17 Δεκεμβρίου 2013

άγραφο χαρτί




Πριν λίγες μέρες καθώς έκανα έναν περίπατο στην Πλάκα, είδα το παραπάνω ταμπελάκι σε ένα δέντρο. Στους Αέρηδες, απέναντι από το ρολόι του Κυρρήστου.  Σταμάτησα, το φωτογράφισα και σκεφτόμουν ποιος να το έγραψε και να το ακούμπησε εκεί... Αμέσως θυμήθηκα ένα κείμενο που είχα αναρτήσει εδώ. Ήταν χρόνια πριν, ουσιαστικά στις πρώτες μέρες δημιουργίας του ιστολογίου. Το "Απρόβλεπτη ζωή", το οποίο τελείωνε με την ίδια φράση με αυτή της ταμπέλας. Η οποία, νομίζω ότι ανήκει στον John Lennon. Ναι λοιπόν, αυτό είναι η ζωή. Οτι συμβαίνει, ενώ εσύ είσαι απασχολημένος, κάνοντας σχέδια. Μάλιστα της αρέσει πολύ, να παίζει περίεργα παιχνίδια. 


Τελευταία είναι από εκείνες τις βραδιές που το μολύβι σαν να έρχεται προς το χέρι σου. Σαν να γλιστράει απαλά και να φτάνει εκείνο σε σένα. Απαιτώντας να μοιραστείς λέξεις, γεμίζοντας το λευκό χαρτί. Και εσύ απλά δε μπορείς να τους αντισταθείς. Ανοίγεις το σημειωματάριο και αρχίζεις δίχως σταματημό να σκαρώνεις παραγράφους, να μουτζουρώνεις ιστορίες και να αλλάζεις τις σελίδες. Είναι μια περίεργη φάση, που ενώ έχεις πολλά να πεις, να δημιουργήσεις, να γράψεις, να ανταλλάξεις, έχεις πάθος και μια απίστευτη ενέργεια να "γεμίσεις" το περιβάλλον σου, το σπίτι σου, τη γειτονιά, τους φίλους, τους ανθρώπους σου με πράγματα, φιλιά, αγκαλιές και πράξεις, μένεις σε μια τυραννική σιωπή. 

Έχεις ιδέες, χιλιάδες πρωτότυπα σχέδια, το ξέρεις πως έχεις την ικανότητα να τα πετύχεις, ν' αλλάξεις τα πάντα, μα νιώθεις να στέκεσαι μέσα σε μια φυλακή. Στιγμές μπαίνει κάποιο φως μέσα στο μικρό σου χώρο, νιώθεις να σε ζεσταίνει και πιστεύεις ξανά. Δε ξέρεις όμως αν τελικά σε νικά το απροσδόκητο ή το αναμενόμενο. Καταλήγεις να παραμένεις σαν σε μια χειμερία νάρκη. Προσμένοντας και πάλι μια αχτίδα αλλαγής, ένα λαμπερό φως να σε παρακινήσει να κάνεις εκείνα για τα οποία έχεις γεννηθεί. Το ξέρεις πως παραφυλάνε μέσα σου, όχι πολύ βαθιά, λίγο μόνο θέλουν για να βγουν στην επιφάνεια και να αλλάξουν το τοπίο. Ψάχνεις την έξοδο, μα φοβάσαι μήπως τη βρεις και έπειτα χαθείς πάντα μέσα της. Το άγραφο χαρτί είναι σαν το άγραφο τοπίο μπροστά σου. Μόνο που εκείνο δεν κάνει διακρίσεις, περιμένει να χαραχτεί και να πάρει το σχήμα που μόνο εσύ θα του δώσεις.


Έπειτα ακολουθούν οι λέξεις. Σε παρακινούν, σε παραμυθιάζουν, σε εξουσιάζουν. Ακόμη και στο δρόμο, λειτουργούν ως άλλοι οδοδείκτες... "Αγάπα και κάνε ότι θες" : αυτό θα έπρεπε να ήταν το σύνθημα της εποχής... Δεν έχει υπάρχει τίποτα που να αξίζει περισσότερο. Τίποτα που να δικαιολογεί το μίσος και τη διάχυτη δουλοπρέπεια.

