Τι με "μαγεύει"..

Μετά από την πρόσκληση του adoniou .. συμμετέχω στο νέο παιχνίδι της μπλογκόσφαιρας, για το τι με γεμίζει, μεθά, με συναισθήματα…
Υπάρχουν πολλά πράγματα (ευτυχώς) που ακόμη με μαγεύουν και ‘γεμίζουν’ τη ψυχή μου με συναισθήματα! Θα σας πω τα κυριότερα!!

Α) Η θάλασσα – η φύση.
Αγαπώ τη φύση. Ιδιαίτερα δίπλα στη θάλασσα μπορώ να ονειρευτώ και να αναζωογονηθώ απόλυτα. Είναι ανάσα. Είτε ήρεμη είτε αγριεμένη. Τροφοδοτεί το είναι μου με χιλιάδες σκέψεις, λειτουργεί λυτρωτικά. Με λίγα λόγια…….φέρνει τα πάνω – κάτω ! :)

Β) η στιγμή της γραφής. Μια από τις ομορφότερες δημιουργίες. Νιώθεις.., παίρνεις χαρτί και μολύβι……..κι αδειάζεις κάθε τι, όλο το μέσα σου στο χαρτί. Είναι εξαιρετικά εκτονωτικό και λυτρωτικό!!

Γ) μια φωτογραφία (αρκεί να είναι από τις εκλεκτές). Μπορεί να μου δημιουργήσει χιλιάδες άλλες «εικόνες»… παρασέρνει σε ταξίδια και ιστορίες. Λειτουργεί απόλυτα σε μένα το «μία εικόνα = χίλιες εικόνες».

Δ) η μουσική, απαραίτητη + αναντικατάστατη συντροφιά σε όλες τις όμορφες και τις δύσκολες στιγμές! Μια καλή μουσική μελωδία είναι ικανή να μαγέψει τη ψυχή μου και να με ταξιδέψει παντού! Δεν χρειάζεται ‘εισιτήριο’ σε αυτά τα ταξίδια… έχω κάρτα απεριορίστων ‘διαδρομών’ εδώ κ χρόνια.... Μια απο αυτές ... το "βάλς των χαμένων ονείρων'' του Μάνου, απολαύστε το..Καλό σας σκ!!

...όποιος επιθυμεί μπορεί να γράψει τις δικές του, σας προσκαλώ όλους .......

Get this widget Track details eSnips Social DNA

Παύλος Σιδηρόπουλος (20/7/1948-6/12/1990)

Σαν σήμερα, πριν από 17 χρόνια πέθανε ο Παύλος Σιδηρόπουλος (20/7/1948-6/12/1990).
Ο Παύλος υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της Ελληνικής ροκ μουσικής σκηνής.

Όταν έφυγε από τη ζωή ήμουν 9 ετών. Κι όμως για αρκετά χρόνια αργότερα, τα τραγούδια του θα με συντρόφευαν.
Το σημερινό post, ένας μικρός φόρος τιμής.. στην μνήμη του. Κρίμα που έφυγε τόσο πολύ νωρίς. Αξιόλογο αφιέρωμα στον Παύλο έχει κάνει η εκπομπή του alpha «Μηχανή του χρόνου».

Μνήμες απο το παρελθόν..

