17 Μαρτίου 2012

Σμύρνη: η καταστροφή μιας κοσμοπολίτικης πόλης, Μουσείο Μπενάκη




Σήμερα επισκέφτηκα το κεντρικό κτίριο του Μουσείου Μπενάκη, όπου είδα την έκθεση "Σμύρνη: η καταστροφή μιας κοσμοπολίτικης πόλης". Πρόκειται για μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα έκθεση, η οποία διαρκεί μέχρι και αυτή την Κυριακή 18/3. Σας παροτρύνω μέσα στο σαββατοκύριακο να περάσετε μια βόλτα από το Μουσείο Μπενάκη, γιατί πραγματικά αξίζει...


Η σκηνοθέτις Μαρία Ηλιού και ο ιστορικός σύμβουλος Αλέξανδρος Κιτροέφ, μετά από τέσσερα χρόνια έρευνας, παρουσιάζουν ένα ιστορικό ντοκιμαντέρ για τη Σμύρνη, με άγνωστο οπτικό υλικό από αμερικανικά και ευρωπαϊκά αρχεία.

Η προβολή του ιστορικού ντοκιμαντέρ και η παράλληλη έκθεση με σπάνιες φωτογραφίες είναι μεγάλης σημασίας, όχι μόνο γιατί το ελληνικό κοινό βλέπει άγνωστες εικόνες από τη Σμύρνη, αλλά και γιατί συγχρόνως φέρνουν μια νέα ματιά στον τρόπο με τον οποίο διηγούνται την ιστορία. Ενενήντα χρόνια μετά την καταστροφή, οι δυο συνεργάτες θέλουν να τιμήσουν τον κόσμο που χάθηκε το 1922 αλλά και συγχρόνως την επιστήμη της ιστορίας.


«Η Σμύρνη ήταν η Νέα Υόρκη της εποχής. Μια πόλη όπου ζούσαν μαζί με ισχυρούς δεσμούς Έλληνες, Τούρκοι, Αρμένιοι, Εβραίοι, Λεβαντίνοι, φτωχοί και πλούσιοι. Μια πόλη που λειτουργούσε σαν μαγνήτης, που έδινε ευκαιρίες να ζήσεις το όνειρό σου», λέει η σκηνοθέτης. 

Μέσα από σπάνιο υλικό, αναπαρίσταται μια εποχή, περνά μπροστά από τα μάτια μας η ιστορία της πόλης. Πρόκειται για ένα ταξίδι στο χρόνο και στην ιστορία, με τα μηνύματα και τις διδαχές του.


Γι' αυτό και οι επισκέπτες της έκθεσης βλέπουν στους τοίχους του Μουσείου Μπενάκη φωτογραφίες που δείχνουν την προκυμαία της πόλης, τα μαγαζιά, τους χορούς και τα γλέντια, παραστάσεις όπερας και βαρκάδες, ενώ μερικά χιλιόμετρα έξω από την «αλώβητη» πόλη, όπως τη θεωρούσαν οι κάτοικοί της, οι Τσέτες έσφαζαν και λεηλατούσαν, μαζί βεβαίως με εικόνες από τις τραγικές ημέρες του Σεπτεμβρίου του 1922. 


Για να αναδειχθούν όλα αυτά στο ντοκιμαντέρ, εκτός από τις επιστημονικές θέσεις που εκφράζουν διακεκριμένοι ερευνητές, όπως ο Τζάιλς Μίλτον, συγγραφέας του βιβλίου «Χαμένος Παράδεισος», ο καθηγητής του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών με ειδίκευση στην Πολιτική Ιστορία της Νεότερης Ελλάδας Θάνος Βερέμης και η εταίρος στο Kings College και με καταγωγή από τη Σμύρνη Βικτωρία Σολομωνίδου, ακούμε τις προσωπικές ιστορίες ανθρώπων όπως εκείνες της τουρκάλας ανθρωπολόγου και ιστορικού Λεϊλά Νεϊζί, του γεννημένου στη Σμύρνη Αρμένιου Τζακ Ναλμπαντιάν και της Ελληνίδας Ελένης Μπαστέα. 


Είναι φοβερό να βλέπεις τις φωτογραφίες της πόλης και των ανθρώπων της, λίγο πριν την καταστροφή. Μια πόλη ακμαία και πλούσια, με κατοίκους που ήξεραν να χαίρονται τη ζωή, τίποτε δεν προμήνυε το κακό που θα ζούσαν.

