26 Νοεμβρίου 2012

Το Μεγάλο μας Τσίρκο, θέατρο Ακροπόλ



Ήταν μια παράσταση που ήθελα να δω καιρό. Το βράδυ του Σαββάτου την παρακολούθησα στο θέατρο Ακροπόλ ανεβασμένη από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Το «Μεγάλο μας Τσίρκο» του Ι. Καμπανέλλη είναι μια παράσταση σταθμός για το ελληνικό θέατρο.  Μέσα από τα τραγούδια, τα σατιρικά επεισόδια, ο θεατής διατρέχει όλες τις σημαντικές στιγμές του ελληνισμού: την Τουρκοκρατία, την επανάσταση του 1821, την βασιλεία του Όθωνα, τη Μικρασιατική καταστροφή, τον πόλεμο του 1940.


Φτάνοντας στην οδό Ιπποκράτους, αντικρίζω μια τεράστια ουρά κόσμου συγκεντρωμένη έξω από το θέατρο. Αν μη τι άλλο σε τέτοια δύσκολη εποχή, είναι όμορφο να επιμένουν οι άνθρωποι, να βγαίνουν από το σπίτι τους, να συναντιόνται με τους φίλους τους, να παρακολουθούν θεατρικές παραστάσεις, να διαβάζουν, να ανταλλάσσουν απόψεις, να συνεχίζουν, να προβληματίζονται, να αντιστέκονται σε αυτή την παράνοια που μας περικυκλώνει.


Καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης, προσπαθούσα να φανταστώ πως θα ήταν εκείνο το πρώτο της ανέβασμα με την Τζένη Καρέζη, τον Ξυλούρη, τον Παπαγιαννόπουλο, τον Ευγένιο Σπαθάρη, τον Καζάκο κ.α. Εκείνη η παραγωγή τότε ισοδυναμούσε με πολιτική πράξη. Το σπονδυλωτό σατιρικό κείμενο του Καμπανέλλη «Το μεγάλο μας τσίρκο» αποτελεί ένα μάθημα ιστορίας και αυτογνωσίας. Είναι φοβερό όταν σκέφτεσαι πως ο Καμπανέλλης έγραψε και ανέβασε αυτό το τολμηρό έργο εν μέσω της δικτατορίας. Μια ξεχωριστή προσωπικότητα, μυαλό, οντότητα και σπάνιος άνθρωπος... Αυτό το ευρηματικό του θεατρικό κείμενο, αξίζει να διαβαστεί από όλους μας.
Αρκετά τα σημεία που σε συγκινούν και ακουμπούν αληθινές χορδές της ψυχής.

Επιλέγω ενδεικτικά εδώ να μοιραστώ ένα απόσπασμα από το έργο, όπου ο Καμπανέλλης θίγει το ιστορικό γεγονός της (σχεδόν άγνωστης) Επανάστασης της 3ης Σεπτεμβρίου :


ΡΩΜΙΟΣ : Δε μου λες. Τι είναι η 3η Σεπτεμβρίου ; 



ΡΩΜΙΑΚΙ : Σιγά ! Οδός. Την οδός 3η Σεπτεμβρίου δε ξέρουμε ; 



ΡΩΜΙΟΣ : Ορίστε ! Γιατί τη λένε 3η Σεπτεμβρίου ; Τι έγινε στις 3 του Σεπτέμβρη ; 



ΡΩΜΙΑΚΙ : Γιορτάζει κανένας άγιος ; 



ΡΩΜΙΟΣ : Όχι ! 



ΡΩΜΙΑΚΙ : Καμιά αγία ; 


ΡΩΜΙΟΣ : Ούτε ! 

ΡΩΜΙΑΚΙ : Είναι θρησκευτική εορτή ; 

ΡΩΜΙΟΣ : Μωρέ άμα ήτανε θρησκευτική γιορτή θα την ήξερες κι απ' το σχολειό σου κι απ' τη μαμά σου. 

ΡΩΜΙΑΚΙ : Είναι τίποτα σαν εθνική εορτή

ΡΩΜΙΟΣ : Όχι σαν ! 



