πάλι εδώ

Πλατεία Ψηλά Αλώνια, Πάτρα 

- ακριβώς μια εβδομάδα πριν -

Φθινοπωρινά σοκάκια

Γαλάζιο 

Αλάμπρα

...τότε...

...τώρα...

"ενοικιάζεται το παρόν"

Σ' όλη την Ελλάδα, δίπλα από τα απομεινάρια αρχαίων βλέπεις και μια γάτα.

Τυχαίο; Δε νομίζω...

Υπάρχουν κάποιες πόλεις που μιλάνε μέσα σου με ιδιαίτερο τρόπο. Γιατί τις έχεις συνδυάσει με ανθρώπους και συγκεκριμένες στιγμές σου. Μια τέτοια πόλη είναι για μένα η Πάτρα. Αυτό το γράφω δίχως να τη γνωρίζω σε απόλυτο βαθμό. Καθώς την έχω τριγυρίσει κάτω από συγκεκριμένες περιστάσεις. Εδώ ζούσε και ένας από τους πιο αγαπημένους μου ανθρώπους, που έφυγε όμως νωρίς. Έκτοτε όποτε πάω είναι έντονη η απουσία του. 

Το προηγούμενο σαββατοκύριακο βρέθηκα στην Πάτρα, είχα να πάω από το 2011, ακριβώς πριν 5 χρόνια. Προσπάθησα να γράψω ένα κείμενο για την ορκωμοσία του μεταπτυχιακού, αλλά τελικά δεν ήταν τόσο εύκολο. Έγραφα και έσβηνα συνέχεια τις λέξεις. Είναι ότι συνέβησαν τόσα πολλά τα προηγούμενα χρόνια.  Από την όλη πορεία, θα κρατήσω την εμπειρία, τον κόπο, τα σαββ/κα και τις αργίες που αφιερώνονταν στο διάβασμα και στην έρευνα. Πολύ γράψιμο, με άλλο τόσο σβήσιμο. Τους ανθρώπους που μου έκλεισαν την πόρτα, μα και εκείνους που με άφησαν να αισθανθώ τι σημαίνει δικαίωμα στο όνειρο και στη μετεκπαίδευση ειδικά σε μια χώρα που βρίσκεται συνέχεια πριν από το γκρεμό. 

Τις τρεις υποτροφίες σερί που μου εξασφάλισαν την ευκαιρία να ολοκληρώσω ένα μάστερ με μηδενικά δίδακτρα. Τη χαρά της Γενναδείου. 

Τι έχασα, τι κέρδισα. Η αλήθεια είναι πως ο χρόνος ήταν τόσο ελάχιστος που έχασα κάποια άλλα πράγματα, όμως κέρδισα σίγουρα αλλού. Από αυτή την οπτική, άξιζε το πολύχρονο ταξίδι. Που εστιάζω; Στους ανθρώπους που στάθηκαν στο πλάι μου, με στήριξαν και με εμψύχωσαν.  Σε εκείνους που τόνιζαν τη σημασία αυτού του στόχου, όταν εγώ η ίδια έχανα το νόημα. Και ήταν δίπλα μέχρι το τέλος. Έγραψα κάτι τις προηγούμενες μέρες, θα το επαναλάβω εδώ: "Είμαστε οι προσθέσεις και οι αφαιρέσεις μας. Συναθροίσεις των στιγμών μας. Γι' αυτό μη ξεχνάς• μόνο αυτή η στιγμή υπάρχει, έχεις αυτό το "τώρα" και τίποτα άλλο. Όλα τελειώνουν κ όλα αρχίζουν εδώ." 

Θησαυροί από τις Συλλογές του Ερμιτάζ, Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο

Σάββατο μεσημέρι στο προαύλιο του Βυζαντινού & Χριστιανικού Μουσείου 

στην έκθεση «Ερμιτάζ: Πύλη στην Ιστορία».

Το έκθεμα που κερδίζει κύρια τις εντυπώσεις είναι το παραπάνω.

«Έρως και η Ψυχή», 1801-1803, Antonio Canova

Εξαιρετικό πραγματικά!

«Έρως και η Ψυχή» του Rodin 

Πρόκειται για μια θεματολογία που γνώρισε

 ιδιαίτερη διάδοση στην γλυπτική του νεοκλασικισμού. 

Τα σπουδαία εκθέματα που φιλοξενούνται στην έκθεση δεν σταματάνε εδώ, άλλωστε το Ερμιτάζ είναι ένα μυθικό μουσείο με εξαιρετικές μοναδικές συλλογές. 

Ένα από τα μεγαλύτερα και σημαντικότερα Μουσεία του κόσμου. 

Το Ερμιτάζ ιδρύθηκε το 1764, όταν η αυτοκράτειρα Μεγάλη Αικατερίνη απέκτησε μια εντυπωσιακή συλλογή έργων τέχνης.  Έκτοτε εμπλουτίζει συνεχώς τις συλλογές του.

Είναι η πρώτη φορά που εκτίθενται στους χώρους του Βυζαντινού Μουσείου αυτοί οι σημαντικοί αρχαιολογικοί θησαυροί και έργα τέχνης που προέρχονται από τις αυτοκρατορικές συλλογές του Ερμιτάζ της Αγίας Πετρούπολης. 

80 αρχαιολογικά αντικείμενα και έργα τέχνης (ζωγραφικοί πίνακες, έργα μικροτεχνίας και γλυπτά) αντιπροσωπευτικά των σημαντικότερων συλλογών του Μουσείου Ερμιτάζ που χρονολογούνται από τον 5ο αι. π.Χ. μέχρι και τον 20ό αιώνα με χαρακτηριστικά έργα που εμπλούτισαν τις συλλογές του μετά την οκτωβριανή επανάσταση και μέχρι σήμερα.

