Μνήμες απο το παρελθόν..

Μνήμες από το παρελθόν..
..βιβλία, μουσικές, αξίες, ίχνη από ένα ονειρεμένο χαμένο απώτερο παρελθόν.
…αισθάνεσαι πως έχεις για πάντα χάσει την αγάπη.. την μοναδική ευκαιρία για την αληθινή ευτυχία.. νομίζεις πως ποτέ δεν την προσέγγισες καν!!
Που να ήξερες όμως πως μέσα στο υποσυνείδητο σου εξακολουθεί να υπάρχει.. κρατιέται ζωντανή η ανάμνηση της μορφής του ευτυχισμένου εαυτού σου..
Εκείνης της πλευράς του εαυτού σου, που έχεις – νομίζεις – για πάντα ξεχάσει!..
Κάποια στιγμή το έζησες όμως. Άγγιξες την ευτυχία. Την έχεις νιώσει. Την ξέρεις.
Εκεί στη παιδική χαρά της γειτονιάς σου, με τ’ άλλα παιδιά παίζεις κρυφτό, σε κυνηγάνε, κρατάς τσίλιες, τους κυνηγάς και εσύ…
Προσπαθείς να βρεις το «χαμένο» θησαυρό στο δάσος, ν’ ακολουθήσεις το σωστό μονοπάτι, να βάλεις το καλάθι στη μπασκέτα, να τους δείξεις τι αξίζεις.. εσύ!..
…Να ηγηθείς, μπορείς να οδηγήσεις την ομάδα σου στην νίκη, μπορείς να τους δείξεις εσύ.. όλος ο κόσμος αυτό το τελευταίο καλάθι,
αυτή η σαΐτα,
αυτό το μικρό χάρτινο καραβάκι,
αυτό το ψηλό ξύλινο σπιτάκι πάνω στα πεύκα που στο έφτιαξε ο μπαμπάς και κρύβεσαι εκεί μέσα από όλους..
Είναι το δικό σου καταφύγιο, το σπίτι των ονείρων σου..
Δεν έχει καν πόρτα, μόνο λίγα σανίδια – πρόχειρα καρφωμένα για πάτωμα – πάνω στους κορμούς του δέντρου… Κι όμως για εσένα είναι το ομορφότερο ανάκτορο!...
Εκεί έχεις τα παλιά κιάλια του παππού Βασίλη και παρατηρείς τις κινήσεις, κατασκοπεύεις τα πάντα.. Χαζεύεις τα πουλιά, τις μέλισσες, τη θάλασσα, τις μοναχές από το μακρινό μοναστήρι. .που κλέβουν λίγο χρόνο ανεμελιάς από τη μονότονη μέρα τους..
Ζεις για λίγο τις ζωές των άλλων…
Νιώθεις μοναδικά.
Ξέρεις ότι εσένα κανείς δεν μπορεί να σε δει!
Φωνάζεις τους φίλους και μοιράζεσαι τα παιχνίδια σου μαζί τους.
Χαζολογάτε μέχρι αργά το βράδυ. Έπειτα ξεθεωμένα από τη κούραση, αποκοιμιέστε ήρεμα.
Έχεις το πιο γαλήνιο ύπνο της ζωής σου.
Καιρό έχεις να περάσεις τόσο ξέγνοιαστα όπως τότε..
Οι μόνες σου έγνοιες…
… «τι θα πρωτοπαίξουμε αύριο;»
… «με ποιον;».. «που;» .. «Σε μένα…ή σε σένα;»
… «άσε! Αύριο θα έρθω εγώ!»
«τι λες; Πάμε στη βρυσούλα μετά;»
«….Στην βρυσούλα πάνω στο βουνό, να ψάξουμε καμία σπηλιά, να εξερευνήσουμε κάποιο εγκαταλειμμένο σπίτι, να ψάξουμε κάθε γωνίτσα του δάσους;»
«θέλω να σου δείξω μια σπηλιά που είδα εχτές με τα κιάλια!... Φαινόταν φανταστική, αν ψάξουμε καλά ίσως τη βρούμε!...»
Στο σχολείο, ανυπομονείς να χτυπήσει το κουδούνι…
Είσαι στη Δευτέρα δημοτικού..
…αγχώνεσαι με τα μαθήματα, δεν έχεις καταλάβει γιατί πρέπει να πηγαίνεις κάθε μέρα στο σχολείο. Νόμιζες ότι θα ζούσες για πάντα σπίτι..
Σε πήγανε και σου είπανε ότι πρέπει να πας και εσύ, όπως όλοι.
Να και το πρώτο «πρέπει» στη ζωή σου.
Σου αρέσει όμως με τον καιρό, συνηθίζεις…
Εκτός από τα μαθηματικά, υπάρχουν πραγματικά ωραία μαθήματα!!
Σου αρέσουν πολύ η ιστορία & ειδικά η ώρα του «σκέφτομαι και γράφω»..
Όμως η ωραιότερη στιγμή της ημέρας είναι οι ώρες του διαλείμματος!
Μόλις χτυπά το κουδούνι ξεχύνεσαι στο προαύλιο και παίζεις κάθε λογής παιχνίδια με τους φίλους σου. Κρυφτό, βόλεϊ, μπίλιες, μπουκάλα, σκοινάκι…
Τελικά είναι ωραία & στο σχολείο!
Κάνεις φίλους & περνάτε υπέροχα!
Μετά τους βλέπεις και στο κοντινό βουναλάκι, όπου θα παίξετε ξανά (!!!) και πάλι!
Θα κάνετε κούνια και τραμπάλα!
Τόση μαζεμένη ευτυχία και μάλιστα χωρίς καμία ενοχή!!
Γιατί ενοχή;; Αφού την αξίζεις την ευτυχία αυτή!
Μάλλον μόνο έτσι αξίζει η ζωή..