Τρεις του Σεπτέμβρη, μανάδες, γέροι και παιδιά,
στα παραθύρια βγείτε και θωρείτε
τι φέρνουνε στο βασιλιά
βαθιά γραμμένο στα χαρτιά
τρεις του Σεπτέμβρη μάνες, γέροι και παιδιά.

Και ακολουθεί το παρακάτω απόσπασμα - τόσο καυστικό, πανέξυπνο
 (και δυστυχώς τραγικά επίκαιρο για τη σημερινή εποχή)... :



(Στη σκηνή οι Μεγάλες Δυνάμεις συζητούν, ενώ πίσω τους ο Χορός κινείται με αργές κινήσεις, γράφει συνθήματα και πανό, ετοιμάζει την κινητοποίησή του διεκδικώντας «Σύνταγμα», «Ελευθερία», κλπ.)

ΑΓΓΛΙΑ : Να έχουν Σύνταγμα ή να μην έχουν ;

ΡΩΣΙΑ : Αφού δεν είχαν γιατί να έχουν ;

ΑΥΣΤΡΙΑ : Θα τους παρέσυραν αυτοί που έχουν ! (κοιτάζει απειλητικά προς τη Γαλλία)

ΑΓΓΛΙΑ : Να αρκεστούν εις αυτά που έχουν !

ΓΑΛΛΙΑ : Δεν είναι και ώριμοι για να το έχουν !

ΡΩΣΙΑ : Είναι κι ανώριμοι για να το έχουν.

ΓΑΛΛΙΑ : Για το καλό τους ας μην το έχουν.

ΑΓΓΛΙΑ : Δεν επιτρέπεται να το έχουν.

ΑΥΣΤΡΙΑ : Αποφασίζουμε να μην το έχουν.

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ : Να μην το έχουν.

ΑΓΓΛΙΑ : Αγγλία

ΓΑΛΛΙΑ : Γαλλία

ΑΥΣΤΡΙΑ : Αυστρία

ΡΩΣΙΑ : Ρωσία

ΑΓΓΛΙΑ : Κοσμοκρατία

ΓΑΛΛΙΑ : Κεφαλαιοκρατία

ΑΥΣΤΡΙΑ : Τρομοκρατία

ΡΩΣΙΑ : Τσαροκρατία

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ : Ιερά Συμμαχία

Και ... (τραγουδούν και χορεύουν)

Είμαστε τέσσερις δυνάμεις
Με καθήκοντα υψηλά
Η Ευρώπη να μην πάθει
από των μικρών τα λάθη
Τρα λα λα λα λα λα λα

ΑΓΓΛΙΑ : Και αν επιμένουν να το έχουν ;

ΓΑΛΛΙΑ : Και αν το έχουν χωρίς να το έχουν ;

ΑΥΣΤΡΙΑ : Τι εννοείτε έχουν - δεν έχουν ;

ΓΑΛΛΙΑ : Εάν νομίζουν ότι το έχουν και εις την ουσία δεν το έχουν !

ΑΓΓΛΙΑ : Αυτοί θα χαίρουν πως το έχουν και μεις θα ξέρουμε πως δεν το έχουν ! 


ΡΩΣΙΑ : Έτσι θα έχουν χωρίς να έχουν και δε θα έχουν ενώ θα έχουν. 


ΑΥΣΤΡΙΑ : Αποφασίζουμε να έχουν. 


ΓΑΛΛΙΑ : Εάν εμποδίσουμε να έχουν υπάρχει κίνδυνος να έχουν


ΡΩΣΙΑ : Ο μόνος τρόπος να μην έχουν, είναι να αφήσουμε να έχουν. 


ΑΓΓΛΙΑ : Παράδειγμα όσα δεν έχουν. Είναι όσα αφήσαμε να έχουν. 


Στο τέλος της παράστασης κάποια λόγια, κάποιες στιχομυθίες σε συγκινούν πάρα πολύ. Και συγκρατείς τα λόγια του συγγραφέα για αυτή τη γη... : «Αν δεν με πιστεύετε, βάλτε το αυτί σας στο χώμα και ακούστε… Η γη μας χτυπάει με ογδόντα σφυγμούς… Ωραίους σαν από παλιό τύμπανο… Κάτι γίνεται… Κάτι γίνεται…» 

Θα ακούσεις τη γη να σου μιλάει, κάτι εδώ γεννιέται, κάτι δυνατό ανασαίνει στα σωθικά της και ζει...