Έπειτα η Σμύρνη καίγεται. Τα πάντα λεηλατούνται. Στο ντοκιμαντέρ βλέπουμε την οικογένεια της Ελένης Μπαστέα (πρόσφυγας τρίτης γενιάς, που διδάσκει στο Πανεπιστήμιο του New Mexico Ιστορία και Αρχιτεκτονική) να μαζεύει τα πράγματά της. Δεν τρέχει όμως να γλιτώσει. Αντιθέτως, κλειδώνει την πόρτα. Η αδελφή της γιαγιάς της Ελένης φτιάχνει τσάι για όλους. Κάθονται στην τραπεζαρία και το πίνουν ατάραχοι. Προτού τραβήξουν την πόρτα πίσω τους, η γιαγιά πηγαίνει στην κουζίνα. Πλένει τα φλιτζάνια, τοποθετεί το σερβίτσιο στη θέση του και κλείνει το ντουλάπι. Θέλει να αφήσει το σπίτι της συγυρισμένο. Θα ξαναγυρίσει. Έτσι νομίζει. Και εκείνη την ώρα συλλογίζεται τον Τούρκο γείτονα που την είχε προειδοποιήσει: «Πρέπει να φύγετε. Σε λίγο δεν θα μπορούμε να σας προστατεύσουμε». Δεν τον είχε πιστέψει...


Η σκηνοθέτης ξεκίνησε την έρευνά της στις Ηνωμένες Πολιτείες. Κατάφερε να μπει σε απρόσιτα μέχρι τότε αρχεία - όπως της Βιβλιοθήκης του Κογκρέσου και των Πανεπιστημίων Χάρβαρντ και Πρίνστον. Γνώρισε ανθρώπους που την έφεραν σε επαφή με συλλέκτες ή απογόνους Σμυρνιών με σπάνιο υλικό. Οι πόρτες εξάλλου άνοιγαν ευκολότερα μετά το 2007, όταν το εμβόλιμο ντοκιμαντέρ με το οποίο ασχολήθηκε, «Το ταξίδι, το ελληνικό όνειρο στην Αμερική», διακρίθηκε με το βραβείο καλύτερου ντοκιμαντέρ στο Φεστιβάλ του Χιούστον και κατατάχθηκε στις καλύτερες ευρωπαϊκές ταινίες για το 2008 από το Ινστιτούτο του Αμερικανικού Κινηματογράφου. 


«Στη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου γνώρισα κάποιον που με συνέστησε στον Ρόμπερτ Νταβίντιαν. Ο παππούς του - Αρμένης που ζούσε στη Σμύρνη - είχε στο σεντούκι του κλεισμένο ένα φιλμάκι μισής ώρας με σκηνές τόσο από την καθημερινή ζωή όσο και από την καταστροφή, αλλά δεν το έλεγε σε κανέναν διότι φοβόταν μήπως... τον σφάξουν οι Τούρκοι! Λίγο προτού πεθάνει εκμυστηρεύτηκε στον εγγονό του πού βρισκόταν το υλικό. Ο Ρόμπερτ ταξίδεψε από το Λος Αντζελες στην Ουάσιγκτον για να μας φέρει το φιλμ, να το συντηρήσουμε και να το αξιοποιήσουμε», εξηγεί η Μαρία Ηλιού, η οποία μέσα από το ντοκιμαντέρ της (σε συνεργασία με την εταιρεία Πρωτέας και το Ιδρυμα Φουλμπράιτ) αναδεικνύει τόσο την πολυπολιτισμική Σμύρνη των αρχών του 20ού αιώνα όσο και τη Σμύρνη της καταστροφής.


Απόδειξη αποτελεί η ιστορία της Ιρέμ Γκουλφέμ, την οποία μετέφερε στην ταινία η ανθρωπολόγος Λεϊλά Νεϊζί. Η Ιρέμ Γκουλφέμ καταγόταν από οικογένεια μεγαλογαιοκτημόνων της Σμύρνης. Όταν ο ελληνικός Στρατός μπήκε στην πόλη το 1919, ο πατέρας της βρισκόταν σε μια λέσχη και η οικογένειά του φοβόταν ότι δεν θα επιστρέψει. Προς έκπληξή τους όμως τον είδαν να φτάνει στο σπίτι σώος, συνοδευόμενος από έλληνες φίλους του, οι οποίοι του είχαν βγάλει το φέσι και το είχαν αντικαταστήσει με καπέλο, ενώ βασικό ρόλο στη διάσωσή του έπαιξε και το ότι μιλούσε ελληνικά.


