Εκείνο το πρωινό ξύπνησα πριν από την ανατολή του ήλιου. Ντύθηκα, έφτιαξα έναν καφέ, βγήκα στο μπαλκόνι και χάζευα τα απίστευτα χρώματα στα σύννεφα. Ένα θαύμα συντελείται κάθε μέρα εκεί ψηλά, δεν χρειάζεσαι εμένα για να το μάθεις. Ένα θαύμα που παραβλέπουμε, που συνηθίζουμε να αγνοούμε. Ένας οργασμός χρωμάτων, τόσο εξώκοσμα λυτρωτικός. Γέμισα ελπίδα και δύναμη.
Μπαίνεις στο facebook, απόψεις επί απόψεων. Αναλύσεις, θεωρίες. Τσακωμοί, αλλεπάλληλες αλλαγές των status, φθόνος, άλλου είδους εικονικά αλληλομαχαιρώματα.
Μια κοινωνία στα όρια της, έτοιμη να κατασπαραχθεί. Πόσο λείπει το όνειρο, το όραμα, η ελπίδα! Εκείνη η εσωτερική δύναμη που σε παρακινεί να πιάσεις το χέρι του διπλανού και να τον καλέσεις να πορευθείτε μαζί παρακάτω, να φτιαχτεί ένα καλύτερο αύριο - για όλους! Το έχουμε ήδη χάσει το παιχνίδι. Το ξέρεις πως δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από τον εμφύλιο πόλεμο και από το διχασμό, δεν χρειάζεσαι εμένα για να το μάθεις.
Μια κοινωνία στα όρια της, έτοιμη να κατασπαραχθεί. Πόσο λείπει το όνειρο, το όραμα, η ελπίδα! Εκείνη η εσωτερική δύναμη που σε παρακινεί να πιάσεις το χέρι του διπλανού και να τον καλέσεις να πορευθείτε μαζί παρακάτω, να φτιαχτεί ένα καλύτερο αύριο - για όλους! Το έχουμε ήδη χάσει το παιχνίδι. Το ξέρεις πως δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από τον εμφύλιο πόλεμο και από το διχασμό, δεν χρειάζεσαι εμένα για να το μάθεις.
I need Job
Not Speech
(Εξάρχεια)
(Εξάρχεια)
Η κύρια αιτία του κακού στο παραπάνω graffiti.
Πρωινός περίπατος στα Εξάρχεια. Ένας καμβάς οι δρόμοι της πόλης... Περπατώ, φωτογραφίζω συνθήματα - κραυγές, ζωγραφιές, graffiti. Αυτή η συνοικία έχει ακόμη έναν αέρα ελευθερίας που αγαπώ. Μια γειτονιά που αισθάνεσαι ότι ο σεβασμός και η ανεκτικότητα προς το διαφορετικό είναι το ζητούμενο.
Όχι αυτά τα κτίρια δεν βρίσκονται σε κάποια συνοικία του Παρισιού...
Υπέροχα σπίτια στην Καλλιδρομίου, που κάνουν το μυαλό σου να φεύγει αλλού.
Πέρασμα από εκδοτικούς οίκους...
Ψαχουλεύοντας βιβλία, εξώφυλλα, οπισθόφυλλα, σελίδες τους...
Χαζεύοντας τις βιτρίνες βιβλιοπωλείων.
Τοίχους, διακοσμήσεις, οσφρήσεις, καθημερινές μικρές ανακαλύψεις.
Φτιάχνοντας στιγμαίες ιστορίες με τους τίτλους /
νοερά ταξίδια του μυαλού...
Τέτοιες στιγμές, συνειδητοποιείς πόσο συγκλονιστική είναι η γνώση της Ιστορίας. Σου αποκαλύπτει τάσεις, φοβίες, ματαιοδοξίες, αιτίες. Είναι ίσως ειρωνικό, μα διαβάζοντας το παρελθόν της ανθρωπότητας, σου φανερώνονται σημεία στιγμών του μέλλοντος της...
