30 Μαρτίου 2012

Πεθαίνω σαν χώρα



...το παρελθόν, το παρόν
και το μέλλον μιας
κοινωνίας που καταρρέει...

Μόλις επέστρεψα από το Cineθέατρο Τριανόν, όπου παρακολούθησα την παράσταση "Πεθαίνω σαν χώρα", βασισμένη στο μυθιστόρημα του Δημήτρη Δημητριάδη, από το Ινστιτούτο Πειραματικών Τεχνών. 


Συναισθήματα και σκέψεις που συνταυτίστηκαν, άλλα τόσα γεννήθηκαν. 
Εύστοχη, σκληρή, προειδοποιητική γλώσσα. Τι εμβληματικό, μα πόσο επίκαιρο κείμενο... 
Αξίζουν συγχαρητήρια για την άψογη μεταφορά επί σκηνής ενός τόσο δύσκολου κειμένου. Ένα δυνατό χειροκρότημα στις ηθοποιούς Σοφία Σταυρακάκη, Σίσσυ Δουτσίου, Άλκηστις Πολυχρόνη, Δανάη Νικολαϊδη και στον σκηνοθέτη Τάσο Σαγρή!

Σας μεταφέρω ένα μικρό απόσπασμα από το ξεχωριστό αυτό κείμενο..., με κάποιες φωτογραφίες από την παράσταση...



Πεθαίνω σα χώρα
του Δημήτρη Δημητριάδη (1978)