Η Μαρία Ηλιού θέλησε να επιστρατεύσει μαρτυρίες ανθρώπων που δεν ήταν φορτισμένοι συναισθηματικά λόγω καταγωγής. Μία από αυτές ήταν της Μίνι Μιλς, καθηγήτριας στο αμερικανικό Κολέγιο Θηλέων της Σμύρνης. 


Έκανε μάθημα όταν άκουσε φασαρία. Άνοιξε το παράθυρο και είδε τούρκους στρατιώτες να βρέχουν με βενζίνη κτίρια και να τους βάζουν φωτιά. «Τρομοκρατήθηκα», παραδέχτηκε η καθηγήτρια που έσωσε τις μαθήτριές της και έφθασε στην Ελλάδα.

...τα απομεινάρια της άλλοτε πλούσιας πόλης...

Ο υπέργηρος σήμερα Αρμένης Τζακ Ναλμπαντιάν κατάφερε να γλιτώσει. Πέρασε με την οικογένεια του στην Τύνιδα και από εκεί βρέθηκε στο Νιου Τζέρσεϊ. Ήταν παιδί όταν ο τουρκικός στρατός μπήκε στη Σμύρνη. «Άκουσα κραυγές. Και από το ίδιο παράθυρο που χάζευα τον κόσμο να περνάει, είδα έναν έφιππο να σκοτώνει μια γυναίκα και σε λίγο έναν άλλο Τούρκο να εξαφανίζει το πτώμα. Είναι μια εικόνα που δεν μπορεί να σβήσει από τη μνήμη μου ύστερα από τόσα χρόνια», λέει στο ντοκιμαντέρ. 



Το ντοκιμαντέρ και η φωτογραφική έκθεση βασίζονται στην ιδέα ότι η Σμύρνη παρ’ όλο που καταστράφηκε με τραγικό τρόπο, εξακολουθεί να υπάρχει. Εξακολουθεί να είναι μια ιδέα, ένας τρόπος ζωής, που έχει να κάνει με τον κοσμοπολιτισμό, τη Σμύρνη της χαράς της ζωής και των θρήνων. Τη Σμύρνη μπορεί να την έχει κανείς πάντα μαζί του.


Όσοι επιθυμείτε να δείτε την έκθεση θα πρέπει να βιαστείτε, καθώς ολοκληρώνετε την Κυριακή.  
Το παρακάτω συγκλονιστικό βίντεο ανήκει στον  Ρόμπερτ Νταβίντιαν, του οποίου η ιστορία αναφέρθηκε παραπάνω. Ένα μοναδικό ντοκουμέντο, οι εικόνες του ισοδυναμούν με χιλιάδες λέξεις.


Πηγές : Μουσείο Μπενάκη , tanea.gr 

36 σχόλια:

thalassamov είπε...

Σίγουρα μια έκθεση που ήθελα πολύ να επισκεφθώ.
Ρόουντ μου,γνωρίζεις αν θα ταξιδέψει εκτός Ελλάδας κι αν ναι,πού;
φιλάκια πολλά
Όμορφο Σαββατοκύριακο!

kovo voltes... είπε...

Και μόλις χθες ρωτούσα μια γνωστή μου που έχει πάει πολλές φορές "δεν καίγεται η καρδιά σου όταν επισκέπτεσαι αυτά τα μέρη?". "Καίγεται πραγματικα" μου απάντησε. Ένα ιδεατό μέρος να ζεις, ένας μικρός παράδεισος,χαμένος στις μνήμες και τον πόνο...
*ωραίο ταξίδι και πάλι φωτογραφάκι μου...

ΒΑΡΘΑΚΟΥΡΗΣ είπε...

ΩΧ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ;
ΜΕΧΡΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ;
ΘΕΛΩ Κ ΕΓΩ ΝΑ ΠΑΩ... ΝΑ ΤΗ ΠΡΟΛΑΒΩ, ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

thinks είπε...

