το χειρότερο αρπακτικό

shadow selfie

Το μεσημέρι του Σαββάτου βρέθηκα λίγο στην αγαπημένη μου παραλία. Μέσα Μαΐου. Ακόμη είναι έρημη, δίχως τις στρατιές των Αθηναίων. Μετά από ένα περίπατο, στάθηκα στην άκρη της. Έμεινα να αφουγκραστώ μονάχα τον ήχο του νερού, καθώς ακουμπούσε στο βράχο. Είναι θεϊκή η μοναξιά κάτι τέτοιες στιγμές. Την αποζητάς και σε λυτρώνει. Αν κάτι αξίζει ακόμη σε αυτή τη χώρα, αν κάτι διατηρεί την αυθεντικότητα και την ελληνικότητα, είναι κάποιες όμορφες, απόμερες, ερημικές παραλίες. Εκεί μπορείς ν' αφουγκραστείς ακόμη τη ψυχή της.  Στα μυστικά σημεία που χαίρονται μόνο οι γλάροι και προσεγγίζουν κάποιοι ψαράδες με τα καΐκια τους. Σαν να ζωντανεύουν μπροστά σου στίχοι του Ελύτη. Είναι γνωστό ότι οι αληθινοί ταξιδιώτες αναζητούν κυρίως τέτοιους τόπους. 

διάφανο μπλε

Στέκομαι στην άκρη της και αφουγκράζομαι την ωραιότερη μελωδία του κόσμου - αυτή των κυμάτων. Παίρνω βαθιά εισπνοή, γεμίζοντας κάθε πνεύμονα με το ιώδιο της. Βαθιά γαλαζοπράσινα, καθάρια νερά. Μικρή είχα την ευλογία να κάνω το πρώτο μου μπάνιο σε αυτή τη θάλασσα. Τώρα χρόνια μετά, σκέφτομαι πως κάθε νέα ζωή στον κόσμο, αυτό θα ήταν ένα από τα πρώτα πράγματα που θα έπρεπε να αντικρίσει: τούτη τη θάλασσα. Θα ήθελα να διατηρηθεί η αξία του τοπίου, οι επόμενες γενιές να ζήσουν τα δικά μας παιδικά χρόνια, να παίξουν, να ψάξουν για κοχύλια, να ψαρέψουν και να χαζέψουν το φεγγάρι, καθώς θ' αγγίζει την άκρη της. Το φως του φεγγαριού που φτάνει σε ότι δεν προσεγγίζει ο νους, στον απάτητο βυθό και εκεί που χάνεται η ματιά στο βάθος του ορίζοντα.  Αν θες να ονομάζεσαι άνθρωπος, τότε το πρώτο χρέος σου είναι αυτό. Να διατηρήσεις το περιβάλλον, έτσι όπως το βρήκες - αν όχι και καλύτερο - για τις επόμενες γενιές. 

μια κουκκίδα στο γαλάζιο

Στο βάθος της θάλασσας κάποιος διασχίζει ήρεμα τα νερά της. Από πάνω του βολτάρει ένας γλάρος. Τον κοιτάζω. Πόσο ανέμελα πετάει, αφήνεται ελεύθερος να τον ταξιδέψει ο άνεμος. Δεν έχει άγχος, ούτε στρες ή φθόνο. 

παράθυρο με θέα...

Μου αρέσει η φύση. Νιώθω ότι έχει πολλά διδάγματα να προσφέρει στους ανθρώπους. Φοβάμαι ότι ο άνθρωπος θα είναι η καταστροφή της. Γιατί έπαψε να διαισθάνεται τη φύση, τον πλανήτη ως την κατοικία του, έπαψε να νιώθει τον παλμό της. Αντί για νερό βλέπει χρυσάφι, αντί για αέρα, βλέπει μόνο την ενέργεια που ισοδυναμεί με κέρδος, αντί για όμορφες, γραφικές παραλίες, οραματίζεται τσιμεντένιες πολυκατοικίες που θα προσελκύουν φτωχούς τουρίστες.

