σκέψεις.., παίζοντας.. ;)

Μου αρέσει πολύ να περνάω κάποιες στιγμές μόνο με μένα.

Έτσι εχτές, αργά το απόγευμα, ξέκλεψα χρόνο και βρέθηκα σε ένα πάρκο. Εκεί που με πήγαινε βόλτα ο παππούς μου όταν ήμουν πιο μικρή… «Αυτή τη στιγμή όλοι οι δρόμοι θα είναι γεμάτοι», σκέφτηκα.
Κάθισα σε ένα παγκάκι, χάζεψα τους λιγοστούς αθηναίους που έτυχε να περνάνε από εκεί…
Μία κοπέλα έβγαζε βόλτα το σκυλί της, κάποιες ηλικιωμένες κυρίες είχανε στήσει πηγαδάκι και συζητούσαν …ποιος ξέρει τι…
Από το διπλανό παιδικό σταθμό, ακούγονταν κάποιες παιδικές χαρούμενες φωνές..
…Πόσο πιο όμορφη θα ήταν η πόλη, απλά αν είχε έστω τα διπλάσια πάρκα…Λίγους χώρους να σταθείς, να χαλαρώσεις, να ξαποστάσεις..Κι όμως ακόμη υπάρχουν ομορφιές..

Άρχισα να περπατώ στο πάρκο, πέρασα το σιντριβάνι και μπήκα στο γήπεδο του μπάσκετ. Πριν κάποια χρόνια εδώ ερχόμουν συχνά για προπόνηση.. μου φαίνεται τώρα πια όλο αυτό τόσο μακρινό, σαν να το ζούσα σε μια άλλη …ζωή...
Αντικρίζω τριγύρω... στους τοίχους του γηπέδου συνθήματα με πολύχρωμα σπρέι.. Ο καλύτερος τρόπος είναι αυτός για να γραφτεί καθετί νεανικό..

Κάθομαι στις αδειανές του κερκίδες και αντικρίζω απέναντι την Ακρόπολη.
Όπως και στο σχολείο, όταν τη χάζευα από το παράθυρο της τάξης.
Έχουνε αλλάξει πολλά από τότε.. Αλλά αυτή ίδια αγέρωχη και όμορφη όπως πάντα..
Σαν να έχει βγει από ένα όνειρο.. Ακίνητη εδώ και 2,000 χρόνια.. Να μας θυμίζει πως θα χαθούμε, όπως εκείνοι που την έκτισαν…

Βάζω τα ακουστικά, ακούω ΚΒήτα.. Συνέχεια στο repeat το τραγούδι που παίζει στο blog.., φαντάζομαι και ο ΚΒ μετά από μια τέτοια βόλτα θα το έγραψε…
Από τις πιο όμορφες στιγμές, είναι να περπατάς δίχως βιασύνη, ακούγοντας μουσική..
Φτάνω μέχρι τους πρόποδες της Ακρόπολης..
Να και μια γάτα που λιάζεται πάνω σε ένα αρχαίο κίονα.. Τι όμορφη εικόνα! Σε πόσες πόλεις μπορείς να το δεις αυτό;
Στέκομαι παραδίπλα, και τη χαζεύω.. Μπορείς να μάθεις πολλά από τα ζώα, όπως και από τα παιδιά.., απλά παρατηρώντας τα..

Λίγο πιο κάτω κάποιοι καλλιτέχνες του δρόμου, παίζουν μουσική σε μια μαριονέτα και αυτή ‘χορεύει’.. Στα μάτια των παιδιών φαντάζει σαν αληθινή..

Μια φράση του Πεσσόα.. έρχεται στη σκέψη μου…

«Η ζωή ολόκληρη είναι ένα όνειρο. Κανείς δεν ξέρει τι κάνει, κανείς δεν ξέρει τι θέλει, κανείς δεν ξέρει τι ξέρει. Κοιμόμαστε τη ζωή μας, παιδιά αιώνια του Πεπρωμένου.»

-----

Παιχνίδι..

7 αλήθειες..

Έχω τόσο καιρό να παίξω σε παιχνίδι που έχω χάσει το λογαριασμό ;)
Άρχισα να γράφω ασυναίσθητα το παραπάνω κείμενο, και στιγμιαία είδα πως έμμεσα απαντούσα στο παιχνίδι των επτά αληθειών…
Η πρόσκληση είχε έρθει από τη Sweet and bitter , τη batgirl, Γιώτα Παπαδημακοπούλου και τον επαναστάτη κάθε μέρας.. (αν ξεχνω κάποιον να μου το πει να τον προσθέσω..)
Λοιπόν συνοψίζοντας.. επτά αλήθειες του κείμενου κ της ζωής μου..

