"Παιδική Συναυλία", 1894
Σαν σήμερα, στις 13 Δεκεμβρίου 1932, πέθανε ο Γεώργιος Ιακωβίδης. Τα έργα του Ιακωβίδη ξυπνούν παιδικές μου μνήμες. Κατά ένα παράξενο τρόπο, ορισμένα έργα του με γαληνεύουν απίστευτα. Όποτε επισκέπτομαι την Εθνική Πινακοθήκη, πάντα περνάω από την αίθουσα με τη μόνιμη συλλογή, για ν' αντικρίσω ξανά κάποια συγκεκριμένα έργα του.
"Ο μικρός σαλπιγκτής"
Δημιουργίες γνώριμες στους περισσότερους, κυρίως από τα σχολικά εγχειρίδια, από αφίσες και κάρτες... Ίσως πρόκειται για έναν από τους πιο αναγνωρίσιμους Έλληνες ζωγράφους. Ακολουθεί μια περιηγήση στη ζωή του...
"Τα πρώτα βήματα"
"Γεννήθηκε στη Λέσβο το 1853. Την πρώτη μόρφωση την πήρε στις αιολικές επαρχίες της Μικράς Ασίας και κυρίως στη Σμύρνη. Το 1870 μπήκε στο «Σχολείον Τεχνών» για να σπουδάσει γλυπτική. Το 1878 στέλνεται με υποτροφία στο Μόναχο, εκεί όμως εγκαταλείπει τη γλυπτική γιατί τον τράβηξε περισσότερο η ζωγραφική.
"Παιδί με ένα καλάθι"
Καθηγητές του στο Μόναχο είναι ο Löfftz και ο Piloty (ο ίδιος που ήταν καθηγητής και στους τρεις άλλους Έλληνες ζωγράφους στο Μόναχο, τον Λύτρα, τον Γύζη και τον Βολανάκη). Τελειώνοντας την Ακαδημία ο Ιακωβίδης έμεινε στο Μόναχο και εργάστηκε εκεί άλλα 17 χρόνια ανοίγοντας δικό του ατελιέ, ακόμα και δική του σχολή ζωγραφικής.
"Προσωπογραφία της γυναίκας του καλλιτέχνη με το γιο τους", 1885
Στην πρωτεύουσα της Βαυαρίας τον λογάριαζαν κιόλας σαν έναν πετυχημένο Γερμανό ζωγράφο, με ακριβές τιμές και με μεγάλες πωλήσεις έργων.
"H αγαπημένη της γιαγιάς", 1893
Η ώριμη του περίοδος στο Μόναχο είναι από το 1890 μέχρι το 1900, οπότε και φεύγει για την Ελλάδα. Στο διάστημα αυτό έργα του βραβεύτηκαν σε πέντε διεθνείς εκθέσεις - ανάμεσα σ'αυτές του Βερολίνου (1891) και του Παρισιού (1900). Τη χρονιά αυτή η ελληνική κυβέρνηση κάλεσε τον Ιακωβίδη στην Αθήνα για να οργανωσει την Εθνική Πινακοθήκη.
"Παιδί που καπνίζει", 1886
Τέσσερα χρόνια μετά το 1904, με το θάνατο του Νικηφόρου Λύτρα, ο Ιακωβίδης παίρνει τη θέση του στην έδρα της ζωγραφικής στη Σχολή Καλών Τεχνών του Πολυτεχνείου, όπου δίδαξε συνέχεια 25 χρόνια μέχρι το 1929 που παραιτήθηκε. Πέθανε στην Αθήνα στο τέλος του 1932.
"Μητρική στοργή"
Στην αρχή της καριέρας του σαν ζωγράφου ο Ιακωβίδης ακολούθησε το δρόμο του γερμανικού ακαδημαϊκού νατουραλισμού. Μ' όλη την κατοπινή ελληνικότητα που παίρνουν τα θέματά του και την ατμόσφαιρα της ζωντάνιας που έχουν τα έργα του της περιόδου των Αθηνών, στάθηκε πιστός στην ακαδημαϊκή ζωγραφική της Σχολής του Μονάχου και ως τα τελευταία χρόνια του ήταν ένας φανατικός του αυστηρού ακαδημαϊκού σχεδίου.
"Ο κακός εγγονός", 1884
Είναι χαρακτηριστική η σκληρή κριτική που δέχτηκαν απ' αυτόν μερικοί Έλληνες ζωγράφοι της αρχής του αιώνα μας, που ήρθαν και πρωτόφεραν στον τόπο μας τα μηνύματα του γαλλικού έμπρεσσιονισμοϋ.
