Pulp - Disco 2000

Σας αποχαιρετώ για το ΣΚ, με αυτό το έξυπνο βιντεοκλίπ,

νομίζω ειναι οτι πρέπει για Παρασκευή :)))

Λος Άντζελες

Σήμερα το απόγευμα πήγα μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας.. λατρεύω τα βιβλιοπωλεία!

Μπορεί να περάσω ώρες εκεί.. να χαζεύω τους τίτλους των βιβλίων, να ανακατεύω τίτλους, να ψαχουλεύω τα εξώφυλλα, να χάνομαι μέσα τους! Αγόρασα το καινούργιο βιβλίο της Σώτης Τριανταφύλλου.

Το τίτλος του είναι «Λος Άντζελες» και πρόκειται για μια συνεργασία της Σώτης και του φωτογράφου Πέτρου Νικόλτσου.

Όπως αναφέρεται στο site του Εκδοτικού οίκου Μελάνι, «δεν πρόκειται για φωτογραφικό λεύκωμα με συνοδευτικές λεζάντες, ούτε για εικονογραφημένο μυθιστόρημα, μιας και συχνά το κείμενο και η εικόνα μας μεταφέρουν κάτι τελείως διαφορετικό. Στο βιβλίο αυτό ο Πέτρος Νικόλτσος και η Σώτη Τριανταφύλλου δεν συνεργάζονται με συμβατικό τρόπο: ο καθένας αναδεικνύει μια διαφορετική εκδοχή του Λος 'Άντζελες».

Στο ‘Λος Άντζελες’ βλέπουμε αποσπάσματα από μια σύγχρονη μητρόπολη. Οι φωτογραφίες και τα κείμενα μάς παρέχουν πληροφορίες και εντυπώσεις. Το θέμα του βιβλίου όμως δεν είναι αυτό: το βιβλίο μοιάζει με το αντίθετο ενός εικονογραφημένου ταξιδιωτικού οδηγού.
Ίσως στις σελίδες του δούμε και την δική μας πόλη, καθώς κι εμάς τους ίδιους, ενώ περιπλανιόμαστε στο κέντρο και στις παρυφές ενός αλλόκοτου, ασπρόμαυρου κόσμου.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

Ήμουν ένα αποδημητικό πουλί, ένα πουλί: τα σχέδιά μου δεν ξεπερνούσαν την επόμενη μέρα. Μαζί με τα χρόνια συσσωρεύτηκαν οι φυγές κι οι επιστροφές, οι επιστροφές στις παλιές αυταπάτες. Οι δρόμοι δεν τελείωναν πουθενά, μονάχα διακόπτονταν· δεν με οδηγούσε κανένα φως, με οδηγούσε το εγχειρίδιο των τροχαίων σημάτων, ο άτλαντας του κόσμου. Υπήρχα μέσα στον χώρο, έξω απ΄ τον χρόνο: γλιστρούσα στον ανάγλυφο χάρτη, παραμόνευα σαν τα θηρία της ξηράς, σαν τα θαύματα. Δεν είχα ταξιδιωτικές εντυπώσεις, δεν ήμουν περιηγήτρια, δεν είχα καμιά ιδιότητα· περιφρονούσα τους φυσιολατρικούς ομίλους, τους τουρίστες και τους περιπατητές, τα μουσεία και τα μνημεία. Αγαπούσα το μπετόν, όπως ο Οράτιος Γκρήνοου, να τι αγαπούσα: μίκραινα μέσα στις γεωμετρικές προοπτικές, διαλυόμουν στην τροχιά των πόλεων, δεν νοσταλγούσα τα δέντρα, ούτε τα νερά και τα ξέφωτα - τα τοπία ήταν χέρσα και άγονα, τα καρότα ψυχεδελικά, αιχμηρά, φτιαγμένα από ενδιάμεση ύλη. 'Έτσι, έφτασα εκεί όπου έκανε όση ζέστη χρειαζόμουν, έφτασα εκεί όπου, ακόμα κι αν με φώναζες, δεν θα μπορούσα να σ΄ ακούσω.