« (…) “… Μισώ αυτή τη χώρα. Μου έφαγε τα σπλάχνα. Γράφω σ’ εσένα γιατί μαζί ποθήσαμε να είναι γόνιμα αυτά τα σπλάχνα, κι αυτός ο πόθος μάς ένωσε νύχτες και νύχτες… και σ’ άλλες ώρες της μέρας, όταν ξαφνικά γινόταν ένα θαύμα και ξεχνούσαμε τον τρόμο που έτρεχε στους δρόμους καθώς μες στις φλέβες μας… τα εφιαλτικά δελτία ειδήσεων που μας εμπόδιζαν ακόμα και να κοιταζόμαστε… διαβασμένα από θεότρελους εκφωνητές… τα ουρλιαχτά που σκέπαζαν ακόμα και τις σειρήνες των ασθενοφόρων… Ποτέ δε θα το πίστευα πως η ανθρώπινη φωνή μπορεί να φτάσει σε τέτοια ύψη… να είναι τόσο απύθμενη… να προκαλεί τόση αναστάτωση με την επιβολή της… Τέλος πάντων, ποτέ δε συνήθισα τους ανθρώπους αλλ’ αυτό είναι μια άλλη μου αναπηρία. Βιάζομαι τώρα να σου πω μερικά πράγματα κι αυτά τα λόγια θα είναι και τα τελευταία που θα ’χεις από μένα. Μισώ αυτή τη χώρα. Μου έφαγε τα σπλάχνα. Μου τα ’φαγε. Τη μισώ. Ναι, τη μισώ, τη μισώ. Δεν μπορεί μια γυναίκα να ζήσει με τέτοια σπλάχνα μέσα της. Όσο το σκέφτομαι, μου ’ρχεται να ξεράσω τον ίδιο τον εαυτό μου. Νιώθω σαν ξέρασμα. Μπορεί και να ’μαι. Μια γυναίκα… δεν είναι σα μια χώρα που αξιοποιεί τα ερείπιά της, τους τάφους της… που τα ξεπουλάει όλα για εθνικό συνάλλαγμα… ζώντας απ’ αυτά. Εγώ δε θέλω να ’μαι χώρα. Δεν είμαι χώρα. Δε θέλω να είμ’ αυτή η χώρα. Αυτή η χώρα είναι νεκρόφιλη, γεροντόφιλη, κοπρολάγνα, σοδομίστρια, πουτάνα, μαστροπός και φόνισσα. Εγώ θέλω να είμαι η ζωή, θέλω να ζήσω, θα ’θελα να ζήσω, θα ’θελα να μπορούσα να ζήσω, θα ’μουν ευτυχισμένη τώρα αν ήθελα να ζήσω… όμως αυτή η χώρα δε μ’ αφήνει να το θέλω, δε μ’ αφήνει να είμαι η ζωή, να δίνω τη ζωή. Έχει φάει σαν καρκίνος τα βυζιά μου, τα μυαλά μου, τα έντερά μου, έχει κατεβάσει όλες της τις πέτρες στα νεφρά μου και τα ’χει ρημάξει, έχει μαγαρίσει όλες τις πηγές απ’ όπου θα ’τρεχε το γάλα μου, έχει μαζέψει όλο της το χώμα μες στις φλέβες μου και μου ’χει σαπίσει το αίμα, έχει κάτσει όλη πάνω στην καρδιά μου και την έχει κουρελιάσει απ’ τα εμφράγματα και τις εμβολές, κάθε θεσμός της κι ένα έμφραγμα, κάθε νόμος της και μια εμβολή, τα ήθη της μου ’χουν σμπαραλιάσει τα πνευμόνια, η ιστορία της με κάνει να τρέμω συνεχώς ολόκληρη σα να έχω προσβληθεί από την πάρκινσον, ο πολιτισμός της μ’ έχει ξεπατώσει, μ’ έχει ξεθεώσει, δεν πάει άλλο, η θέση της η γεωγραφική είναι το άσθμα μου, ολόκληρο το σχήμα της άλλοτε απλώνεται πάνω στο σώμα μου σα γιγαντιαίος έρπης ζωστήρ και με τρελαίνει… κι άλλοτε παίρνει τη μορφή τσουγκράνας και μπήγεται στα μάτια μου, τεράστιας βελόνας και μου τρυπάει το κρανίο, βράχου ολόκληρου που κρέμεται από την άκρη των μαλλιών μου και με παρασέρνει σε μια θάλασσα πικρών δακρύων… κι όλο νιώθω στον τράχηλό μου το ζυγό της κι όλο δένει τη γλώσσα μου το τραύλισμά της κι όλο μου φέρνει κρύα ρίγη η χυδαιότητά της… η προσήλωσή της στα φαντάσματά της, οι υπεκφυγές της, οι αντιγραφές της, τα φρακαρισμένα της μυαλά, τα πτώματά της, τα κιβούρια της, τα εγκλήματά της… Αυτή η χώρα είναι το χτικιό μας. Θα μας πεθάνει, θα μας ξεκάνει. Πώς θα γλιτώσουμε; Μας πίνει το αίμα, μας το πίνει. Δε μ’ αφήνει πια ούτε να κοιμηθώ, μου έχει κλέψει και τον ύπνο. Πώς θα ζήσω χωρίς ύπνο; Δε θα ζήσουμε… όλο το σπέρμα όλων των αντρών της γης δε θα μπορούσε να ζωντανέψει εκείνη την κόχη του κορμιού μου απ’ όπου ξεκινάει η ανθρώπινη ζωή… Έχεις αδειάσει όλη τη ζωή σου μέσα μου αλλά μ’ έχεις αφήσει χωρίς ζωή… Κι εσύ δεν μπορείς. Μ’ έχεις σπείρει μα ο σπόρος σου δεν πρόκειται ποτέ να πιάσει, δεν μπορεί πια ο σπόρος σας να πιάσει… δε θα ξαναβγεί ποτέ πια ζωή από μέσα μας… Το παλιογύναικο. Ένα θα ’θελα, να την είχα μπροστά μου και να την έσφαζα με τα ίδια μου τα χέρια. Αχ, θε μου, να μπορούσα να τη σκοτώσω.

