Ζ, από το Zaz. Είχε έρθει ο καιρός να αποκτήσω επιρροές από Αφρική, Αραβία, Ανδαλουσία, Βραζιλία και τα latin: Ο,τι καλύτερο μπορούσε να σου τύχει, και δίπλα σε πραγματικούς επαγγελματίες!

Το Παρίσι μου έγνεφε. Εκεί είδα μια άλλη αγγελία: Ζητείται τραγουδίστρια με βραχνή φωνή. Εγώ ήμουν αυτή! Ο Keredine Soltani και οι υπόλοιποι στο Play On μου έδειξαν το δρόμο προς το πρώτο μου άλμπουμ.

Εκτός από τα παραπάνω, έχω τραγουδήσει μπροστά σε κοινό 10.000 θεατών στο στάδιο Hendaye, έχω ραπάρει, έχω τζαμάρει με Χιλιανούς στη Καζαμπλάνκα, έχω διασκευάσει Edith Piaf στην καρδιά της Σιβηρίας, έχω εμφανιστεί χωρίς αμοιβή σε ένα αλατορυχείο στην Κολομβία, έχω περιοδεύσει στην Αίγυπτο (χωρίς να καταφέρω να δω κανένα από τα αξιοθέατα, το οποίο ήταν μεγάλη απογοήτευση), έχω κερδίσει στο διαγωνισμό Génération Réservoir, έχω νιώσει την αγάπη του κόσμου πάνω στη σκηνή του Paris Olympia, έχω ηχογραφήσει μέρος του άλμπουμ μου με τον Raphael (τον ένα και μοναδικό, τον άνθρωπο που κινηματογραφεί video-clip πάνω σε ταράτσες, σε θερμοκρασία μείον 10 βαθμών Κελσίου) και χίλια ακόμη άλλα πράγματα.

Το χειρότερο είναι ότι είναι όλα αλήθεια!

Προπώληση: www.ticketnet.gr

Γιορτή Βιβλίου 2011, Ζάππειο, από 13 έως 29 Μαΐου

«Μία καλή συλλογή εκλεκτών βιβλίων είναι 
το καλύτερο πανεπιστήμιο της εποχής»
Τόμας Καρλάιλ

Η 34η Γιορτή Βιβλίου θα πραγματοποιηθεί στον εξωτερικό χώρο του Ζαππείου από 13 έως 29 Μαΐου, από τον Σύλλογο Εκδοτών Βιβλίου Αθηνών, την Ένωση Ελλήνων Φυσικών και τον Πολιτισμικό Οργανισμό του Δήμου Αθηναίων.

Στο χώρο των εκδηλώσεων θα πραγματοποιηθούν δρώμενα που καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα ενδιαφερόντων, όπως:

Παιδικές εκδηλώσεις: καθημερινά θεατρικές παραστάσεις, παρουσιάσεις βιβλίων, κατασκευές, δράσεις (μικροί δημοσιογράφοι, πρόσκοποι), μαγειρική, κατασκευές μουσικών οργάνων, face painting.

Προβολές: Μουσείο Παπαδιαμάντη, δραματοποιημένα διηγήματα Παπαδιαμάντη, ντοκιμαντέρ (για Οδυσσέα Ελύτη και Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη). Μεγάλο μέρος του υλικού είναι ευγενική παραχώρηση του Ιστορικού Αρχείου της ΕΡΤ.

Συναυλίες: Λάκης με τα ψηλά ρεβέρ, encardia, Γιάννης Μαρκόπουλος (μελοποιημένη ποίηση).

Κοινωνική προσφορά: Μάζεμα βιβλίων για την ενίσχυση των παραμεθόριων βιβλιοθηκών Λέρου και Λειψών, ενώ στο τέλος της γιορτής οι εκθέτες θα δωρίσουν βιβλία.

34η Γιορτή Βιβλίου, Ζάππειο

από 13 έως τις 29 Μαΐου 2011

...αμφι-θεάτρου σκέψεις...

Χτες διοργανώθηκε η πρώτη μέρα του παζαριού στο Αμφιθέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου. Δε μπορώ να καταλάβω, γιατί ο Γερουλάνος δε δέχτηκε να συναντηθεί με το σκηνοθέτη.  Ας δεχτούμε ότι δε μπορούσε να στηριχτεί οικονομικά το θέατρο (αν και όλοι ξέρουμε ότι την ίδια στιγμή διατίθενται ποσά για άλλα, όχι τόσο ουσιαστικά προγράμματα). Δε μπορούσε όμως να αφιερώσει ούτε μισή ώρα για να συναντηθεί και να μιλήσει με ένα τόσο σημαντικό άνθρωπο του θεάτρου, όπως είναι ο κ.Ευαγγελάτος; Σκέφτομαι ότι ο κ. Ευαγγελάτος έχει ξεχωρίσει και διακριθεί για το πολύχρονο έργο του. Αντίθετα, τον κ. Γερουλάνο θα τον θυμόμαστε για το κλείσιμο θεάτρων, μουσείων (-κινδυνεύει για άμεσο κλείσιμο και το "Θεατρικό Μουσείο" -).  Μα επιτρέψτε μου, θα τον θυμόμαστε και για την αδικαιολόγητη αδιαφορία του προς ανθρώπους με σημαντική προσφορά, άξιοι μόνο σεβασμού.

