ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1936. ΟΙΚΙΑ ΦΛΩΡΟΥ, ΑΙΓΙΝΑ.
Όσο προχωρεί ο καιρός και τα γεγονότα, ζω ολοένα με το εντονότατο συναίσθημα πως δεν είμαστε στην Ελλάδα, πως αυτό το κατασκεύασμα που τόσο σπουδαίοι και ποικίλοι απεικονίζουν καθημερινά δεν είναι ο τόπος μας αλλά ένας εφιάλτης με ελάχιστα φωτεινά διαλείμματα, γεμάτα μια πολύ βαριά νοσταλγία. Να νοσταλγείς τον τόπο σου, ζώντας στον τόπο σου, τίποτα δεν είναι πιο πικρό. Ωστόσο νομίζω πως αυτό το συναίσθημα, συνειδητό ή όχι -αδιάφορο, χαραχτηρίζει όσους από τους ανθρώπους μας των εκατό τόσων τελευταίων χρόνων αξίζει να τους λογαριάσει κανείς. Οι μεγάλοι κολυμπητάδες, που αγωνίστηκαν, όσο κρατούσαν τα μπράτσα τους, να φτάσουν και να ιδούνε από πιο κοντά αυτό το σκληρό νησί του Αιόλου, την άλλη Ελλάδα.
ΤΕΤΑΡΤΗ, 5 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1938, ΑΘΗΝΑ.
Ο τόπος αυτός που μας πληγώνει, που μας εξευτελίζει. Η Ελλάδα γίνεται δευτερεύουσα υπόθεση, όταν συλλογίζεται κανείς τον Ελληνισμό. Ό,τι από την Ελλάδα μ’ εμποδίζει να σκεφτώ τον Ελληνισμό, ας καταστραφεί. Αν ήταν δίκαιο να μεγαλώσει ο τόπος αυτός, δεν ήταν για να έχουμε περισσότερους βουλευτές, νομάρχες ή χωροφύλακες· ήταν για να μπορέσει ν’ αναπτυχθεί σε μια γωνιά της γης ο Ελληνισμός -αυτή η ιδέα της ανθρώπινης αξιοσύνης και της ελευθερίας, όχι αυτή η αρχαιολογική ιδέα.
Δεν πιστεύω σ’ αυτούς τους ανθρώπους που φλυαρούν, ή στους άλλους που δεν ξέρουν τι κάνουν· δεν εννοώ να βουλιάξω μέσα στην απερίγραπτη μιζέρια των χαρακτήρων -πιστεύω σε δυο-τρεις ιδέες που προχωρούν, και τώρα ακόμη, ύστερ’ από χιλιάδες χρόνια, σ’ αυτή τη γλώσσα. Γι’ αυτές τις δυο-τρεις ιδέες που πρέπει να ζήσουν εδώ, και μονάχα εδώ θα μπορούσαν να ζήσουν καθώς τις σκέπτομαι, υπομένω αυτή την αθλιότητα.
12 σχόλια:
Η Ελλάδα μέσα από την ποιητική ματιά του Σεφέρη.Πόσο όμορφο και επίκαιρο :)
Καλημέρα!
Τα παράπονα του Σεφέρη.. :)
Ογδοντα χρονια μετα κι ολα ειναι ιδια. Κι ολο και περισσοτερα τετοια παραδειγματα, λες και μεσα στους αιωνες δεν αλλαζουμε. Μπερδεψαμε τον πατριωτισμο μας. Αγαπησαμε τα χωματα κι οχι τον ιδιο τον τοπο! Μα ο τοπος ειναι οι ανθρωποι, ειναι οι ιδεες, ειναι ο πολιτισμος, ειναι το πνευμα κι ειναι ανωτερο απο χωματα και ιδιοκτησιες. Αναμεσα σε μια μεγαλη σε εκταση Ελλαδα με μικρους νεοελληνες, προτιμω μια Ελλαδα μικρη, με Ανθρωπους μεγαλους, ικανους να στεριωσουν την Ελευθερια, τη Δημοκρατια, τη Δικαιοσυνη, το Λογο, την Επιστημη, τον Πολιτισμο, την Αγαπη, την Παλικαροσυνη, την Καθαρση.
Καλημερα!
Τι μεγάλος άνθρωπος, τι εξαιρετικό βιβλίο. Το διάβαζα ένα κρύο χειμώνα στην Κέρκυρα πίνοντας τσίπουρο και δεν το πίστευα ότι έχουν γραφτεί τόσο όμορφες λέξεις, τέτοιες ιδέες.
Αν με ρωτήσει κάποιος πες μου έναν μεγάλο Έλληνα συγγραφέα, μα ο Σεφέρης θα απαντήσω στα σίγουρα.
Κι έναν μεγάλο ποιητή, μα και βέβαια ο Ελύτης.
Δύο αγαπημένοι άνθρωποι που έκαναν αυτή τη χώρα υπερήφανη.
@ Οραματιστής : Χρειαζόμαστε αυτή την ματιά, τουλάχιστον εγώ την έχω ανάγκη τη φωνή τέτοιων προσωπικοτήτων...
@ Hfaistiwnas : η σοφή φωνή της Ελλάδας :)
@ BUTTERFLY : και εγώ το ίδιο Χριστινάκι, τι λες θα ενώσουμε ποτέ τις φωνές μας; Αλλά και τον Σεφέρη ποιος τον άκουσε, ποιος αλήθεια μπορεί να τον καταλάβει ακόμη και σήμερα, μέσα σε αυτή την τρομερή πολιτιστική / κοινωνική / οικονομική παρακμή; Τίποτα δεν έχει αλλάξει...
