...εν-τάσεις

"Κι αν μας πουν ότι είμαστε σχεδόν ρομαντικοί,

 ότι είμαστε αδιόρθωτοι ιδεαλιστές, ότι σκεφτόμαστε το αδύνατο, 

εμείς πρέπει χίλιες φορές να απαντήσουμε «ναι, είμαστε»"

Ernesto Che Guevara

Βάζεις μουσική και το μυαλό ξεκουράζεται. Διαβάζεις κάποιες ξεχωριστές λέξεις και η αντίληψη διευρύνεται. Σηκώνεις το βλέμμα προς τον ουρανό και αντιλαμβάνεσαι τη σπουδαιότητα της ύπαρξης. Αντικρίζεις τη θάλασσα και συνειδητοποιείς το θαύμα του κόσμου τούτου.  Γεμάτη με διαφορετικές τάσεις, εναλλασσόμενες εντάσεις, η κάθε μας μέρα. 

Η ζωή ολόκληρη είναι ένα παραμύθι. Άλλοτε γεννιέσαι βασιλιάς και σαν να στο χρωστούσε ο Θεός, όλοι αυτομάτως σε τιμούν και υποκλίνονται μπροστά σου. Ως άτομο με αριστοκρατική καταγωγή είναι αυτονόητο πως θα σπουδάσεις σε κάποιο από τα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου, θα έχεις τις κατάλληλες διασυνδέσεις, οι οποίες θα σου ανοίξουν διάπλατα τις πόρτες, που ίσως μπορεί να είναι ήδη δικές σου, ως ένα αυτονόητο κληρονομικό απόκτημα. 

Άλλοτε γεννιέσαι φτωχός και κάθε μέρα είναι ένας αγώνας για να ισορροπήσεις με τα δυο πόδια στη γη. Ίσως συνδυάσεις τις σπουδές με το βιοπορισμό, κανείς δε σου χαριστεί και για υποκλίσεις ούτε λόγος. Θα χρειαστούν θυσίες και οι άνθρωποι θα σε τσεκάρουν πολλαπλώς για το αν αξίζει να σταθούν δίπλα σου. Όσοι παραμείνουν, θα είναι συνοδοιπόροι, φίλοι ζωής, κάτι σαν "αδέλφια". Στην αντίπερα όχθη, ο βασιλιάς θα έχει πάμπολλους παρατρεχάμενους, θα έχει υπηρέτες, κόλακες που θα τον συμβουλεύουν, θα τον φροντίζουν και θα του υπόσχονται αιώνια προσήλωση, με πλήρη ιδιοτέλεια και δουλοπρέπεια. 

Και ξαφνικά ο πλούσιος γίνεται πάμφτωχος, χάνοντας ολόκληρη την υλική περιουσία του. Και αναπάντεχα γυρίζει ο τροχός και ο φτωχός γίνεται πλούσιος. Τότε και οι δυο συνειδητοποιούν πως το παραμύθι της ζωής είναι γεμάτο ανατροπές, προσκρούσεις, αγάπες, μίση. Τίποτα δεν είναι αυτονόητο και όλα είναι υποκειμενικά.  Όταν έχεις φτιάξει ένα συγκεκριμένο σχέδιο για τη ζωή σου, δε σημαίνει ότι και εκείνη θα το ακολουθήσει. Η ειρωνεία βρίσκεται στο ότι ο πλούσιος καθώς θα πτωχεύει, θα συνειδητοποιεί πού είχε στηρίξει ως τότε τη ζωή του. Θα δει κάποιους από τους "φίλους" να εξαφανίζονται και θα εκτιμήσει πράγματα που θεωρούσε ως δεδομένα. Ο φτωχός όταν ξαφνικά θα βρεθεί στα πλούτη, θα νιώθει σταδιακά πως και αυτή η ζωή έχει άγχη και άλλου είδους πίεση. 

Σε όποια πλευρά και αν ανήκεις, κάθε μέρα παρουσιάζονται προκλήσεις και κρίσεις που καλείσαι να τις προσπεράσεις, να τις μοιραστείς με τους ανθρώπους σου και να τις αξιοποιήσεις. Το πώς θα το κάνεις, είναι ένα θέμα προσωπικής φιλοσοφίας. Ίσως το κέρδος στη ζωή να είναι σχετικό. Kυρίως εξαρτάται από το πως διαχειρίζεσαι τους άλλους, τι αγαπάς και πώς επιλέγεις να διανύσεις την πορεία σου.  Σε μια κυνική εποχή σαν τη σημερινή, γεμάτη με κάθε είδους εν(-)τάσεις, αν αφεθούμε στο να ταυτίσουμε το ρομαντισμό και τον ιδεαλισμό ως άσκοπες, ανούσιες τάσεις, τότε θα έχουμε ήδη ολοκληρωτικά ηττηθεί.  