1) μου αρέσει να περνώ χρόνο μόνη με τον εαυτό μου
2) λατρεύω τη φύση, όσο μπορώ βρίσκομαι κοντά της
3) αγαπώ ανεξήγητα πολύ την ακρόπολη κ όλο το ιστορικό κέντρο
4) έπαιζα μπάσκετ και γενικώς ως άθλημα μου αρέσει
5) μου αρέσει η τέχνη του δρόμου, ζωντανεύει τη πόλη (χα!!)
6) συχνά υπενθυμίζω στον εαυτό μου κ προσπαθώ να πεισθώ.. οτι 'ευτυχισμένος δεν είναι αυτός που έχει ότι θέλει, αλλά αυτός που θέλει ότι έχει'.. ;)
7) πλέον είστε στη σκέψη μου μέσα στη μέρα (αυτό άσχετο με το κείμενο οκ)..

Αν θέλουν ας παίξουν, γράφοντας 7 οποιεσδήποτε αλήθειες τους οι: fegia, nana tsouma, alexis b, κ.υ.π. walking, nikiplos, Aeglie, amelie, flora, greendim, leondokardos, librarian, natalia, mrs smith, il mare, madame de la luna, nyxterino,arcobaleno, νεφελια μεθη και φυσικά όποιος άλλος θέλει και δεν έχει παίξει.

Kαλό πσκ, σε όλους!!!!

Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο (α')

Το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο σε επιστολικό δελτάριο (αρχών 20ου αι.)

Λίγο καιρό πριν, παρακολουθήσα μια ξενάγηση στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο από μόνιμους αρχαιολόγους του.
Σύμφωνα με τους ειδήμονες, τα στατιστικά είναι απογοητευτικά.
Οι Αθηναίοι σπανιώς επισκέπτονται τα μουσεία της πόλης. Παραδόξως, οι περισσότεροι από αυτούς ταξιδεύουν και αδημονούν να επισκεφτούν τα μουσεία ξένων χωρών. Εντούτοις, η Αθήνα διαθέτει ανεκτίμητους θησαυρούς, τους οποίους θα ζήλευαν πολλές χώρες.

Ειδικά όσον αφορά το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, πρόκειται για ένα από τα καλύτερα μουσεία του κόσμου, καθώς σε αυτό εκθέτονται συγκεντρωμένες οι μεγαλύτερες αρχαιολογικές συλλογές από όλη τη χώρα και μερικά από τα αριστουργήματα της αρχαίας ελληνικής τέχνης. Οι συλλογές του αποτελούν ένα μοναδικό σύνολο που όμοιό του δεν θα συναντήσει κανείς.

Θέλησα να μοιραστώ μαζί σας, κάποια από τα θέματα που συζήτησαμε μαζί τους. Θα τα χωρίσω σε 2 αναρτήσεις. Σε αυτή την ανάρτηση θα αναφερθώ όσο γίνεται πιο σύντομα στην ιστορία του κτιρίου, γιατί μου κέντρισε αρκετά το ενδιαφέρον.. και σε μια δεύτερη θα παρουσιαστούν κάποια από τα εκθέματα, τα οποία αξίζει όταν πάτε να δείτε.. Για όποιον ενδιαφέρεται..

Το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, είναι ένα από τα σημαντικότερα μουσεία του κόσμου, διαθέτει περισσότερα από 20.000 εκθέματα, πρόκειται για ένα πανόραμα του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού από τις αρχές της προϊστορίας έως και την ύστερη αρχαιότητα.

Το πρώτο αρχαιολογικό μουσείο στην Ελλάδα είχε ήδη ιδρυθεί το 1829, από τον Ι. Καποδίστρια και στεγάσθηκε στο Ορφανοτροφείο της Αίγινας. Στις επόμενες δεκαετίες, όμως, η μεταφορά της πρωτεύουσας στην Αθήνα και ο μεγάλος αριθμός ευρημάτων που ανακαλύπτονταν, ώθησαν στην δημιουργία ενός εθνικού μουσείου στην Αθήνα.

Το οικόπεδο στην οδό Πατησίων, στο οποίο τελικά οικοδομήθηκε το μουσείο, είναι δωρεά της Ελένης Τοσίτσα. Τα σχέδια κατασκευής του κτηρίου, των αρχιτεκτόνων L. Lange και Π. Κάλκου, επιμελήθηκε για την τελική διαμόρφωση του χώρου ο αρχιτέκτων E. Ziller. Τη χρηματοδότηση ανέλαβαν το ελληνικό δημόσιο, η Αρχαιολογική Εταιρεία και ο Νικόλαος Βερναρδάκης, ομογενής από τη Ρωσία.