Θυμήθηκα αυτές τις μέρες, μια παλιότερη ανάρτηση του Απριλίου του 2010. Μια μικρή ιστορική αναδρομή στο κοινωνικό, ιστορικό, οικονομικό πλαίσιο της Ευρώπης στον 20ό αιω. Δεν πρόκειται για κανένα μαγευτικό ταξίδι ανάγνωσης στο χρόνο, το αντίθετο μάλλον θα έλεγα... Αρκετά επίκαιρη. Φοβάμαι ότι θα βρεις κάποιες ομοιότητες με το σήμερα : Τη διαβάζεις εδώ
23 σχόλια:
Γειά σου αρτιστάκι!
:-)
Καλά είμαι, είμαστε!
Δύσκολα αλλά είμαστε χαρούμενοι με το μικρό μας ζουζούνι!
Μας δίνει απίστευτη δύναμη!
Θλίψη, άγχος, οικονομικά προβλήματα, οικογενειακά, πολλά συμβαίνουν και συνέχεια τα γεονότα μας ξεπερνούν...
αλλάαααααα......
........νισάφι πια!!!
Την εικόνα τη φαντάζομαι κάπως έτσι...
άκου...
και κοίτα...
βαδίζουμε δύσκολα στην ανηφόρα και τα χείλη είναι κλειδωμένα και τα μάτια κοιτάνε χαμηλά. Σιγά σιγά όμως σηκώνουμε το βλέμμα, ορθώνουμε το κεφάλι και να... ένα μικρό δειλό χαμόγελο ίσα που φαίνεται...
και το μυαλό αρχίζει και ξεθολώνει,
οι σκέψεις γίνονται πιο καθαρές βήμα με το βήμα.
Το χαμόγελο πια έγινε γέλιο δυνατό και τρανταχτό που αντηχεί παντού και ταρακουνάει τις καρδιές!
Τα πάντα αποκτούν άλλο νόημα, το πραγματικό τους και όλα είναι αληθινα και όμορφα!
Δε φοβόμαστε πια, είμαστε ελεύθεροι...
Φιλιά πολλά καλό μου αρτιστάκι!
Να είσαι καλά και είμαι σίγουρος πως όλα θα πάνε καλά στο τέλος!!!
Αχ, βρε Ροδούλα, δυο κουβέντες λες, δυο εικόνες βάζεις και στις ψυχές φωτιές ανάβεις..
1) Αυτό που γράφεις για την ανατολή θέλει το συμπλήρωμά του. Υπόσχομαι να σου αντιγράψω την πρώτη παράγραφο από το μυθιστόρημα του Τζον Μπάνβιλ "Άπειροι κόσμοι", που με αφορμή μια ανατολή δίνει υπέροχες σκέψεις.
2) Αυτή η αντίφαση της ομορφιάς, όπως τη βλέπεις καθώς χαράζει, με τη βρωμιά της εποχής μας, όπως αυτή ξεχύνεται από τους ανώνυμους διαύλους του ίντερνετ κι από την επέλαση της βαρβαρότητας. Το θεωρώ θαύμα ( κι από το "θαύμα" και το επίθετο "θαυμαστός, θαυμαστή",ε;) το ότι διατηρείς τόσα χρόνια στο μπλογκ σου όχι μόνο αυτή την αισθητική κι αυτό το επίπεδο, αλλά αυτή την απόσταση από τη χυδαιότητα και την ευτέλεια. Λίγο σχετική και η ανάρτηση που κάναμε στη σχεδία μας προχτές: http://www.lykeio6o.blogspot.gr/2013/09/blog-post_18.html
3) Θα πρέπει να σταματήσω να σε εκθειάζω, γιατί θα μας κατηγορήσουν για διαπλοκή και πελατειακές σχέσεις! :-)
Καλό σου σαββατοκύριακο
Δυο πρώτα σχόλια από δυο αυθεντικούς αγαπημένους φίλους του blog, να βλέπεις τα σχόλια τους και να σε γεμίζουν χαμόγελα μεσημέρι Σαββάτου.