«Πάει να πει στον τόπο μας, οι ρίζες μας είναι βαθιές, το χώμα δικό μας, κόβω, κόβεις, κόβει, κόβουμε, κόβετε, κόβουν τα κλαριά μας, τον κορμό μας, μα το χώμα ξαναφουσκώνει. Μια πράσινη φωνούλα ξαναβγαίνει και φωνάζει «εδώ είμαι».


Ο έργο του Καμπανέλλη πέτυχε το σκοπό του, ξεπερνώντας κάθε προσδοκία. Η παράσταση αφύπνισε τους ανθρώπους, που κατέκλυζαν το θέατρο. Το παρακολούθησαν περισσότεροι από 400.000 θεατές σε Αθήνα και επαρχία. Η Χούντα σύντομα κατάλαβε ότι ενέκρινε ένα αντιστασιακό έργο και έβαλε στο στόχαστρο και την παράσταση. 


Συνέλαβαν την Τζένη Καρέζη και την άφησαν στην απομόνωση για ένα μήνα. Τον Νοέμβριο του 1973 όταν αποφυλακίστηκε η Καρέζη επέστρεψε στο θέατρο αποφασισμένη και συνέχισε την ίδια ακριβώς παράσταση που έμεινε στην ιστορία. Το «Μεγάλο μας Τσίρκο» συνδύαζε καλλιτεχνική αρτιότητα, συναίσθημα, ταλέντο και πολιτική αφύπνιση. Το έργο και οι συντελεστές του στάθηκαν απέναντι στο τέρας της δικτατορίας χωρίς φόβο. 

Αξιόλογο το ανέβασμα του έργου από το ΚΘΒΕ. 
Αξίζουν συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές.  
Ξεχώρισε με την ερμηνεία του ο Ζαχαρίας Καρούνης. 


Σκεφτόμουν πως αν σήμερα γεννιόταν ένας νέος Καμπανέλλης, έγραφε ένα έργο για τη σημερινή εποχή, κάνοντας ιστορική αναδρομή, υποδεικνύοντας τα λάθη μας, το πιθανότερο είναι πως δε θα κατάφερνε κάτι. Δε θα μας ξεσήκωνε, γιατί πλέον οι άνθρωποι έχουμε πάψει να σκεφτόμαστε, να κριτικάρουμε, να είμαστε αληθινοί, ευαίσθητοι. Ο δυτικός κόσμος ζει πια στην πολιτική απάθεια και το ιδεολογικό κενό.  Το «Μεγάλο μας τσίρκο» του Καμπανέλλη δεν αποτελείται από ζώα, αλλά από ανθρώπους, από όλους εμάς... Πόσο εύστοχος ακόμη και ο τίτλος του έργου...


Βγαίνοντας από το θέατρο, σκεφτόμουν πως σε κάποιες παραστάσεις δεν γίνεται να μείνεις αδιάφορος. Τα λόγια μένουν μέσα σου και σε ακολουθούν για καιρό. Αμέσως μετά, πήγαμε σε ένα κουτούκι στα Εξάρχεια, ήπιαμε κρασί, φάγαμε, συζητήσαμε, ενώ στο διπλανό τραπέζι έπαιζε ζωντανή μουσική και καταλήξαμε όλοι να τραγουδάμε μαζί παρέα.  
Όμορφη βραδιά στην τόσο δοκιμαζόμενη Αθήνα της κρίσης του 2012, εκεί που είναι το «μαζί».  Οι τελευταίες πέντε λέξεις, καθόλου τυχαίες...


44 σχόλια:

treno fantasma είπε...

Εξαιρετικά! Σευχαριστώ!

Ρουμπάκης Γιάννης είπε...

Υπέροχη ανάρτηση για μιαν ιστορική παράσταση. Κρατάει ζωντανές τις μνήμες και δείχνει το δρόμο.

ΒΑΡΘΑΚΟΥΡΗΣ είπε...

ΤΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΑ! ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΤΟΥΝ...
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΠΟ ΝΑ ΤΑ ΠΑΡΑΘΕΣΕΙΣ ΕΔΩ. ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΜΕ ΤΟΣΟ ΜΕΡΑΚΙ ...

Ανώνυμος είπε...

Yperoxi!!!
An kai ligo kourastiki, genikotera einai mia yperoxi parastasi...

Flora είπε...

Μαζί πήγαμε road δηλαδή και το είδαμε!!!!
Εσύ μάλλον πήγες στη βραδινή παράσταση. Εγώ ήμουν σ' αυτή των 6.00.
Έγραψα και στο blog του σχολείου για αυτό το έργο, που με εντυπωσίασε ειλικρινά. Μπες να δεις.
http://efivikimatia.blogspot.gr/2012/11/2012.html

Υπατία η Αλεξανδρινή είπε...

Πλούσια ανάρτηση με εξαιρετικές επιλογές στα αποσπάσματα του έργου.
Από τη μια στενοχωριέμαι που έχασα αυτή την παράσταση, γιατί είχα ακούσει πολύ θετικά σχόλια από πολλές πηγές -ακόμη και από τις παραστάσεις στις επαρχιακές πόλεις κατά τη θερινή περιοδεία του ΚΘΒΕ>
Δύο πράγματα με παρηγορούν: α) ότι, έχοντας παρακολουθήσει την πρώτη εκείνη παράσταση του '73, δεν θα χρειαστεί να μπω στην επίπονη διαδικασία της σύγκρισης, τη στιγμή που είναι ένα έργο που μιλάει σε κάθε εποχή στη δική της γλώσσα· β) το ότι μαθήτριά μου που είδε την παράσταση τη σχολίαζε ενθουσιασμένη, χωρίς να είναι ιδιαίτερα θεατρόφιλη. Και αυτό το δεύτερο τα λέει όλα για τη διαχρονικότητα και την αμεσότητα του έργου!
Όσο για τα όσα λες στην προτελευταία παράγραφο, θα άξιζε ίσως να δούμε πόσα εισιτήρια έκοψε συνολικά η φετινή παράσταση. Θα μπορούσαμε πιθανόν να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα πιο συγκεκριμένα. Μην ξεχνάμε ότι η αρχική παράσταση είχε επαναληφθεί και το καλοκαίρι μετά την πτώση της χούντας. Μήπως οι 400.000 εισιτήρια μετράνε και τις 2 σεζόν; Διότι σε τέτοια περίπτωση αλλάζουν τα δεδομένα της σύγκρισης. Θέλω να πω: δεν είναι όλα σκοτεινά για τους πολίτες της εποχής μας, όπως και δεν ήταν όλα φωτεινά όσον αφορά την πολιτική συνειδητοποίηση του τότε.
Συγγνώμη για την πολυλογία, αλλά άνοιξες μεγάλη συζήτηση...

αθεόφοβος είπε...

Αν το έργο αυτό καταφέρνει να συγκινεί τον κόσμο σήμερα μπορείς να καταλάβεις με τι συναισθήματα το είδαμε στην παράσταση του 73 μέσα στην χούντα και την θεία φωνή του Ξυλούρη σου φέρνει δάκρυα στα μάτια!

MYSTELIOS είπε...

Πολύ ενδιαφέρουσα ανάρτηση !!!
Υπέροχη και τραγικά επίκαιρη παράσταση !!!
Καλή εβδομάδα !!!

Ιωάννα Λουλάκη είπε...

Πολύ συγκινήθηκα με την παρουσίασή σου αρτιστάκι μου... Μου έφερες στο νου την παράσταση που είδα το 1975 στο Παλαί ντε Σπορ της Θεσσαλονίκης... όλοι οι μεγάλοι ήταν εκεί...
Θα ήθελα όμως να δω και τη νέα παράσταση...
Να είσαι καλά και να μας μεταφέρεις τα ωραία-αξιόλογα της πρωτεύουσας!

ΒΑΡΘΑΚΟΥΡΗΣ είπε...

ΘΑ ΠΑΡΩ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΜΕ.
ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗΣ!

koulpa είπε...