"Χτενίζοντας", 1886
Σαν καθηγητής στη Σχολή Καλών Τεχνών επηρέασε αποφασιστικά μια ολόκληρη γενιά ζωγράφων της εποχής του. Μια κριτική παρατήρηση πάνω στην επίδραση του αυτή θά'ταν ότι, με την επιμονή του στην παλιά ζωγραφική αντίληψη του κλασικού σχεδίου και του ακαδημαϊκού χρώματος που προσπαθούσε να μεταδώσει στους μαθητές του...
"Πλατεία Ομόνοιας", 1917
...ο Ιακωβίδης στάθηκε ένα είδος τροχοπέδη στην εισαγωγή στον τόπο μας καινούργιων κινημάτων όπως ο εμπρεσσιονισμός, ο κυβισμός κ.ά., που σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες με καλλιτεχνική πρωτοπορία είχαν κιόλας ανθίσει κι έδιναν τους πρώτους καρπούς τους.
"Ο καπνιστής", 1887
Ό Ιακωβίδης άφησε πίσω του μεγάλο ζωγραφικό έργο. Τα θέματα του ήταν από τη μια πορτραίτα (και υπήρξε σπουδαίος προσωπογράφος)...
"Κορίτσι που διαβάζει", 1882
...και από την άλλη σκηνές της καθημερινής ζωής, ιδίως συνθέσεις με παιδιά, εσωτερικά σπιτιών, νεκρές φύσεις, λουλούδια κ.ά.
"Βοσκόπουλο"
Έργα του βρίσκονται στην Εθνική Πινακοθήκη των Αθηνών, πολλά στή Συλλογή Κουτλίδη και σε μεγάλα Μουσεία και Πινακοθήκες του εξωτερικού, όπως στην Πινακοθήκη της Λειψίας, στο Ινστιτούτο Τέχνης του Σικάγου, στο Μουσείο της Τεργέστης, στην Πινακοθήκη του Βισμπάντεν κ. ά.
(Ιωάννου, Ανδρέας Σ., Η ελληνική ζωγραφική: 19ος αιώνας, Αθήνα: Μέλισσα, 1974)
"Κου-κου"
"Μικρός μπελάς"
"Ο αλήτης"
"Παιδί που καπνίζει"
Προτεινόμενα σχετικά άρθρα:
Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα, Ο ζωγράφος της παιδικής ηλικίας
Τα Χύδηρα και το Ψηφιακό Μουσείο «Γεώργιος Ιακωβίδης», παρουσίαση του ΜηθυμναίουΜαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα, Ο ζωγράφος της παιδικής ηλικίας
Ψηφιακό Μουσείο Γ.Ιακωβίδη
Zωή και έργο του
38 σχόλια:
ΜΑ ΤΙ ΤΑΞΙΔΙ ΕΙΝΑΙ Η ΤΕΧΝΗ.
ΤΙ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΦΥΓΗ.
ΕΙΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ. ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΕΛΕΙΟ ΜΠΛΟΓΚ.
σε ευχαριστώ που μου τον ξαναθύμισες, όποια προτίμηση κι αν έχουμε ως ζωγραφικό στυλ, οφείλουμε να τιμούμε κάποιους πρωτεργάτες σαν τον Ιακωβίδη
Θυμάμαι "τα πρώτα βήματα"!!! Αλλά δεν θυμάμαι από που..
Ωραίοι πίνακες και όντως ξυπνάνε αναμνήσεις από παιδικά χρόνια..
I paidiki sinaulia mou thimizei xristougenna. De jerw giati, mallon to exw sindiasei me ta kalanda.
Χμμ και οι πίνακες του Ιακωβίδη ηλεκτρονικά. Τι άλλο θα μας κεράσεις μέρες που είναι;-)
υ.γ. Διακρίνω (στα σχόλια) μία ανεμελιά τελευταία και μια αυθόρμητη χαρά που πολύ μου αρέσει:-)
Πάρα μα πάρα πολύ ωραία!!!!!
Φιλάκια πολλά :-)
Ευχαριστω για οσα εχω μαθει εδω!
Υπέροχο το επετειακό αφιέρωμα σου στον μεγάλο Έλληνα ζωγράφο και σε ευχαριστούμε πολύ που μας τον ξαναθύμισες . Έχει μεγάλη σημασία να μην ξεχνούμε και να τιμούμε τους Έλληνες , που έκαναν την Ελλάδα μας περήφανη σε όλο τον κόσμο με το μεγάλο έργο τους !!!