@ kikop80 : Πόσο χαίρομαι που σε "βλέπω" καλέ μου φίλε kikop, μα πόσο καιρό έχουμε να μάθουμε νέα σου, είχα ανησυχήσει. Ευχαριστώ πολύ που πέρασες. Ναι τα πράγματα είναι πάρα πολύ δύσκολα, αλλά εσείς έχετε αυτό το μικρό θαύμα :) μαζί σας και σας χαρίζει κάθε μέρα χαμόγελα. Υγεία να υπάρχει και τότε όλα θα τα καταφέρουμε σίγουρα. Να μην χάσουμε την ψυχική και σωματική μας υγεία kikopaki. Για να έρθει η μέρα που θα είμαστε ξανά ελεύθεροι, πρέπει να είμαστε όλοι κοντά για να πέρνει ο ένας δύναμη από τον κάθε άλλο και να μην "χαθούμε". Εντός και εκτός εισαγωγικών.
Θα χαρώ να σε βλέπω, κράτα γερά, καλή δύναμη σε όλους μας.
@ Διονύσης Μάνεσης : Αχ βρε Διονύση μακάρι να υπήρχαν περισσότεροι Άνθρωποι (με το 'α' κεφαλαίο) σαν εσένα! Και αυτό το γράφω γιατί πραγματικά το νιώθω. Γνωρίζεις ανθρώπους και κρίνεις - ΣΥΝγκρίνεις, εσύ λοιπόν είσαι αυθεντικός κ αυτό είναι το σπάνιο.
Μεγάλη τιμή αυτά τα λόγια ειδικά από σένα, χίλια ευχαριστώ. Έναν μόνο αναγνώστη να είχα και αυτός να ήσουν εσύ - θα έφτανε. Ναι το γράφω, το πιστεύω και όπως φανεί (δε νομίζω να "μας κατηγορήσουν για διαπλοκή και πελατειακές σχέσεις" : η αλήθεια φαίνεται πάντα.
Αλλά και να το κάνουν, τι έγινε;
Όλα αυτά που γράφεις, έχεις τα μάτια να τα δεις, και να τα εκτιμήσεις - ξέρεις τι δύσκολο είναι ακόμη κ αυτό σήμερα;
Σε φιλώ, σε ευχαριστώ.
ΥΓ Ευχαριστώ πολύ, πολύ.
Τι ωραία βόλτα..
Η Ανατολή του ήλιου.. αγαπημένη μου.. σου δίνει δύναμη να λες ότι κάθε μέρα είναι μια νέα μέρα! :)
Από τα πιό ωραία ποστ σου!
Οποτε κάνεις αυτού του στυλ ποστ, original roadartist, πραγματικά το απολαμβάνω, το λέω ειλικρινά -κι ας έχει θλιβερές πτυχές...
Πάντα με εκπλήσσεις ευχάριστα.
Νόμιζα πως ήξερα τι (δεν)θα έγραφες ,βλέποντας και τον τίτλο.....
και έχοντας ακόμα στ'αυτιά μου την φωνή σου μετά την χαρά αυτής της ανατολής....άλλου είδους μαχαιριά την ένοιωσα....
ευτυχώς συνέχισες ενισχύοντας σοφά τον αντίποδα της ασχήμιας...
Πήγα και στην παλιά σου ανάρτηση :
"Είναι συγκλονιστικό να διαβάζεις την Ιστορία.. Πόσα σου αποκαλύπτονται για την ματαιοδοξία των ανθρώπων, για την ωμή βία, ακόμη και τότε που δεν υπήρχε η τηλεόραση να "βομβαρδίζει" καθημερινά τόσο τα μυαλά των ανθρώπων....... "
Ας ελπίσουμε πως ακόμα και με τόσο άναπηρη παιδεία κάτι έχει μάθει η ανθρωπότητα.....
