Σταυρούλα Σκαλίδη, Κρέας από σταφύλι, Πόλις

To «Κρέας από σταφύλι» (Πόλις, 2010) της Σταυρούλας Σκαλίδη ήταν το πρώτο βιβλίο που διάβασα στην αυγή του νέου έτους. Oι ήρωες του λογοτεχνικού κόσμου της Σκαλίδη, πίσω από τα σκληρά προσωπεία τους, κρύβουν προσεκτικά την ευαισθησία, την ανασφάλεια και τη δίψα τους για αγάπη. Επιζητώντας λανθασμένα την αποδοχή, προκαλώντας πόνο στους εαυτούς τους και στους άλλους, πάντα όμως «με πρόσχημα την αγάπη». 

Η συγγραφέας παίζει εύστροφα με τις λέξεις. Γραφή σχολαστική, ματιά συμπονετική, αλλά ταυτόχρονα και ειρωνική, με σαρκαστικό και θυμωμένο ύφος. Οι χαρακτήρες επιβιώνουν σ' έναν κόσμο με βία και ωμότητα, όπως σε προϊδεάζει και ο υπότιτλος του βιβλίου ("μια ιστορία ωμοφαγίας"). Βία που πηγάζει από τον ασφυκτικό οικογενειακό περίγυρο, τη μοναξιά και τη σκληρή κοινωνική περιθωριοποίηση. 

«Το καλοκαίρι την έβγαζε έξω και σε παγκάκια, δεν είχε πρόβλημα, αλλά το χειμώνα το κρύο δεν περνιότανε, όσες εφημερίδες κι αν γέμιζαν το σώμα τους. Η καλύτερη μόνωση. Ας χρησίμευαν κάπου και οι φυλλάδες, αφού ο κόσμος όλο και λιγότερο τις διαβάζει. Πάντα αυτές είναι το μονωτικό υλικό. Ανάμεσα στην εξουσία και σ’ αυτούς που την υφίστανται. Όταν κόβεται το αόρατο καλώδιο μεταξύ τους, ανθίζουνε φούντες οι χούντες. Και πάλι από την αρχή. Μέχρι να ξαναγίνει το καλώδιο. Γείωση για τη δημοκρατία».

«Μέσα σε τριάντα χρόνια η Ελλάδα πέρασε από τα διάσελα στα άσυλα. Τι ψάχνεις; Είκοσι χρόνια τόσα και εμείς στους δρόμους. Φύγαμε από τους τόπους μας. Βασανιστήκαμε στα μουγκά. Φαλιρίσαμε. Κι είμαστε τώρα βάρος. Της κυρίας Ελλάδας. ‘Άααλα! Άνοιξε κι άλλη μπουκάλα!’ (Πιάνει ένα κουτάκι μπίρα ο Νικηφόρος από την τσέπη του και τ’ ανοίγει.) Καταλαβαίνεις; Μείναμε μπουκάλα. Α, κοίτα ποιοι φέρνουν τ’ αμάξια τους εδώ κι αράζουνε. Χρυσά τα πλερώνουνε. Οι τίποτα. Τους βλέπεις; Γούνες, δερμάτινα, ασημικά απάνου τους με το κιλό. Έξω κούκλα και μέσα πανούκλα. Κοίτα με τι σιχασιά μας κοιτάνε. Άμα μπορούσαν θα μας αφανίζανε. Θα μας πατάγανε με το τζιπ, μην τους χαλάμε το ντεκόρ. Τη μόστρα. Ζούμε, ρε, κι εμείς. Ζούμε τα φτωχαδάκια. Οι μπατίρηδες. Ζούμε. Εκείνοι έχουνε τη ρόδα, εμείς έχουμε τα ρόδα. Στην ψυχή, ρε παιδάκι μου. Άκου με που σου λέω. Πρίγκιπες είμαστε. Από μόνοι μας. Άκου με. Άκου με, ρε φίλε», τράβαγε τραγουδιστά τις κουβέντες του ο Νικηφόρος κι έβγαλε από την τσέπη του μια φυσαρμόνικα. Μια στάλα πράμα και σείχτηκε ο τόπος. Γαλήνεψε το μέρος. Σωπάσανε οι δρόμοι. Γέμισε ο κόσμος. Καημό. Της φυσαρμόνικας. Ένα υποσχετικό βαλσάκι, παραπαπαπάμ πα παμ πα παμ, πήρε το μούχρωμα και το ‘κανε νύχτα. Βράδυ κρύο και βαρύ. Τα μαζέψανε σιγά σιγά και φύγανε για κανά κατάλυμα. Σέρνανε τις σακούλες και τα χαρτόκουτά τους. Tο βιος τους. Tο αβίωτο. Που με βία μετράει. Τους ανθρώπους. Κάτω από το όριο της επιβίωσης. Τη γη.»