Αφού όμως μιλάμε για ζωγράφους σίγουρα δεν πρέπει να ξεχάσουμε ότι ακριβώς σαν σήμερα το 1944 πέθανε και ο μεγάλος Βασίλι Καντίσκι , που ως γνωστό θεωρείται ο πατέρας της αφηρημένης τέχνης !!!
Καλή συνέχεια στις πάντα τόσο ενδιαφέρουσες και επετειακές αναρτήσεις !!!
ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΕΣΑΙ ΣΤΟΝ ΙΑΚΩΒΙΔΗ!!
ΓΙΑ ΦΑΝΤΑΣΟΥ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΕ ΜΕΓΑΛΗ ΠΙΑ ΝΑ ΠΑΩ ΣΤΗΝ ΤΗΝΟ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΙΣΚΕΦΤΩ ΤΗΝ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΝ ΑΥΛΕΙΟ ΧΩΡΟ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΩ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΑΚΩΒΙΔΗ...ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΤΗΣ ΛΕΣΒΟΥ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕ ΜΑΣ ΕΙΧΕ ΜΙΛΗΣΕΙ. ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΟΥ ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΨΗΦΙΑΚΗ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΔΟΥΛΕΙΑ ΔΕ ΒΛΕΠΩ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ...ΝΑΣΑΙ ΚΑΛΑ ΠΑΝΤΩΣ. ΥΠΕΡΟΧΗ ΑΝΑΦΟΡΑ!!!
Τα έγραψες όλα, Καλλιτέχνιδά μου, για τον μεγάλο μας ζωγράφο, μόνο θα ήθελα να συμπληρώσω λίγα εδώ για το lΨηφιακό Μουσείο «Γεώργιος Ιακωβίδης» που ιδρύθηκε στη γενέτειρα του το χωριό Χύδηρα της Λέσβου.
Πολύ ωραίο αφιέρωμα! Οι δε μουσικές σου επιλογές είναι πάντα υπέροχες... Ταξίδεψα...
Μα τί σπουδαίος προσωπογράφος,αλήθεια!!!
Η Σχολή του Μονάχου στάθηκε ευλογία για την Ελληνική Ζωγραφική.
Δεν νομίζω να υπάρξει αναγνώστης σου που να μην σ΄ευχαριστήσει για το σημερινό σου αφιέρωμα,Ρόουντ μου.
πολλά φιλιά
Ενδιαφέρον πως οι άνθρωποι και σκηνές μεταξύ Γερμανικών και Ελληνικών θεμάτων διαφέρουν μόνο ίσως στον ρουχισμό και έπιπλα. Ως επί το πλείστον φαίνονται σαν σπουδές ανθρώπων μελετώντας τον ανθρώπινο χαρακτήρα και interaction. Επίσης ενδιαφέρον ότι στάθηκε σαν τοίχος καθυστέρησης της εισαγωγής στην Ελλάδα άλλων τάσεων έκφρασης λόγω, υποθέτω, προσωπικών εκτιμήσεων.
@ ΚΛΕΙΩ : Η τέχνη είναι ένα από τα λίγα πράγματα, μαζί με τον έρωτα και τη φιλία, που αξίζει να ενδιαφέρεται κανείς. (Bryan Aldiss)
@ BLUEPRINTS : Σαφώς και η "ακαδημαική" ματιά της Σχολής του Μονάχου δεν μπορεί να είναι αρεστή σε όλους..., αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να είμαστε ανοικτοί ως προς τι μπορεί να μας δώσει, αν μπορεί να το κάνει στο καθένα μας.. Εγώ σε ευχαριστώ!
@ Hfaistiwnas : Και η "παιδική συναυλία" θα πρέπει κάτι να σου θυμίζει, ε;; ΚΑΛΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ!
@ treno fantasma : μα ταιριάζει υπό αυτή την έννοια!! :)
@ Margo : Ακόμη και αυτά τα μικρά "δωράκια" μπορούν κάποιον να τον κάνουν να αισθανθεί καλύτερα και να του δώσουν χαρά - αν βέβαια του αρέσουν - για αυτούς και προορίζονται :) Margo μου παλεύω όπως όλοι μας.
Σε φιλώ με αγάπη :)
@ theatre : εγώ ευχαριστώ για όσα μοιραζόμαστε :)
@ ART-TRAVELLER : Δεν έχω κάνει αφιέρωμα στον Kandinsky και θα το ήθελα, μου αρέσει πολύ. Ίσως κάποια στιγμή να ετοιμάσω ένα, να μοιραστούμε από εδώ έργα του. Να είσαι καλά, καλησπέρα!
