Έφτασε στο email μου, μου άρεσε και σκέφτηκα να το μοιραστούμε εδώ. Συμβαίνει συχνά, κάποιος επιβάτης στο μετρό ή στο τρένο να αποκοιμιέται και να γέρνει στο πλάι. Μια φωτογραφία που κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο από άντρα που τον πήρε ο ύπνος πάνω στον ώμο αγνώστου, ο οποίος όμως δεν τραβήχτηκε, έγινε αφορμή για ένα κοινωνικό πείραμα.
Φιλανθρωπική, ακτιβιστική οργάνωση έβαλε έναν άντρα «να αποκοιμιέται» στον ώμο του διπλανού του στο μετρό της Νέας Υόρκης και κατέγραψε τις αντιδράσεις του κόσμου...
20 σχόλια:
Όμορφο και τρυφερό. Ακόμα κι η ανάλαφρη, λίγο παιχνιδιάρικη μουσική που το συνοδεύει. Πρόκληση ονείρου για έναν άλλο κόσμο.
Πάντα σκέφτομαι την πρόκληση που βρίσκεται πίσω απ΄πο τέτοιες συμπεριφορές: Πώς να κάνουμε ώστε να φτάνουμε πιο εύκολα και φυσικά στον ώμο του άλλου. Ποιες διεργασίες ψυχικές να αναπτύξουμε και πώς.
Δεν είναι εύκολα πράγματα, ασφαλώς, αλλά τι απ' αυτά που αξίζουν είναι εύκολο;
Καλό σαββατοκύριακο - μ' έναν ώμο ( ή και δύο ) διαθέσιμο στην αγάπη.
Το σχόλιο του Διονύση, όλα τα λεφτά. Και μόνο για αυτό, εκπλήρωσε τον σκοπό της η ανάρτησή σου road.
Φιλιά από κάποιον που έχει την χαρά και την ευτυχία να γέρνει σε έναν τέτοιον ώμο.
Καλό Σαββατοκύρικο και καλή συνέχεια !!!
Απαιχτο βιντεάκι!!
Αφορμή γιά πολλές σκέψεις και προεκτάσεις!!
" Πρόκληση ονείρου για έναν άλλο κόσμο. "
ότι πιο ταιριαστό γι αυτή σου την ανάρτηση νομίζω από το στόμα του Διονύση.
Πολύ όμορφο,μπράβο που το μοιράστηκες μαζί μας !
καλό μας βράδυ!
Πω πω, σαν να μας καθρεφτίζει το πρώτο μέρος του βίντεο! Πραγματική πρόκληση!
Όμορφο βιντεάκι και τροφή για σκέψη. Θα σου το κλέψω, να το μοιραστώ και με άλλους. Καλή υπόλοιπη Κυριακή! :-)
Τι περίεργο πράγμα οι ανθρώπινοι ώμοι!
Τους χρησιμοποιούμε για να σπρώξουμε, για ν' απωθήσουμε,αλλά και για να ορθώσουμε το ανάστημά μας. Τους κυρτώνουμε, όταν λυγίζουμε από κούραση ή ενοχή ή ομολογώντας την ήττα μας και τους ανασηκώνουμε κοφτά στην αμηχανία μας.
Σπάνια έχουμε τη δύναμη να θυμηθούμε ότι μπορούμε να τους προσφέρουμε σ' αυτόν που τους έχει ανάγκη...
Τι ωραία ιδέα που ανάρτησες!
Το είδα χτες και εγώ! Φαινοταν ακατόρθωτο!
@ Διονύσης Μάνεσης : Συμφωνώ με το σχόλιο του Επίκουρου, από κάτω, εκπλήρωσε το σκοπό της η ανάρτηση, σε ευχαριστώ για τις ευχές και το υπέροχο σχόλιο (πάλι) :)
@ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ : Να έχεις πάντα αυτή τη χαρά και ευτυχία. Συμφωνώ για τον Διονύση. :)
@ ART-TRAVELLER : Καλή εβδομάδα!
@ H.Constantinos : Ακριβώς για αυτό το μοιράστηκα και εδώ. Νομίζω πως αξίζει να προβληματιστούν οι αναγνώστες αυτού του μπλοκ και εγώ μαζί τους :)
@ Νικολέτα Κ. : Δίνει τροφή για σκέψη...έτσι, καλό σου βράδυ :))
@ Κατερίνα Τοράκη : Μας καθρεπτίζει δε λες τίποτα! Μακάρι να κοιτάμε με άλλο μάτι τον οποιοδήποτε διπλανό μας άνθρωπο.
@ love life for what it is : Να το πάρεις, για αυτό ακριβώς ανέβηκε, όσοι περισσότεροι ίσως τόσο καλύτερα.
@ Υπατία η Αλεξανδρινή : Αυτά ακριβώς σκεφτόμουν όταν έβλεπα το βίντεο, μου χάρισε στο τέλος ένα χαμόγελο, μα μετά με γέμισε με προβληματισμό και σκέψεις. Πολύ σωστά όσα έγραψες. Σε ευχαριστώ πολύ Υπατία. :)
@ Hfaistiwnas : Στην Ελλάδα του σήμερα ειδικά φαίνεται ακατόρθωτο. Στο μετρό είναι περισσοτερο πιθανό να σε βρίσει κάποιος παρά να σε αφήσει να τον ακουμπήσεις έστω λίγο.
Όλα γίνονται εάν...επιμένεις εντέλει. Γείρε γείρε, τελικά βρήκε κάπου να ακουμπήσει χιχι...
Έξυπνες αυτές οι 'έρευνες'. Μ'αρέσουν. ;)
η αληθεια ειναι οτι προσωπικα, δεν μυυ εχει τυχει. αλλα στο λεωφορειο εχω δει πολυ ασχημη αντιδραση απο καποιον που εγειρε πανω του μια κυρια οταν τη πηρε ο υπνος κ μου ειχε κανει πολυ κακη εντυποση!
καλο απογευμα!
Δημοσίευση σχολίου