Από τις εκδόσεις «Πόλις» κυκλοφορεί και το πρώτο βιβλίο της Σκαλίδη «Προδοσία και εγκατάλειψη» (2008), το οποίο βραβεύτηκε με το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα από το περιοδικό «Διαβάζω». Το «Κρέας από σταφύλι» (2010) είναι το δεύτερο βιβλίο της.  Μέχρι λοιπόν να κυκλοφορήσει επόμενο βιβλίο, εσείς μπορείτε να αναζητήσετε τα δυο προηγούμενα, το αξίζουν.

Το blog της : scalidi.wordpress.com .

Σταυρούλα Σκαλίδη, Κρέας από σταφύλι, Πόλις

«Ομήρου Ιλιάδα» στο Θέατρο Χώρα, μια θεατρική εμπειρία...

(εκπληκτική αφίσα της παράστασης) 

Χτες βράδυ στο Θέατρο Χώρα, παρακολουθήσαμε την «Ιλιάδα» του Στάθη Λιβαθινού. Το ανυπέρβλητο ομηρικό έπος (24 ραψωδίες και 15.692 στίχοι) σε μια μεγάλη παραγωγή, ανεβασμένο στην εξαιρετική, βραβευμένη μετάφραση του Δ.Ν. Μαρωνίτη. Μια πραγματικά σπουδαία παράσταση. 

Εύστοχα σκηνοθετικά ευρήματα του Στάθη Λιβαθινού, με ερμηνείες που σε αφήνουν άφωνο, υπέροχη ζωντανή μουσική επένδυση και με τις λέξεις της αρχαίας ελληνικής γραμματείας να σε γεμίζουν πλούτο...  Μια καλοκουρδισμένη παράσταση που κερδίζει το στοίχημα με το θεατή και δεν τον κουράζει με τη μεγάλη χρονική της διάρκεια. Δίχως υπερβολή πρόκειται για ένα θεατρικό έπος, μια θεατρική εμπειρία...

Μπορούμε να πούμε ότι το έργο είναι μια ακόμη αφορμή για να κοιτάξεις ξανά «μέσα» σου. Να διαπιστώσεις πόσο μάταιος είναι ο κάθε πόλεμος, να συνειδητοποιήσεις τη δυσκολία της ένωσης, τον αιώνιο διχασμό της ελληνικής φυλής. Να επαναπροσδιορίσεις την αξία της συμφιλίωσης. Το φινάλε του έργου ίσως είναι ένα από τα πιο ουμανιστικά κείμενα που έχουν γραφτεί ποτέ... Αξίζει να σκύψουμε ξανά πάνω από αυτά τα κείμενα, γιατί κάπου χάσαμε την ουσιαστική επαφή στην πορεία μας.

Είχαμε την τύχη εχτές το βράδυ να παραβρίσκεται στο θέατρο Χώρα και ο μεταφραστής της Ιλιάδας και να κάθεται ακριβώς μπροστά μας. Στο τέλος της παράστασης, λίγο πριν αποχωρήσουμε, πήρα το θάρρος και στράφηκα προς το μέρος του κυρίου Μαρωνίτη και του είπα ένα εγκάρδιο "ευχαριστώ" για όλα όσα μας έχει προσφέρει. Έμεινα συγκλονισμένη από την αντίδραση του. Μου έσφιξε το χέρι και δακρυσμένος μου είπε εκείνος "ευχαριστώ". Ένας σπουδαίος φιλόλογος και μεταφραστής αρχαίων συγγραφέων, συγκινημένος από την αποδοχή του έργου του. Είναι λίγες οι φορές που βιώνεις τέτοιες θεατρικές στιγμές, είμαι ευτυχής που την έζησα... 

Η παράσταση «Ομήρου Ιλιάδα» επαναλαμβάνεται στο Θέατρο Χώρα, μετά από την Πειραιώς 260 και το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, από τις 12 Φεβρουαρίου έως και τις 9 Μαρτίου 2014. 

trailer παράστασης

Θέατρο Χώρα
Αμοργού 20, Αθήνα (Κυψέλη) , +0302108673945 ,
Διάρκεια (με ένα διάλειμμα): 225'

Παράταση των παραστάσεων έως τις 13 Απριλίου!