Άποψη από το εσωτερικό του Μουσείου

Το μουσείο στεγάζεται σε ένα επιβλητικό νεοκλασικό κτήριο. Μπαίνοντας αισθάνεσαι δέος, ακόμη και σήμερα.. Με Προεδρικό Διάταγμα της 9ης Αυγούστου 1893 (ΦΕΚ Α΄ αρ. 152, «Περί διοργανισμού του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου») ιδρύθηκε επισήμως το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο με σκοπό «την σπουδήν και διδασκαλίαν της αρχαιολογικής επιστήμης, την διάδοσιν αρχαιολογικών γνώσεων παρ' ημίν και την ανάπτυξιν έρωτος προς τας καλάς τέχνας».

Με την κήρυξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Αθηναίοι της εποχής, έχοντας ελάχιστα μέσα και διακινδυνεύοντας τις ζωές τους, κατάφεραν να προφυλάξουν τις αρχαιότητες του μουσείου σε ασφαλείς χώρους του ίδιου του κτηρίου, της Τράπεζας της Ελλάδος και σε φυσικά κρησφύγετα. Είναι χαρακτηριστικό ότι δημιούργησαν χώρους ακριβώς κάτω από τα πατώματα του μουσείου, όπου έκρυψαν αρκετά απο τα αρχαία μνημεία. Όταν οι εισβολείς μπήκαν στο Μουσείο (το οποίο λειτούργησε κατά τη περιόδο του πολέμου ως νοσοκομείο) δεν γνώριζαν ότι ουσιαστικά κάτω απο το έδαφος το οποίο πατούσαν, βρίσκονταν ανεκτίμητοι αρχαίοι θησαυροί…

Το Αρχαιολογικό Μουσείο βελτιώνεται συνεχώς και ήδη αποφασίστηκε να γίνει επέκταση του Μουσείου στο πρότυπο του Λούβρου. Θα σκαφτούν δύο υπόγεια συνολικής έκτασης 24.000 τ.μ. στον προ του μουσείου κήπο. ΕΔΩ περισσότερες πληροφορίες σχετικά, σε άρθρο της Ελευθεροτυπίας.

Απαραίτητο είναι ο Δήμος Αθηναίων να ασχοληθεί σοβαρά με την κατάσταση που επικρατεί εκτός του Μουσείου, όπου συχνάζουν ναρκομανείς και υπάρχει έντονη εγκληματικότητα.. Μια εικόνα πραγματικά ντροπιαστική..

Πιστεύω ότι γνωρίζοντας την Ιστορία, αλλάζει και ο τρόπος που κατανοείς την πόλη σου!
Σύμφωνα με τα λεγόμενα των αρχαιολόγων, τα μουσεία της Αθήνας έχουν άμεση ανάγκη από το έμπρακτο ενδιαφέρον μας. Χρειάζονται την υποστήριξη μας – όχι τόσο με την οικονομική συνεισφορά μας – όσο με την παρουσία μας. Πραγματικά πως θέλουμε να γίνονται ενδιαφέρουσες εκθέσεις, από τη στιγμή που δείχνουμε αδιαφορία για τις ήδη υπάρχουσες?

ΕΘΝΙΚΟ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ
Πατησίων 44, 210-8217717. Η "κιβωτός" της αρχαίας ελληνικής τέχνης. Προϊστορικές συλλογές, γλυπτική και χάλκινα αντικείμενα από τα αρχαϊκά μέχρι τα ρωμαϊκά χρόνια και στον πρώτο όροφο, τοιχογραφίες από τη Θήρα και η περίφημη συλλογή αγγείων. Δευτ. 1-7.30 μ.μ. Τρ.-Κυρ. & αργίες 8.30 π.μ.-3 μ.μ. Πέμ. 8.30 π.μ.-7 μ.μ. Εισιτ. € 7, άτομα άνω των 65 ετών € 3. Είσ. ελεύθερη για νέους έως 19 ετών, φοιτητές και Κυριακές.

Υπουργείο Πολιτισμού

άγχος..

Στέκομαι στο κέντρο της Αθήνας. Κοιτώ γύρω μου.