@ librarian : Λατρεύω τον Σεφέρη. Νομίζω πως όσες φορές και να διαβάσω τα βιβλία του θα είναι πάλι λίγες. Μια φορά σίγουρα δεν αρκεί. Θα επιχειρήσω, μόλις τελειώσω με τα γραπτά, να ξαναπιάσω τον Σεφέρη και ειδικά τα ημερολόγια του. Μπορώ να σε φανταστώ στην Κέρκυρα με το τσίπουρο, ταιριάζει το σκηνικό με αυτά τα βιβλία. Την καλησπέρα μου, φιλιά.
Σεφέρης και Ελύτης... μοναδικοί!
( και μετά τα συνήθη εγκώμια για την ωραία ανάρτηση, Roadartist..)
..Δεν ξέρω αν ήταν πάντα έτσι, αν είναι λίγο πολύ παντού έτσι, αλλά εμείς σ' αυτό το σκηνικό μεγαλώσαμε, μεγαλώνουμε: Σε μια Ελλάδα που τρώει τα παιδιά της, κάποια λίγα παιδιά, κάποιες λιγοστές, γνήσιες, πολύτιμες φωνές, με τις ευαίσθητες κεραίες τους αγγίζουν τις πληγές και φρίττουν. Η σύλληψη σε όλους παρόμοια: γύρω σκοτάδι, σποραδικές, στιγμιαίες λάμψεις που δεν κάνουν μέρα το σκοτάδι.
Μιλούσαμε για τον Σαχτούρη στην τάξη σήμερα. Η ίδια αίσθηση. Δες ένα ποίημα, π.χ:" Όμως υπάρχουν ακόμα
λίγοι άνθρωποι
που δεν είναι κόλαση
η ζωή τους
υπάρχει το μικρό πουλί ο κιτρινολαίμης
η Fraulein Ramser
και πάντοτε του ήλιου οι απομείναντες
οι ερωτευμένοι με ήλιο ή με φεγγάρι
ψάξε καλά
βρες τους, Ποιητή!
κατάγραψέ τους προσεχτικά
γιατί όσο παν και λιγοστεύουν
λιγοστεύουν"
Μίλτος Σαχτούρης, από τη συλλογή Χρωμοτραύματα (1980)
Σε συγκινεί - αυτό το "λιγοστεύουν" στο τέλος, σα λυγμός, σα σήμα κινδύνου.
Δε θέλω να αρκούμαι σ' αυτή τη διαπίστωση. Βιάζομαι να φτάσω σ' αυτό που γράφεις στο σχόλιό σου στη butterfly: Πότε θα ενώσουμε τις φωνές μας; Και κάνοντας τι; Τι προτείνοντας και μέσα από ποιες δράσεις; Ή ποιες από τις ήδη υπάρχουσες δράσεις και δομές (εθελοντικές και άλλες) μπορούμε να ενισχύσουμε έτσι που να δυναμώσουν οι φωνές, έτσι που να βλέπουμε περισσότερο τις λάμψεις και λιγότερο το σκοτάδι που τις περιβάλλει;
Τι μπορούμε να κάνουμε; ιδέες;
( Ε, καλλιτεχνάκι, φιλιά!)
@ Διονύσης : Διονύση η καθημερινή σου επαφή με νέα παιδιά, στο ξεκίνημα της ζωής τους, αλλά όμως και με τη λογοτεχνία, σου δίνουν την ορμή να θέτεις τα ερωτήματα. Έχω χάσει -νομίζω- την ελπίδα (;) μου ότι μπορεί ένα κομμάτι της κοινωνίας να ενωθεί για ένα κοινό καλό. Τουλάχιστον όλα όσα ζούμε τα τελευταία χρόνια δεν μας αφήνουν ελπίδα για κάτι τέτοιο. Και μόνο στη σκέψη των επερχόμενων εκλογών και της έλλειψης των τελικών επιλογών, είναι αρκετό για να αισθανθείς την απόγνωση.
Τρομερά αληθινό το ποίημα του Σαχτούρη. Σε ευχαριστώ για την ευαίσθητη ματιά σου και παρουσία σου. Αυτά με κρατάνε και μου δίνουν κ εμένα ελπίδα ότι μπορεί να αξίζει η παραμονή εδώ.
ΥΓ θα ήθελα να είμαι πολίτης μιας παράλληλης Ελλάδας, να μην πάψω ποτέ να δημιουργώ, να ποιώ ήθος λογοτεχνικό και να βάλω το μικρό μου λιθαράκι στο θεμέλιο που πατάμε. Αν μπορούσε να δημιουργηθεί μια τέτοια "κομπανία", με μια πρωτοβουλία που θα με εξέφραζε, εννοείται θα ήθελα να συμβάλλω, είναι ανάγκη. Μα δε μπορώ να εντοπίσω κάτι αληθινά δυνατό και αυθεντικό, για να το ακολουθήσω.
" Ό,τι από την Ελλάδα μ’ εμποδίζει να σκεφτώ τον Ελληνισμό, ας καταστραφεί!!!! "
Να'χαμε λίγη απ'αυτή την ευλογημένη σκληρότητα.... που μόνο όσοι βαθύτατα αγαπούν μπορούν να επιδείξουν.....
@ ξωτικό : Ευλογημένη σκληρότητα, νομίζω ότι σε καταλαβαίνω και έχεις δίκιο...
Δημοσίευση σχολίου