Μετάφραση: Δ. Ν. Μαρωνίτης
Σκηνοθεσία: Στάθης Λιβαθινός
Σκηνική Διασκευή-Επεξεργασία: Στάθης Λιβαθινός, Έλσα Ανδριανού με τη συμβολή των ηθοποιών της παράστασης
Σκηνικά-Κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου
Μουσική σύνθεση-Σχεδιασμός ήχου: Λάμπρος Πηγούνης
Αφίσα: Σάκης Στριτσίδης
Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή
Σύμβουλος για τη δραματουργία: Στρατής Πασχάλης
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Κινησιολογική προετοιμασία-Πολεμικές τέχνες: Σι Μιαο Τζιε Μάχιμος Μοναχός Σαολίν
Επιστημονικός σύμβουλος: Μενέλαος Χριστόπουλος
Επιμέλεια κίνησης: Pauline Huguet
Βοηθοί σκηνοθέτη: Σοφία Γαλανάκη, Νεφέλη Μυρωδιά
Kρουστά: Μανούσος Κλαπάκης
Σύμβουλος για τη δραματουργία: Στρατής Πασχάλης
Επιστημονικός σύμβουλος: Μενέλαος Χριστόπουλος
Βοηθός σκηνογράφου-ενδυματολόγου: Τίνα Τζόκα
Βοηθός φωτιστή: Ηλέκτρα Περσελή
Ειδικές κατασκευές: Νεκτάριος Διονυσάτος
Επιμέλεια μακιγιάζ: Γιάννης Παμούκης
Κατασκευή σκηνικού: Lazaridis Scenic Studio
Παίζουν: Λευτέρης Αγγελάκης, Αργυρώ Ανανιάδου, Βασίλης Ανδρέου, Δημήτρης Ήμελλος, Νίκος Καρδώνης, Νεφέλη Κουρή, Γεράσιμος Μιχελής, Διονύσης Μπουλάς, Γιάννης Παναγόπουλος, Μαρία Σαββίδου, Χρήστος Σουγάρης, Άρης Τρουπάκης, Αμαλία Τσεκούρα, Γιώργος Τσιαντούλας, Γιώργος Χριστοδούλου
Ακούγονται οι μουσικοί: Ανδρέας Χατζηανδρέας (καβάλ, γκάιντες), Νίκος Παραουλάκης (νέυ), Βαχάν Γκαλστιάν (ντουντούκ), Γιώργος Κοντογιάννης (λύρα κρητική), Παντελής Παυλίδης (πολίτικη & αρχαία ελληνική λύρα), Αλέκος Βασιλάτος (κοντραμπάσο), Μανούσος Κλαπάκης (προηχογραφημένα κρουστά), Άρης Τρουπάκης, Λάμπρος Πηγούνης (ηλεκτρικές κιθάρες)

Massimo Listri. Φωτογραφική Αρχιτεκτονική, Μουσείο Μπενάκη

Massimo Listri. Φωτογραφική Αρχιτεκτονική,

 Μουσείο Μπενάκη, 

οδού Πειραιώς

Μπαρόκ παλάτια

εντυπωσιακοί εσωτερικοί χώροι

αναγεννησιακές βιβλιοθήκες

που σου κόβουν την ανάσα...

Μια έκθεση φωτογραφίας στο Μουσείο Μπενάκη όπου παρουσιάζεται μια επιλογή φωτογραφιών του Massimo Listri, η οποία περιλαμβάνει τις εικονικές του προοπτικές για τα μπαρόκ παλάτια, τους νεοκλασικούς εσωτερικούς χώρους και τις μοναδικές αναγεννησιακές βιβλιοθήκες.

Περισσότερο από απλή καταγραφή της αρχιτεκτονικής, ο Listri ανακαλύπτει εκ νέου τους ιστορικούς χώρους. Η δουλειά του έχει παρουσιαστεί σε πολλά δημόσια και ιδιωτικά ιδρύματα σε όλο τον κόσμο. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του έχει δημοσιεύσει πάνω από πενήντα βιβλία για την τέχνη και την αρχιτεκτονική. 

Παρατήρησα προσεκτικά τις φωτογραφίες, στάθηκα ώρα μπροστά τους... Μα ένιωσα ότι δεν μου αρκεί... Αντίθετα μεγάλωσε μέσα μου η επιθυμία να ταξιδέψω και να μεθύσω τη ματιά μου σε αυτά τα κτίρια. Να χαθώ στις μοναδικά εντυπωσιακές βιβλιοθήκες, εκεί που θριαμβεύει το ανθρώπινο πνεύμα και σε καλεί να αφεθείς στη μεγαλοπρέπεια, να σε μαγέψει η γνώση...

