Το βιβλίο διαπραγματεύεται με πολύ έξυπνο τρόπο την εμμονή με τη μοναχικότητα και την απομάγευση της εποχής μας. Οι ήρωες της ιστορίας, είναι ο Πέτρος στα 42 και η Βασιλική στα 35. Συναντιούνται τυχαία στο μετρό. Και οι δύο κουβαλώντας ιστορίες, στερεότυπα, ανασφάλειες, μα ακόμη νέοι και διψασμένοι για ζωή. Ερωτεύονται ο ένας τον άλλο, κάνουν όνειρα και ύστερα… αρκεί μια παρεξήγηση και όλα πάνε στραβά.
«Το μόνο μειονέκτημα μοιάζει για την ώρα ο τρόπος ζωής του. Είναι φανερό πως αυτός ο άντρας ζει χωρίς αγάπη μεγάλο διάστημα τώρα. Σαν να έχει ξεμάθει πώς είναι να συμπορεύεται κανείς με έναν άλλο άνθρωπο, ακινητοποιείται μόλις η οικειότητα κάνει την εμφάνισή της. Καθόλου παράξενο που μιλάει ελάχιστα για τον εαυτό του ακόμα και όταν η περίσταση το καλεί.»
Το Ίσως την επόμενη φορά είναι το πρώτο βιβλίο του Κωνσταντίνου Τζαμιώτη που διάβασα και μου άρεσε πολύ. Ένα βιβλίο με ανατροπές, κοινωνικό προβληματισμό, καλογραμμένο, δίχως γλωσσικές υπερβολές, με χιούμορ, ειρωνεία, κυνικότητα, ρεαλισμό, αυτοσαρκασμό που περιγράφει τις σχέσεις του σήμερα.
«Η μητέρα της όταν αναφέρεται στο ζήτημα γίνεται δηκτική, αποδίδοντας τη μοναξιά της στο δύσκολο χαρακτήρα της. Εκείνη στην ηλικία της ήταν ήδη μητέρα δυο παιδιών, και ας διατηρούσε δικό της γραφείο. Ο πατέρας της πάλι, αν τύχει να αναφερθεί στο θέμα, πάντα δέσμιος της αδυναμίας του γι’ αυτήν, ρίχνει όλο το βάρος στους άντρες της γενιάς της, τους θεωρεί υπερβολικά δειλούς και κομφορμιστές για να αντέξουν τη δέσμευση με μια ανεξάρτητη και δυναμική γυναίκα σαν τη κόρη του, πόσο μάλλον να αναλάβουν τις ευθύνες μιας πραγματικής οικογένειας μαζί της.»
Στο βιβλίο περιγράφεται άψογα η γυναικεία και η αντρική ψυχολογία. Ακόμη μια φορά συνειδητοποιείς ότι πρόκειται για δυο εντελώς διαφορετικούς κόσμους που στην προσπάθεια τους να ενωθούν, πλέον στην πρώτη δυσκολία αποτραβιούνται και τις περισσότερες φορές εύκολα αποτυγχάνουν. Διαβάζοντας τις σκέψεις, τις ανασφάλειες των δύο φύλων, από τη ξεχωριστή οπτική - πρώτα του άντρα και έπειτα της γυναίκας - γίνονται και οι δυο συμπαθείς. Η γυναίκα με τις δικές της διαφορετικές σκέψεις και ανασφάλειες. Ο άντρας, αν και δείχνει δυνατός, με αυτοπεποίθηση, στην πραγματικότητα λιώνει από αγωνία. Ο συγγραφέας μπόρεσε να το αναδείξει αυτό με εύστοχο τρόπο.
«Κάπου διάβασε ότι η μοναχικότητα είναι μια παθητική μορφή εγωτισμού. Άπαξ και περάσει κανείς ένα σημείο αποκλειστικής συναναστροφής με τον εαυτό του δεν υπάρχει τρόπος επιστροφής. Όταν ξεχνάει κανείς πως είναι να ζει με τους άλλους, μαθαίνει να τους αποφεύγει. Αν ισχύει, κρατάει την απάντηση για πολλά που την προβληματίζουν μαζί του.»