22 σχόλια:

Katerina είπε...

Yperoxi grafi, me sugkinise. Bravo road k apo edw loipon.

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Καλησπέρα, καλησπέρα,

Τροφή για πολλή κουβέντα - πάντα - οι αναρτήσεις σου.

Στο "Επιλογικό" του, ο Γ. Ρίτσος, και ενώ αναφέρεται σε "Εκείνον που ανεβαίνει το λόφο στο πάγχρυσο λιόγερμα", μας κατευθύνει την προσοχή σε ένα μικρό πορφυρό του μπάλωμα, που δε διακρίνεται πολύ καθαρά. Και τελειώνει το ποίημα (αλλά και τη διαδρομή της ζωής του, ουσιαστικά) με το στίχο:
"Κι ἤθελα αὐτὸ προπάντων νὰ σᾶς δείξω./Κι ἴσως γι᾿ αὐτὸ προπάντων θ᾿ ἄξιζε νὰ μὲ θυμᾶστε".

Κάπως έτσι και κατά περίεργο τρόπο από όλο το όμορφο κείμενο που ανάρτησες στέκομαι σε εκείνο το μικρό φως που τρυπώνει και ανατρέπει, πιθανώς, τα δύσκολα δεδομένα. Μένει σε μας, να εξασκήσουμε την όραση, δηλαδή τις αισθήσεις, να το αντιλαμβανόμαστε και να το αξιοποιούμε..

Και μια και ξεκίνησες με την Πλάκα και το ωραίο σημείωμα, με έφερες και στην καινούρια σχολική μας απόπειρα, που με πολλή όρεξη ξεκινήσαμε με κάποια παιδάκια "μου": όταν μπορέσεις, ρίξε μια ματιά και εδώ: xrysoskonistoveludo.blogspot.gr

Πολλά φιλιά

Hfaistiwnas είπε...

Άσε και εγώ μες τη μπερδεμάρα είμαι τελευταία..

ξωτικό είπε...

"Δε ξέρεις όμως αν τελικά σε νικά το απροσδόκητο ή το αναμενόμενο."
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

(Αυτή η φράση και μόνο θέλει τόοσους καφέδες ;-))
Εδώ θα πώ μόνο πως σκέφτομαι πολύ συχνά (εδώ και χρόνια) ότι οι προσδοκίες είναι μια μορφή φυλακής ....

(θέλει ανάλυση το ξέρω ;-)

Όσο γι αυτό :
"Είναι μια περίεργη φάση, που ενώ έχεις πολλά να πεις, να δημιουργήσεις, να γράψεις, να ανταλλάξεις, έχεις πάθος και μια απίστευτη ενέργεια να "γεμίσεις" το περιβάλλον σου, το σπίτι σου, τη γειτονιά, τους φίλους, τους ανθρώπους σου με πράγματα, φιλιά, αγκαλιές και πράξεις, μένεις σε μια τυραννική σιωπή. "......
.................................
κυρίως μια μεγάλη τρυφερή αγκαλιά ήθελα να σε πάρω ....κι ύστερα να σου πώ πως ...αυτή τη μεγάλη μάχη πρέπει να την κερδίσουμε Αρτιστούλι μου όπωσδήποτε .
Ας βάζουμε στη φαρέτρα μας κάθε φωτεινή αχτίδα που πέφτει στο δρόμο μας με περισσή φροντίδα.....

ΟΧΙ δεν θα μας καταπιεί το σκοτάδι και η σιωπή !!!


ΥΓ. Ε κι αυτό με το γράψιμο ας το ξαναπούμε άλλη μια ,μπάς και το πιστέψεις :
ΤΟ'ΧΕΙΣ παιδάκι μου !!!!!!!

Με κατασυγκίνησες

Margo είπε...