...ντόμινο με 2131 βιβλία στη Δημόσια Βιβλιοθήκη του Σιάτλ

Πριν από λίγες μέρες, η Δημόσια Βιβλιοθήκη του Seattle, πραγματοποίησε αυτό το εξαιρετικό event, ένα ντόμινο με 2131 βιβλία, σπάζοντας το παγκόσμιο ρεκόρ! Ο σκοπός της πρωτοβουλίας ήταν η προώθηση, δημοσιοποίηση και έναρξη του καλοκαιρινού αναγνωστικού προγράμματος της Βιβλιοθήκης... Νομίζω πως πέτυχαν το σκοπό τους! 

Εξαιρετική σκέψη και εκτέλεση! To ντόμινο ξεκινά μ' ένα βιβλίο που έχει τίτλο "Πριν την πτώση" και τελειώνει όταν ένα βιβλίο με τον τίτλο "Ορίζοντες" πέφτει στα χέρια ενός κοριτσιού. Αξίζει να δείτε το παρακάτω βίντεο... 

* Την ίδια στιγμή στη μικρή Ελλάδα, αποφασίζουν να κλείσουν / συγχωνεύσουν Δημόσιες Βιβλιοθήκες... 

στροβιλίζομαι

"στροβιλίζομαι"

- ...το νέο "βασανίζομαι" ; - 

μηνύματα στην πόλη

Στην Πλάκα 

...και αν είναι παραμύθια, 

κρυμμένα στη συνήθεια;!...

αδυναμίες

...Ιθάκες τι σημαίνουν...

...κλακέτες;

προς το Παλιό Πανεπιστήμιο

στα στενά

ένα παιδί στον τοίχο

μας βγάζει τη γλώσσα

χρώμα 

στην εγκατάλειψη

ένα δέντρο

κ ένας τρελός ποδηλάτης

λευτεριά στα όνειρα...

ποτέ ξανά...!

γιατί σιγά μη φοβηθώ

Ελληνικά Βραβεία Διαδικτύου 2013 - Υποψήφιο blog

Aναγνώστες και χρήστες του διαδικτύου θεώρησαν ότι αυτό το blog αξίζει να βραβευτεί και το πρότειναν στο e-awards 2013. Τους ευχαριστώ. Το blog βρίσκεται μεταξύ των φιναλίστ! Αν συμφωνείτε και θέλετε να το ψηφίσετε, μπορείτε να το κάνετε από το λογότυπο που βρίσκεται δίπλα στη δεξιά στήλη.

Σύμφωνα με τους διοργανωτές, τα Ελληνικά Βραβεία Διαδικτύου έχουν ως σκοπό "τη διάκριση του καλύτερου διαδικτυακού περιεχομένου, με κριτήρια την ανεξαρτησία, τη διάδραση και το σεβασμό στη δεοντολογία και στο πρωτογενές περιεχόμενο." Πρόκειται για μια αξιόλογη διοργάνωση που διενεργείται για δεύτερη φορά και αποβλέπει να καθιερωθεί. Μπορείτε να ψηφίσετε κάνοντας κλικ εδώ : www.e-awards.gr

Γιώργος Χειμωνάς, Ποιόν φοβάται η Βιρτζίνια Γουλφ, Εκδ. Καστανιώτη

«Τι ακριβώς σημαίνει η εποχή μας; Όλοι μας, φαντάζομαι, έχουμε την μελαγχολική αίσθηση του τέλους του πολιτισμού μας (-η λογοτεχνία μας, 25 τώρα χρόνια, το διακηρύσσει, αλλά καθόλου μελαγχολικά), συνεχώς ακούμε να μιλάν για έκπτωση των πνευματικών αξιών, υπάρχει διάχυτη κι ανομολόγητη η αποδοχή του τίτλου της παρακμής για την εποχή μας. Ασφαλώς ναι, ζούμε ένα τέλος – ή μια κρίση όπως πριν την καθόρισα. Την βιώνουμε ατομικά, εμείς που κάναμε κιόλας λίγο ή πολύ τη ζωή μας, μέσα σε ένα απέραντο άγχος, σε μιαν ακαθόριστη αγωνία. Αλλά είναι τόσο αυτονόητο αυτό το τέλος (ή η κρίση) να σημαίνει την έκπτωση του ανθρώπου, πρόκειται για ένα τέλος για το οποίο πρέπει να πενθούμε ή, αντίθετα, να προσδοκάμε;

