άγραφο χαρτί

Πριν λίγες μέρες καθώς έκανα έναν περίπατο στην Πλάκα, είδα το παραπάνω ταμπελάκι σε ένα δέντρο. Στους Αέρηδες, απέναντι από το ρολόι του Κυρρήστου.  Σταμάτησα, το φωτογράφισα και σκεφτόμουν ποιος να το έγραψε και να το ακούμπησε εκεί... Αμέσως θυμήθηκα ένα κείμενο που είχα αναρτήσει εδώ. Ήταν χρόνια πριν, ουσιαστικά στις πρώτες μέρες δημιουργίας του ιστολογίου. Το "Απρόβλεπτη ζωή", το οποίο τελείωνε με την ίδια φράση με αυτή της ταμπέλας. Η οποία, νομίζω ότι ανήκει στον John Lennon. Ναι λοιπόν, αυτό είναι η ζωή. Οτι συμβαίνει, ενώ εσύ είσαι απασχολημένος, κάνοντας σχέδια. Μάλιστα της αρέσει πολύ, να παίζει περίεργα παιχνίδια. 

Τελευταία είναι από εκείνες τις βραδιές που το μολύβι σαν να έρχεται προς το χέρι σου. Σαν να γλιστράει απαλά και να φτάνει εκείνο σε σένα. Απαιτώντας να μοιραστείς λέξεις, γεμίζοντας το λευκό χαρτί. Και εσύ απλά δε μπορείς να τους αντισταθείς. Ανοίγεις το σημειωματάριο και αρχίζεις δίχως σταματημό να σκαρώνεις παραγράφους, να μουτζουρώνεις ιστορίες και να αλλάζεις τις σελίδες. Είναι μια περίεργη φάση, που ενώ έχεις πολλά να πεις, να δημιουργήσεις, να γράψεις, να ανταλλάξεις, έχεις πάθος και μια απίστευτη ενέργεια να "γεμίσεις" το περιβάλλον σου, το σπίτι σου, τη γειτονιά, τους φίλους, τους ανθρώπους σου με πράγματα, φιλιά, αγκαλιές και πράξεις, μένεις σε μια τυραννική σιωπή. 

Έχεις ιδέες, χιλιάδες πρωτότυπα σχέδια, το ξέρεις πως έχεις την ικανότητα να τα πετύχεις, ν' αλλάξεις τα πάντα, μα νιώθεις να στέκεσαι μέσα σε μια φυλακή. Στιγμές μπαίνει κάποιο φως μέσα στο μικρό σου χώρο, νιώθεις να σε ζεσταίνει και πιστεύεις ξανά. Δε ξέρεις όμως αν τελικά σε νικά το απροσδόκητο ή το αναμενόμενο. Καταλήγεις να παραμένεις σαν σε μια χειμερία νάρκη. Προσμένοντας και πάλι μια αχτίδα αλλαγής, ένα λαμπερό φως να σε παρακινήσει να κάνεις εκείνα για τα οποία έχεις γεννηθεί. Το ξέρεις πως παραφυλάνε μέσα σου, όχι πολύ βαθιά, λίγο μόνο θέλουν για να βγουν στην επιφάνεια και να αλλάξουν το τοπίο. Ψάχνεις την έξοδο, μα φοβάσαι μήπως τη βρεις και έπειτα χαθείς πάντα μέσα της. Το άγραφο χαρτί είναι σαν το άγραφο τοπίο μπροστά σου. Μόνο που εκείνο δεν κάνει διακρίσεις, περιμένει να χαραχτεί και να πάρει το σχήμα που μόνο εσύ θα του δώσεις.

Έπειτα ακολουθούν οι λέξεις. Σε παρακινούν, σε παραμυθιάζουν, σε εξουσιάζουν. Ακόμη και στο δρόμο, λειτουργούν ως άλλοι οδοδείκτες... "Αγάπα και κάνε ότι θες" : αυτό θα έπρεπε να ήταν το σύνθημα της εποχής... Δεν έχει υπάρχει τίποτα που να αξίζει περισσότερο. Τίποτα που να δικαιολογεί το μίσος και τη διάχυτη δουλοπρέπεια.