Επιμέλεια έκθεσης: Μάγδα Μπαλτογιάννη

Έως 16/03/2014

Μουσείο Μπενάκη

Οργάνωση Γη - "Κέντρο της Γης"

Η σημερινή δημοσίευση είναι αφιερωμένη στην "Οργάνωση Γη", μια νεοσύστατη ελληνική μη κερδοσκοπική, μη κυβερνητική οργάνωση που δημιουργήθηκε για να δώσει απαντήσεις σε σύγχρονους κοινωνικούς και περιβαντολογικούς προβληματισμούς.

Βρίσκεται σε μια υπέροχη έκταση στον Δήμο Ίλιου επί της Λεωφόρου Δημοκρατίας 67, εντός του Κτήματος Βασιλίσσης, στο Πάρκο Περιβαλλοντικής Ευαισθητοποίησης "Αντώνης Τρίτσης".

Σκοπός της είναι η ενημέρωση, εκπαίδευση και ευαισθητοποίηση της κοινωνίας πάνω στα σύγχρονα προβλήματα που αντιμετωπίζει το περιβάλλον. Μέσα από την καθημερινή δράση και πρακτική, να συνεισφέρει στη διαφύλαξη του περιβάλλοντος και τελικά στην καλύτερη διαβίωση και ανάπτυξη της κοινωνίας. Πολύ κοντά στο κέντρο της Αθήνας και όμως νιώθεις σαν να έχεις διακτινιστεί κάπου εκτός Αττικής. 

Χάνεσαι σε αυτή την υπέροχη έκταση... Ακολουθούν φωτογραφίες...

Παρατηρήστε προσεκτικά. 

Όσοι αγαπάτε τη φύση, αξίζει σίγουρα να πάτε μια βόλτα με τους φίλους ή με τα παιδιά σας. Υπέροχες εγκαταστάσεις, όπου διοργανώνονται ενδιαφέροντα ψυχαγωγικά, βιωματικά και εκπαιδευτικά προγράμματα.  

Λειτουργεί από Τρίτη έως Παρασκευή από τις 9.00π.μ - 5.00μμ και τα Σαββατοκύριακα από τις 10.00 π.μ - 5.00π.μ.

Όπως επισημαίνουν και οι υπεύθυνοι : «Το Κέντρο της Γης έχει σκοπό τη διεύρυνση των οριζόντων των επισκεπτών του». Νομίζω πως το καταφέρνουν...

Ενδιαφέρουσα πληροφορία: Το "Κέντρο της Γης" προσφέρει δωρεάν εκπαιδευτικά σεμινάρια για ανέργους, ένα πρόγραμμα εκπαίδευσης “Εισαγωγή στη Γεωργία”. Ίσως από τα πιο ενδιαφέροντα και ολοκληρωμένα που υπάρχουν αυτή την στιγμή και μάλιστα εντελώς δωρεάν. Όσοι ενδιαφέρεστε, σπεύσατε να δηλώσετε συμμετοχή. 
Περισσότερες πληροφορίες - See more at: organizationearth.org

* Δες και αυτό το video :

Γιώργος Σεφέρης, Μέρες Γ΄

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1936. ΟΙΚΙΑ ΦΛΩΡΟΥ, ΑΙΓΙΝΑ. 

Όσο προχωρεί ο καιρός και τα γεγονότα, ζω ολοένα με το εντονότατο συναίσθημα πως δεν είμαστε στην Ελλάδα, πως αυτό το κατασκεύασμα που τόσο σπουδαίοι και ποικίλοι απεικονίζουν καθημερινά δεν είναι ο τόπος μας αλλά ένας εφιάλτης με ελάχιστα φωτεινά διαλείμματα, γεμάτα μια πολύ βαριά νοσταλγία. Να νοσταλγείς τον τόπο σου, ζώντας στον τόπο σου, τίποτα δεν είναι πιο πικρό. Ωστόσο νομίζω πως αυτό το συναίσθημα, συνειδητό ή όχι -αδιάφορο, χαραχτηρίζει όσους από τους ανθρώπους μας των εκατό τόσων τελευταίων χρόνων αξίζει να τους λογαριάσει κανείς. Οι μεγάλοι κολυμπητάδες, που αγωνίστηκαν, όσο κρατούσαν τα μπράτσα τους, να φτάσουν και να ιδούνε από πιο κοντά αυτό το σκληρό νησί του Αιόλου, την άλλη Ελλάδα. 

ΤΕΤΑΡΤΗ, 5 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1938, ΑΘΗΝΑ. 