Αν και ο χρόνος αυτή την περίοδο είναι αρκετά πιεσμένος (γι'αυτό τα κλειστά σχόλια, η απουσία μου από τα blogs σας), χτες μόλις άνοιξαν οι πόρτες του θεάτρου, εννοείται  ήμασταν εκεί...

Ο χώρος γεμάτος από κόσμο. Μια ατμόσφαιρα περίεργη. Μπροστά μας βρίσκονταν αντικείμενα της ιστορίας ενός από των πιο σημαντικών θεάτρων της Αθήνας. Αφίσες, σκηνικά, κουστούμια, προγράμματα των παραστάσεων.

Εκεί μπροστά μας, διάσπαρτα... προς πώληση...

Κάθε ένα συνδεδεμένο με μια ανάμνηση...

Κομμάτια κάποιας από τις μοναδικές παραστάσεις του θεάτρου...

...σε κούτες μπροστά μας τα προγράμματα των παραστάσεων,   

αυτά τα τόσο επιμορφωτικά και ξεχωριστά που λάνσαρε το Αμφιθέατρο.

...με τα κείμενα των έργων, φωτογραφίες και αναλύσεις...

Πόσοι άνθρωποι έχουν γαλουχηθεί σε αυτόν το χώρο...

Πόσοι συγκινήθηκαν, παρακινήθηκαν, είδανε μια παράσταση που στάθηκε ικανή να αλλάξουν ρότα στη ζωή και στη σκέψη τους...

Η μοναδική δύναμη του θεάτρου, που μπορεί να σε πάει από τη μια άκρη του κόσμου στην άλλη, από την κόλαση στον παράδεισο,
από το τώρα στο χθες, ενίοτε στο αύριο...

Μια ματιά στην ιστορία, στο παρελθόν της Αθήνας...

Στην αρχαία Ελλάδα, η «πόλις» των Αθηνών, υπό το καθεστώς της δημοκρατίας, δεν φειδόταν φροντίδων για τη λει­τουργία του θεάτρου. Το αθηναϊκό θέατρο ήταν ενσωματωμένο στις δημόσιες εορτές, διοργανωμένες για να έχει ο λαός ευκαιρίες ανα­ψυχής υψηλού επιπέδου.  Το θέατρο στο αθηναϊκό δήμο είχε κυρίως το ρόλο να παρέχει στους Αθηναίους ηθική διδαχή και πολιτική παιδεία.  Άλλωστε, και σύμφωνα με την επίσημη ορο­λογία, ο δραματικός ποιητής «εδίδασκε».   

Η πόλις επένδυε στο θέατρο, γιατί πίστευε ότι βοηθούσε στην καλ­λιέργεια της ηθικής ευαισθησίας και της νοημοσύνης των πολιτών, οπότε και στη βελτίωση του πολιτικού τους φρονήματος.  Επίσης, ήταν μεγάλη η συμβολή του, στην ανάπτυξη της ικανότητας των πολιτών να μπορούν να εκφέρουν πολιτική γνώμη. 

Ο ‘θεωρικός’ μισθός ήταν η δαπάνη που κατέβαλε το αθηναϊκό κράτος ώστε ακόμη και οι πιο πτωχοί πολίτες να μπορούν να παρακολουθούν δωρεάν τις θεατρικές παραστάσεις. Κίνηση που φανερώνει το μεγαλείο της αθηναϊκής δημοκρατίας και την έγνοια της για όλους τους πολίτες. Δυστυχώς η ολιγαρχία, απαγόρευσε το εποικοδομητικό θεσμό του θεάτρου και αντί αυτού επέβαλε τη διασκέδαση μέσω του ιπποδρόμου. Συχνά, όπως στην αρχαία Σπάρτη, οι κυρίαρχες τάξεις παρακινούσαν το λαό στην κατανάλωση φθηνού θεάματος, ενώ αυτές κατείχαν μόνο για τον εαυτό τους την υψηλή τέχνη.

