Ashes*

Παρατηρώ τους ανθρώπους. Πόσο εύκολα χωρίζουν, ξεχνάνε. Πόσο μόνοι είναι. 

 Ψυχές με φόβο, ορμητικά κλειστές, επιμένουν να ζουν σε φαντασιώσεις, 

αντί να επενδύσουν στο διπλανό τους.  To χειρότερο προσβάλλουν το διπλανό τους. 

Τις συνήθειες του, την πόλη του, τη ζωή του, όσα ανασαίνει, όλα όσα αγαπάει.

Παρατηρώ τα ζώα. Δεν αγχώνονται για το αύριο. 

Είναι απίστευτα χαλαρά, αυθεντικά, δε μετανιώνουν για ότι σου δίνουν.

Δεν τους ενδιαφέρει η άποψη κανενός, ζητούν μόνο ζεστασιά, φαγητό και αγάπη. 

Ποιος είναι τελικά σοφότερος;

Αν συνειδητοποιήσουμε πόσο πρόσκαιροι είμαστε, πόσα λάθη κάνουμε, 

αν χαμηλώσουμε τη ματιά και την αφήσουμε να φτάσει σε εκείνη του διπλανού μας

αν επιτρέψουμε στην αγάπη να γεννηθεί και ν' αγγίξει αληθινά τη ψυχή κοντά μας,

 τότε ίσως προσεγγίσουμε κάτι στη ζωή.

Θα έρθει άραγε κάποια εποχή σε τούτη εδώ τη γη

που οι άνθρωποι δε θα ξεχωρίζουν τους άλλους με βάση

την εθνικότητα, τη θρησκεία, την εμφάνιση, την κοινωνική τους κατάσταση,

αλλά από τον τρόπο τους να αγαπούν, να σκέφτονται και να ζουν;

Χρειάζεται πρώτα να σπάσεις 

τα δεσμά μέσα σου.

Η αληθινή αρμονία αποκτιέται μόνο όταν συνειδητοποιείς πως δεν είσαι

τίποτα περισσότερο από στάχτες*, 

και έπειτα μοιραστείς αυτή την ελευθερία με κάποιον 

αν αισθάνεται το ίδιο.

We're following the road aflame 

We're all running away to death 

Please come back and hold me tight 

Let's burn and burn again 

All in all, we’re only ashes 

Floating in the wind