Το τουίτ στο τέλος

Μικροί ψίθυροι, μικρές αναπνοές γεμάτες αλήθεια. Η Τατιάνα Μουκάκου έγραψε ένα βιβλίο γεμάτο μικρές εκ-φράσεις που μεταφέρουν ένταση μεγάλων παραγράφων. Το διάβασα σε μια ώρα, στις διαδρομές μου στην πόλη. Με συνόδεψε στο μετρό και στο λεωφορείο. Στιγμές άφηνα το βλέμμα από τη σελίδα να στραφεί προς κάποιον συνεπιβάτη, έπειτα ξανά προς τις σελίδες και μετά στη ψυχή μου. Τα όρια μεταξύ ψηφιακής πραγματικότητας και ανθρώπινων σχέσεων. Όσο και αν ίσως κλείνεις τα μάτια σου σε αυτό, ακόμη και ένα τουίτ μπορεί να στο θυμίσει. Τα πάντα η αγάπη.

Οι γονείς κάνουν παιδιά περιμένοντας να τους κάνουν περήφανους και σημαντικούς και για να πλησιάσουν πιο κοντά στην αθανασία.

Οι εραστές αγαπούν για να αγαπηθούν κι αν δεν πάρουν πίσω αυτό που θέλουν ή αν δεν τα κάνει ο άλλος όπως επιθυμείται, χωρίζουν.

Η ανιδιοτελής αγάπη και η άνευ όρων αποδοχή είναι το μεγαλύτερο στοίχημα νομίζω.

Προτιμώ να αγαπιέμαι, παρά να έχω δίκιο.

Note to self: διάλεγε καλύτερα ποιον βάζεις σπίτι σου και σε ποιον δείχνεις την καρδιά σου

Το νου σου μη σου πέσει κάτω το εγώ σου και το πατήσεις, έτσι που τρέχεις

Ένα βιβλίο που διαβάζεται πολύ σύντομα, γεμάτο σαν με τουίτ για φανταστικούς φίλους, φανταστικους εραστές, δραματικούς σ' ένα δραματικό περιβάλλον, τραγικους σ' ένα τραγικό, αστείοι σ' ένα αστείο, γελοίοι σ' ένα γελοίο, εξαιρετικοί σ' ένα εξαιρετικό, μα πάντα, φανταστικοί. Αν δεν μου αρέσει το περιβάλλον, δεν δοκιμάζω να το αλλάξω. φεύγω.

Αφορισμοί, σκέψεις για τα όσα βασανίζουν μα και τελικά γεμίζουν τη ψυχή.  Ο έρωτας, η αγάπη, η αδυναμία, η ανασφάλεια, το τέλος, σαν ένα τουίτ πριν το τέλος.

(Κι από αγάπη;) όχι ευχαριστώ, δεν θα πάρω. Παίρνω τη θάλασσα μου και φεύγω

Η θάλασσα δεν είναι αναλώσιμη, το συναίσθημα δεν είναι στιγμιαίο.

Δεν έχω άλλο. Σας φιλώ. 

Ήθελα μόνο ν’ αγαπηθώ.

 Το τουίτ στο τέλος, Μουκάκου Τατιάνα, Momentum