Μετά από αυτή την αναδρομή.. με τις αναμφίβολες συγκρίσεις της, επανερχόμαστε όμως στο σήμερα... 

Στην παραπάνω φωτογραφία κάποια από τα προγράμματα που είχα την τύχη να αγοράσω από το παζάρι. Μερικά από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα της παγκόσμιας δραματουργίας σε εξαιρετικά χαμηλές τιμές..

Το παζάρι θα συνεχιστεί σήμερα (8/5), αλλά και το επόμενο σαββατοκύριακο (14,15/5).. Όσοι πιστοί θεατρόφιλοι.. προλάβετε..

**Αναμένουμε την επιστροφή του κ. Ευαγγελάτου.. Τέτοιοι θεατράνθρωποι σίγουρα δεν λυγίζουν εύκολα**

Η τριλογία του παραθερισμού, Εθνικό Θέατρο

Η τριλογία του παραθερισμού, Κάρλο Γκολντόνι

Ο Κάρλο Γκολντόνι,  στα τρία έργα που αποτελούν την Τριλογία του παραθερισμού (Η μανία του παραθερισμού, Οι περιπέτειες του παραθερισμού και Το τέλος του παραθερισμού), σατιρίζει με χιούμορ και ειρωνεία τη μανία των συμπατριωτών του για πολυτελή παραθερισμό και μια ζωή γεμάτη ματαιοδοξία, αυτοπροβολή και κοινωνική αναγνώριση, όταν μάλιστα βουλιάζουν στα χρέη.  Μια τραγελαφική παρωδία των ελληνικών νεοπλουτίστικων ηθών του παραθερισμού που αναπαράγουν τα lifestyle περιοδικά.

O Βενετός δραματουργός χαρακτηρίζει τη ματαιοδοξία ως «μανία και διαταραχή».   Όμως, από τα μέσα του 18ου αιώνα, όταν γράφτηκε η Τριλογία του παραθερισμού, μέχρι τις μέρες μας, ορισμένες νοοτροπίες παραμένουν ίδιες, υπονομεύοντας την αξιοπρέπεια και ταπεινώνοντας την ανθρώπινη υπόσταση.

Η αντιστοίχηση με την Ελλάδα του 2011 δεν είναι καθόλου τυχαία. Πρόκειται για μια καυτή σάτιρα της ματαιοδοξίας, του ναρκισσισμού, της αρρωστημένης τρέλας για επιδειξιoμανία και πλούτο.

Ίσως μόνο αρνητικό στοιχείο της παράστασης, η μεγάλη χρονική διάρκεια, ειδικά στο δεύτερο μέρος. Την επίκαιρη αυτή κωμωδία του Γκολντόνι σκηνοθετεί ο Νίκος Μαστοράκης, διαθέτοντας ένα σπουδαίο επιτελείο συνεργατών. Ξεχωρίζουν οι ερμηνείες του Δημήτρη Πιατά, της Μάγιας Λυμπεροπούλου και του Νίκου Ψαρρά.

Η τριλογία του παραθερισμού
Κωμωδία του Κάρλο Γκολντόνι

Εθνικό Θέατρο,

Κτίριο Τσίλλερ, κεντρική σκηνή

Τελευταία παράσταση: 15/05/2011

Σκηνοθεσία: Ν. Μαστοράκης

Διανομή: Τζακίντα Εύη Σαουλίδου, Λεονάρντο Γιάννος Περλέγκας , Πατέρας της Τζακίντα, Φίλιππο Δημήτρης Πιατάς , Θεία της Τζακίντα, Σαμπίνα Μάγια Λυμπεροπούλου, Αδελφή του Λεονάρντο, Βιττόρια Έμιλυ Κολιανδρή , Γκουλιέλμο Προμηθέας Αλειφερόπουλος, Φερντινάντο Νίκος Ψαρράς , Ροζίνα Γιωργιάννα Νταλάρα / Νεφέλη Κουρή , Τονίνο Γιωργής Τσουρής, Μπριτζίντα Λένα Παπαληγούρα, Πάολο Νίκος Χατζόπουλος, Κοστάντσα Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη

ο Σπύρος Βασιλείου και το Θέατρο, Μουσείο Μπενάκη

Το Μουσείο Μπενάκη σε συνεργασία με το Atelier Σπύρου Βασίλειου (1903-1985) παρουσιάζει την έκθεση «Ο Σπύρος Βασιλείου και το θέατρο»...

Η έκθεση έχει σκοπό να αναδείξει τις σημαντικότερες στιγμές της πολύχρονης διαδρομής του ζωγράφου Σπύρου Βασιλείου στο θέατρο (από το 1929 έως το 1984)...