Μνήμες από το παρελθόν..
..βιβλία, μουσικές, αξίες, ίχνη από ένα ονειρεμένο χαμένο απώτερο παρελθόν.
…αισθάνεσαι πως έχεις για πάντα χάσει την αγάπη.. την μοναδική ευκαιρία για την αληθινή ευτυχία.. νομίζεις πως ποτέ δεν την προσέγγισες καν!!
Που να ήξερες όμως πως μέσα στο υποσυνείδητο σου εξακολουθεί να υπάρχει.. κρατιέται ζωντανή η ανάμνηση της μορφής του ευτυχισμένου εαυτού σου..
Εκείνης της πλευράς του εαυτού σου, που έχεις – νομίζεις – για πάντα ξεχάσει!..
Κάποια στιγμή το έζησες όμως. Άγγιξες την ευτυχία. Την έχεις νιώσει. Την ξέρεις.
Εκεί στη παιδική χαρά της γειτονιάς σου, με τ’ άλλα παιδιά παίζεις κρυφτό, σε κυνηγάνε, κρατάς τσίλιες, τους κυνηγάς και εσύ…
Προσπαθείς να βρεις το «χαμένο» θησαυρό στο δάσος, ν’ ακολουθήσεις το σωστό μονοπάτι, να βάλεις το καλάθι στη μπασκέτα, να τους δείξεις τι αξίζεις.. εσύ!..
…Να ηγηθείς, μπορείς να οδηγήσεις την ομάδα σου στην νίκη, μπορείς να τους δείξεις εσύ.. όλος ο κόσμος αυτό το τελευταίο καλάθι,
αυτή η σαΐτα,
αυτό το μικρό χάρτινο καραβάκι,
αυτό το ψηλό ξύλινο σπιτάκι πάνω στα πεύκα που στο έφτιαξε ο μπαμπάς και κρύβεσαι εκεί μέσα από όλους..
Είναι το δικό σου καταφύγιο, το σπίτι των ονείρων σου..
Δεν έχει καν πόρτα, μόνο λίγα σανίδια – πρόχειρα καρφωμένα για πάτωμα – πάνω στους κορμούς του δέντρου… Κι όμως για εσένα είναι το ομορφότερο ανάκτορο!...
Εκεί έχεις τα παλιά κιάλια του παππού Βασίλη και παρατηρείς τις κινήσεις, κατασκοπεύεις τα πάντα.. Χαζεύεις τα πουλιά, τις μέλισσες, τη θάλασσα, τις μοναχές από το μακρινό μοναστήρι. .που κλέβουν λίγο χρόνο ανεμελιάς από τη μονότονη μέρα τους..
Ζεις για λίγο τις ζωές των άλλων…
Νιώθεις μοναδικά.
Ξέρεις ότι εσένα κανείς δεν μπορεί να σε δει!
Φωνάζεις τους φίλους και μοιράζεσαι τα παιχνίδια σου μαζί τους.
Χαζολογάτε μέχρι αργά το βράδυ. Έπειτα ξεθεωμένα από τη κούραση, αποκοιμιέστε ήρεμα.
Έχεις το πιο γαλήνιο ύπνο της ζωής σου.
Καιρό έχεις να περάσεις τόσο ξέγνοιαστα όπως τότε..
Οι μόνες σου έγνοιες…
… «τι θα πρωτοπαίξουμε αύριο;»
… «με ποιον;».. «που;» .. «Σε μένα…ή σε σένα;»
… «άσε! Αύριο θα έρθω εγώ!»
«τι λες; Πάμε στη βρυσούλα μετά;»
«….Στην βρυσούλα πάνω στο βουνό, να ψάξουμε καμία σπηλιά, να εξερευνήσουμε κάποιο εγκαταλειμμένο σπίτι, να ψάξουμε κάθε γωνίτσα του δάσους;»
«θέλω να σου δείξω μια σπηλιά που είδα εχτές με τα κιάλια!... Φαινόταν φανταστική, αν ψάξουμε καλά ίσως τη βρούμε!...»
Στο σχολείο, ανυπομονείς να χτυπήσει το κουδούνι…
Είσαι στη Δευτέρα δημοτικού..
…αγχώνεσαι με τα μαθήματα, δεν έχεις καταλάβει γιατί πρέπει να πηγαίνεις κάθε μέρα στο σχολείο. Νόμιζες ότι θα ζούσες για πάντα σπίτι..
Σε πήγανε και σου είπανε ότι πρέπει να πας και εσύ, όπως όλοι.
Να και το πρώτο «πρέπει» στη ζωή σου.
Σου αρέσει όμως με τον καιρό, συνηθίζεις…
Εκτός από τα μαθηματικά, υπάρχουν πραγματικά ωραία μαθήματα!!
Σου αρέσουν πολύ η ιστορία & ειδικά η ώρα του «σκέφτομαι και γράφω»..
Όμως η ωραιότερη στιγμή της ημέρας είναι οι ώρες του διαλείμματος!
Μόλις χτυπά το κουδούνι ξεχύνεσαι στο προαύλιο και παίζεις κάθε λογής παιχνίδια με τους φίλους σου. Κρυφτό, βόλεϊ, μπίλιες, μπουκάλα, σκοινάκι…
Τελικά είναι ωραία & στο σχολείο!
Κάνεις φίλους & περνάτε υπέροχα!
Μετά τους βλέπεις και στο κοντινό βουναλάκι, όπου θα παίξετε ξανά (!!!) και πάλι!
Θα κάνετε κούνια και τραμπάλα!
Τόση μαζεμένη ευτυχία και μάλιστα χωρίς καμία ενοχή!!
Γιατί ενοχή;; Αφού την αξίζεις την ευτυχία αυτή!
Μάλλον μόνο έτσι αξίζει η ζωή..