φωτογραφίες: Βεκόπουλος Δημήτριος

Κατάφερε οι δολοφόνοι της να φτάσουν ως τις μήτρες μας και να τις σκάψουν σαν τάφους, τα γουρούνια, τα γουρούνια, είν’ όλοι τους γουρούνια, από ποιον ν’ αρχίσω και σε ποιον να τελειώσω, όλοι τους δολοφόνοι, όλοι τους, αυτοί με κάνουν να νιώθω την ανάγκη για το πιο μεγάλο έγκλημα, για μια ατέλειωτη σφαγή, ατέλειωτη σφαγή… αχ, πώς αντέχουμε δω μέσα, πώς δε μας τρελαίνει ακόμα αυτή η παλιοσκύλα, αυτή η γκαρότα, αυτό το στραγγουλατόριουμ, σωστή αγχόνη… με τους επίσημους μαχαιροβγάλτες της που βγάζουν επίσημους λόγους σ’ επίσημες τελετές μπρος σ’ επίσημους μαχαιροβγάλτες… Ο κάθε πόρος της είναι και μια τσέτα, κάθε γωνιά της κι ένα λάζο, κάθε χιλιοστό της και μια τσάκα, είναι γεμάτη ξόβεργες θανάτου και κοφτερούς σουγιάδες, άντρο φονιάδων, απατεώνων και ηλιθίων, λημέρι άναντρων γαμιάδων κι ανίκανων σωματεμπόρων, μας πατάει το κεφάλι μέσα στα σκατά της, μας δίνει λυσσασμένες κλωτσιές στ’ αρχίδια, μας λιώνεις, μωρή, μας στραγγίζεις, μας ρημάζεις, μας διχάζεις, μας πνίγεις, μας καταδικάζεις, μας πεθαίνεις, μας πεθαίνεις, σκρόφα, ξεπουλημένη, μολυσμένη, ψειριάρα, φαρμακοδότρα, φιδομάνα, λύκαινα, γύφτισσα, αιμομίχτρα, που όλο μαϊμουδίζεις και παπαγαλίζεις, κατσικοπόδαρη, δίσεχτη, κακορίζικη, δε σε μπορώ, δεν τη μπορώ, τη δολοφόνα, την παιδοκτόνα, τη ζαβή, τη χολεριασμένη, τη στραβοκάνα, τη ζαβή, το τσόκαρο, την παλιόγρια, την παλιόγρια, που κακό χρόνο να ’χει, δεν αντέχω πια τίποτα δικό της, τίποτα, τίποτα, τη μισώ, τη μισώ, αχ, αχ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, θα πεθάνω, τέρας, και θα εξακολουθώ να σε μισώ, ναι, το μίσος βράζει μέσα μου, θέλω να γράψω τους ανάποδους ύμνους απ’ αυτούς που γράφτηκαν ως τώρα γι’ αυτήν, λέξη προς λέξη να την τουφεκίσω και να την παραχώσω σα σκυλί με τα ίδια μου τα χέρια… Δεν είμαι πια γυναίκα… Ούτε κι εσύ πια είσαι άντρας… Μας τα πήρε όλ’ αυτή… Τι θα μείνει όμως απ’ αυτήν χωρίς εμάς; Τι θα είν’ αυτή όταν δεν θα ’χει μείνει τίποτ’ από μας;… Το χώμα της έχει πάρει το σχήμα μου… Το σώμα μου έχει πια τις διαστάσεις της… Έχω μέσα μου τη μοίρα της… Πεθαίνω σα χώρα…” (…) »




σκηνοθεσία: Τάσος Σαγρής
παίζουν: Σίσσυ Δουτσίου, Σοφία Σταυρακάκη,
Άλκηστις Πολυχρόνη, Δανάη Νικολαΐδη
Μulti Μedia: Void Optical Art Laboratory
Venus Melena | A.Καφετζη | Μ. Γκουνελας
Ηχητικά Περιβάλλοντα: Γ.Κουβαράς
Μουσικά αποσπάσματα:
Mogwai, Sigur Ross, Slowdive,
God Speed You Black Emperor

9 ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ:
ΚΑΘΕ ΠΕΜΠΤΗ | ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ | ΣΑΒΒΑΤΟ
ΠΕΜ. 22 / 03 / 12 ΕΩΣ ΣΑΒ. 07 / 04 / 12
ώρα έναρξης 21.00


ΕΙΣΟΔΟΣ 10e / ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ 8e
+ δωρεάν με κάρτα ανεργίας

Περισσότερες πληροφορίες στο blog τους : the Institute [for Experimental Arts]

29 Μαρτίου 2012

Ιάκωβος Καμπανέλλης, ένας χρόνος απουσίας του



Ένας χρόνος συμπληρώνεται σήμερα από το θάνατο του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Επιστρέφω συχνά στο λόγο του και δε θα σταματήσω να τον θαυμάζω... 

Για τη σημερινή μέρα επέλεξα να ακούσουμε μια απάντηση του, λίγο πριν "φύγει" από κοντά μας, στην ερώτηση : 



Τι θα συμβουλεύατε τους νέους;