...καθώς και τη συμβολή του ως ενός από τους δημοφιλέστερους καλλιτέχνες της γενιάς του ’30 στη διαμόρφωση της μεταπολεμικής σκηνικής αισθητικής...

Πενήντα πέντε χρόνια στο θέατρο προσπάθησε να χωρέσει η έκθεση του θεατρικού Σπύρου Βασιλείου στο Μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς...

...περιλαμβάνει επιλεγμένες πλαστικές και ζωγραφικές μακέτες, κοστούμια, φωτογραφικό υλικό, κείμενα υποδοχής, κείμενα του καλλιτέχνη, αφίσες και θεατρικά προγράμματα...

...από τις 127 θεατρικές παραγωγές που υπέγραψε και τις έξι ταινίες, στις οποίες είχε την καλλιτεχνική επιλογή...

Η έκθεση φιλοδοξεί να μας γνωρίσει το σκηνογράφο, τον καλλιτέχνη που αγαπούσε το θέατρο, το συνεργάτη της Ραλλούς Μάνου και του Ελληνικού Χοροδράματος...

...το ζωγράφο που έδωσε πολύ χρώμα στο θέατρο, καθώς υπήρξε ένας από τους παραγωγικότερους ζωγράφους-σκηνογράφους της γενιάς του ’30...

Την έκθεση συνοδεύει ομώνυμη εικονογραφημένη έκδοση, η οποία περιλαμβάνει το χρονολόγιο του Σπύρου Βασιλείου, την πλήρη παραστασιογραφία και φιλμογραφία του, καθώς και ένα πρωτότυπο κείμενο της επιμελήτριας της έκθεσης, Ίλιας Λακίδου. Ακολουθεί ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα του καταλόγου :

«Το κύριο σκηνογραφικό έργο του Βασιλείου συγκεντρώνεται στην πρώτη μεταπολεμική περίοδο. Τότε συγκροτείται το αναγνωρίσιμο ύφος του, παράλληλα με το ζωγραφικό,

...και την ίδια χρονική στιγμή συμπλέει με τους άλλους ζωγράφους της γενιάς του ’30 στους κόλπους του Ελληνικού Χοροδράματος...

Οι αντιπροσωπευτικές σκηνογραφικές καταθέσεις του Βασιλείου και οι πιο χαρακτηριστικές του Ελληνικού Χοροδράματος αφορούν υπαίθριες παραγωγές, είτε σε γραφικές, ιστορικές και αναλλοίωτες ακόμη, αλλά δυνάμει τουριστικά αξιοποιήσιμες,

περιοχές είτε στο χώρο του κηποθεάτρου, το φτηνό υποκατάστατο του locus amenus, του εσωτερικού μετανάστη και νεοφώτιστου κατοίκου της Αθήνας.

Ο υπαίθριος θεατρικός χώρος, ο λαϊκός λόγω της δυνητικά καθολικής προσβασιμότητας που τον διακρίνει και ο πλησιέστερος στα ιδανικά της ελληνικής ιδιαιτερότητας, μορφώνεται σε ένα αρραγές σύμπαν με ένα σύνολο σκηνογραφικών διατυπώσεων που δεν μπορούν να νοηθούν έξω από αυτόν.

Έτσι, η αισθητική της σκηνογραφίας του Σπύρου Βασιλείου και της γενιάς του ’30 οικοδομεί την εικόνα του εθνικού χώρου, το ιδανικό περιβάλλον της εθνικής ταυτότητας όπου το κοινό,

υπό την έγκριση της καθεστωτικής ιδεολογίας, ταξινομεί τις μνήμες του και αντιλαμβάνεται το περιεχόμενο του οικονομικά προσφορότερου μέλλοντός του. […]

Η δημιουργία μιας εθνικής σκηνογραφικής αισθητικής ήταν το τελικό απότοκο της εμπλοκής του Βασιλείου και των υπόλοιπων ζωγράφων της γενιάς του ’30 με τα θεατρικά πράγματα.[…] »

Ο ζωγράφος εργάστηκε πάντα σε αναλογία με τις αισθητικές αξιώσεις της εκάστοτε χρονικής περιόδου ή των εκάστοτε θιάσων, αλλά και ανάλογα με τα μέσα, τεχνικά και οικονομικά, που είχε στη διάθεσή του.

Μουσείο Μπενάκη

Κτήριο Οδού Πειραιώς, Πειραιώς 138

Διάρκεια: 23 Μαρτίου – 15 Μαΐου 2011.

Ωράριο λειτουργίας: Τετάρτη, Πέμπτη, Κυριακή: 10.00-18.00, Παρασκευή, Σάββατο: 10.00-22.00, Δευτέρα, Τρίτη: Κλειστά

Τηλ. 210 3453111