Ian Brown - Illegal Attacks

Καταπληκτικό τραγούδι...

Hubert Pernot - Εξερευνώντας την Ελλάδα (1870-1946)

Το βραδάκι της Τετάρτης περπατούσα την Πανεπιστημίου κάνοντας απλά μια βόλτα και χαζεύοντας. Την ματιά μου την κέντρισε στην βιτρίνα του Ελευθερουδάκη ένα λεύκωμα που κυκλοφόρησε μόλις αυτή την εβδομάδα, το «Εξερευνώντας την Ελλάδα, Φωτογραφίες 1898-1913» με την αφήγηση των ταξιδιών του γάλλου ελληνιστή Hubert Pernot (1870-1946).
Μπήκα μέσα και του έριξα μια ματιά!.. Με καταγοητεύουν οι φωτογραφίες από το παρελθόν! Τις κοιτάζω και προσπαθώ να φανταστώ πως θα ήταν τότε οι ζωές των ανθρώπων.. Συγκρίνω τις τότε μέρες με το σήμερα.. Αναγνωρίζω τη πρόοδο, αλλά και τις τότε δύσκολες εποχές. Όμως διακρίνω στα βλέμματα των ανθρώπων μια μοναδική αγνότητα, να τολμήσω να το πω μια δύναμη, μια φλόγα, που παρ’ όλες τις δεδομένες δυσκολίες της εποχής ζούσανε με υπερηφάνεια, με αξιοπρέπεια, με μοναδική αγάπη προς την πατρίδα.. και τους συνανθρώπους τους.

Το λεύκωμα περιλαμβάνει 300 σπάνιες φωτογραφίες από την αδημοσίευτη Συλλογή του Γάλλου, ο οποίος υπήρξε ο πρώτος καθηγητής που διορίστηκε στο Κέντρο Νεοελληνικών Σπουδών της Σορβόννης, το οποίο ιδρύθηκε από τον Ελευθέριο Βενιζέλο για να ενισχύσει την προσέγγιση και τις πολιτιστικές ανταλλαγές μεταξύ της Ελλάδας και της Γαλλίας. Περιλαμβάνει φωτογραφίες από την Αθήνα, το Πειραιά, τη Πελοπόννησο, τα Ιόνια νησιά, την Ήπειρο, τη Θεσσαλία, τα νησιά του Αιγαίου και τη Κρήτη.
Προσωπικά το βρήκα ενδιαφέρον, αλλά δεν μπόρεσα να το αγοράσω! Έψαξα στο διαδίκτυο και βρήκα κάποιες φωτογραφίες.. σας τις παραθέτω.

Η γενική επιμέλεια της έκδοσης έγινε από την Αικατερίνη Κουμαριανού, καθηγήτρια Ιστορίας στη Σορβόννη, οι φωτογραφικές στερεοτυπίες επιλέχθηκαν από τη Φανή Κωνσταντίνου, διευθύντρια των φωτογραφικών αρχείων του Μουσείου Μπενάκη, ενώ ο πρόλογος υπογράφεται από τον καθηγητή Henri Tonnet, διευθυντή του Νεοελληνικού Ινστιτούτου της Σορβόννης.

http://www.e-tipos.com/newsitem?id=17295

Ήρωες – "Μικρό Παλλάς"

Σήμερα θα σας προτείνω μια έξοδο....