παίζει να είχα πάει και στην πρεμιέρα.. δεν τα έχανε αυτά η μάνα μου η επάναστάτρια.. βασικά το ξυλούρη θυμάμαι ζωντανότατα.. και την αγαπημένη μου την καρέζη..(ραβόταν στη μάνα μου.. ήταν η αγαπημένη μου πελάτησσα τότε) το νόημα νομίζω ότι πάντα.. και τότε και τώρα κάπου διαφεύγει.. αλλά ευτυχώς διάβασα κομάτια κι άκουσα τραγούδια αργότερα.. είχε πει πολλά ο καμπανέλης.. αλλά σα να μέναμε στη φόρμα και δεν μπένανε μέσα μας..
καλησπερούδιαααα :) :)

Κώστας είπε...

Ένα σπάνιο απόσπασμα από τότε, που θα αγγίξει όσους δεν είχανε δει αυτή την παράσταση και όσους την είχανε δει :


http://www.youtube.com/watch?v=XDR5sO6XJm0

nikiplos είπε...

τι να λέμε τώρα, αυτό το έργο βαράει κατευθείαν στο "ψαχνό"...
και εμένα αυτή η φράση μου είχε αρέσει, που μιλάει για τη "θρησκευτική εορτή". Θυμάμαι από πολύ μικρός, είχαν οι γονείς μου αγοράσει το δίσκο και μας τον έπαιζαν να τον ακούμε... και τα τραγούδια και τα λόγια... και δυστυχώς σήμερα που είναι περισσότερο επίκαιρο από ποτέ....

Fegia είπε...

Καλημέρα!
Η παράσταση είχε κάνει πάταγο όταν πρωτοανέβηκε, μεσούσης της χούντας.
Όταν επανελήφθη το καλοκαίρι της μεταπολίτευσης στο θέατρο απέναντι από το Μουσείο (επί της Πατησίων) απετέλεσε ΤΟ θεατρικό γεγονός της σεζόν.
Περνούσες στο δρόμο και ακούγονταν τα τραγούδια και οι γνώριμες φωνές των συντελεστών της.
Τι μου θύμισες!

Πολλά φιλιά!

lena_zip είπε...

Πριν 2 καλοκαίρια η θεατρική ομάδα του δήμου Νέας Φιλαδέλφειας είχε ανεβάσει αυτή την παράσταση και από εκεί την είδα. Το κείμενο είναι όντως πολύ δυνατό.
Αναρωτιέμαι πόσοι σήμερα ξέρουν τι έγινε στις 3 του Σεπτέμβρη...
Ευχαριστούμε και γι' αυτή την ανάρτηση!

ξι είπε...

Μπράβο Αρτίστα... Πολύ ωραίο το ποστ σου και τα σχόλιά σου εξαιρετικά :)

ξι.

Roadartist είπε...

@ treno fantasma : Φοβερός Καμπανέλλης... Καλό απόγευμα!

Roadartist είπε...

@ Ρουμπάκης Γιάννης : να κανονίσεις να πας με τους μαθητές σου, έτσι όπως έκανε η Φλώρα (δες το link που άφησε παρακάτω στο σχόλιο της!), είναι ένα μάθημα ιστορίας. Σε ευχαριστώ.

Roadartist είπε...

@ ΒΑΡΘΑΚΟΥΡΗΣ : Αγαπώ πολύ τον Καμπανέλλη, ήταν χαρά μου...

Roadartist είπε...

@ arcobaleno : Ναι όντως ήταν στο πρώτο μέρος κάπως κουραστική. Αλλά άξιζε σίγουρα!

Roadartist είπε...

@ Flora : Εγώ πήγα στις 21,00! Την ίδια μέρα ε;; Καλά είχε απίστευτο κόσμο, περιμέναμε πολύ ώρα για να μπούμε στο θέατρο. Άρχισε με καθυστέρηση, άξιζε, χαίρομαι που σου άρεσε! Πέρασα εχτές αργά το βράδυ και είδα το post σου, συμφωνώ με όλα όσα έγραψες - πολύ ωραία παρουσίαση, θα περάσω να σχολιάσω μόλις απαντήσω στα σχόλια!

Roadartist είπε...