Χιλιάδες μιλιούνια οι άνθρωποι τρέχουνε μέσα στο άγχος να προλάβουν το επόμενο τραμ ή το λεωφορείο.
Τρέχουνε, κοιτάζοντας τριγύρω, δίχως να "βλέπουν"…
Είναι σοκαριστικό το πόσο πολύ έχουνε όλοι αποξενωθεί..

Καθημερινότητα του μέσου Αθηναίου..
Ξυπνάει και τρέχει στην πλησιέστερη στάση.
Μέσα μαζικής μεταφοράς …Αθηνών...Χα! Ποια???.. Πικρή ιστορία..

Αν είσαι τυχερός και έρθει το λεωφορείο στην ώρα του, μπαίνεις και προσπαθείς να μην πατηθείς από τον διπλανό σου, ψάχνοντας κάπου να πιαστείς! Για να κάτσεις κάπου?.. Ούτε λόγος… Αν η στάση που επιβιβάζεσαι δεν είναι κοντά στην αφετηρία, ξέχνα το..

Το χειρότερο όμως στα πρωινά δρομολόγια είναι οι φάτσες των συνταξιδιωτών σου..
Άνθρωποι μαραμένοι από την απαιτητική καθημερινότητα τους.., μέσα στην τσίτα, με μια εμμονή για τσακωμό.., νεύρα, αρνητικότητα.. Από την αρχή της μέρας…
Κάθε μέρα νιώθω την ανάγκη να φωνάξω..

«Χαλαρώστε λίγο!» «Χαμογελάστε!»

Θυμάμαι σε μια παλιά δουλειά μου, όταν έφτανα τους καλημέριζα όλους. Μία κοπέλα ήταν πάντα (μα πάντα) μέσα στην τσίτα.. από τις 8 το πρωί!! Υπομονή σκεφτόμουν κάτι θα έχει.. και όμως υποτίθεται ότι ήταν όλα μια χαρά στη ζωή της..

Έγραψα τη φράση.. «υποτίθεται ότι ήταν όλα μια χαρά στη ζωή της».., γιατί εντέλει ένας γάμος, μια δουλειά, όταν δεν υπάρχει ουσία δεν σου χαρίζει την ευτυχία και τη ψυχική ισορροπία, ούτε σε γεμίζει.. Το αντίθετο!
Δε θα ξεχάσω ένα πρωί σε μια «καλημέρα» μου, η αυθόρμητη απάντηση της ήταν.. «ναι? που την είδες?»… Εννοείται, μετά από αυτό κράταγα αποστάσεις..

Πόσοι άνθρωποι σου δίνουν την εικόνα του «πετυχημένου», «εξασφαλισμένου»… και όμως είναι βαθύτατα ανικανοποίητοι και δυστυχισμένοι από τις ίδιες τις επιλογές τους..

Οκ όλοι έχουμε προβλήματα, ίσως μάλιστα όσοι δεν τα 'φωνάζουν' να έχουν σημαντικότερα από όσα νομίζεις…

Βγάλε λίγη θετική ενέργεια, όχι άλλη μιζέρια πια…

Η καθημερινότητα μας είναι αρκετά απαιτητική…
Για κάποιους περισσότερο από όσο μπορείς να φανταστείς..
Και ας μη μιζεριάζουν, και ας έχουνε επιλέξει να σου μεταδίδουν θετικότητα.

Όλα είναι εδώ.
Και τα προβλήματα και ο τρόπος διαφυγής από αυτά.
Τελικά όταν όλα σου έρχονται δύσκολα στην ζωή, ίσως να κερδίζεις σε κάτι άλλο. Τώρα αυτό δε το βλέπεις.
Ίσως να είναι μακροχρόνιο το όφελος.
Αλλά αυτό το «ίσως» σε σκοτώνει. Γιατί ξέρεις πως μόνο το «τώρα» έχεις.
Και αυτό το «ίσως» είναι τόσο εκκωφαντικό, σου ταράζει την καρδιά.
Σου θυμίζει την αδυναμία της ύπαρξης σου.
Τελικά όσο μεγαλώνω διαπιστώνω πως οι αληθινά δυνατοί άνθρωποι είναι αυτοί που έχουνε περάσει δύσκολες καταστάσεις στη ζωή τους. Όσοι μόνο «κλαψουρίζουν», αυτοί μάλλον δεν έζησαν..

Αν θες να είμαι ειλικρινής, όλα στη ζωή είναι απλά.
Μια πόρτα χρειάζεται ν'ανοίξεις για να βγεις από το σκοτάδι..
Και αυτό δε θα βρεθεί κανείς άλλος να το κάνει για σένα..
Ούτε να τη τραβήξει, ούτε να σου δείξει το πόμολο..
Μόνος θα το βρεις, μόνος θα αρπάξεις τη στιγμή και θα της δώσεις νόημα.
Θα την κάνεις έτσι ώστε να μη σε απασχολεί το μετά..
Ούτε καν εκείνο το «ίσως»..