Ο λόγος?

Είναι ωραίο να αφήσουμε όλοι λίγο το τηλεκοντρόλ .. και να πηγαίνουμε θέατρο!!..

Τη Δευτέρα που μας πέρασε, παρακολούθησα στο θέατρο 'Μικρό Παλλάς' τη παράσταση «Ήρωες».
Η αλήθεια είναι πως έφτασα στο θέατρο χωρίς να έχω την καλύτερη διάθεση.
Παρόλα αυτά το κέφι και το ταλέντο των παιδιών με έκανε να παρασυρθώ γρήγορα και να τους ακολουθήσω!....
Με κέρδισαν οι εξαιρετικές φωνές , το έξυπνο σενάριο, η φρεσκάδα, η ωραία σάτιρα..

Πραγματικά σας τη συστήνω ανεπιφύλακτα!

Είναι παράσταση ψυχοθεραπευτική, σε πολύ χαλαρή ατμόσφαιρα, θα νιώσετε αμέσως άνετα και θα γελάσετε με τη ψυχή σας!! (εγγυημένο..)

Αν έχετε διάθεση να πάτε θέατρο για να περάσετε ωραία και να φύγετε με ένα μεγάλο χαμόγελο :))) …….. τότε μη τη χάσετε!

Οι "ήρωες" είναι: Θανάσης Αλευράς, Πάνος Μουζουράκης, Ανδρέας Κωνσταντινίδης, Κωνσταντίνος Κωτσαδάμ, Βίκυ Καρατζόγλου, Χριστίνα Μητροπούλου, Ζωή Ξανθοπούλου.
Σκηνοθεσία, χορογραφίες, κείμενα: Ελένη Γκασούκα.

Σκηνική επιμέλεια: Σπύρος ΚωτσόπουλοςΕνορχήστρωση, μουσική επιμέλεια: Απόστολος Καλτσάς
Παίζουν οι μουσικοί: Απόστολος Καλτσάς (μπάσο-ακορντεόν), Σάκης Βαργεμτζίδης (πιάνο-πλήκτρα), Σωτήρης Καστανής (κιθάρα-μπουζούκι), Τάσος Πέππας (τύμπανα), Μάριος Βαληνάκης (πνευστά-κρουστά).

Αν θέλετε να πάρετε μια ‘ιδέα’ της παράστασης:

http://www.youtube.com/watch?v=viPncVbVQl4

Αμοργός...

Θέα απο το Μοναστήρι της Παναγίας της Χοζοβιώτισσας...

Άλλος με τη βάρκα μας??... Παρατημένη βαρκούλα, γεμάτη άμμο....

Απο το παράθυρο σου να βλέπεις το απέραντο γαλάζιο....

Βράδια.. στην Αιγιάλη.. στον Αμοργιαλό.. με καλή παρέα, κιθαρίτσα και ωραία τραγούδια..


Βραδιές στην Αμοργό..χωρίς ρακόμελα.......ΔΕΝ γίνονται!!!!.....

Ένα από τα πιο αγαπημένα μου νησιά είναι η Αμοργός.

Καλοκαίρι 2005, 17 Αυγούστου...

Παραλία Αιγιάλης…….
Όμορφο νησάκι, ήρεμο, με μια παράξενη λησμονημένη γοητεία.

Εχτές κάναμε μπάνιο στην ‘Αγία Άννα’, στο «απέραντο γαλάζιο».

