10 Απριλίου 2017

Φολίδες, Σοφία Πολίτου-Βερβέρη, manifesto, 2017



Φολίδες
Διαταραγμένη κανονικότητα
 ψάχνει μια θέση να αναπαυτεί, ονειροπολώντας.
Παρατηρητές σημάτων καπνού
 ρεμβάζουν το μέλλον νωχελικά
 από το αγαπημένο τους παγκάκι.
Γυμνοί, ατέρμονοι έρωτες παιχνιδίζουν
 κάτω από την ίσαλο γραμμή που μυρίζει μαστίχα, 
διαδίδουν πως είμαστε μια σταγόνα το δευτερόλεπτο.
Κύκλοι ζωής σχηματίζονται κάθε πρωί
 πάνω στο τραπεζομάντηλο της γιαγιάς.
Η εορταστική ηρεμία της Κυριακής έρχεται
 κι ευωδιάζει λεμονοθύμαρο για να θυμίζει
 τις μεσημεριανές αυλές που κρατάνε ακόμα, 
αφήνοντας μια γλύκα στο τέλος της μνήμης.
Υπήρξαν συγκεκριμένες ώρες και λεπτά που είχαν κτήτορα.

Σπουδές
Στις χαμηλές νόττες του Hanon
 τραγουδούν τα θαλάσσια κήτη.
Ο Czernh μας μαθαίνει να σχηματίζουμε
 τετράγωνα.
Ο Lemoine είναι ένας ζηλιάρης
 που εξαπατά τις κυρίες που προτιμούν τις σονάτες.
Ο Bach μπερδεύεται στα δάχτυλα των γερόντων 
που πλέκουν καλάθια.
Οι κλίμακες είναι ολίγον νευρασθενικές,
 παρηγορούνται μόνο με εκλείψεις ύφεσης.
Ο Beethoven θυμώνει που δεν γεννήθηκε
 ακόμα πιο δυνατός.
Ο Mozart απολαμβάνει τη λαμπρότητα του,
 μέχρι τώρα δεν τον νίκησε κανείς.
Ο Tchaikovsky βρήκε το κλειδί του Παραδείσου, 
μας έβαλε όλους μέσα, μα αυτός έμεινε απ’ έξω. 

------
Φυτεύω παντού νυχτολούλουδα 
σαν νυχτώνει είναι που θέλει 
περισσότερο συντροφιά ο άνθρωπος.
------

Κάθε βράδυ που ξαπλώνει 
στο κρεβάτι του 
αφήνει το ράδιο ανοιχτό 
για να επεκτείνει τη νύχτα
------


Η ποίηση ταιριάζει με την άνοιξη και με το κατανυκτικό πνεύμα των ημερών της Μεγάλης Εβδομάδας. Φέτος έτυχε να με βρουν ετούτες οι μέρες με τις λέξεις της Σοφίας Πολίτου-Βερβέρη. Μια καινούργια ποιητική συλλογή από τις εκδόσεις manifesto, από την οποία σκέφτηκα να μοιραστούμε κάποιες λέξεις. Οι "φολίδες" μια συλλογή με ποίηση για την πόλη, το "εμείς", το κενό, την ομηρία της εποχής, των ημερών μας. Μα και την ελπίδα που ευτυχώς συνεχίζει να υπάρχει, ακόμη και αν συνεχώς παλεύει. Ευαισθησία και έκφραση που σε κερδίζει. 

"Στον άσκοπο λόγο πάντα δίνουμε άφεση.
Είναι αυτή η στιγμή ανάμεσα σε δυο ζωές,
 που ορφανή, με κάτι πρέπει να γεμίσει."

Σοφία Πολίτου-Βερβερη, Φολίδες, manifesto, 2017

4 σχόλια:

ξωτικό είπε...

Εσύ τα είπες τόσο ωραία και κατανυκτικά αλλά το ποίημα με τις μουσικές σπουδές μ'έκανε να γελάσω τόσο που μου ....αλλαξοπίστησε την ατμόσφαιρα :-))
Οι νευρασθενικές κλίμακες κυρίως μ'έστειλαν . Αλλά πόσο καλά το είπε για τον Τσαϊκόφσκι !!
Μου κέντρισες το ενδιαφέρον όμως έτσι κι αλλιώς .

υγ Ξέρεις; Τελευταίως νιώθω οτι δεν τολμώ να διαβάσω ποίηση γιατί φοβάμαι οτι θα σπαράξω στο κλάμμα ,οτι θα σπάσουν οι ασπίδες....

Φιλί !

Roadartist είπε...

Ξωτικούλι, η Σοφία είναι μουσικός, για αυτό και σε έστειλε σε αυτό το ποίημα. :) Δεν έχεις άδικο για τα της ποίησης. Φιλάκια πολλά.

Velvet είπε...

Καλη Ανασταση!

Roadartist είπε...

@ Velvet μου, καλή Ανάσταση!

Related Posts with Thumbnails