@ Υπατία η Αλεξανδρινή : Αυτά ήταν κάποια από τα πιο αγαπημένα μου σημεία του κειμένου, αν και τι να πρωτοεπιλέξεις όμως.

Αν θες προλαβαίνεις να την παρακολουθήσεις, θα παίζεται μέχρι το Δεκέμβριο (αν δε κάνω λάθος), μόνο που όντως αν έχεις δει αυτή την πρώτη θρυλική... ίσως να μπεις σε συγκρίσεις και σίγουρα καλύτερα να έχεις εκείνη την πρώτη ανάμνηση. Δε ζούσα τότε, πόσο φοβερό -φαντάζομαι- να βλέπεις όλους αυτούς τους πρωταγωνιστές επί της σκηνής. Εδώ στο ίντερνετ βρήκα κάποια αποσπάσματα και τρελάθηκα...

Το ότι την είδε μαθήτρια σου και σχολίαζε ενθουσιασμένη, σίγουρα είναι πάρα πολύ σπουδαίο.

Δε γνωρίζω πόσα εισητήρια έκοψε εφέτος η παράσταση, ξέρω όμως ότι όλο το καλοκαίρι δε μπορούσα πουθενά να βρω εισιτήριο. Στις παραστάσεις του Ηρωδείου, είχανε εξαντληθεί κάποιες μέρες πιο πριν (!) όπως και σε άλλα περιφερειακά θέατρα. Επιτέλους ανέβηκε στο Ακροπόλ και μπόρεσα να τη δω δίχως όμως καμία δυσκολία.
Επίσης έχω ακούσει ότι πολλοί θεατές στο τέλος της παράστασης δακρύζουν. Σίγουρα αγγίζει... ακόμη και εμάς σήμερα. Όμως δε ξέρω -ειλικρινά- κατά πόσο μπορεί ουσιαστικά να μας αλλάξει.. να μας παρακινήσει... φοβάμαι πως οι εποχές έχουνε αλλάξει. Δεν έζησα εκείνα τα χρόνια, μα έχω την αίσθηση ότι οι άνθρωποι ήταν πιο ευαισθητοποιημένοι. Ίσως και η μη πρόσβαση στην τόση πληροφόρηση, να τους έδινε την ευκαιρία να αφουγκραστούν καλύτερα τον διπλανό, τις ανάγκες του, την ίδια την εποχή.
Μπορεί να έχω άδικο.

Μακάρι να μην είναι όλα σκοτεινά για τους πολίτες της εποχής μας, δυστυχώς είμαι λίγο απαισιόδοξη. Χαίρομαι όμως με την αισιόδοξη ματιά σου.

Καμία συγνώμη, μου αρέσει πολύ τέτοιου είδους πολυλογία, πόσο μάλλον για παράσταση του Καμπανέλλη!!! (Τον λατρεύω...) :)

Roadartist είπε...

@ αθεόφοβος : Δεν είχα γεννηθεί τότε και αυτές οι μορφές είναι πραγματικά μυθικές για μένα. Κάποια στιγμή στην παράσταση, οι ηθοποιοί μένουν ακίνητοι και ακούγεται ηχογραφημένη φωνή του Ξυλούρη και των τότε ηθοποιών... Είναι συγκλονιστική, συγκινήθηκα απίστευτα.

Roadartist είπε...

@ ART-TRAVELLER : Να είσαι καλά ταξιδευτή της τέχνης, επίσης καλή εβδομάδα!

Roadartist είπε...

@ Ιωάννα Λουλάκη : Ιωάννα δεν είχα γεννηθεί, έχω απλά ακούσει/διαβάσει για αυτή την παράσταση. Πρέπει να ήταν μοναδική. Χαίρομαι που κάτι μπόρεσα να σου μεταφέρω εδώ!

Roadartist είπε...

@ ΒΑΡΘΑΚΟΥΡΗΣ : ναστε καλά!

Roadartist είπε...

@ koulpa : ΤΥΧΕΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕ :)
Ωραία τύπισσα η μαμά σου αγαπητέ :)))
Φαντάσου ότι αν και ήσουν μικρός, θυμάσαι τον Ξυλούρη στην παράσταση, καθόλου τυχαίο αυτό.
Βάλε το βίντεο που έχω ενσωματώσει στην ανάρτηση, αν το ακούσεις... νομίζω ότι αξίζει!