Είναι μικρή η έκταση της έκθεσης,

μα δεν έχεις κάθε μέρα την ευκαιρία να θαυμάσεις από κοντά

 έργα των Ελ Γκρέκο, Καραβάτζιο, Ρούμπενς, Ροντέν...

Στο μπαλκόνι του Βυζαντινού Μουσείου, στο τέλος μιας δύσκολης εβδομάδας. Στάθηκα λίγο εδώ ατενίζοντας ένα αγαπημένο κομμάτι της Αθήνας - μπροστά μου ο Λυκαβηττός - και έναν καθαρό ουρανό. Αυτές οι επισκέψεις δε λειτουργούν μόνο επιμορφωτικά, μα

κυρίως ψυχοθεραπευτικά! Αξίζει να την επισκεφτείτε.

Διάρκεια έκθεσης: 2 Νοεμβρίου 2016 έως 26 Φεβρουαρίου 2017

Τρεις μέρες, μια ζωή / Πιερ Λεμετρ, Μίνωας

Ο έφηβος Αντουάν, ένα μοναχικό αγόρι, κλονίζεται ψυχικά από το θάνατο του Οδυσσέα, του αγαπημένου του σκύλου. Γεμίζει με οργή και θυμό. Αναζητά αντίποινα και εκδίκηση. Στα πλαίσια ενός παιχνιδιού σκοτώνει τον εξάχρονο Ρεμί. Μέσα σε πανικό προσπαθεί να σκεφτεί τρόπους για να κρύψει το πτώμα του. Περπατάει πάνω κάτω δίπλα στο πτώμα που δεν θέλει πια να βλέπει, του προκαλεί πανικό, δεν τον αφήνει να σκεφτεί. Η έκταση της καταστροφής τον έχει καταρρακώσει. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα η ζωή του έχει αλλάξει πορεία. Είναι ένας δολοφόνος. Αποφασίζει να κρύψει το πτώμα. Από εκείνη τη στιγμή η ζωή του αλλάζει ακαριαία, μαζί με την επιφανειακά ήρεμη ζωή της επαρχιακής πόλης. Μια περιοχή που καλύπτεται από πυκνά δάση και από ράθυμους αργούς ρυθμούς. Η ξαφνική εξαφάνιση του μικρού παιδιού ανατρέπει τη ζωή των κατοίκων και θεωρείται ως ο προάγγελος επερχόμενων καταστροφών.

Οι κάτοικοι τρομαγμένοι ζουν υπό το άγχος των συνεχόμενων ερευνών. Ανακρίσεις, αστυνομία, δημοσιογράφοι, μάρτυρες, υποψίες, φήμες, παράξενες θεωρίες, κρυμμένα μυστικά. Καθώς ο κλοιός σφίγγει γύρω από τον πιθανό δράστη συμβαίνουν απρόβλεπτα γεγονότα, που συνεχώς αναδιαμορφώνουν τα δεδομένα...  

Ο βραβευμένος με Goncourt συγγραφέας Πιερ Λεμέτρ στέκεται με μια ειρωνική ματιά πάνω από τις συμπεριφορές των ανθρώπων, υποδεικνύοντας μια καταπληκτική αφηγηματική ικανότητα. Πρόκειται για ένα βιβλίο με απίστευτα δουλεμένη εξιστόρηση και καυστική ματιά για την κοινωνική υποκρισία και το χρηστικό κανόνα της θρησκείας. 

«Η θρησκευτική δραστηριότητα είχε επιπλέον έναν κάπως εποχιακό χαρακτήρα. Οι περισσότεροι από τους πιστούς ξαναπήγαιναν να λειτουργηθούν όταν υπήρχαν προβλήματα στις καλλιέργειες, όταν η τιμή του μοσχαρίσιου κρέατος έπεφτε ή όταν τα εργοστάσια της περιοχής σχεδίαζαν απολύσεις. Η εκκλησία πρόσφερε κάποιες παροχές και οι άνθρωποι συμπεριφέρονταν σαν καταναλωτές.» (σ. 95)

Η υπόθεση της δολοφονίας επιστρέφει συνεχώς και πάλι στο σημείο εκκίνησης, καθώς όλα φαντάζουν εντελώς έωλα. Ο συγγραφέας σκιαγραφεί καταπληκτικά τη ψυχολογία και τα συναισθήματα του κεντρικού του ήρωα, καθώς το έδαφος υποχωρεί κάτω από τα πόδια του.

«Αφού το μυστήριο της εξαφάνισης του Ρεμί Ντεσμέ δεν είχε ποτέ εξιχνιαστεί, η θράκα σιγόκαιγε και η φωτιά μπορούσε να αναζωπυρωθεί με οποιοδήποτε φύσημα» (σ. 200)

Αν μπορεί κάποιος να υποθέσει ότι υπάρχουν "κατάλληλες" εποχές για να διαβαστεί ένα βιβλίο, νομίζω ότι ο χειμώνας είναι ίσως η ιδανική για το συγκεκριμένο. Πρόκειται για ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με εξαιρετική δομή, που καθιερώνει τον Πιερ Λεμέτρ ως έναν από τους σημαντικότερους συγγραφείς της σύγχρονης λογοτεχνίας. Θα το πρότεινα σε κάποιον να το διαβάσει; Ναι ανεπιφύλακτα! 

Πιερ Λεμετρ, Τρεις μέρες, μια ζωή, Μινωας, 2016, σ.288.