Αληθινά, θα είχε κάποιος, ίσως από φυσικού του αισιόδοξος, το δικαίωμα να ανατρέψει αυτό το καθεστώς του πένθους και της πτώσης και να αρχίσει να μιλά για μιαν εποχή Νέου Διαφωτισμού. Όπου αυτές οι πνευματικές αξίες του ανθρώπου (αλλά τι αξίες είναι αυτές; Αφού πνευματικές αξίες δεν υπάρχουν, οι πνευματικές αξίες είναι στην πράξη συναισθηματικές αξίες) δεν εκπίπτουν, αλλά εξαλλάσσονται, καθώς αλλάζει η χρήση των οργάνων του νου, αλλάζουν τα ίδια τα όργανα – φωτίζονται αλλιώς τώρα από έναν Απότομο Νέο Φωτισμό, που συμπίπτει με μια περίοδο έξαρσης της συνειδητότητας. Μια τέτοια διαπεραστική ενέργεια ωθεί τον νέο άνθρωπο να αποτινάξει από την αντίληψή του περί κόσμου όλη την επιστρωμένη Σκόνη που την θάμπωνε, την έσκιαζε, την παραμόρφωνε. Τον ωθεί να ξανακάνει από την αρχή όλον αυτόν τον ατελείωτο δρόμο της επιβεβλημένης από άγνωστο υποβολέα γνώσης (αλλά και γνώμης), να απελευθερωθεί από την έτοιμη, την καταναγκαστική γνώση, που δεν κατέληγε (στην καλύτερη περίπτωση) παρά σε μια βασανισμένη και επώδυνη αναγνώριση κάποιων διάσπαρτων και ασταθών ιδεϊκών αποτυπωμάτων. Να αναψηλαφήσει (γιατί πραγματικά πρόκειται για ένα θανάσιμο είδος Δίκης) ολόκληρη την παραδομένη γνώση, να ξανααισθανθεί τον Κόσμο και να τον ξαναονομάσει. Τότε ο λόγος θα ξαναβρεί την γνήσια του φύση, θα γίνει ανοικονόμητος και ά-σχημος : θα εμφανισθεί στον Κόσμο ο λόγος τέτοιος που είναι : ο λόγος-τέρας.

Όμως, γιατί το Απότομο; Αναρωτιέμαι, τι θα βάραινε, αλήθεια, περισσότερο για την συνείδηση, γι’ αυτή την ευπαθή καθαρότητά της, για τον εμπλουτισμό, το τέντωμα της ανθρώπινης «φαντασίωσης», που από αυτήν εκπορεύεται ο οριακός πάντα λόγος της τέχνης – τι θα βάραινε πιο πολύ : μια χρονιά, αθροιστική επί αιώνες συλλογή, μια ήμερη πέψη γνώσης ή ένας Τρομαχτικός Πόλεμος, σαν κι αυτόν που σφράγισε τον αιώνα μας, μια Σφαγή, μια Πείνα; Το δεύτερο, πιστεύω. Έτσι θέλω να υπερασπισθώ την ξαφνική Αφύπνιση: μ’ ένα συνταρακτικό βίωμα. Η μουσική γεννήθηκε από τον Κρότο. Και προς αυτόν τείνει διαρκώς.  Έτσι θεωρώ την Ξαφνική Γλώσσα: ένα νέο όργανο, μια νέα χρήση οργάνου – αφού η χρήση είναι το όργανο.

Έληξε η αμφισβήτηση. Αποφανατίσθηκαν οι επαναστάσεις. Καταγγέλθηκε η απάτη κάθε «πρωτοπορίας». Μια οργιαστική Σιγή εβλάστησε σε όλες τις ρωγμές. Κοιτάξτε αυτούς τους νεαρούς των δεκαπέντε-δεκαφτά χρονών. Κοιτάξτε τους καλά. Προσέξτε την Κατήφειά τους. Την νευρική τους απάθεια, την σιωπή τους, την δύσαρθρη ομιλία τους, την δύσθυμη σκληρότητα τους. Προσέξτε πόσο Ακίνητος είναι αυτός ο Νέος Άνθρωπος. Πόσον Αμίλητο Φόβο κουβαλάει μέσα του. Κι αν ακόμα δεν είναι αυτοί ο Συναγερμός, θα έρθουν παιδιά και έφηβοι που θα είναι προορισμένοι για τον Νέο Λόγο. Απλά, για τον Λόγο. Για λέξεις που ποτέ δεν διαπράχθηκαν, για νοήματα που ποτέ δεν ορθολογήθηκαν, για εικόνες που ποτέ δεν μιλήθηκαν.

Φοβηθείτε τους.»

«Χάρτης», τ. 1, Ιανουάριος 1982

Απόσπασμα από ομιλία του Γ.Χ., που περιέχεται στο βιβλίο :  
Γιώργος Χειμωνάς, Ποιόν φοβάται η Βιρτζίνια Γουλφ, Εκδ. Καστανιώτη

του Αργύρη Χιόνη

του Αργύρη Χιόνη 
via mirsini-l.tumblr.com

Δες τι ωραία μπόρεσε ο Αργύρης Χιόνης να μιλήσει για τη ματαιοδοξία, για τις χαμένες μέρες, εκείνες που βουλιάζεις σε υποτιθέμενη νηνεμία. Δες πως μπόρεσε να περιγράψει την απελπιστική σιωπή και όσα επιμελώς αποκρύβει. Κάθε λέξη, μια αιχμή στις σιωπές.  
Αυτές που απελπιστικά δυναμώνουν, πριν από την καταιγίδα.