 |
| LockDown II Quarantine diaries I, II |
Όταν ανακοινώθηκε τον Μάρτιο το πρώτο lockdown, ήταν σοκ για όλους μας. Για εμένα μια Αθήνα με κλειστά θέατρα, βιβλιοπωλεία και μουσεία, χωρίς βραδινούς περίπατους, δεν είναι η πόλη μου. Προφανώς και άλλα, αρκετά πράγματα λείπουν. Υποθέτω όμως ότι τελικά καμία αξία δεν έχει αυτό όταν ξεσπά μια πανδημία που αφανίζει ζωές. Σε τέτοιες συγκυρίες όλα μπαίνουν κυνικά στην άκρη.
Σε αυτή τη δεύτερη καραντίνα, επιστρέψω στο αρχείο του ημερολογίου της πρώτης και καταγράφω κάποιες στιγμές των ημερών. Παράλληλα επικεντρώνομαι στη συγγραφή πεζών κειμένων. Φωτογραφίζω. Περπατώ. Παρατηρώ. Στρέφομαι στη φύση. Τελικά ανάλογα με το πώς, το πού και το με ποιους επιλέγεις να περάσεις την καραντίνα, εκεί ανήκει και η καρδιά σου. Ίσως για αυτό ακούμε για τόσους πολλούς χωρισμούς, έξαρση της ενδοοικογενειακής βίας σε όλο τον κόσμο. Οι καραντίνες σε φέρνουν απέναντι στο εσωτερικό εαυτό σου, στα θέλω, στις επιλογές σου.
Κάποια στιγμή στο άμεσο μέλλον, η πανδημία θα είναι παρελθόν. Ας στραφούμε σε όσα, όσους αγαπάμε. Ας χαιρόμαστε το "τώρα", όσο προκλητικές και αν είναι οι εποχές.
12 σχόλια:
Συγχαρητήρια!! Εξαιρετικό, μπράβο roadartist!
Πώς θα μπορούσαμε να το διαβάζαμε... όσοι δε θα μπορέσουν να έρθουν τη μέρα της παράστασης; Θα ήθελα να διαβάσω το κείμενο...
Αντώνιος: Ευχαριστώ πάρα πολύ. Δε το γνωρίζω, νομίζω ότι μετά την παρουσίαση στο κοινό, τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν στο συγγραφέα. Όμως θα πρέπει να ρωτήσω και έπειτα θα δω πώς θα ήταν το καλύτερο να διαβάσετε το κείμενο. Κ εγώ θα το ήθελα καθώς όντως το θέατρο έχει αυτό το χαρακτηριστικό της στιγμής που αν δεν δεις, χάνεται. Η μαγεία του και το εφήμερο. Θα υπάρξει ενημέρωση εν καιρώ για το πώς.
Πολύ σωστά λες, Roadartist, και αυτό μπορεί και πρέπει να επεκταθεί στα πάντα στην ζωή, ότι «…σε φέρνουν απέναντι στο εσωτερικό εαυτό σου, στα θέλω, στις επιλογές σου». Αυτά, που φέρνουν ανθρώπους απέναντι στον «εαυτό», στην προκειμένη περίπτωση τυχαίνουν να είναι ο συνδυασμός θανάσιμης απειλής (πανδημία) και απομόνωσης (καραντίνα). Δηλαδή, χρειάζεται εξαιρετικός φόβος και αλλαγή στο ισοζύγιο των γνώριμων και οικείων συνθηκών για να αναλογιστεί την ύπαρξη ο/η άνθρωπος, και να αναγκαστεί να φέρει εαυτόν μπροστά στον εσωτερικό κόσμο που έχτισε με τα «θέλω» και τις «επιλογές» που υιοθέτησε.
Γιατί, άραγε, χρειάζεται θανάσιμος φόβος και έξοδος από την “ζώνη άνεσης” για να εξετάσει άνθρωπος επιλογές; Γιατί δεν σπουδάζει τις διαθέσιμες επιλογές του, πριν τις κάνει, συνεχώς, ιδίως πριν έρθει η έκτακτη ανάγκη; Ίσως η ερώτηση αυτή να είναι το κλειδί του γιατί οι κοινωνίες φτάνουν να έρχονται σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης και μετά πανικού και ξεχαρβαλώματος. Το ότι χρειάζεται να δούμε το χείλος του γκρεμού πριν συλλογιστούμε που πάμε ο καθένας τον εαυτό του, και συνεπώς την αλληλένδετη κοινωνία μας, κατά τους καιρούς όταν τα πράγματα είναι όλα εντάξει και φαίνονται «ασφαλή»…
Πέρα από τα παραπάνω, όλη μου την αγάπη και τα συγχαρητήριά μου για το καινούργιο σού θεατρικό έργο! Μετά από το πρώτο που παρακολούθησα ηχητικά από εδώ, ελπίζω σύντομα να μπορέσω να ακούσω και το δεύτερο! Και το τρίτο…
ΥΓ. Μπράβο για το εικαστικό των φωτογραφιών!
Thinks: Έχεις δίκιο Δημήτρη. Το αξιοπερίεργο είναι εκείνη η μερίδα του κόσμου που θα σταθεί απαθέστατη σε αυτή τη συγκυρία. Ας μη μιλήσουμε βέβαια για τους αρνητές του ιού και του κινδύνου. Μερικές φορές η ανθρώπινη βλακεία δεν έχει όρια. Σε εκπλήσσει. Το να κάνεις λάθη, δεν είναι λάθος. Λάθος είναι το να μη το συνειδητοποιείς, να το αρνείσαι και να μην προσπαθείς ξανά από την αρχή. Όσο μπορείς.