άντε δεν λέω άλλα γιατί θα μπώ κι εγώ στον κατάλογο των....διαπλεκομένων ;-))))
σε φιλώ roadαστεράκι μου !!!
Λοιπόν, Ροδούλα, την παράγραφο με το ξημέρωμα που είχαμε υποσχεθεί. Εδώ αφηγητής είναι ο ... θεός Ερμής ( στη λογοτεχνία συμβαίνουν κι αυτά..), είναι, είπαμε, η πρώτη παράγραφος από το μυθιστόρημα άπειροι κόσμοι, η οποία αποτελεί μια εισαγωγή γαι να αναφερθεί στη συνέχεια στον πρωταγωνιστή της ιστορίας, έναν άνθρωπο που πεθαίνει:
" Από όλα όσα τους φτιάξαμε για να παρηγοριούνται, το ξημέρωμα είναι το πιο πετυχημένο. Όταν διαλύεται το σκοτάδι στον αέρα σαν ψιλή, απαλή καπνιά και αναδύεται αργά το φως από τη μεριά της ανατολής, όλοι οι άνθρωποι, με εξαίρεση τους πολύ δυστυχισμένους, ανασυγκροτούνται. Αυτή η μικρή καθημερινή αναγέννηση είναι ένα θέαμα που απολαμβάνουμε εμείς οι αθάνατοι, συχνά μάλιστα μαζευόμαστε στις επάλξεις των νεφών και παρακολουθούμε τους μικρούς μας πώς κινητοποιούνται για να υποδεχτούν την καινούργια μέρα. Τι σιωπή πέφτει τότε ανάμεσά μας, εκείνη η θλιμμένη σιωπή του φθόνου. Πολλοί απ’ αυτούς κοιμούνται, φυσικά, αδιαφορώντας για το χαριτωμένο πρωινό τρικ της εξαδέλφης μας, της Ηούς, υπάρχουν, όμως, πάντοτε οι άυπνοι, οι άρρωστοι που ξαγρυπνούν, οι ερωτευμένοι που στριφογυρνάνε στις μοναχικές τους κλίνες, ή εκείνοι που απλώς σηκώνονται νωρίς, οι πολυάσχολοι, με τις βιαστικές επικύψεις, τα κρύα ντους, τα ωραία φλιτζανάκια με τη μαύρη αμβροσία. Ναι, όσοι αντικρίζουν το ξημέρωμα, το υποδέχονται με χαρά λίγο πολύ, εκτός φυσικά από τον καταδικασμένο, για τον οποίο το πρώτο φως της ημέρας θα είναι και το τελευταίο πάνω στη γη".
Μη με ρωτάς πώς από τη δική σου ανατολή ο συνειρμός μου με πήγε σ' αυτή του Μπάνβιλ. Και τις δύο πάντως χάρηκα πολύ όταν τις διάβαζα.
Καλή Κυριακή.
Μετά το σχόλιο του Δ.Μ. τί να γράψει κανείς;;!!
Να πω μόνο ότι τα χρώματα της Ανατολής σου ήταν ονειρικά, υπενθυμίζοντας τη δύναμη και την ομορφιά της ελπίδας που φανερώνονται με το πρώτο φως της μέρας!
Ο περίπατος και τα λόγια σου με ουσία. (Γι' αυτό κι εσύ οφείλεις να είσαι πάντα μακριά από το "not speech"!:)
φιλάκια
καλημέρα:)
@ Hfaistiwnas : Καλημέρα Ηφαιστίωνα μου, πραγματικά ακριβώς έτσι. Και νομίζω ότι σε μέρη εκτός της Αθήνας - όσο πιο μακρυά - τόσο πιο όμορφη η Ανατολή. Σαν να κρύωσε σήμερα ε; :))
@ H.Constantinos : Εντελώς αυθόρμητα, μου αρέσουν και εμένα πολύ αυτά τα ποστ. Αυθεντικά roadartist :)) της ψυχής, καλημέρες.
