« (...) Τι
θα θέλατε να είσαστε αν δεν ήσασταν αυτό που είσαστε;»
Κι
εσύ θα απαντήσεις:
«Μια πυγολαμπίδα».
Το
άλλο πρωί στον ουρανό ένα φτερωτό έντομο ανοιγοκλείνει με χάρη τα φτερά του. Χαίρεται.
Όχι για πολύ. Κάποια στιγμή εγκαταλείπει τον ουρανό για να βρεθεί στη γη και να
ζευγαρώσει με το ταίρι του. Η αρσενική πυγολαμπίδα πεθαίνει αμέσως μετά το
ζευγάρωμα, η θηλυκιά ζει άλλες δυο μέρες, ίσα ίσα για να γεννήσει και να
ζεστάνει τα αυγά της. Ύστερα σβήνει κι αυτή. Έτσι γίνεται με τις πυγολαμπίδες.
Ονειρεύτηκα
πως ήμουν πυγολαμπίδα που ονειρευόταν πως ήμουν εγώ. Κοίταξέ με. Δες το φως που
τα φωτοκύτταρά μου εκπέμπουν. Δες πόσο όμορφος είναι ο ουρανός. Φτερουγίζω. Χρυσαφένιο
φως ξεχύνεται μέσα από την κοιλιά μου. Πράσινο εκτυφλωτικό χρώμα βάφεται ο
ουρανός. Φωσφορίζω. Κάτω στη γη, μέσα στις φυλλωσιές, σηκώνεις το κεφάλι σου
και με βλέπεις. Με επιθυμείς. Ανάβεις κι εσύ το πράσινο φως, μου στέλνεις το
ερωτικό σινιάλο. Δεν έπρεπε να κοιτάξω χάμω. Ξελογιάζομαι. Ψυχή μου,
τρελαίνομαι για σένα. Καίγομαι. Δεν τον θέλω άλλο τον ουρανό. Εσένα θέλω. Αγαπώ
και πεθαίνω είναι ένα και το αυτό.
(...)
(...)
Τι
να σου κάνουν οι φτωχές πυγολαμπίδες σε τέτοιους μικρόψυχους καιρούς;»
Απόσπασμα (που ξεχώρισα) από το βιβλίο :
Φ. Τσαλίκογλου, Το χάρισμα της Βέρθας, Εκδ. Καστανιώτη, σελ. 91-92.
20 σχόλια:
"Τι να σου κάνουν οι φτωχές πυγολαμπίδες σε τέτοιους μικρόψυχους καιρούς;"
Αχ. Υπάρχουν ακόμη πυγολαμπίδες;
Οι αγαπημένες "κωλοφωτιές" των παιδικών χρόνων:)
Αλήθεια μόνο τόσο ζουν.. δεν το ήξερα..
Καλημέρα! Ωραίο απόσπασμα!
Η διάρκεια ζωής είναι σχετική έννοια. Οι χελώνες, αν είχαν μιλιά, θα παραπονιόνταν για το σύντομο της ζωής τους...
@ theatre : Ομολογώ πως δε γνωρίζω, πάντως παρακάτω στο βιβλίο αναφερόταν ότι έχουν ελαττωθεί λόγω του καυσαερίου, μόλυνσης κλπ.
@ VAD : τις θυμάσαι; Νομίζω πως δεν έχω δει ποτέ πυγολαμπίδα.
@ Hfaistiwnas : ούτε εγώ γνώριζα τις συγκεκριμένες πληροφορίες, παρομοίως μου άρεσε. Τι μαγεία η φύση!
@ Xenoudis - Ξενούδης : Δε μπορούμε να ρωτήσουμε τις πυγολαμπίδες να μας πούνε κ αυτές τη δική τους γνώμη... τους φαίνεται μεγάλη ή όχι; :)
"Αγαπω και πεθαινω ειναι ενα και το αυτο."
Υπεροχο! Κι ετσι δεν ειναι -η πρεπει να ειναι- η αγαπη;
Φιλακια καλη εβδομαδα!
@ BUTTERFLY : Πολύ ρομαντικό, αλλά και αληθινό, για όσους τυχερούς αξιώθηκαν να το ζήσουν βέβαια. Ήταν μια πολύ όμορφη αφορμή αυτό το απόσπασμα για προβληματισμό. Μου άρεσε, το ξεχώρισα και σκέφτηκα να το μοιραστούμε ας υπάρχει έτσι στο διαδίκτυο.