Μετά από 4000 χρόνια η Ελλάδα της ακτης της Ιωνίας χάθηκε για πάντα, ένα-δύο χρόνια μετά την συνθήκη που την είχε επιστρέψει μέσα στα σύνορα της νέας Ελλάδας. Ο προηγούμενος Δημήτρης είχε παντρευτεί στην Πόλη και ήρθε στην αθήνα με την γιαγιά μου και το θείο μου από εκεί. Αλλά η οικγένεια ήταν από το Αΐβαλί και ήταν στην παραλία για μπανιο όταν τους είπαν να φύγουν, ότι έρχονται οι Τούρκοι. Έφυγαν με μια ψαρόβαρκα χωρίς να γυρίσουν καν σπίτι. Και για της ιστορίας το ορθό, αυτά που έκαναν στους Έλληνες οι αντεπιτηθέμενοι Τούρκοι, τα είχε κάνει πρώτα ο Ελληνικός στρατός στους Τούρκους της περιοχής ένα δυό χρόνια νωρίτερα...
Καλό σου Σαββατοκύριακο.

MYSTELIOS είπε...

Πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσα έκθεση που σίγουρα αξίζει όλοι να την επισκεφτούμε για να κρατούμε μνήμες άσβεστες !!!
Καλό Σαββατοκύριακο και καλή συνέχεια !!!

Mr. Hubert είπε...

Όλο λέω πως θα πάω κι όλο το αναβάλλω, ελπίζω να τα καταφέρω αυτή την εβδομάδα.

Μηθυμναίος είπε...

... και διηγώντας τα να κλαίς...

Roadartist είπε...

Καλησπέρα και καλό σαββ/κο σε όλους!




@ thalassamov : Δεν γνωρίζω δυστυχώς. Σε κάθε περίπτωση αξίζει να ψάξεις να βρεις για να δεις το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ. Το είχε προβάλει η Ερτ λίγο πριν ξεκινήσει η συγκεκριμένη έκθεση και μετέπειτα είχε ανέβει στο youtube, από όπου όμως το κατέβασαν. Αργότερα ίσως να είναι εύκολο να το βρεις μέσω του διαδικτύου.

Roadartist είπε...

@ kovo voltes... : θα ήθελα να επισκεφτώ τη Σμύρνη, όπως και τη Κωνσταντινούπολη. Κ δικά μου φιλικά πρόσωπα που έχουνε πάει στη Σμύρνη, την ίδια ακριβώς φράση μου μετέφεραν. Είναι ένα ιδιαίτερο ταξίδι που δε μπορεί να σε αφήσει ασυγκίνητο. Καλό μεσημέρι, καλές σου βόλτες! :)

Roadartist είπε...

@ ΒΑΡΘΑΚΟΥΡΗΣ : ναι μέχρι αύριο!

sofia είπε...

Αυτό είναι το βίντεο που έδειξε η ΕΤ1 πριν λίγο καιρό; Μου είχαν πει ότι ήταν συγκλονιστικό, αλλά το έχασα. Οι γονείς των γονιών μου ήταν πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία, αλλά οι γονείς του πατέρα μου ήταν από τα Βουρλά της Σμύρνης. Η γιαγιά μου πάντα έλεγε ιστορίες και πάντα είχε την ελπίδα ότι θα γυρίσει στην πατρίδα. Αυτόν τον τόπο εδώ δεν το θεώρησε ποτέ πατρίδα.

Πολύ καλό το αφιέρωμά σου
Να είσαι καλά

Roadartist είπε...

@ thinks : Καλησπέρα. Η ιστορία της Σμύρνης είναι ένα μοναδικό μάθημα για το πως μια λανθασμένη πολιτική μπορεί να διαλύσει την ειρήνη και να δημιουργήσει το μίσος στους ανθρώπους. Είναι φοβερό το πως μπορεί η πολιτική να γεννήσει το μίσος, ενώ οι άνθρωποι ανεξαρτήτου εθνικότητας και καταγωγής μπορούν να ζουν αρμονικά, άλλωστε η απόδειξη αυτή βρίσκεται στο ότι επί τόσα χρόνια δεν είχανε μεταξύ τους εχθρότητες και πως αλληλοβοηθούσαν ο ένας τον άλλο. Όταν η πολιτική χαράζει άλλους δρόμους, του μίσους και της ανούσιας εχθρότητας, σαν αποχαυνωμένοι και οι πολίτες ακολουθούν, κάποιοι αδύναμοι να χαράξουν τη συνολική πορεία, ίσως προσπαθώντας μεμονωμένα. Ας προσπαθήσουμε και εμείς στους δικούς μας καιρούς να διαφοροποιηθούμε και να μην αφήσουμε να γεννηθεί μέσα μας κανένα κακό συναίσθημα για κάποια εθνικότητα, αυτό δεν έχει ποτέ θετική κατάληξη.