Ο τόπος αυτός που μας πληγώνει, που μας εξευτελίζει. Η Ελλάδα γίνεται δευτερεύουσα υπόθεση, όταν συλλογίζεται κανείς τον Ελληνισμό. Ό,τι από την Ελλάδα μ’ εμποδίζει να σκεφτώ τον Ελληνισμό, ας καταστραφεί. Αν ήταν δίκαιο να μεγαλώσει ο τόπος αυτός, δεν ήταν για να έχουμε περισσότερους βουλευτές, νομάρχες ή χωροφύλακες· ήταν για να μπορέσει ν’ αναπτυχθεί σε μια γωνιά της γης ο Ελληνισμός -αυτή η ιδέα της ανθρώπινης αξιοσύνης και της ελευθερίας, όχι αυτή η αρχαιολογική ιδέα. Δεν πιστεύω σ’ αυτούς τους ανθρώπους που φλυαρούν, ή στους άλλους που δεν ξέρουν τι κάνουν· δεν εννοώ να βουλιάξω μέσα στην απερίγραπτη μιζέρια των χαρακτήρων -πιστεύω σε δυο-τρεις ιδέες που προχωρούν, και τώρα ακόμη, ύστερ’ από χιλιάδες χρόνια, σ’ αυτή τη γλώσσα. Γι’ αυτές τις δυο-τρεις ιδέες που πρέπει να ζήσουν εδώ, και μονάχα εδώ θα μπορούσαν να ζήσουν καθώς τις σκέπτομαι, υπομένω αυτή την αθλιότητα. 

Γιώργος Σεφέρης

Μέρες Γ΄. 16 Απρίλη 1934 – 14 Δεκέμβρη 1940, Ίκαρος, Αθήνα 1984

Μένγκελε, του Θανάση Τριαρίδη στο Faust

Αν είσαι, είμαι.

Όνειρο για δύο πρόσωπα σε ένα βαγόνι

Ο ναζί Γιόζεφ Μένγκελε, αρχίατρος στο διαβόητο Άουσβιτς, γνωστός για τα διεστραμμένα, αρρωστημένα πειράματα που έκανε με ανθρώπους, τα οποία οδηγούσαν συνήθως στο θάνατό τους, συναντά τυχαία μια Εβραία, στο θεατρικό θρίλερ «Μένγκελε», σε μια ακραία ηθική παραβολή του συγγραφέα Θανάση Τριαρίδη, που παρουσιάζεται στο θέατρο Faust.

Ο Μ, η Ε, στο κουπέ του τρένου.
Συνεπιβάτες σε ένα τρένο του σήμερα, δύο άγνωστοι αναμεταξύ τους άνθρωποι, ένας άντρας (διοικητικός υπάλληλος) και μια γυναίκα (υποψήφια διδάκτορας Ιστορίας), εγκλωβίζονται από μια ξαφνική διακοπή ηλεκτρικού ρεύματος. Αποφασίζουν να παίξουν ένα παιχνίδι για να περάσει η ώρα. Το παιχνίδι ονομάζεται «Αν είσαι, είμαι», το παιδικό παιχνίδι των ρόλων (όπου ο καθένας από τους δύο αναλαμβάνει να υποδυθεί μία συγκεκριμένη ιστορική ή φανταστική προσωπικότητα). Καθώς η κοπέλα ασχολείται με την ιστορία του Ολοκαυτώματος, ο άντρας της προτείνει να είναι εκείνος που θα παραστήσει τον «Γιόζεφ Μένγκελε», τον διαβόητο «Άγγελο του Θανάτου» του Άουσβιτς, και εκείνη την «Εσθήρ», την εγγονή μίας Εβραίας επιζήσασας, θύματος των φριχτών πειραμάτων του.

Ε:  Είναι στ’ αλήθεια μεγάλη εφεύρεση τα τρένα… 

Μ: Συμφωνώ μαζί σας… Είναι μια από τις μεγαλύτερες εφευρέσεις της Ιστορίας… Ίσως η μεγαλύτερη… 

Ε: Η μεγαλύτερη; 

Μ: Μη σας φαίνεται παράξενο… Τα τρένα ένωσαν τον κό­σμο… Έδωσαν στους ανθρώπους τη δυνατότητα να σκε­φτούν συνολικά… Σαν ανθρωπότητα…

Παρόμοια τρένα, φορτωμένα με δυστυχισμένους ανθρώπους, όδευαν και προς το Άουσβιτς, σε εκείνη την επίγεια κόλαση. Το αθώο αρχικά παιχνίδι, ξεκινά ουσιαστικά να τους χωροκατακτά. Τα λόγια που ανταλλάσσουν, γίνονται σημαντικότερα από όσο πιστεύουν. Αρχικά οι δυο τους εμφανίζονται αθώοι, σαν δυο μικρά παιδιά. Σταδιακά όμως ο άντρας αρχίζει να γίνεται ο Μένγκελε και η κοπέλα να γίνεται η Εσθήρ. Όσο όμως υποδύονται τους «ρόλους» τους, τα όρια ανάμεσα στο αληθινό και το ψεύτικο εξαφανίζονται. Ώσπου οι καταστάσεις ξεφεύγουν από κάθε έλεγχο.  