Ο γνήσιος ταξιδιώτης δε θα πάει σε μια "κονσέρβα" παραλία, θα αναζητήσει την αυθεντική ομορφιά και το ξεχωριστό, φυσικό κάλλος μιας χώρας.  Αν δε το βρει, θα πάει εκεί που υπάρχει ακόμη. Πλέον είναι ολοφάνερο σε όλους ότι τα περιβαλλοντικά προβλήματα υπονομεύουν τη βιωσιμότητά, όχι μόνο των τοπικών κοινωνιών, αλλά ολόκληρου του πλανήτη. Οι αναπτυξιακές πολιτικές, που είναι απαράδεκτα οικονομοκεντρικές, καθώς δε σέβονται το περιβάλλον, υποβαθμίζουν ή και παραβλέπουν εντελώς την πολιτισμική διάσταση της "ανάπτυξης", αντί να βελτιώσουν τη ζωή του τοπικού πληθυσμού, αντιθέτως έχουν αποτύχει παταγωδώς. Ο σεβασμός στο περιβάλλον, είναι ο πρώτος όρος μιας σωστής, προσοδοφόρας ανάπτυξης. Δεν είναι πια μυστικό ότι η υιοθέτηση του δυτικού μοντέλου ανάπτυξης έχει οδηγήσει τόσο στην αύξηση της φτώχειας και των κοινωνικών ανισοτήτων, όσο και στον αφανισμό μιας μεγάλης ποικιλίας ανθρώπινων κοινωνιών, πολιτισμών, στον αφανισμό μιας αναντικατάστατης ποικιλίας άλλων τρόπων αντιμετώπισης περιβαλλοντικών συνθηκών, οργάνωσης σχέσεων, νοηματοδότησης της ζωής και του κόσμου.

Κανένα άλλο ον στο πλανήτη, δεν στρέφεται κατά του εαυτού του και της ίδιας της φύσης του, όπως ο άνθρωπος. Μόνο ο άνθρωπος με τη νόηση, που είναι ικανός για τα πιο σπουδαία αριστουργήματα. Μα που αυτή ακριβώς τη δύναμη του, τη χρησιμοποιεί για να φτιάξει πυρηνικές βόμβες, είτε προηγμένη τεχνολογία που εν τέλει τον αιχμαλωτίζει, που καταστρέφει την τροφική του αλυσίδα και το οικοσύστημα που τον φιλοξενεί.

Αν θα ήταν αθάνατος ο άνθρωπος, είναι βέβαιο πως θα είχε εξοντώσει κάθε ζωή σε αυτό τον πλανήτη. Θα είχε καταστρέψει τη φύση και θα είχε αυτοκαταστραφεί. Είναι άλλωστε τόσο κοντά να το πράξει. Του δόθηκε η νόηση και εκείνος στράφηκε κατά του εαυτού του και του εκάστοτε διπλανού του. Αντί να αγωνιστεί, να αφιερώσει την ύπαρξη του σε έναν ανώτερο σκοπό, να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο για το καλύτερο της κοινότητας του, αντί να πεθαίνει για να δοξάσει τη ζωή, να αφήσει αξιόλογο έργο, αντίθετα εκείνος καταστρέφει, φθονεί, ανταγωνίζεται, διψά για ότι τον καταδυναστεύει. Μας δόθηκε ο παράδεισος. Έπειτα ο νους, η καρδιά και το πνεύμα για να τον χαρούμε και να τον εξυψώσουμε, μα εμείς τον μετατρέπουμε σε κόλαση. Κάποτε είχα γράψει πως "ο άνθρωπος είναι το χειρότερο αρπακτικό". Αναρωτήθηκα αν ήμουν υπερβολική. Μα όχι, δεν το παίρνω πίσω. Το πιστεύω τώρα περισσότερο από τότε.

* Ρίξε μια ματιά εδώ : 

Save The Greek Seashore 
Ομάδα facebook : STOP στην καταστροφή των ελληνικών αιγιαλών