Σύμφωνα με τη Σώτη Τριανταφύλλου, το 'Λος Άντζελες' αποτελεί μια περίληψη του κόσμου που ζούμε.

«Για όποιον ενδιαφέρεται για τη γέννηση, την ανάπτυξη και τον θάνατο των πόλεων, το Λος Άντζελες είναι μία καταιγίδα εικόνων και πληροφοριών. Επίσης, είναι μια περίληψη του κόσμου στον οποίον ζούμε και κινούμαστε καμιά φορά, είναι ένα μήνυμα από το μέλλον...».

Η συγγραφέας προτρέπει τους αναγνώστες ν' ανακαλύψουν το Λος Άντζελες με τον δικό τους τρόπο.

«Οι φωτογραφίες ερμηνεύονται με ποικίλους τρόπους. Οσο για τα κείμενα, εκτός από ορισμένα που σχετίζονται με τις σπουδές που έχω κάνει πάνω στις αμερικανικές πόλεις και ειδικά πάνω στο Λος Άντζελες, αναφέρονται, ελλειπτικά νομίζω, στα γνώριμα ζητήματα της ζωής: την εσωτερική περιπλάνηση, την ενηλικίωση, τον τρόμο αλλά και το μεγαλείο της απόλυτης μοναξιάς».

Για ποιο Λος Άντζελες γίνεται λόγος εδώ; Πρόκειται για μια πόλη κυριολεκτικά μαγική στο συλλογικό ασυνείδητο - ερωτεύσιμη για τους ονειροπόλους, ιδανικός προορισμός για σινεφίλ, μουσικόφιλους και όσους αναζητητές του «αμερικάνικου ονείρου».

Η φωτογραφική μηχανή αναλαμβάνει τον ρόλο του αφηγητή μέσα από τα βλέμματα των κατοίκων, τα πελώρια αυτοκίνητα, τα βρώμικα πεζοδρόμια, τον ορίζοντα πάνω από τις στέγες, τη γεωμετρία των σκιών και του φωτός.

http://www.enet.gr/online/online_text/c=113,dt=20.10.2007

http://www.melanibooks.gr/showproduct.asp?catid=380

Ανεργία

Ήθελα να γράψω ένα κείμενο για την ανεργία.. τι μάστιγα είναι στην κοινωνία μας. ΑΝΤΙ να γράψω εγώ όμως κάτι, σκέφτηκα ότι θα ήταν πολύ καλύτερο να παραθέσω ένα άρθρο του κ. Χ. Μιχαηλίδη από τη LIFO της προηγούμενης εβδομάδας.. με το οποίο συμφωνώ απόλυτα:

Άνεργος στα 50: Μια συνηθισμένη τραγωδία

Το να μένεις χωρίς δουλειά, ειδικά στα 50 και βάλε, είναι σαν να ναυαγείς νύχτα σε πέλαγος άγνωστο.

Η ανεργία δεν έχει... ηλικιακή ποσόστωση. Όποτε κι αν συμβεί, κακή είναι. Και φέρνει απόγνωση και πόνο. Σε πιο προχωρημένες ηλικίες, τα συναισθήματα αυτά είναι πιο έντονα. Ο χρόνος που τρέχει, πιο γρήγορα θαρρείς όσο μεγαλώνεις, προσθέτει και την ανασφάλεια σε όλες τις άλλες πληγές.
Στα 27-28 σου λες «προλαβαίνω», και συμβιβάζεσαι ευκολότερα με κάτι άλλο - που, πολλές φορές, καταντάει και το μόνιμό σου!

Στα 50 και βάλε, το να μείνεις χωρίς δουλειά είναι σαν να ναυαγείς νύχτα σε πέλαγος άγνωστο. Οι κοινωνίες που έχουν τα θεμέλιά τους σε αυτό που ονομάζουμε «πολιτισμό» δεν αφήνουν ποτέ αυτούς τους πελαγωμένους ανθρώπους να πνιγούν. Απλώνουν ένα χέρι βοηθείας, τις πρώτες, δύσκολες ώρες του ναυαγίου. Σου ρίχνουν ένα σωσίβιο να πιαστείς, ώσπου να περάσουν τα δύσκολα και να ξανασηκώσεις κεφάλι.