@ Μαριάνθη : Πόσα θα έπρεπε να γίνονται και δεν γίνονται ..δυστυχώς! Χρειάζεται ο άνθρωπος ένα σπρώξιμο, ένα ερέθισμα για να ενδιαφερθεί, να ακούσει, να ψαχτεί, έπειτα να μάθει κάτι. Ελπίζω το ψηφιακό μουσείο, να μην έχει την τύχη του Μουσείου για τον Θεόφιλο.... Σε ευχαριστώ!
@ Μηθυμναίος : Καλησπέρα Μηθυμναίε, πάντα περήφανος για το όμορφο νησί σου, το οποίο δυστυχώς ακόμη δεν έχω επισκεφτεί, αν και το θέλω πολύ. Στο link υπάρχει λάθος, λείπει το τελικό "l". Είδα όμως το ποστ, θα ήθελα πολύ να επισκεφτώ αυτό το χωριό και να δω το Μουσείο, σε ευχαριστώ πολύ που το παρέθεσες!
@ Borrachera : Σε ευχαριστώ για την ανάγνωση, χαίρομαι που ταξίδεψες, η μουσική της συγκεκριμένης ταινίας ήταν υπέροχη... Όπως και η ταινία!
@ thalassamov : Μακάρι να το χαρούν αρκετοί, μακάρι η τέχνη να μπορεί να μας δίνει χαρά σε όλους... Σε ευχαριστώ φίλη μου!
@ thinks : Πολύ ωραίες οι παρατηρήσεις σου φίλε μου Δημήτρη και σε ευχαριστώ. Όντως φαίνεται πως διαφέρουν λίγο, αν λάβουμε υπόψη μας τη διαφορετική νοοτροπία των λαών. Ως προς την άλλη παρατήρηση σου, όντως ισχύει και οφείλεται σε καθαρά προσωπικές προτιμήσεις. Ο Ιακωβίδης (όπως μια σειρά Ελλήνων καλλιτεχνών) επηρεάστηκε από τη φοίτηση του στο Μόναχο. Και εφόσον ένα μεγάλο μέρος αυτών των καλλιτεχνών κλήθηκε να επανδρώσει ως διδακτικό προσωπικό το νεοϊδρυθέν Σχολείο των Τεχνών της Αθήνας, ήταν επόμενο οι καλλιτεχνικές αρχές που κυριαρχούσαν στην Ακαδημία του Μονάχου, να μεταλαμπαδευθούν στην Αθήνα. Η επιλογή του Μονάχου προφανώς δεν ήταν τυχαία. Οφείλεται στους προφανείς δεσμούς που συνέδεαν τότε την Ελλάδα με την Βαυαρία (βασιλική εξουσία).
Δυστυχώς αυτό το γεγονός είχε συνέπειες στην ελληνική τέχνη, καθώς η Ακαδημία στο Μόναχο ουσιαστικά υπήρξε αποκομμένη από τα πρωτοποριακά καλλιτεχνικά ρεύματα που ήδη από τα μέσα του 19ου αιώνα είχανε εμφανιστεί στον ευρωπαϊκό χώρο, με αποτέλεσμα οι Έλληνες καλλιτέχνες που φοίτησαν σε αυτή να υιοθετήσουν ένα παρόμοιο συντηρητισμό. Επιπλέον, ο "σεβασμός" των καλλιτεχνικών αρχών που πρέσβευε η Ακαδημία ήταν προφανώς προϋπόθεση απόκτησης του ακαδημαϊκού τίτλου ο οποίος μπορούσε να αποτελέσει και "εφόδιο" για μια σταδιοδρομία στην Αθήνα.
Έχεις δίκιο, φίλη μου, διορθώνω και σου στέλνω κι άλλο.
Ψηφιακό Μουσείο «Γεώργιος Ιακωβίδης»
Τα Χύδηρα και το Ψηφιακό Μουσείο «Γεώργιος Ιακωβίδης»
Υπεροχα εργα! Ειδικα αυτο που διαλεξες για την αρχη, με ταξιδεψε, μου ζωγραφισε στα χειλη ενα χαμογελο, οπως και το "κου-κου", ισως επειδη ο,τι εχει σχεση με την παιδικη χαρα και αθωοτητα με μαγευει!
Αυτο με την πλατεια Ομονοιας ειναι πινακας;!! Θα μπορουσε να ειναι καλλιστα φωτογραφια, τοσο ζωντανο!
Φιλια πολλα!
Είναι τόσο φυσικό μα τόσο μαγικό, να επισκέπτεσαι το χωριό του Ιακωβίδη, και να αντιλαμβάνεσαι τις δυσκολίες να φυτρώσει μια τέτοια προσωπικότητα. Αναρωτιέσαι, λοιπόν, τι είναι αυτό που φτιάχνει τέτοιους ανθρώπους; Ο τόπος; Ο χρόνος; Οι συγκυρίες; Οι εμπειρίες; Οι αναζητήσεις;
Η απάντησή μου: αυτοί οι άνθρωποι θα μεγαλουργούσαν σε όποια ξερολιθιά του κόσμου και αν σπέρνονταν...