Ένα καλό στοιχείο της έκθεσης είναι πως δεν στέκεται σε εθνικιστικές κορώνες, αντίθετα παρουσιάζει με ακρίβεια τα γεγονότα. Μέσα από σπάνιες φωτογραφίες ξεκινά από την ακμή, όπου βλέπεις τον πλούτο και τον πολιτισμό της Σμύρνης, μέχρι και την καταστροφή της.

Θα σου άρεσε πολύ αυτή η φωτογραφική έκθεση. Δυστυχώς δεν επιτρεπόταν η φωτογράφηση, διαφορετικά θα σας είχα μεταφέρει εδώ κάποιες. Σημείωσα όμως αρκετά στοιχεία. Ένα από τα πολλά, ήταν η φωτογραφία μιας νεαρής Τουρκάλας διανοούμενης και ακτιβίστριας, της Χαλιντέ Εντίμπ, η οποία το 1919 ξεσήκωνε τα πλήθη κατά της παρουσίας ελληνικού στρατού στην περιοχή... Επίσης, καλό σαββατοκύριακο!

Roadartist είπε...

@ ΑRT-TRAVELLER : Είναι μοναδικά μαθήματα αυτές οι εκθέσεις και ίσως ο ομορφότερος (ιδανικότερος) τρόπος για να καταλάβεις, να εξοικειωθείς με τα ιστορικά γεγονότα.

Roadartist είπε...

@ Mr. Hubert : Βιάσου!! Μέχρι αύριο διαρκεί η έκθεση, οπότε την επόμενη εβδομάδα ΓΙΟΚ :) Μέχρι τις 18/3!

Roadartist είπε...

@ Μηθυμναίος : Πολύ θλιβερή και πονεμένη ιστορία. Οι άνθρωποι άβουλα πλάσματα, εξαιτίας λανθασμένων πολιτικών... πόσο κρίμα να χάνονται έτσι κόποι και θυσίες μιας ζωής και να προκαλείται τέτοιος μεγάλος πόνος στις ζωές τόσων πολλών ανθρώπων. Άδικος πόνος, φοβερή καταστροφή και θανατικό...

Roadartist είπε...

@ sofia : Όχι δεν είναι αυτό το ντοκιμαντέρ, μην το μπερδέψετε με το ντοκιμαντέρ που έδειξε η ΕΡΤ και που προβάλλεται στην έκθεση.

Το συγκεκριμένο 10λεπτο βιντεάκι είναι στιγμιότυπα που τράβηξε ένας αυτόπτης μάρτυρας από την Σμύρνη πριν και μετά την καταστροφή και ήρθαν στο φως της δημοσιότητας από τον εγγονό του πρόσφατα... τόσα χρόνια ο παππούς τα έκρυβε γιατί φοβόταν... μη τον σφάξουν οι Τούρκοι... Ένα φοβερό ντοκουμέντο.


Το Ντοκιμαντέρ "Σμύρνη: η καταστροφή μιας κοσμοπολίτικης πόλης, Μουσείο Μπενάκη" είναι πραγματικά όντως συγκλονιστικό!
Περιττό να σου πω ότι στο τέλος της προβολής δε μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου, υπέροχη δουλειά!


Δεν σβήνει ποτέ η αγάπη για την πατρίδα που έχεις αγαπήσει, που έχεις στην καρδιά σου, ποτέ με κανένα τρόπο. Πόσο μάλλον αν έχεις βιώσει μια τέτοια καταστροφή.


Όταν ήρθαν στην Ελλάδα οι πρόγονοι σου τι αντιμετώπιση βρήκαν; Αληθεύει ότι βίωσαν έναν κοινωνικό ρατσισμό που δεν περίμεναν; Πως εντάχθηκαν στο εδώ κοινωνικό ιστό;
Μετέφεραν τον πολιτισμό τους, και αν ναι με ποια στοιχεία; Αν έχεις κάποια αφήγηση, κάποιο στοιχείο, θα με ενδιέφερε πολύ να το μάθω.