"Οκτώ Γυναίκες", στην Πειραιώς 260

Μόλις επέστρεψα από την παράσταση "Οκτώ γυναίκες" του Ρομπέρ Τομά, σε σκηνοθεσία Νίκου Καραθάνου με πρωταγωνιστές....οκτώ άντρες..

Δεν είχα σκοπό να γράψω κάτι, αλλά μέσα σε όλα τα ανούσια που μεσουρανούν και όταν επιστρέφεις στο σπίτι με μια τόσο γλυκιά αίσθηση...πως να μη μοιραστείς ότι ένιωσες??

Μια παράσταση ευρηματική, με απίστευτο χιούμορ, αστείρευτη σε έμπνευση σκηνοθεσία, πολύ ωραία μουσική, ξεκαρδιστική (πάρα πολύ καλή...) κινησιολογία και αξιόλογη εικαστική προσέγγιση. Από τους ηθοποιούς ξεχώρισα τους Χρήστο Στέργιογλου, Νίκο Καραθάνο, Αργύρη Ξάφη και Χρήστο Λούλη.

Ο Καραθάνος ανέδειξε το κείμενο μοναδικά, όμορφος ο συνδιασμός της κίνησης με την πλοκή.. Η όλη προσέγγιση των γυναικών που θύμιζε χορό αρχαίας τραγωδίας ήταν ευφυέστατη.

Η madame de la luna είχε κάνει μια παρουσίαση σχετικά με την υπόθεση, σας μεταφέρω σε αποσπάσματα :

"Οι Χρήστος Λούλης, Αιμίλιος Χειλάκης, Νίκος Καραθάνος, Χρήστος Στέργιογλου, Αργύρης Ξάφης, Νίκος Χατζόπουλος, Κοσμάς Φοντούκης και Γιάννης Κότσιφας είναι οι... Οκτώ Γυναίκες, που κατηγορούνται για τη δολοφονία ενός άντρα, του Μαρσέλ, ο οποίος βρίσκεται δολοφονημένος με ένα μαχαίρι στην πλάτη.

Ο Μαρσέλ είναι ο μοναδικός άντρας της οικογένειας και όλες οι γυναίκες σχετίζονται μαζί του με διάφορους τρόπους. Τον σκότωσε κάποιος ξένος, κάποια απ' τις γυναίκες του σπιτιού ή η κατάσταση είναι ακόμα πιο περίπλοκη;

Αξίζει να αναφέρουμε ότι το θεατρικό αυτό έργο, γράφτηκε στα τέλη του 1950, ξαναδουλεύτηκε αργότερα απ' τον συγγραφέα του και μεταφέρθηκε στην μεγάλη οθόνη το 2002, από τον Φρανσουά Οζόν, με οκτώ εντυπωσιακές πρωταγωνίστριες μεταξύ των οποίων, η Κατρίν Ντενέβ, η Φανί Αρντάν, η Ιζαμπέλ Υπέρ και η Εμανουέλ Μπεάρ.

Στην παράσταση παίζουν μουσική οι: Γιάννης Αγγελόπουλος (κρουστά), Μάριος Βαληνάκης (σαξόφωνο), Κώστας Κωνσταντίνου (μπάσο) και Κώστας Μπαλταζάνης (κιθάρα).."

Η παράσταση έχει ανέβει για λίγες μόνο μέρες.

ΟΚΤΩ ΓΥΝΑΙΚΕΣ
Μαύρη Κωμωδία του Ρομπέρ Τομά. Σκηνοθ.: Ν. Καραθάνος. Παίζουν: Γ. Γάλλος, Ν. Καραθάνος, Γ. Κότσιφας, Χρ. Λούλης, Αργ. Ξάφης, Χρ. Στέργιογλου, Κ. Φουντούκης, Αιμ. Χειλάκης. Μετάφρ.: Κ. Φουντούκης. Σκην.- κοστ.: Έ. Παπαγεωργακοπούλου. Κινησ.: Αμ. Μπένετ.

------

Τέλος, μεγάλη χαρά μου έδωσε ο φίλος leondokardos, ο οποίος διαβάζοντας το σχετικό post στο blog για τη θεατρική παράσταση "Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου", πήγε και την παρακολούθησε. Περάστε από το blog του, να διαβάσετε εντυπώσεις του..