Οι διακοπές είναι ευεργετικές στον άνθρωπο, και όποιος τελικά βάζει την εργασία και τις όποιες υποχρεώσεις του πιο πάνω από την ξεκούραση του, κάνει απίστευτα τεράστιο λάθος.
Εδώ βλέπεις πόσο ανώφελο είναι το άγχος…. Πόσο ανούσια τα περισσότερα από αυτά που μας ‘ταλαιπωρούν’ το χειμώνα..
Εδώ στην Αμοργό είναι σαν να σταματά ο χρόνος.
Σαν να βάζεις ένα μικρό κατσαβιδάκι στην βιδούλα του ρολογιού του χρόνου και να το σταματάς για λίγο.
Σαν η στιγμή να αποκτάει μακρινή, απρόσιτη αξία που απαξιείς να την πιάσεις. Την αφήνεις να περνά και να χάνεται… και βρίσκεις τόσο ομορφιά σε αυτό!
Όμορφες μελωδίες, όμορφοι άνθρωποι, επιβλητικά γραφικά χωριουδάκια….
Η ευτυχία στην ζωή βρίσκεται στην δημιουργία μέσα από την νωχελική απλότητα της καθημερινότητας.
Τελικά η ζωή σε ένα νησί δεν θα ήταν και τόσο μονότονη.
Υπάρχουν χιλιάδες πράγματα που τώρα δεν τα βλέπεις…
Δεν σου κρύβονται είναι εκεί έξω διάσπαρτα…στον ουρανό, στην θάλασσα, στα δέντρα, στην άμμο, στα φωτεινά αστέρια… μόνο που δεν μπορείς να τα δεις!...
Πρέπει να έχεις την ματιά σου καθαρή! Άδεια από άγχη, από κακές εικόνες και θορυβώδεις ήχους.
Σιωπή.
Να ξυπνάς με το κελάηδισμα ενός πουλιού … στο παραθύρι σου.
Στο μπλε παραθύρι σου .. το πρωινό…
Πως γίνεται να ξεκινήσει έτσι μια μέρα.. και να μην είναι πανέμορφη??
Στιγμές που καθώς περνούνε… χαίρεσαι να χάνονται στο άπειρο του άπιαστου χρόνου.
Γιατί οι στιγμές τελικά γι’ αυτό υπάρχουν..
Για να τις ζούμε.
Για να χαιρόμαστε να τις ζούμε, να περνάνε και να χαιρόμαστε να τις βλέπουμε να χάνονται!

Παιχνιδάκια στο blog μου..

Μετά απο την ευγενική πρόσκληση του Adoniou και του Lockheart, ήρθε και η δική μου σειρά για να πάρω μέρος..στο γνωστό blog-παιχνίδι.... Ιδού λοιπόν..κάποιες δημιουργίες μου.. δυστυχώς όμως..χωρίς τα κατάλληλα τεχνικά μέσα επεξεργασίας...Ελπίζω να σας αρέσουν!!

Απο την γνωστή ταινία..... You' ve got α Mail from... Roadartist!!!

Πάνω στα πανιά ενός Ιστιοφόρου, το οποίο ταξιδεύει στην απεραντοσύνη της θάλασσας.....

Η Roadartist στο τελευταίο τεύχος της εφημερίδας Athens Voice.. (χε χε...)

Τελικώς δικαιώθηκα .. και πήρα το OSCAR!!! Α, ναι..ευχαριστώ τη μαμά μου, τον μπαμπά, το καναρίνι μου, όλο μου το σόι, τους φίλους και τους εχθρούς μου και φυσικά όλους όσους ξέχασα...

Μην ψάχνετε άλλο άδικα το Μυστικό της Μόνα Λίζα του Da Vinci...... γιατί .... το μυστικό κωδικό τον γνωρίζει μόνο η Roadartist...

Προσκαλώ με τη σειρά μου .. να συμμετάσχουν στο παιχνίδι.. την Red Rose, τον a.g., τον Κοσμικό Άξονα, τον Danian, τον Μετεωρίτη, τον Γεράσιμο, τον Alexi B, τον Radio Marconi ... και φυσικά όσους άλλους δεν έχουν εως σήμερα συμμετάσχει.. ανυπομονώ να δω τις δικές σας ιδέες!!!