"Αυτό που θα σας συνιστούσα, θα σας συμβούλευα. Αγαπάτε τον πλαινό σας, αγαπάτε και αυτόν που είναι πιο πέρα και τελικά ν' αγαπάτε και αυτούς ή αν όχι ν' αγαπάτε όμως να φροντίζετε και αυτόν που ήταν παλιά πρώτα εχθρός σας να μην είναι ή τουλάχιστον να μην γίνει ποτέ εχθρός σας! Εύχομαι να είσαστε ωραία, να τραγουδάτε και αντί άλλες ασχολίες που σε πάνε σε δρόμο... με κακίες, βγάζουν τα κακά ένστικτα μας, ξέρετε τι θα πει "ένστικτα", να σας πηγαίνουν στο δρόμο που είναι δημιουργικός και καλός... Περιττό να σας πω ότι ο δρόμος που μας πάει εκεί είναι ο πολιτισμός! Η μουσική μας πάει σε ωραίες σκέψεις, σε ωραία συναισθήματα. Το καλό βιβλίο ομορφαίνει τον κόσμο, όπως τον ομορφαίνουν τα βιβλία, η μουσική το ίδιο, ο καλός κινηματογράφος. Ο πολιτισμός πρέπει να είναι η ζωή του ανθρώπου πάνω στη γη, να λέμε "γεννήθηκε για να ζει ωραία" και βοήθημα μεγάλο σε αυτό είναι ο πολιτισμός. Ποιος ακούει ωραία μουσική και δεν γίνεται καλύτερος; Οι άνθρωποι που ακούνε τραγούδια όση ώρα κρατάει μια συναυλία θα έλεγα εγώ, είναι καλύτεροι από ότι είναι πριν αρχίσει η συναυλία και άμα τελειώσει.  Λοιπόν... μένετε σε μια συναυλία!"


Απόσπασμα από συνέντευξη στη διεθνή οργάνωση "Σκυτάλη της μνήμης" ("Le relais de la memoire") που πραγματοποίησε επίσκεψη μαθητών από διάφορες ευρωπαϊκές χώρες στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μαουτχάουζεν
Έτσι όπως παρουσιάστηκε στην Εκδήλωση της Ο.ΝΑ.Σ. (Ομοσπονδίας Ναξιακών Συλλόγων) στις 28.1.2012 στο Πολεμικό Μουσείο προς τιμή του Ιάκωβου Καμπανέλλη.


Σχετικές αναρτήσεις, αξίζουν την επίσκεψη σας:

Ιάκωβος Καμπανέλλης, σύντομη βιογραφία
Λέξεις Ιάκωβου Καμπανέλλη
'Έβδομη μέρα της δημιουργίας'
«Ο δρόμος περνά από μέσα», Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν (Υπόγειο) (για λίγες ακόμη παραστάσεις)

27 Μαρτίου 2012

Ζωοδόχου Πηγής 9*


 Παγκόσμια μέρα θεάτρου σήμερα. Τι θέση έχει το θέατρο στη ζωή σου; 
Ποιο να είναι άραγε αυτό το εγκαταλειμμένο κτίριο της φωτογραφίας;


Ένα από τα απογεύματα της προηγούμενης εβδομάδας, κατηφορίζοντας τη Ζωοδόχου Πηγής, στάθηκα λίγο έξω από το συγκεκριμένο κτίριο.  
Σχεδόν πάντα, ίσως και ασυναίσθητα σταματώ. Κοίταξα λίγο την παρακάτω
 μαρμάρινη επιγραφή, γεμάτη μουτζούρες...
 
"Το 1942 κατοικούσε και ίδρυσε 
την πρώτη Σχολή Θεάτρου Τέχνης ο Κάρολος Κουν"


"Ανεγέρθη το 1925 από τον αρχιτέκτωνα Ηλ.Α.Κουρμούλη εκ Σμύρνης"


Σε αυτό το κτίριο, ο Κάρολος Κουν το 1942 μέσα στα χρόνια της γερμανικής κατοχής, δη­μιούρ­γη­σε το Θέ­α­τρο Τέχνης και τη Σχο­λή του.  Για την προ­ε­τοι­μα­σία των πα­ρα­στά­σεων χρησιμοποιούσε έ­να δω­μά­τιο στην αυ­λή αυτού του 
διώ­ρο­φου ε­πί της ο­δού Ζωο­δό­χου Πη­γής 9... 


Στο δωμάτιο μιας αυλής της οδού Ζωοδόχου Πηγής 9 ξεκίνησε τις πρόβες στην «Αγριόπαπια» του Ίψεν, με μαθητές της Σχολής και με τον ίδιο σκηνοθέτη και ηθοποιό. Μέ­χρι το 1954, έδινε τις παραστάσεις σε διάφορα θέατρα που του παραχωρούσαν. 

Τράβηξα λίγες γρήγορες φωτογραφίες με το κινητό μου.
 Σκέφτηκα πόσο ελάχιστα γνωρίζουμε την ιστορία των κτιρίων της πόλης, 
πόσο ελάχιστα ενδιαφερόμαστε για να μάθουμε τι κρύβουν 
πίσω από τις όψεις που κάποιοι καταστρέφουν...