Σε ευχαριστώ πολύ Δημήτρη. Αυτό είναι το δεύτερο που βρίσκει το δρόμο προς το κοινό μέσω μιας διάκρισης. Καθώς δεν έχω δυνατότητα χρηματοδότησης τους, είναι χαρά η βράβευση, δίνει την ευκαιρία να το δω να ζωντανεύει στη σκηνή. Ευχαριστώ πολύ ξανά που είχες ακούσει το πρώτο στο Ρικ. Αυτή τη φορά δεν θα είναι στο ραδιόφωνο, θα είναι παράσταση στην κεντρική σκηνή του Κακογιάννη οπότε θα πρέπει κάποιος να το παρακολουθήσει εκεί. Δε γνωρίζω αν θα υπάρχει η δυνατότητα live αναμετάδοσης, φαντάζομαι πως όχι. Θα ρωτήσει αν επιτρέπεται η ηχογράφηση. Δεν είναι το δεύτερο έργο που έχω γράψει -από εκείνο το πρώτο, έγραψα και άλλα, αυτό μπόρεσε να βρει το δρόμο προς τη σκηνή. Κ τι ειρωνεία σε μια τόσο περίεργη χρονιά.
Υ.γ. οι φωτογραφίες είναι με το κινητό από μια "μετακίνηση κωδικού έξι" :) πριν από λίγες μέρες στη θάλασσα. Σε φιλώ!
"Λάθος είναι το να μη το συνειδητοποιείς, να το αρνείσαι και να μην προσπαθείς ξανά από την αρχή. Όσο μπορείς."
Και να προσθέσω αυτό που λένε, ότι "Τρέλα είναι να επαναλαμβάνεις την ίδια πράξη περιμένοντας διαφορετικό αποτέλεσμα"...
Εύγε και συγχαρητήρια καλή μας οδοιπόρε. Θα περιμένουμε τη συνέχεια στο ίδιο το έργο μα και στις δικές σου συγγραφικές δημιουργίες.
@ Κατερίνα Τοράκη: Σε ευχαριστώ πολύ Κατερίνα, χρόνια πολλά για την χτεσινή ονομαστική σου γιορτή! :)
Συγχαρητήρια Roadartist. Το φετινό φθινόπωρο μας βρίσκει όλους περισσότερο προετοιμασμένους να αντιμετωπίσουμε τον εγκλεισμό και ταυτόχρονα περισσότερο κουρασμένους απο την όλη διαδικασία. Όποιος δεν αντιμετωπίζει προβλήματα υγείας έχει μια ακόμα ευκαιρία να επενδύσει σε όσα τον κάνουν καλύτερο ή περισσότερο χαρούμενο. Όμως ξανά με προβληματίζει το γεγονός: Γιατί πρέπει να φτάσουμε λίγο πριν το τέλος για να εκτιμήσουμε τα ουσιώδη; όσα αποφασίσουμε αυτή την περίοδο θα μας ακολουθήσουν κι όταν επανέλθουμε στην "κανονικότητα";
@ Τενεκεδένιο ταμπούρλο: Στις 24 Απριλίου 2020 είχα γράψει μια ανάρτηση με πολλά ερωτήματα για το αν και το τι θα μπορούσαμε να κρατήσουμε "μετά την καραντίνα" : https://roadartist.blogspot.com/2020/04/blog-post_28.html .
Αμέσως μετά το τέλος της πρώτης καραντίνας, φοβάμαι ότι οι απαντήσεις στις ερωτήσεις που τότε έθεσα, ήταν ως επί των πλείστων αρνητικές. Επιστρέψαμε στο "πριν" χωρίς να έχουμε κρατήσει τα μηνύματα εκείνων των ημερών. Αν έστω και λίγοι κρατήσουμε κάτι από αυτή την εμπειρία και αλλάξουμε κάπως τις ζωές μας και των ανθρώπων μας θα είναι κάτι παραπάνω από υπέροχο. Δυστυχώς ούτε κ όταν φτάνουμε λίγο πριν το τέλος δεν εκτιμάμε τα ουσιώδη, ή καλύτερα τα εκτιμάμε για λίγο και μετά η "κανονικότητα" (που σωστά έχεις βάλει εντός εισαγωγικών) σαν οδοστρωτήρας τα κατασπαράζει όλα. Δε ξέρω να απαντήσω το "γιατί". Μπορεί να είναι στη φύση του ανθρώπου, ίσως και όχι. Ξεχνάμε εύκολα. Δε θα πάψω όμως να πιστεύω ότι αν έστω και ένας κάνει μια θετική διαφορά στη ζωή του, αυτό είναι όφελος για όλους, κ από όλο αυτό κάποιοι, λίγοι, θα αλλάξουν.
Σε ευχαριστώ.
Χαίρομαι πάρα πολύ καλή μου φίλη. Συγχαρητήρια για τη δουλειά και την έμπνευσή σου. Μιλάμε για πολύ σημαντικό επίτευγμα και δεν είναι καθόλου αμελητέο. Το θεατρικό είναι για μένα αγαπητό πόνημα και μπράβο σου.
Σε καμαρώνω με τη δραστηριότητά σου, είναι υγεία και ευλογία όλο αυτό. Να είσαι καλά να συνεχίζεις.
Την καλησπέρα μου.
Συγχαρητηρία roadartist, πολύ καλή δουλειά, μπράβο σου, το αξίζεις!
@ Giannis Pit: Ευχαριστώ πολύ Γιάννη, τα λόγια σου μου δίνουν δύναμη και με συγκινούν.
@ Panos Konstantinidis: Πάνο, σε ευχαριστώ πάρα πολύ.
Δημοσίευση σχολίου