Συμφωνώ με την κυρία ξωτικού. Το 'χεις γι αυτό και σε προκαλούν τα μολύβια :-)
Όλα ξεκινούν όμως από όσα νιώθεις τα οποία ζητούν απεγνωσμένα διέξοδο. Μην σταματάς σε παρακαλώ. Μην το κάνεις ποτέ. Με όλους τους καιρούς με όλα τα στραβά και τ΄ανάποδα εσύ να πιστεύεις σε σένα και να γράφεις να ονειρεύεσαι να πραγματοποιείς!!!!!
Με κατασυγκίνησες επίσης...

Φιλιά πολλά ροντάκι μου

Σμαραγδάκι- Ρούλα είπε...

Αχ!!! να ήξερες πόσες φορές αυτές οι σκέψεις που δεν γίνονται ποτέ λέξεις γραμμένες..τριβελίζουν στο μυαλό...
έγραψες οτι ακριβώς θα ήθελα να γράψω αλλά που ποτέ δεν θα μπορούσα να το κάνω...καταπληκτική γραφή..!!!!καλά να περνάς ..

thinks είπε...

Life is what happens to you while you’re busy making other plans.
John Lennon: Double Fantasy/Beautiful Boy, 1980

Life is what happens to us while we are making other plans.
Allen Saunders: Publishers Syndicate, Reader's Digest, 1957

http://quoteinvestigator.com/2012/05/06/other-plans/

Υπέροχη ανάρτηση αγαπητή Roadartist!
Καλές γιορτές!

BUTTERFLY είπε...

Έχεις ιδέες, χιλιάδες πρωτότυπα σχέδια, το ξέρεις πως έχεις την ικανότητα να τα πετύχεις, ν' αλλάξεις τα πάντα, μα νιώθεις να στέκεσαι μέσα σε μια φυλακή.
Προσμένοντας και πάλι μια αχτίδα αλλαγής, ένα λαμπερό φως να σε παρακινήσει να κάνεις εκείνα για τα οποία έχεις γεννηθεί

Μεσα σε δυο μονο φρασεις εκλεισες την ψυχοσυνθεση και τα αισθηματα μου!
Πανεμορφο! Γραφε, γραφε, γραφε! Για σενα και για ολους μας!

Roadartist είπε...

@ Katerina : :)

Roadartist είπε...

@ Διονύσης Μάνεσης : Υπέροχο σχόλιο βρε Διονύση και συγκινητικό με το στίχο από τον Ρίτσο. Τι σκαρώνεις πάλι με τους τυχερούς μαθητές σου; Θα μπω στο blog μόλις απαντήσω στα σχόλια, για να το δω με την ησυχία μου.

"Το μάθημα της λογοτεχνίας της β΄ λυκείου είναι μόνο η αφορμή. Εμείς γκρεμίζουμε τους τοίχους της τάξης, δραπετεύουμε, ταξιδεύουμε και συναντιόμαστε με ιδέες, βιβλία, τους ανθρώπους και τις τέχνες τους. Και σκορπίζουμε λίγη χρυσόσκονη στο βελούδο της νύχτας."

Μα τι όμορφο!!!!!!!! Θέλω και εγώ!!!!!! :))

Roadartist είπε...

@ Hfaistiwnas : Άστα ηφαιστίωνα, μιλάμε για πολύ μπλέξιμο... Καληνύχτα!

Roadartist είπε...

@ ξωτικό : Έκλεισε! Για καφέ, και για την αγκαλιά :) Τι να πούμε τώρα έτσι εδώ, μόνο με καφέ και από κοντά λέγονται αυτά. Σε ευχαριστώ πολύ ξωτικό μου, φιλιά. :)

Roadartist είπε...

@ Margo : Είναι τόσο δύσκολο μερικές φορές να "παραβλέπεις" την πραγματικότητα και απλώς να συνεχίζεις. Και τόσο δύσκολο να μπορέσεις να ξεπεράσεις κάποιες δυσκολίες, όμως ναι συνεχίζουμε.
(Δε ξέρετε τι δύναμη μου δίνετε με τα λόγια σας. Πολλά ευχαριστώ.)