Η Μυρτώ Αλικάκη είναι πραγματικά καθηλωτική. Εντυπωσιακή η αλλαγή της από ντροπαλή και συνεσταλμένη φοιτήτρια, σε ερωτευμένη γυναίκα, κυριευμένη και διψασμένη για την ανταπόδοση του κακού. Ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος, ένας απόλυτα αινιγματικός, μυστηριώδης Μένγκελε. Και οι δύο ηθοποιοί ανταποκρίνονται εξαιρετικά στους δύσκολους ρόλους τους. Έχουν πλαστικότητα στις κινήσεις, σωστές αλλαγές στο τόνο της φωνής και στη στάση του σώματος τους.

Όσο εξαιρετική ήταν η ιδέα του συγγραφέα να καταπιαστεί με αυτή την προσωπικότητα, τόσο ήταν όμως και επικίνδυνη να ξεφύγει. Συγκράτησα μια άποψη από μια συνέντευξη του Τριαρίδη, που την βρήκα ενδιαφέρουσα. Ότι «αν ο Σαίξπηρ ή ο Ευριπίδης ζούσαν σήμερα, δε θα άφηναν απ’ έξω τέτοιες ακραίες περιπτώσεις από τη θεματολογία τους». Όντως ο Μένγκελε δεν συνελήφθη, δε δικάστηκε, δεν απολογήθηκε ποτέ για τα εγκλήματα του, οπότε κατά κάποιο τρόπο το θέατρο σε αυτή την περίπτωση παίζει το ρόλο που θα έπρεπε να παίξει η ιστορία. Η Δύση έχει συμβολοποιήσει τον Μέγκελε με το απόλυτο κακό, κάτι σαν το «Διάβολο του Διαφωτισμού».  Τελικώς ήταν εξαιρετικό και το αποτέλεσμα επί σκηνής. Μια παράσταση που σέβεται το θεατή, κάτι που όλο και περισσότερο σπανίζει στις μέρες μας. 

Το τραγούδι "Γιουκάλι" του Κουρτ Βάιλ ακούγεται αρκετές φορές στην παράσταση, νομίζω ότι ηχεί ακόμη στα αυτιά μου... 

Το ομώνυμο βιβλίο κυκλοφορεί σε φυσική μορφή από τις εκδόσεις "Ευρασία", ενώ σε ηλεκτρονική βρίσκεται ελεύθερο στο διαδίκτυο, εδώ: www.triaridis.gr/mengele/

Σκηνοθεσία: Κώστας Φιλίππογλου

Ηθοποιοί: Λάζαρος Γεωργακόπουλος, Μυρτώ Αλικάκη
Σκηνικά – κοστούμια – videos: Όλγα Μπρούμα
Μουσική: Δημήτρης Γιακουμάκης
Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα
Βοηθός σκηνοθέτη: Ροζαλί Σινοπούλου

ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ FAUST
Καλαμιώτου 11 & Αθηναΐδος 12,
πλατεία Αγίας Ειρήνης – Μοναστηράκι

The Benaki Museum // μια ταινία μόλις 7' για το Μουσείο Μπενάκη

Ανακάλυψε τη διαδρομή και την ιστορία του Μουσείου Μπενάκη σε αυτή την εξαιρετική ταινία, μόλις 7 λεπτών. Αφιερωμένη στο Μουσείο, την ιστορία του και τον ιδρυτή του.

Μία καταπληκτική ταινία που ξετυλίγει με υπέροχο τρόπο την ιστορία του Μουσείου Μπενάκη, με την υπογραφή της Faliro Hoyse Productions και της Αθηνάς Τσαγγάρη.

More info : Μουσείο Μπενάκη

Βιρτζίνια Γουλφ / Virginia Woolf

"Δεν μπορείς να βρεις γαλήνη αποφεύγοντας τη ζωή."

Βιρτζίνια Γουλφ (1882-1941)

Η Βιρτζίνια Γουλφ (Virginia Woolf) γεννήθηκε σαν σήμερα στις 25 Ιανουαρίου 1882. Κεντρική φυσιογνωμία του αγγλικού μοντερνισμού, υπήρξε μια από τις πιο σημαντικές γυναίκες συγγραφείς στην ιστορία της ευρωπαικής λογοτεχνίας και πρόδρομος της σύγχρονης φεμινιστικής σκέψης. Η Γουλφ έγραψε εννέα μυθιστορήματα και πολλά δοκίμια σχετικά με τη λογοτεχνία, τη σύγχρονη ζωή, το ιστορικό παρελθόν και τη σημασία του φύλου, θέτοντας προδρομικά το θέμα της "γυναικείας γραφής".   