Είδα το χρυσό πρασινοφέγγισμα σε "μία πυγολαμπίδα" και μπήκα:)
Μια ιδιαίτερη αδυναμία στις πυγολαμπίδες... ξεκίνησε από ένα παραμύθι της Μάρω Λοϊζου, για μια κολοφωτιά που αγαπούσε ένα μοναχούλικο φεγγάρι που όμως δεν την πρόσεχε. (Αν το σκεφτείς βέβαια, παρόλο που είναι τόσο μικρή έχει μεγάλη αξία ως αυτόφωτη, ενώ το φως του φεγγαριού είναι δανεικό!)
Το απόσπασμα που διάλεξες Υπέροχο!!!! Μου προκάλεσε τη διάθεση να πάρω οπωσδήποτε το βιβλίο!:)
φιλιά πολλά
καλό βραδάκι:)
Σου άρεσε λοιπόν το "Χάρισμα"? Ενδιαφέρον δεν είναι?
Φχαριστούμε για το μοίρασμα ;)
@ Άστρια : Καλησπέρα. Δεν έχω διαβάσει κάποιο βιβλίο της Μάρως Λοίζου, σίγουρα θα τ' αναζητήσω.
Μου άρεσε το συγκεκριμένο απόσπασμα, χαίρομαι που άρεσε και σε κάποιους από εσάς. Σε φιλώ πολύ.
@ kovo voltes... : με ξένισε λίγο το ότι δεν είχε πλοκή, είναι ιδιαίτερος ο τρόπος που γράφει η Τσαλίκογλου. Αρκετός ρομαντισμός και θα έλεγα περισσότερο ποιητική γραφή.
Σε φιλώ βολτούλα μου.
Σίγουρα πολύ ωραία αφορμή για σκέψεις.
Η αγάπη είναι σίγουρα ο θάνατος του εγωϊσμού και η αρχή της αληθινής ζωής .
Οι πυγολαμπίδες ,οι πεταλούδες, οι χελώνες ζούν....όσο και όπως ακριβώς χρειάζεται και προστάζει η φύση .
Οι άνθρωποι αντιστέκονται και στα δυό.....
Εσύ είσαι ένα αυτόφωτο μοναδικό...είδος !!! χαχα
φιλούδιααααα
@ ξωτικό : "αυτόφωτο μοναδικό είδος", κάτσε να το καταγράψω, αυτό πρέπει να μείνει στα πρακτικά αυτού εδώ του blog χα χα χα χα τι λες μωρέ τώρα; Ουφ. Καληνύχτες :)
(Χαμόγελο) Έχεις δίκιο για τον τρόπο που γράφει η Τσαλίκογλου. Ρομαντικός-ποιητικός. Μοιάζει λίγο... φεγγαροπαρμένος - κι αυτή επίσης. Την είχα καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο. Έτσι προσέγγιζε (τότε, τουλάχιστον) και την επιστήμη της. Και τη σνόμπαρα αυτή την προσέγγιση πάρα πολύ. Αλλά, περιέργως, έχω διαβάσει πολλά λογοτεχνικά της βιβλία έκτοτε. Το "Χάρισμα" όχι. Κάθε ένα όμως από αυτά νομίζω σου δίνει πολύτιμα ερεθίσματα για σκέψη, έστω κι αν δεν συμφωνείς τελείως με ολόκληρη την οπτική της. Χάρηκα που ξαναδιάβασα απόσπασμα από κείμενό της. Κλείνω με Χαμόγελο και πάλι. Να είσαι καλά, "καλλιτέχνιδα". Άγνωστη.
@ Άγνωστη :) των 8.52 : Συμφωνώ ότι αυτή η οπτική δίνει ερεθίσματα για σκέψη, για αυτό μου άρεσε το βιβλίο της. Έχω παρακολουθήσει διαλέξεις της, διαβάζω άρθρα της, την ακολουθώ και στο twitter, όπου έχω αποκομίσει την ίδια ευαίσθητη και βαθιά ρομαντική αντιμετώπιση προς τη ζωή κ τους ανθρώπους.
Εικάζω ότι και στους φοιτητές της θα είναι ακριβώς ίδια. Νομίζω κάτι σπάνιο για το "σήμερα".
Ευχαριστώ για το σχόλιο,
Road :)
Καλά το 'γραψε το ξωτικό "αυτόφωτο μοναδικό είδος" :-)
Πυγολαμπίδες έχει πολλές αυτή την εποχή. Θα τις παρακολουθήσω στενά να δω του λόγου το αληθές ;-)
@ Margo : Αλήθεια έχεις δει πυγολαμπίδες;; Να μου πεις! Με ενδιαφέρει! Τι όμορφα!
Τώρα για το άλλο, γελάω ακόμη :)
Καλημέρες πολλές,
φιλιά πολλά!
Δημοσίευση σχολίου