Αχ θα ήθελα τόσο να είχα δει την Καρέζη, τυχερή η μάνα σου που την είχατε πελάτισσα :))
Συμφωνώ για τον Καμπανέλλη!

Roadartist είπε...

@ Κώστας : ΥΠΕΡΟΧΟ! Σ' ευχαριστώ!

Roadartist είπε...

@ nikiplos : Πόσο ωραίο να δίδασκαν στο σχολείο θέατρο!~ Να έβλεπαν τα παιδιά πολλές παραστάσεις! Και τι όμορφο αυτό που έκαναν σε σένα οι γονείς, μπράβο τους.

Roadartist είπε...

@ Fegia : Τι μου μετέφερες!
Δε τα γνώριζα φυσικά όλα αυτά. Ή μάλλον ίσως να τα υποπτευόμουν, αλλά είναι κάπως διαφορετικό. Υπέροχα, καλησπέρα!

Roadartist είπε...

@ lena_zip : Νομίζω πως ελάχιστοι. Σίγουρα οι περισσότεροι δε γνωρίζουν την σημασία της 3ης Σεπτεμβρίου και το τι έγινε τότε, όπως αναφέρεται στο κείμενο αυτό έγινε σκόπιμα. Δεν συμφέρει να υπάρχουν στη μνήμη των λαών τέτοιες ημερομηνίες. Έχω δει άλλα έργα του Ι.Καμπανέλλη, το συγκεκριμένο το είδα πρώτη φορά. Είχα διαβάσει μόνο το κείμενο και είχα ακούσει από το internet τα τραγούδια. Καλό βράδυ.

Roadartist είπε...

@ ξι : Ευχαριστώ πολύ ξ. Καλό βράδυ. :)

koulpa είπε...

ax.. είχα μια εικόνα γατούλας για την καρέζη.. έκανε γλύκες της μάνας μου για να της κάνει τις χάρες.. παράξενα σχέδια.. τελευταία στιγμή παραγγελίες κλπ.. μετά είχα να την δω χρόνια.. και την είδα στο φανάρι στο τέλος της ακαδημίας στο πλαι της βουλής.. ήμουν στο φανάρι κι οδηγούσε κλαμένη.. πολύ είχα στενοχωρηθεί.. μετά από λίγο έμαθα ότι ασθενούσε.. :(
καληνύχτα roadartistaki μου αγαπημένο.. :) :)

Roadartist είπε...

@ koulpa : Τι νομίζεις οι άνθρωποι έχουν πόνο μέσα τους... Ακόμη και αυτοί που εισπράττουν μεγάλη επιτυχία. Να είσαι καλά κουλπάκο, σε ευχαριστώ για όσα μοιράστηκες εδώ, θαυμάζω πολύ την Καρέζη. Μου βγάζει και εμένα αυτό που περιγράφεις κ ας μην την ήξερα. Καλό ξημέρωμα.

koulpa είπε...

ax ούτε θυμάμαι πόσους έχω δει στην τελευταία παράσταση πριν το μοιραίο.. κωνσταντάρας.. λιβαδίτης.. φωτόπουλος.. κατράκης.. κλπ αλλά μέσα στη ζωή είναι όλα.. τουλάχιτον είχα την τύχη να τους προλάβω.. εκείνο το da.. είχα ένα πακέτο προσκλήσεις από το σχολειο και το έβλεπα κάθε εβδομάδα.. :) :)
ξανακαληνύχτα :) :)

Flora είπε...

Road

λες ότι κάποιοι δακρύζουν στο τέλος της παράστασης. Στην παράσταση που ήμουν εγώ, δίπλα μου γινόταν ο χαμός. Κλαίγαμε σχεδόν όλοι. Ίσως και να είναι μεταδοτικό, δεν ξέρω.
Πάντως βγαίνοντας έβλεπα γύρω μου πολλά δακρυσμένα μάτια και σαφώς πολλά στοχαστικά βλέμματα.
Εγώ road αισιοδοξώ.
Νιώθω ότι υπάρχει ακόμα μέσα στον Έλληνα η σπίθα της δημιουργικότητας και της ευθύνης.
Λέω ότι θα γυρίσουμε τη ρόδα!
Είχε πάει ο αδερφός μου με τον άντρα μου στο ted athens, είδαν εκεί αρκετούς Έλληνες doers (δηλαδή ανθρώπους της πράξης)και γύρισαν σπίτι ενθουσιασμένοι...