ΥΓ Μα πως γίνεται να μην έχει και "θλιβερές πτυχές"...σήμερα;
@ ξωτικό : Ευτυχώς υπάρχουν ακόμη πράγματα - μέρη - στιγμές που σε γεμίζουν και με ομορφιά, και αντισταθμίζουν αυτή την ασχήμια.
Σαν να χειμώνιασε σήμερα κάπως, ε; Όμορφη και αυτή η συννεφιά, να κανονίσουμε για καφέεεεεεεεεε :)
Πολλά φιλιά στο ξωτικούλι. :)
@ Διονύσης Μάνεσης : Εξαιρετικό απόσπασμα. Το διάβασα εχτές το βράδυ πριν κλείσω το πισι και αμέσως σήμερα μπήκα να σου απαντήσω. Κατηγορίες ανθρώπων που βλέπουν την ανατολή... και ναι αν είσαι καταδικασμένος, μάλλον δε σου προκαλεί και τα πιο αισιόδοξα συναισθήματα. Τότε η αίσθηση της φυλακής και της ανελευθερίας θα γίνεται πιο ασφυκτική...
Εκτός, αν γεμίζεις τη ψυχή σου δύναμη για να ξανακερδίσεις τη χαμένη σου ελευθερία...
Σε ευχαριστώ που μπήκες στον κόπο να το αντιγράψεις. Να ένα δώρο που πήρα σήμερα!!!! Καλημέρα,
καλή Κυριακή!!
@ Άστρια : Μα ναι και όσα του απάντησα είναι ότι πραγματικά νιώθω.
Η ανατολή είναι ένα θαύμα από μόνη της... :) Όσο για την τελευταία σου πρόταση (περί του "no speech") μακάρι να μην υπήρχαν αφορμές για πολλά λόγια, μα μόνο για ουσιαστικές πράξεις, μα σε ευχαριστώ :))
Πολλά φιλιά!
Συμφωνώ με τον Κωνσταντίνο και επαυξάνω.
Δυστυχώς έχει μέρες που κρύωσε εδώ! :) Αλλά είναι καλά προς το παρόν!
Καλημερα!!!
Χαιρομαι που σε συνατνησα στις ανατολες της καθε μερας και στους περιπατους της ερημης της πολης.....
Λατρεμενοι προορισμοι ...
Επισης, ταιριαζουμε στη μανια να φωτογραφιζουμε graffiti!!! (δουλευω στο Γκαζι και "στο γκαζι" και οταν θελω να ξελαμπικαρω, περναω τα σοκακια ψαχνοντας να αποθανατισω τις "ζωγραφιες" στους τοιχους...)
Μου αρεσε πολυ ο τροπος που γραφεις και το πρισμα μεσα απο το οποιο "βλεπεις" τον κοσμο!
Verramente un artista!!!
Baci!!!
@ ηλιογράφος : Δεν το περίμενα αυτό, ευχαριστώ. :)
@ Hfaistiwnas : Εμάς για λίγο μόνο κρύωσε. Την Τετάρτη θα έχουμε 28C!!! Καλή εβδομάδα!
@ vailie : Καλώς όρισες, τι καλοσυνάτο σχόλιο! Σε ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου, έτσι όπως τα ένιωσες ναι, κάπως έτσι έχουν τα πράγματα. Διαφυγές στη μεγάλη πόλη, για να συνεχίζουμε. Χαίρομαι που σου αρέσει η 'ματιά' μου. Θα χαρώ να τα λέμε, καλή σου εβδομάδα!!
Εμείς αν έχουμε 18 ζήτημα θα ναι! :)
@ Hfaistiwnas : Ουπς! Εγώ προχτές έκανα μπάνιο στη θάλασσα. (Στην Αττική).
Ζηλεύω!
Δημοσίευση σχολίου