Συνέχεια στο εμαιλ μετά.
:):) Καλό βράδυ!

Roadartist είπε...

@ Σμαραγδένια Ρούλα : Σμαραγδένια μου έδωσες χαρά με αυτό που έγραψες. Και με συγκινείς πολύ. Είναι όμορφο να ξέρεις πως αυτό που σε κατακλύζει, δε συμβαίνει μόνο σε σένα, ότι το γραπτό σου μιλάει σε άλλους. Καλό ξημέρωμα. :)

Roadartist είπε...

@ thinks : Χαμογέλασα και στα δυο αποφθέγματα. Ολόσωστα και τα δυο... :)) Διαφορετικά : όταν εσύ κάνεις σχέδια, ο θεός (η ζωή) γελάει μαζί σου. :) Σε ευχαριστώ πολύ Δημήτρη μου, καληνύχτα!!

Roadartist είπε...

@ BUTTERFLY : Είμαστε πολλοί τελικά Χριστινάκι που αισθάνομαστε έτσι, παρόμοια ε; Από τη μια νιώθω σίγουρα καλύτερα κάπως τώρα. Θα μπορούσα να μοιράζομαι περισσότερα κείμενα, σε ευχαριστώ που με παροτρύνεις να το κάνω και να συνεχίζω. Ευχαριστώ πάρα πολύ από καρδιάς. :)

fairy είπε...

Σε εμπνέει η ζωή R.A. κι αυτό βγαίνει στα γραπτά σου και κάνει το blog σου ξεχωριστό. Ακόμα κι όταν θίγεις θέματα δυσάρεστα, η γραφή σου είναι τέτοια που χωρίς να ωραιοποιεί καταστάσεις αποπνέει μια αύρα θετική. Keep doing it..
Όμορφες και οι φράσεις που φωτογράφισες. Με την πρώτη (αυτή του Lennon) συμφωνώ απόλυτα. Η δεύτερη, στο τρόπο τουλάχιστον που εγώ την αντιλαμβάνομαι, κρύβει μια μικρή αντίφαση. Όταν αγαπάς πολύ δεν κάνεις αυτό που θες, αλλά αυτό που είναι καλό για αυτούς που αγαπάς ακόμα κι αν δεν το θες.

Σε ευχαριστώ για τη φιλοξενία και σου εύχομαι με την ευκαιρία καλές γιορτές!

H.Constantinos είπε...

Classic Roadartist...!
Από αυτά τα ωραία που μου αρέσουν πάντα!!

Σεβάχ ο Θαλασσινός είπε...

Με συγκίνησες πολύ σήμερα...

Έχεις μια μαγική ικανότητα να εντοπίζεις τις ομορφιές και να τις απαθανατίζεις. Και μετά τις δένεις τόσο όμορφα και αρμονικά με τη γραφή σου!
Καλημέρα, καλή μου roadartist!


υγ: Αυτό το "αγάπα και κάνε ό,τι θες" είναι εκπληκτικό σύνθημα... Κρύβει μέσα του μια ασύνορη αλήθεια: αυτή της απελευθέρωσης -της πραγματικής απελευθέρωσης. Και οι αλήθειες δε γίνεται ποτέ μα ποτέ να φυλακιστούν. Μονάχα να φωτίζουν και να εμπνέουν.

Roadartist είπε...

@ fairy : Υπέροχο σχόλιο, κρατώ τα λόγια σου. Συγνώμη για την αργοπορημένη απάντηση. Καλή χρονιά. :)

Roadartist είπε...

@ H.Constantinos : Eυχαριστώ :)


Roadartist είπε...

@ Σεβάχ ο Θαλασσινός : ευχαριστώ από καρδιάς. :)


υγ: μου άρεσε πολύ το υστερόγραφο του σχόλιου σου.

Related Posts with Thumbnails