Και στην τάξη μου το βλέπω αυτό...
(ίσως όχι τόσο συχνά όσο παλαιότερα... αλλά ακόμα υπάρχουν πολλά ζευγάρια αστραφτερά ματάκια)...
Και στο blog σου το βλέπω αυτό
(όταν έχω χρόνο να διαβάζω τα σχόλια των επισκεπτών σου. Είναι όλοι τους ωραίοι! Δεν το νιώθεις κι εσύ;)

Σε φιλώ γλυκιά, σκεπτόμενη, ονειρική, βαθιά κοινωνική ύπαρξη!!!
Να'σαι καλά!!!

Roadartist είπε...

@ koulpa : Δεν έχω προλάβει κανένα από όλους αυτούς τους μυθικούς ηθοποιούς... Έτσι θα λέμε αργότερα και για τους σημερινούς...

Ωπ τι καλό αυτό :
"είχα ένα πακέτο προσκλήσεις από το σχολειο και το έβλεπα κάθε εβδομάδα."

Κ εγώ πάω σχεδόν κάθε εβδομάδα :)

Roadartist είπε...

@ Flora : Μακάρι βρε Φλώρε δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι καθόλου ευοίωνα για τη χώρα... Εγώ ξέρω πως όλοι οι νέοι μεταναστεύουν και ήδη μέσα σε λίγες μέρες έχω αποχαιρετήσει 2 φίλες, και στις 17/12 φεύγει άλλη για Λονδίνο. Καθόλου αισιόδοξο αυτό, πως θα υπάρξει μια νέα Ελλάδα, πότε;
Σε φιλώ, σε ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου, επίσης :)

Ηλέκτρα Βαλάση είπε...

Γειά σου Roadartist!

Χρόνια και ζαμάνια έχουμε να τα πούμε...

Ελπίζω να είσαι καλά φίλη μου.


Ηλ.

Flora είπε...

Σε νιώθω road γι’ αυτό που γίνεται με τις φίλες μου.
Και γω αποχαιρέτισα κάποιους φίλους. Δυο αδέρφια έφυγαν με τις οικογένειές τους, ο ένας για Νέα Υόρκη και ο άλλος για Ιρλανδία. Είναι περίεργο αίσθημα αυτό. Έχω την ελπίδα, όμως, πως δεν θα είναι κάτι μόνιμο. Δεν θα κρατήσει για πολύ καιρό αυτή η μετανάστευση.
Ζούμε δύσκολες στιγμές.
Ίσως, όμως, να βγούμε πιο δυνατοί από αυτό.

Roadartist είπε...

@ Ηλέκτρα : Καλησπέρα, τι κάνεις; Πως είσαι, προσπαθώ φίλη μου είμαι μια χαρά, θα χαρώ να τα λέμε καλύτερα :)))

Roadartist είπε...

@ Flora : Φλώρα μου, η ιστορική συγκυρία και οι καθημερινές μου εντυπώσεις από αυτή την κρίση, δεν μου επιτρέπει να είμαι αισιόδοξη. Ούτε να διαβλέπω πως κάποια στιγμή η φυγή των ανθρώπων από την χώρα πρόκειται να σταματήσει. Στεναχωριέμαι πολύ.
Φοβάμαι επιπλέον τη στιγμή που απλά δε θα υπάρχει επιλογή. Εύχομαι να κάνω λάθος. Σε φιλώ!

Μαρία Έλενα είπε...

Και εγώ θέλω να πάω να την δω
Μακάρι να τα καταφέρω
Καλό μήνα
Φιλάκια ...

Roadartist είπε...

@ Μαρία Έλενα : Αξίζει! Καλό σου βράδυ.

Related Posts with Thumbnails