@ thinks : Δημήτρη, τα ίδια ακριβώς πράγματα θα ήθελα να ρωτήσω και εσένα. Αν σου μετέφεραν οι παππούδες, οι γονείς σου μετά, τις εμπειρίες τους. Τι άκουσες ως παιδί, πως εντάχθηκαν ως πρόσφυγες στην ελληνική κοινωνία και πως μετέφεραν εδώ τον πολιτισμό της πόλης; Ευχαριστώ!

sofia είπε...

Έχω στη μνήμη μου κρατημένες ιστορίες. Μια στιγμή από τη ζωή τους και τα προβλήματά τους τα έκανε μυθιστόρημα ο Βενέζης, "Γαλήνη".
Βεβαίως και βίωσαν κοινωνικό ρατσισμό και είχαν πολλά πάρα πολλά προβλήματα. Αλλά θα σου πω και κάτι άλλο, είχαν και οι πρόσφυγες μεταξύ τους προβλήματα ρατσισμού. Αυτό το έχω δει και θυμάμαι ακόμη περιστατικά αν και ήμουν πολύ μικρή. Αυτοί που είχαν έλθει από την περιοχή της Σμύρνης μιλούσαν μόνο ελληνικά ,ήταν πιο αστικοποιημένοι και κοσμοπολίτες και θεωρούσαν τους εαυτούς τους διαφορετικούς σε σχέση με τους άλλους που ήλθαν με την ανταλλαγή και ήταν τουρκόφωνοι και από αγροτικές περιοχές. Άλλωστε είχαν εγκατασταθεί και σε διαφορετικές γειτονιές. Από εδώ τώρα τι να σου γράψω. Να ακούσεις ιστορίες και να κλαις όπως και με τους αγνοούμενους. Η οικογένεια μου βρήκε συγγενείς μετά από πενήντα χρόνια (1972) και από τις δύο πλευρές.

Roadartist είπε...

@ sofia : Σε ευχαριστώ. Ήδη έκανα ένα search στο ίντερνετ και βρήκα το συγκεκριμένο βιβλίο του Ηλία Βενέζη, θα το διαβάσω :
http://www.scribd.com/doc/46980682/%CE%97%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CE%92%CE%B5%CE%BD%CE%AD%CE%B6%CE%B7%CF%82-%CE%93%CE%B1%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CE%B7

Ρατσισμός υπήρξε και ανάμεσα στους πρόσφυγες διαφορετικής εθνικότητας; Μήπως επειδή μετά τους φόνους και την ολοσχερή καταστροφή της πόλης, με όλο το πόνο που προκάλεσε στον καθένα, οι άνθρωποι στράφηκαν κατά του διπλανού τους; Τουρκόφωνοι άρα και "διαφορετικοί" από αυτούς;
Φαντάζομαι πόσο δύσκολο θα ήταν να ενταχθούν στην κοινωνία, οι περισσότεροι ήταν πλούσιοι, νοικοκυραίοι και αρκετά μορφωμένοι, ενώ εδώ ήρθαν δίχως τίποτα, αφήνοντας όλα όσα αγαπούσαν, "όλο το βιός τους" στον τόπο τους...
Για ποιο λόγο αυτή η αντιμετώπιση.
Εδώ από όσα έχω ακούσει, τους περίμενε ένας ακόμη Γολγοθάς...

Μαριάνθη είπε...

Μακάρι να γινόταν να την επισκεφτώ. Σε ευχαριστούμε . Υπέροχη!!

sofia είπε...

Δεν αναφέρομαι σε πρόσφυγες διαφορετικής εθνικότητας αλλά της ίδιας. Από διαφορετικές περιοχές της Μ.Ασίας. Θέλεις να μου δώσεις ένα email να σε ενημερώσω πιο αναλυτικά, να σου δώσω βιβλιογραφία; Εγώ κάποιο διάστημα είχα πωρωθεί τόσο πολύ που διάβαζα μανιωδώς. Είναι τόσα πολλά.

Roadartist είπε...

@ Μαριάνθη : Και εγώ θα ήθελα πολύ να την επισκεφτώ, ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον να γίνει! Σε ευχαριστώ για το σχόλιο, καλό σου απόγευμα! :)

Roadartist είπε...