Πόσο εύκολα θάβουμε ιστορία, θησαυρούς, ανθρώπους. 
Πόσο εύκολα παραμορφώνουμε οτιδήποτε
 αδυνατούμε να αντιληφθούμε τη σπουδαιότητα του... 
Πόσο ελάχιστα σεβόμαστε το έργο ανθρώπων,
πόσο θα άλλαζε η καθημερινότητα και η ζωή του καθένα 
αν είχαμε τη διάθεση ν'ακούσουμε μερικές φωνές.

"Ο όχλος, το πλήθος, ο μέσος όρος...
Το χειρότερο περιβάλλον για να μπορέσει να ζήσει ένας άνθρωπος
που μπορεί να σκεφτεί..."
(Ίψεν)

*Αν το σκεφτείς, ακριβώς σαν 'ζωοδόχο πηγή' λειτούργησε εκείνη την εποχή αυτό
 το συγκεκριμένο κτίριο για την Αθήνα... 


Κάποιες παλιότερες σχετικές αναρτήσεις του blog, 
αν θέλετε κάντε μια διαδικτυακή βόλτα:




26 Μαρτίου 2012

27 Μαρτίου 2012: Μήνυμα Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου



ΜΗΝΥΜΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΗΜΕΡΑΣ ΘΕΑΤΡΟΥ 2012 από τον John Malkovich

"Είναι τιμή μου που το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου της Ουνέσκο μου ζήτησε να χαιρετίσω την 50η επέτειο της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου. Θα απευθυνθώ σύντομα στους συνάδελφους του θεάτρου, φίλους και συντρόφους. 


Μακάρι η δουλειά σας να είναι πειστική και αυθεντική. Μακάρι να είναι βαθιά, συγκινητική, στοχαστική και μοναδική. Μακάρι να μας βοηθά να στοχαζόμαστε τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος και μακάρι αυτός ο στοχασμός να είναι ευλογημένος με θάρρος, ειλικρίνεια, ανυποκρισία και χάρη.

Μακάρι να είστε σε θέση να ξεπερνάτε τις αντιξοότητες, τη λογοκρισία, τη φτώχεια και το μηδενισμό, αφού είναι σχεδόν βέβαιο ότι πολλοί από εσάς θα είστε υποχρεωμένοι να το κάνετε. Μακάρι να είστε ευλογημένοι με ταλέντο και αυστηρότητα για να μας διδάξετε πώς χτυπά η καρδιά σε όλη την πολυπλοκότητα της και να έχετε την περιέργεια και την ταπεινότητα να το κάνετε έργο ζωής. Και μακάρι οι καλύτεροι από εσάς – γιατί μόνο οι καλύτεροι από εσάς, και μόνο σε εξαιρετικά σπάνιες και σύντομες στιγμές, – να καταφέρετε να διατυπώσετε το βασικότερο των ερωτημάτων: «Με ποιό τρόπο ζούμε;» Καλή τύχη!"


Ο εορτασμός της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου καθιερώθηκε το 1962 από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου (Δ.Ι.Θ.). Γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 27 Μαρτίου από την παγκόσμια θεατρική κοινότητα. Το Εκτελεστικό Συμβούλιο του Δ.Ι.Θ. επιλέγει κάθε φορά μια διεθνώς αναγνωρισμένη προσωπικότητα του θεάτρου από μια χώρα-μέλος του για να γράψει μήνυμα, το οποίο διαβάζεται σε όλα τα θέατρα και μεταδίδεται από τα Μ.Μ.Ε σε όλον τον κόσμο. Το μήνυμα για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου έχουν γράψει μεταξύ άλλων οι: Ζαν Κοκτώ, Άρθουρ Μίλερ, Λώρενς Ολίβιε, Ζαν Λουί Μπαρώ, Πήτερ Μπρουκ, Πάμπλο Νερούδα, Ευγένιος Ιονέσκο, Λουκίνο Βισκόντι, Μάρτιν Έσλιν, Ιάκωβος Καμπανέλλης, Αριάν Μνουσκίν, Ρομπέρ Λεπάζ, Αουγκούστο Μποάλ, Τζούντι Ντεντς κ.ά. Φέτος το μήνυμα έγραψε ο Αμερικανός ηθοποιός, παραγωγός, σεναριογράφος, συγγραφέας και σκηνοθέτης John Malkovich. Το μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου διαβάζεται σε κάθε θέατρο πριν από την παράσταση της 27ης Μαρτίου.
Related Posts with Thumbnails