Η αρχή μιας σχέσης, το πάθος, η σεξουαλικότητα, η ηδονή, ο ενθουσιασμός. η πορεία, τα λάθη, οι παρεξηγήσεις, το ξενέρωμα και η αδυναμία αποφυγής του τέλους. Φόβοι, λάθη, αδυναμία μιας ουσιαστικής δέσμευσης και εκπλήρωσης της συντροφικότητας και αληθινής συμπόρευσης με τον άλλο.
Ένα εξαιρετικό βιβλίο, που θέτει συνεχώς ερωτήματα και τελικά περιγράφει τη πλειοψηφία των σημερινών ερωτικών σχέσεων. Ο αρχικός ενθουσιασμός, το πάθος και το τέλος. Η αδυναμία να φανούμε πιο δυνατοί, λιγότερο δειλοί και αντάξιοι της αγάπης. Μέσα στις πλάνες μας ορίζουμε πλέον εύκολα το τέλος και κατευθυνόμαστε προς την επόμενη σχέση, με την σκέψη ότι "ίσως την επόμενη φορά" να φανούμε πιο τυχεροί ή πιο ώριμοι. Μόνο που ελάχιστοι φαίνεται να λαμβάνουν το μάθημα, οι περισσότεροι συνεχίζουν προς το αβέβαιο αύριο, καλύπτοντας προσωρινά τα κενά τους χωρίς να τα γεμίζουν.
Κωνσταντίνος Τζαμιώτης, Iσως την επόμενη φορά, εκδόσεις Μεταίχμιο
6 σχόλια:
Το βιβλίο φαίνεται καλογραμμένο και ενδιαφέρον, έτσι που ευχαρίστως να το βάζει κανείς στη λίστα.
Αν ο τίτλος του υπονοεί αυτά που σημειώνεις στην τελευταία σου παράγραφο, πως αφού κάνει τον κύκλο του ο έρωτας, μεταθέτουμε τις προσδοκίες μας για την επόμενη φορά που, η φαινομενικά κυνική αλλά κατά βάθος μάλλον ρεαλιστική απάντηση είναι το "μπαα". Όταν από παιδί άκουγα ή τραγουδούσα το "θα μας φύγει, θα ξανάρθει κι όλο πάλι απ' την αρχή", σοφό το έβρισκα. :-)
Καλησπέρες
@ Διονύσης Μάνεσης: Είναι ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί. Έχει πιάσει ο Τζαμιώτης το παλμό της εποχής μας. Ακριβώς ό, τι περιγράφει είναι η πλειοψηφία των σχέσεων. Ναι να μπει στη λίστα: καλογραμμένο, ενδιαφέρον, εύστοχο.
Υγ αυτά υπονοεί ο τίτλος του ακριβώς Διονύση μου. Νομίζω την ίδια απάντηση θα έδινε και εγώ με σένα. :-))
"Διαβάζοντας τις σκέψεις, τις ανασφάλειες των δύο φύλων, από τη ξεχωριστή οπτική - πρώτα του άντρα και έπειτα της γυναίκας - γίνονται και οι δυο συμπαθείς. "
Aν εύστοχα όπως λές καταφέρνει αυτό σίγουρα αξίζει να διαβαστεί . Ότι μας βγάζει απ'τον εύκολο δρόμο της ανάγκης για βολικές εξηγήσεις μέσω της ανεύρεσης "εχθρού" στον άλλον είναι πολύ χρήσιμο .
φιλί
@ Ξωτικό: Είναι εξαιρετικά εύστοχο! Πολύ "σημερινό" (δυστυχώς βέβαια).
Πολύ ωραία παρουσίαση ενός πολύ ενδιαφέροντος βιβλίου για ένα πολύ πραγματικό πρόβλημα της σημερινής εποχής: τη διαχείριση των ορίων του εαυτού μας και του άλλου, μέσα σε μια σχέση.
Σε ευχαριστώ για την ανάρτηση αυτή.
Καλή συνέχεια!
@ Astronomos: Εγώ σε ευχαριστώ για την ανάγνωση και το σχόλιο!
Δημοσίευση σχολίου