Αχ, μου θύμισες μια όμορφη εποχή στη ζωή μου στη Λέσβο, γεμάτη χρώματα, αρώματα, γεύσεις... Αν εσένα σου γεννά παιδικές αναμνήσεις ο Ιακωβίδης, εμένα μου θερμαίνει πρόσφατες μνήμες, μιας φάσης που είχα διάθεση μικρού παιδιού...
Να 'σαι καλά!
Κι εγώ έχω δει έργα του στην Εθνική Πινακοθήκη και σε λευκώματα, με τις λεπτομέρειες και τη ρεαλιστική φυσικότητά τους, οπωσδήποτε πολύ μεγάλος ζωγράφος μας. Αξίζει να θυμόμαστε πού και πού τον πλούτο των καλλιτεχνών αυτού του τόπου.
Από τα τέσσερα ονόματα όμως που ανέφερες, θα σταθώ πιο πολύ στου Γύζη, ιδιαίτερα για την τελευταία περίοδό του (τα είχαμε ξαναπεί νομίζω).
Μία ανάρτηση που είχε κόπο και αγάπη για την γνώση. (όπως πάντα:)
Καλό βράδυ roadartist μου, φιλιά
@ Μηθυμναίος : Πολύ ωραία, μπράβο Μηθυμναίε είσαι μια διαφήμιση για το νησί σου! Θα προσθέσω την παρουσίαση στα λινκς της ανάρτησης! Καλή μέρα!
@ BUTTERFLY : Μη ξεχνάς πως οι ζωγράφοι λειτουργούσαν και ως φωτογράφοι. Πόσο διαφορετική η Πλ.Ομονοίας, καμία σχέση με σήμερα. Τα παιδικά πρόσωπα, σκανταλιάρικα, χαμογελαστά, θυμωμένα, με ηρεμούν πολύ :)
@ astromonos : Δεν έχω πάει στη Μυτιλήνη και δυστυχώς δεν έχω ζήσει σε νησί ποτέ, θα το ήθελα πολύ! Πόσο ρόλο παίζει ο τόπος στη ζωή του ανθρώπου, το πως σε κάνει να αισθάνεσαι. Το να νιώθεις "μικρό παιδί" νομίζω πως είναι η καλύτερη αίσθηση...
@ Άστρια : Παλιότερα είχε κάνει και έκθεση η Εθνική Πινακοθήκη αφιερωμένη στα έργα του. Αξίζει για πολλαπλούς λόγους, πέρα από τη γνώση και για να ταξιδεύουμε. Ελπίζω να είσαι καλύτερα, αν όχι, ξεκούραση, περαστικά :)
Άλλη μια συζήτηση που εστιάζει στο αν ένας μεγάλος καλλιτέχνης, ένας σωστός δάσκαλος και ένας ικανός οργανωτής κοινωνικών εκφράσεων/σχολών, μπορεί ποτέ να είναι το ίδιο άτομο. Λέμε "όσοι δεν μπορούν να δημιουργήσουν, διδάσκουν", και εδώ βρισκόμαστε μπροστά σε κάποιον που σίγουρα ήξερε να δημιουργεί.
Tι ωραίο το ταξίδι στην παιδική ηλικία αυτής της άλλης εποχής...
... αλλά πάντα το ταξίδι εκεί είναι ωραίο!
Φιλιά πολλά, νοσταλγικά
@ thinks : Κάποιον με δυνατή άποψη, που την επέβαλλε. Βέβαια δε ξέρω κατά πόσο είναι καλό αυτό ως στοιχείο στην ιστορία της τέχνης, γιατί λειτούργησε αρνητικά στην εξέλιξη της!
@ Flora : ...όλα στο παρελθόν φαίνονται καλύτερα... Τα θεωρούμε πιο όμορφα... Καλό σκ :) :) :)
...απλως να συμπληρωσω... κατι μικρο...τη Παιδική Συναυλία μπορεις να τη βλεπεις πιο σχυνα αν αγοραζεις γλυκα απο ενα ζαχαροπλαστειο της αθηνας...απεικονιζεται στο κουτι ..με τα γλυκα !!
@ pAnOs : Πολύ "γλυκιά" παρατήρηση :) και εσύ είσαι πολύ γλυκός, καλή Κυριακή Πάνο!!
Δημοσίευση σχολίου