Η λογοτεχνική γραφή της Βιρτζίνια Γουλφ, με τις εύθραυστες μορφές και το λυρισμό της, προσκόμισε κάτι πραγματικά διαφορετικό. Στράφηκε προς την εσωτερικότητα, τις κρυφές σκέψεις των ανθρώπων, μελετώντας τα αντιφατικά συναισθήματα και αποτυπώνοντας τα σε αφηγήσεις, όπου κυριαρχούν η τεχνική του εσωτερικού μονολόγου και άλλες μορφές εγγραφής της ροής της συνείδησης. Τα μυθιστορήματα της εμφανίζουν τα σημαντικότερα χαρακτηριστικά του μοντερνισμού. Στόχος της δεν είναι η αποτύπωση της εξωτερικής πραγματικότητας, αλλά η ουσία των ανθρώπων και οι αλλαγές της συνείδησης τους. 

Τα διασημότερα έργα της είναι τα μυθιστορήματα "Η κυρία Νταλογουέη" (Mrs Dalloway, 1925), "Στο φάρο" (To The Lighthouse, 1927), "Ορλάντο" (Orlando, 1928) και το δοκίμιο "Ένα δικό σου δωμάτιο" (A Room of One's Own, 1929). 

Με αφορμή τη σημερινή επέτειο, σκέφτηκα να μοιραστούμε αποσπάσματα που έχω ξεχωρίσει από δυο πολύ αγαπημένα βιβλία της. Το "Ένα δικό σου δωμάτιο" και το "Ορλάντο". Θα ήθελα και από το "Στο Φάρο" όμως ίσως να γίνει σε άλλη ανάρτηση,  εξαιτίας της έκτασης αυτής της δημοσίευσης. 

Στο σπουδαίο δοκίμιο της "Ένα δικό σου δωμάτιο" (A Room of One's Own, 1929) η Γουλφ πραγματεύεται τη σχέση της γυναίκας με τη λογοτεχνία. Για να γίνουν συγγραφείς οι ίδιες, χρειάζονται ένα ετήσιο εισόδημα, που θα τους εξασφαλίσει ανεξαρτησία και "ένα δικό τους δωμάτιο", που θα τους εξασφαλίσει ιδιωτικότητα. Αυτές τις δυο προυποθέσεις της γραφής, οι γυναίκες παραδοσιακά τις στερούνται, ζώντας εξαρτημένες από τους άλλους. Παγιδευμένες στις υποχρεώσεις του σπιτιού, στον ρόλο του "αγγέλου του σπιτιού", τις οποίες μια επίδοξη συγγραφέας θα πρέπει να "σκοτώσει" για να μπορέσει να γράψει ελεύθερα και αληθινά.

«Για να γράψει μια γυναίκα πρέπει να έχει λεφτά κι ένα δικό της δωμάτιο» 

«Τα αριστουργήματα δεν γεννιούνται ξεχωριστά και ανεξάρτητα. Είναι το αποτέλεσμα πολλών χρόνων, κοινών ιδεών, ιδεών που τις μοιράζονται ένα πλήθος ανθρώπων, έτσι που πίσω από τη μοναχική φωνή βρίσκεται η εμπειρία του πλήθους.» 

«Εκατομμύρια άνθρωποι είναι καταδικασμένοι σε μια μοίρα ακόμη πιο στάσιμη από τη δική μου, κι εκατομμύρια είναι εκείνοι που επαναστατούν σιωπηλά ενάντια στη μοίρα τους. Κανείς δε ξέρει πόσες ανταρσίες σιγοβράζουν μέσα στα πλήθη της ζωής που κατοικούν στη γη.» 

«Παράξενο πως λειτουργεί μέσα στο μυαλό ένα κομματάκι ποίησης και κάνει τα πόδια να βαδίζουν στο δρόμο κρατώντας το ρυθμό.»

Στο υβριδικό "Ορλάντο", που τιτλοφορείται ως "ψευδοβιογραφία", ένας αριστοκράτης της ελισαβετιανής εποχής υπερβαίνει τα συμβατικά όρια του χωροχρόνου καθώς διασχίζει τέσσερις αιώνες της αγγλικής ιστορίας ώς το παρόν, σατιρίζοντας το πνεύμα της εκάστοτε εποχής, ενώ στην πορεία μεταμορφώνεται σε γυναίκα, αναδεικνύοντας έτσι τους κοινωνικούς καθορισμούς της έμφυλης ταυτότητας. 