@ sofia : Αν σου πω ότι από την ώρα που απάντησα στο σχόλιο σου μέχρι και αυτή την στιγμή, ήμουν χαμένη σε βιβλιογραφίες... Ψάχνοντας τίτλους, ανασκαλεύοντας ίχνη από τότε. Ναι θα με ενδιέφερε πολύ να μου στείλεις. Το email μου είναι αυτό : maroadartist@gmail.com
σε ευχαριστώ πολύ!!

sofia είπε...

Θέλεις να μου πεις τι ακριβώς σε ενδιαφέρει να μάθεις; Γιατί το θέμα είναι τεράστιο;

Margo είπε...

Θα ήθελα πάρα πολύ να τη δω. Περισσότερο θα ήθελα να τη δω μαζί με τον παππού μου και τη γιαγιά μου που γεννήθηκαν εκεί. Με αφορμή την έκθεση, ίσως μου μιλούσαν επιτέλους για τα πρώτα 7-9 χρόνια της ζωής τους σε εκείνον τον τόπο.
Την περασμένη Κυριακή ήταν ο χρόνος του παππού..

Καλό βραδάκι Road..

Roadartist είπε...

@ sofia : ναι φυσικά, όντως το θέμα είναι τεράστιο. Θα με ενδιέφερε κυρίως να μάθω το πως τους υποδέχτηκαν οι Έλληνες. Αν υπάρχει κάποιο βιβλίο που να αφορά τον κοινωνικό ρατσισμό που γνώρισαν οι πρόσφυγες, τις δυσκολίες προσαρμογής, τους αγώνες που έκαναν για να ενταχθούν στην κοινωνία, το πως έφτιαξαν εδώ τη ζωή τους.

Έπειτα με ενδιαφέρουν ιδιαίτερα τα πολιτισμικά τους στοιχεία, ποια μετέφεραν εδώ από την Σμύρνη.
Δηλαδή τις παραδόσεις τους, ένα σημαντικό στοιχείο π.χ. είναι η μουσική τους παράδοση, τα ρεμπέτικα τραγούδια, κάποιο άλλο;
Δηλαδή με ενδιαφέρειη συνέχεια της Σμύρνης, μέσω της παράδοσης και του πολιτισμού από τους πρόσφυγες στο νέο τους 'σπίτι'. Το ξέρω πως ζητάω μάλλον δύσκολα και χρειάζεται αρκετή έρευνα. Αν έχεις κάτι υπ'όψιν σου, θα με ενδιέφερε πολύ να μου το στείλεις. Ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων για τη συζήτηση και για την προθυμία σου να με βοηθήσεις :)

Ότι και αν στείλεις, εννοείται με την άνεση σου και το χρόνο σου, δεν βιαζόμαστε. Σε ευχαριστώ πολύ ξανά!

Roadartist είπε...

@ Margo : Και εσύ με ρίζες από τη Σμύρνη? Απίστευτο σε μια μόνο ανάρτηση ήδη έχουμε 3 με ρίζες από τη Σμύρνη... Δε σου μίλησαν ποτέ για τον τόπο τους; Τι να πω. Φαντάζομαι ότι θα τους πονούσε να έβλεπαν την έκθεση. Αξίζει όλοι να την επισκεφτούν, γιατί προσεγγίζει με εξαιρετικό τρόπο το θέμα. Καλό σαββατόβραδο margo, φιλάκια.

teleytaios είπε...

Ενδιαφέρουσα η έκθεση, αλλά διαβάζοντας την ανάρτησή σου RoadArtist με έπιασε μια μελαγχολία! Ειλικρινά ένιωσα μια στεναχώρια. Όχι γιατί είχαμε κάτι και το χάσαμε, αλλά γιατί όλος αυτός ο πολιτισμός πήγε χαμένος ενώ θα μπορούσε να προσφέρει πολλά στον κόσμο.

Καλό σου βράδυ.

Roadartist είπε...

@ teleytaios : Αυτό ακριβώς είναι η ιστορία. Διαβάζοντας τη δεν μπορείς πάντα να χαρείς, αλλά πάντα έχει κάποιο μήνυμα να δώσει, αν βέβαια οι άνθρωποι ενδιαφέρονται ακόμη για αυτή. Τα κράτη δεν ενδιαφέρονται. Ήδη έχουν σκοπό να τη καταργήσουν από βασικό μάθημα. Καλημέρα!

sofia είπε...

