28 Νοεμβρίου 2017

Άλκη Ζέη, Πόσο θα ζήσεις ακόμα, γιαγιά;, Μεταίχμιο



«Κοιτάζω την εφημερίδα. Δευτέρα 7 Αυγούστου 2017. Τρομάζω.
Πώς έφτασα ως εδώ. Είχα υποσχεθεί στα παιδιά δεκατρία χρόνια. Αν και μου φαινότανε πάρα πολλά... τότε. Ποιος μου χάρισε γενναιόδωρα άλλα τέσσερα κι ίσως απομένουν και κάποια ρέστα ακόμα;

(...) Τώρα πια τα εγγόνια μου είναι μεγάλα. Δεν ρωτάνε «πόσο θα ζήσεις ακόμα, γιαγιά;». Μόνο κάνουν σχέδια τι θα κάνουμε του χρόνου στην πανσέληνο.
Αν μου φαινότανε πολλά τα δεκατρία χρόνια, ο ένας χρόνος μοιάζει ακόμα πιο μακρινός.

Δεν λέω τίποτα, τους αγκαλιάζω και τους δυο και χαίρομαι τη στιγμή. Αποδώ και μπρος οι στιγμές μετράνε.»

Όποτε διαβάζω τις αυτοβιογραφικές αφηγήσεις της Άλκης Ζέη, 
νιώθω να αγαπώ περισσότερο την (πολύ, πολύ, πολύ) αγαπημένη μου Ζωρζ Σαρή

«Είναι η ώρα για τις ειδήσεις. Δεν θα τις δω. 
Βλέπω στον ΣΚΑΙ ένα ντοκιμαντέρ για τους θαλάσσιους ελέφαντες και πιγκουίνους. Όχι, θα κάτσω να σκάσω για το ΔΝΤ και τον έβδομο σπόνδυλο μου.»

Οικογενειακές στιγμές με τον Γιώργο Σεβαστίκογλου

Διαβάζοντας το "Πόσο θα ζήσεις ακόμη, γιαγιά;", έπιανα τον εαυτό μου πολλές φορές να σκέφτεται "Μα τι ζωή!". Το βιβλίο είναι μια συλλογή από αυτοβιογραφικές αφηγήσεις και από διηγήματα μυθοπλασίας. Πρόκειται για ιστορίες στις οποίες έχει προστεθεί η σημερινή αφήγηση της Άλκης Ζέη, η ματιά μιας ξεχωριστής δημιουργού, μιας μοναδικής προσωπικότητας που ουσιαστικά μας διηγείται στιγμές από ολόκληρη την ιστορία της Ελλάδας του 20ου αιώνα. Είναι χωρισμένο σε δύο ενότητες: Ιστορίες από τη ζωή μου (αυτοβιογραφικές αφηγήσεις) και Ιστορίες που έγραψα (διηγήματα μυθοπλασίας). Τα σχόλιά της, διαφοροποιούνται μέσα στο κείμενο με πλαγιογραφή, φωτίζοντας το παρελθόν καθώς το κοιτάζει από το σήμερα.

Στον γάμο της Διδώς Σωτηρίου, αριστερά η Άλκη Ζέη οκτώ χρονών, η Διδώ, η αδελφή της Άλκης η Λενούλα εννιάμισι χρονών, η Έλλη Παππά (αδελφή της Διδώς Σωτηρίου)

Σελίδες γεμάτες με ιστορίες από τη ζωή της με το σύντροφο της Γιώργο Σεβαστίκογλου, τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν, την αγάπη που τους έδινε δύναμη.  Ονομάζει δασκάλους της τον Άντον Τσέχωφ και τον Ανδρέα Φραγκιά, που «μέσα από ασήμαντες λεπτομέρειες ανασυνθέτουν χαρακτήρες, καταστάσεις εποχές».  Αναφορές για τους τόπους που έζησε: Σάμο, Χίο, Αθήνα, Πήλιο, Βέλγιο, Μόσχα, Παρίσι κ.α.  Για τον πόλεμο, την Κατοχή, τον Εμφύλιο, την εμπλοκή στους αγώνες για την ελευθερία και τη δημοκρατία, τους διωγμούς, τις συνεχείς ανατροπές.  Αλλά και σκέψεις για το σήμερα, με ένα γράμμα σε μια γιαγιά του μέλλοντος και προβληματισμό για τον έρωτα στην εποχή του ίντερνετ... 