«Γενικά, ο υπολογισμός της διάρκειας της ανθρώπινης ζωής (για των ζώων δεν τολμάμε να μιλήσουμε) είναι κάτι πέρα από τις ικανότητες μας, γιατί αμέσως μόλις πούμε ότι η ζωή διαρκεί πολύ, θυμόμαστε ότι είναι πιο σύντομη απ’ τη πτώση ενός ροδοπέταλου στο χώμα.» 

«Ν’ αρνιέσαι και να υποχωρείς», μουρμούρισε, «πόσο γοητευτικό είναι• να κυνηγάς και να κατακτάς, πόσο μεγαλοπρεπές είναι• να καταλαβαίνεις και να δικαιολογείς, πόσο υπέροχο είναι.» 

«Το ότι η σιγή είναι πιο βαθιά μετά από το θόρυβο είναι κάτι που ακόμα περιμένει την επιβεβαίωση της επιστήμης. Το ότι η μοναξιά όμως είναι περισσότερο έκδηλη αμέσως μετά τις ερωτικές στιγμές, πολλές γυναίκες θα έπαιρναν όρκο για αυτό.» 

«Ένας άνθρωπος που έχει την ικανότητα να διαλύει τις ψευδαισθήσεις, είναι άγριο θηρίο και βαθύς ωκεανός μαζί. Οι ψευδαισθήσεις είναι για την ψυχή ό,τι είναι ο αέρας για τη γη. Αφαίρεσε αυτόν τον ευεργετικό αέρα και τα φυτά μαραίνονται, τα χρώματα ξεθωριάζουν. Η γη πάνω στην οποία περπατάμε γίνεται ένα καμένο απομεινάρι. Βαδίζουμε πάνω σε αργιλάσβεστο και πύρινα βότσαλα καίνε τα πόδια μας. Η αλήθεια μας αφανίζει. Η ζωή είναι ένα όνειρο. Το ξύπνημα είναι αυτό που μας σκοτώνει. Αυτός που κλέβει τα όνειρα μας, κλέβει και τη ζωή μας… (και θα μπορούσαμε να συνεχίζουμε γράφοντας έξι σελίδες περίπου αλλά αυτό το στυλ είναι βαρετό και καλύτερα να παραληφθεί).» 

«Το πνεύμα λειτουργεί, μάλλον, σαν ένας φάρος που στέλνει μια ακτίνα για μια στιγμή και έπειτα για αρκετή ώρα δεν εκπέμπει κάποια άλλη• με τη διαφορά ότι το πνεύμα είναι πολύ πιο ιδιότροπο στις εκδηλώσεις του και μπορεί να εξαπολύσει έξι ή και εφτά ακτίνες διαδοχικά (όπως έκανε ο κύριος Πόουπ εκείνη τη νύχτα) κι έπειτα να γλιστρήσει στο σκοτάδι για ένα χρόνο ή και για πάντα. Γι’ αυτό είναι αδύνατον να οδηγηθείς απ’ τις ακτίνες του, και λένε πως όταν οι άνθρωποι του πνεύματος διανύουν τη σκοτεινή τους περίοδο δε διαφέρουν σε τίποτα από τους κοινούς θνητούς». 

«Η αλήθεια είναι», συνέχισε, καθώς σερβιριζόταν ένα ποτήρι κρασί, «ότι όλοι οι νέοι συγγραφείς μας βρίσκονται στην υπηρεσία των βιβλιοπωλών. Είναι ικανοί να γράψουν οποιοδήποτε τερατούργημα αρκεί να μπορέσουν να εξοφλήσουν τους λογαριασμούς τους στο ράφτη. Βρισκόμαστε σε μια εποχή», συνέχισε, παίρνοντας μια μερίδα ορεκτικά, «που χαρακτηρίζεται από υπερβολική έπαρση και αχαλίνωτους πειραματισμούς – τίποτα απ’ όλα αυτά δε θα ανέχονταν οι Ελισαβετιανοί ούτε για μια στιγμή.» 

Υ.γ. Ίσως δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσεις αποσπάσματα από (πολύ) αγαπημένα σου βιβλία, γιατί αναγκάζεσαι να αφήσεις εκτός και κομμάτια που επίσης αγαπάς. Είναι όμως ένας τρόπος που ίσως ενθαρρύνει κάποιους να τα αναζητήσουν και να γίνουν επόμενοι, μελλοντικοί αναγνώστες τους. Θα γίνουν σίγουρα πλουσιότεροι.