Δεν πήγε καθόλου χαμένος αυτός ο πολιτισμός. Μεταλαμπαδεύτηκε στις νέες πατρίδες , σε όλη την Ελλάδα.

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

Καταπληκτκη η εκθεση!!!!!!!!!!Πηγα με τους γονεις μου και την ειδα.Τα λογια ειναι φτωχα πιστευω.
Να εχεις μια ομορφη εβδομαδα.

lena_zip είπε...

Παρ' όλο που δεν έχω ρίζες από τη Σμύρνη, είναι μια πόλη που ζει κάπου μέσα μου. Μου γεννά συναισθήματα και εξάπτει τη φαντασία μου. Ποιος ξέρει, ίσως σε μια άλλη ζωή να ήμουν Σμυρνιά :)

Σε ευχαριστώ πολύ πολύ που έκανες αυτή την ανάρτηση. Και ενημερώθηκα για την έκθεση και έμαθα περισσότερα πράγματα για τη Σμύρνη και είχα την ευκαιρία να δω το βίντεο που ανάρτησες.

Άστρια είπε...

Καταπληκτική ανάρτηση!!! συγχαρητήρια, είναι εμφανές ότι την ένοιωσες κατάβαθα.

Μια εποχή διάβαζα συστηματικά ό,τι είχε σχέση με τη μικρασιατική καταστροφή, αλλά και το τί προηγήθηκε, όπως και για το άλλο μεγάλο δράμα των ποντίων. Εκτός από ιστορικά και λογοτεχνικά βιβλία, είχα διαβάσει πολλά κείμενα που είχαν δημοσιευτεί σε ένα αφιέρωμα πολλών ημερών σε μία εφημερίδα (και τα έχω κρατήσει) και ήταν καταγραφή από γεγονότα όπως τα έζησαν κάτοικοι της Σμύρνης αλλά και πολλών χωριών της περιοχής (μάλιστα η εξιστόρηση γινόταν με το γλωσσικό ιδίωμα του καθενός). Και το τραγικό ήταν, ότι και εδώ που ήρθαν δεν ήταν καλοδεχούμενοι.

Δυστυχώς όπως έχουμε ξαναπεί, η ιστορία δεν διδάσκεται στα σχολεία. Την έκθεση θα ήθελα να την έβλεπα, όμως αναρρώνω ακόμα από την γρίππη, αύριο θα είναι η πρώτη μέρα έξόδου από το σπίτι:)

Ένα μεγάλο ευχαριστώ πάλι:)
Σε φιλώ πολύ πολύ, καλη εβδομάδα.

Roadartist είπε...

@ sofia : Αυτός ακριβώς ο πολιτισμός είναι που με ενδιαφέρει και θέλω να τον ερευνήσω! Σε ευχαριστώ πολύ για το βοηθητικό email σου, ίσως σε χρειαστώ ξανά στο μέλλον. ;)

Roadartist είπε...

@ JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS : Μπράβο σκρουτζάκο που πήγες, χαίρομαι που σου άρεσε, καληνύχτα!

Roadartist είπε...

@ lena_zip : Ήθελα τόσο πολύ να πάω και το άφησα την τελευταία στιγμή. Θέλω να δω και άλλα πράγματα, αλλά πρέπει να πολεμήσω τη διάθεση που δε βοηθά για να γίνει. Χαίρομαι που σου άρεσε, μου δίνει δύναμη για να συνεχίσω παρόμοιες εδώ. Τα ίδια ακριβώς συναισθήματα μου προκαλεί η Σμύρνη, παρ' όλο που και εγώ δεν έχω ρίζες, είναι η ιστορία της...

Roadartist είπε...

@ Άστρια : Δυστυχώς η ιστορία (όπως π.χ. και η ποίηση) δεν διδάσκεται στο σχολείο, τέτοιες εκθέσεις βοηθάνε για να έρθει κάποιος σε επαφή μαζί της και να την κατανοήσει. Ενδιαφέρουσα όσα έγραψες άστρια σε ευχαριστώ!
Έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον να ψάχνεις την ιστορία μέσω λογοτεχνικών αναφορών. Λίγο υπομονή για να γίνεις καλύτερα, εφέτος πολλοί αρρώστησαν, καλή σου ανάρρωση!

Related Posts with Thumbnails