1946. Μεταξύ άλλων, ο Μάνος Χατζιδάκις, η Αλέκα Παΐζη και ο Γιώργος Σεβαστίκογλου



Διάβαζα και σκεφτόμουν "Τι ζωή!" Και μετά "τι παρέες, τι προσωπικότητες!" Γιώργος Σεβαστίκογλου, Διδώ Σωτηρίου, Έλλη Παππά, Μάνος Χατζιδάκις, Μελίνα Μερκούρη, Ζώρζ Σαρή, Νίκος Γκάτσος κ.α. Μια γραφή γεμάτη αλήθεια, που δεν ψάχνει τις λέξεις για να εντυπωσιάσει.  Είναι ένα βιβλίο γεμάτο με συγκίνηση. Το διάβαζα στις διαδρομές μου στην πόλη και στιγμές τα μάτια μου γέμιζαν δάκρυα. Ακριβώς το ίδιο είχα πάθει και στο Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο. Η Άλκη Ζέη υπήρξε ένας άνθρωπος τόσο ενεργός, τόσο δραστήριος, τόσο μέσα στην "ιστορία". Ουσιαστικά η ζωή της, είναι μια διαδρομή στην ιστορία του τόπου μας. Το έργο της είναι η αποτύπωση, η νοσταλγία και η αφήγηση μιας ολόκληρης εποχής.


* Από τις 4 Νοεμβρίου και κάθε Σαββατοκύριακο στις 16:00 στον κινηματογράφο Δαναό (Λεωφ. Κηφισίας 109), προβάλλεται η ταινία της Μαργαρίτας Μαντά «Ο μεγάλος περίπατος της Άλκης». Πρόκειται για έναν κινηματογραφικό περίπατο στην πολυτάραχη ζωή και στο πλούσιο έργο της Άλκης Ζέη. Το τρέιλερ του ντοκιμαντέρ: 

4 σχόλια:

librarian είπε...

Πολύ όμορφη ανάρτηση, όπως πάντα καλλιτέχνιδα!

Roadartist είπε...

@ librarian: Σε ευχαριστώ πολύ Άννα μου!

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Πράγματι, roadartist, τι ζωή!Κι όλα, καθώς τα αφηγείται, μοιάζουν να έχουν γίνει τόσο εύκολα, φυσικά κι αβίαστα..Και μέσα σ' αυτά κι οι φυλακίσεις κι οι εξορίες κι οι εκπατρισμοί..
Και, παράλληλα, πόσο γόνιμο γι' αυτή τη ζωή το κομμάτι του 20ου αιώνα που την έθρεψε. Θερμοκήπιο οραμάτων, προσδοκιών για τον κόσμο, αίσθηση συμμετοχής στην Ιστορία, πίστη σε ιδανικά.
Και, τέλος, τι καταλύτης η καλλιτεχνική και δημιουργική ανησυχία σε όλο αυτό.Που ακόμα χαρίζει ζωή πλούσια στην Άλκη Ζέη.
Τονωτικό ανάγνωσμα στις αμήχανες μέρες μας, ε;

Καλημέρες

Roadartist είπε...

@ Διονύση: Αμήχανες ακριβώς όπως το έγραψες. Από τη μια τονωτικό, από την άλλη όμως λίγο μελαγχολικό και πολύ συγκινητικό. Δε (μας) συμφέρει καθόλου η σύγκριση του τότε και του σήμερα. Είναι ένας άνθρωπος που χαίρεσαι να τον διαβάζεις και να τον ακούς.

Καλημέρα Διονύση μου!

Related Posts with Thumbnails