σκέψεις.., παίζοντας.. ;)

Μου αρέσει πολύ να περνάω κάποιες στιγμές μόνο με μένα.

Έτσι εχτές, αργά το απόγευμα, ξέκλεψα χρόνο και βρέθηκα σε ένα πάρκο. Εκεί που με πήγαινε βόλτα ο παππούς μου όταν ήμουν πιο μικρή… «Αυτή τη στιγμή όλοι οι δρόμοι θα είναι γεμάτοι», σκέφτηκα.
Κάθισα σε ένα παγκάκι, χάζεψα τους λιγοστούς αθηναίους που έτυχε να περνάνε από εκεί…
Μία κοπέλα έβγαζε βόλτα το σκυλί της, κάποιες ηλικιωμένες κυρίες είχανε στήσει πηγαδάκι και συζητούσαν …ποιος ξέρει τι…
Από το διπλανό παιδικό σταθμό, ακούγονταν κάποιες παιδικές χαρούμενες φωνές..
…Πόσο πιο όμορφη θα ήταν η πόλη, απλά αν είχε έστω τα διπλάσια πάρκα…Λίγους χώρους να σταθείς, να χαλαρώσεις, να ξαποστάσεις..Κι όμως ακόμη υπάρχουν ομορφιές..

Άρχισα να περπατώ στο πάρκο, πέρασα το σιντριβάνι και μπήκα στο γήπεδο του μπάσκετ. Πριν κάποια χρόνια εδώ ερχόμουν συχνά για προπόνηση.. μου φαίνεται τώρα πια όλο αυτό τόσο μακρινό, σαν να το ζούσα σε μια άλλη …ζωή...
Αντικρίζω τριγύρω... στους τοίχους του γηπέδου συνθήματα με πολύχρωμα σπρέι.. Ο καλύτερος τρόπος είναι αυτός για να γραφτεί καθετί νεανικό..

Κάθομαι στις αδειανές του κερκίδες και αντικρίζω απέναντι την Ακρόπολη.
Όπως και στο σχολείο, όταν τη χάζευα από το παράθυρο της τάξης.
Έχουνε αλλάξει πολλά από τότε.. Αλλά αυτή ίδια αγέρωχη και όμορφη όπως πάντα..
Σαν να έχει βγει από ένα όνειρο.. Ακίνητη εδώ και 2,000 χρόνια.. Να μας θυμίζει πως θα χαθούμε, όπως εκείνοι που την έκτισαν…

Βάζω τα ακουστικά, ακούω ΚΒήτα.. Συνέχεια στο repeat το τραγούδι που παίζει στο blog.., φαντάζομαι και ο ΚΒ μετά από μια τέτοια βόλτα θα το έγραψε…
Από τις πιο όμορφες στιγμές, είναι να περπατάς δίχως βιασύνη, ακούγοντας μουσική..
Φτάνω μέχρι τους πρόποδες της Ακρόπολης..
Να και μια γάτα που λιάζεται πάνω σε ένα αρχαίο κίονα.. Τι όμορφη εικόνα! Σε πόσες πόλεις μπορείς να το δεις αυτό;
Στέκομαι παραδίπλα, και τη χαζεύω.. Μπορείς να μάθεις πολλά από τα ζώα, όπως και από τα παιδιά.., απλά παρατηρώντας τα..

Λίγο πιο κάτω κάποιοι καλλιτέχνες του δρόμου, παίζουν μουσική σε μια μαριονέτα και αυτή ‘χορεύει’.. Στα μάτια των παιδιών φαντάζει σαν αληθινή..

Μια φράση του Πεσσόα.. έρχεται στη σκέψη μου…

«Η ζωή ολόκληρη είναι ένα όνειρο. Κανείς δεν ξέρει τι κάνει, κανείς δεν ξέρει τι θέλει, κανείς δεν ξέρει τι ξέρει. Κοιμόμαστε τη ζωή μας, παιδιά αιώνια του Πεπρωμένου.»

-----

Παιχνίδι..

7 αλήθειες..

Έχω τόσο καιρό να παίξω σε παιχνίδι που έχω χάσει το λογαριασμό ;)
Άρχισα να γράφω ασυναίσθητα το παραπάνω κείμενο, και στιγμιαία είδα πως έμμεσα απαντούσα στο παιχνίδι των επτά αληθειών…
Η πρόσκληση είχε έρθει από τη Sweet and bitter , τη batgirl, Γιώτα Παπαδημακοπούλου και τον επαναστάτη κάθε μέρας.. (αν ξεχνω κάποιον να μου το πει να τον προσθέσω..)
Λοιπόν συνοψίζοντας.. επτά αλήθειες του κείμενου κ της ζωής μου..

1) μου αρέσει να περνώ χρόνο μόνη με τον εαυτό μου
2) λατρεύω τη φύση, όσο μπορώ βρίσκομαι κοντά της
3) αγαπώ ανεξήγητα πολύ την ακρόπολη κ όλο το ιστορικό κέντρο
4) έπαιζα μπάσκετ και γενικώς ως άθλημα μου αρέσει
5) μου αρέσει η τέχνη του δρόμου, ζωντανεύει τη πόλη (χα!!)
6) συχνά υπενθυμίζω στον εαυτό μου κ προσπαθώ να πεισθώ.. οτι 'ευτυχισμένος δεν είναι αυτός που έχει ότι θέλει, αλλά αυτός που θέλει ότι έχει'.. ;)
7) πλέον είστε στη σκέψη μου μέσα στη μέρα (αυτό άσχετο με το κείμενο οκ)..

Αν θέλουν ας παίξουν, γράφοντας 7 οποιεσδήποτε αλήθειες τους οι: fegia, nana tsouma, alexis b, κ.υ.π. walking, nikiplos, Aeglie, amelie, flora, greendim, leondokardos, librarian, natalia, mrs smith, il mare, madame de la luna, nyxterino,arcobaleno, νεφελια μεθη και φυσικά όποιος άλλος θέλει και δεν έχει παίξει.

Kαλό πσκ, σε όλους!!!!