Στον τόπο μας, αυτό το απλωμένο χέρι υπάρχει περισσότερο ως «εκπεφρασμένη πολιτική επιθυμία», παρά ως άμεση λύση όταν η ανάγκη το απαιτεί. Με αφύπνισε ως προς τούτο μια σπουδαία ομιλία που εκφώνησε στη Βουλή, προς τα τέλη του περασμένου Σεπτεμβρίου, ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Ανδρέας Λοβέρδος. Η έμφαση της ομιλίας του ήταν επάνω σε αυτό που τόσο κουραστικά πια ονομάζουμε «καθημερινότητα του πολίτη». Μίλησε απλά, και με συγκλονιστικά παραδείγματα.
Για τον άνθρωπο, φερ' ειπείν, που μένει χωρίς δουλειά στα 55 του, περιέγραψε ο κ. Λοβέρδος ένα μικρό γραφειοκρατικό μαρτύριο έως ότου λάβει το μικρό βοήθημα που δικαιούται (το σωσίβιο που λέγαμε) για τον πρώτο δύσκολο καιρό. Υπάρχουν πολύ καλά κοινοτικά προγράμματα ανακούφισης για αρκετές κατηγορίες συμπολιτών μας. Όμως, όπως επισήμανε στην ομιλία του ο κ. Λοβέρδος, η εφαρμογή των προγραμμάτων με τη διαδικασία χορήγησης μιας άδειας ή μιας βοήθειας, συντρίβουν τους ανθρώπους. Τους εξευτελίζουν.
Ανέφερε επίσης και την περίπτωση ενός συνταξιούχου ο οποίος έχει κάνει πολλές δουλειές και που η γραφειοκρατία της διαδοχικής ασφάλισης είναι τέτοια που τον κάνει να παίρνει σύνταξη μετά από δύο χρόνια περίπου από την ημέρα που βγαίνει, και ζητά ρουσφέτι για να την πάρει νωρίτερα ή, αν δεν έχει ρουσφέτι, ταλαιπωρείται δανειζόμενος.
«Το μεταπολιτευτικό κράτος που κατέρρευσε τον Αύγουστο του 2007 στις φωτιές, όταν δεν προστάτευσε τη ζωή των ανθρώπων και το περιβάλλον της χώρας, αυτό το μεταπολιτευτικό κράτος έχει πια τελειώσει τη ζωή του. Ό,τι έχει μείνει είναι ταλαιπωρία για τον πολίτη» μου έλεγε ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ σε μια πρόσφατη συζήτησή μας, αναγνωρίζοντας πως όση ευθύνη έχουν οι κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας, άλλη τόση, αν όχι και περισσότερη, φέρουν οι κυβερνήσεις του δικού του κόμματος.
«Το 2011, στις επόμενες εκλογές, αν δεν κάνουμε κάτι γι' αυτά τα θέματα της καθημερινότητας, θα θεωρεί ο πολίτης, η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών δηλαδή, ότι οι πολιτικοί τελειώσανε. Ότι "δεν τους χρειαζόμαστε, αφού δεν κάνουν τίποτα για μας". Κι αυτό που είδαμε στις πρόσφατες εκλογές, να έχουμε αναποφάσιστους μέχρι την Κυριακή της κάλπης, αυτό είναι κρίσιμο, και καταδεικνύει την απόγνωση στην οποία έχει περιέλθει ο κόσμος. Η αναποφασιστικότητά τους στις κάλπες δεν είναι επειδή είχαν δύο ή τρεις καλές λύσεις να επιλέξουν, αλλά επειδή είναι απαυδισμένοι οι πολίτες, δεν θέλουνε κανέναν».
Οι σκοτούρες και τα προβλήματα των απλών ανθρώπων δεν «λένε» τίποτα σε πολλούς πολιτικούς. «Μιλάμε για πράγματα που δεν ενδιαφέρουν τον κόσμο, γι' αυτό και μας αποστρέφεται» παραδέχεται ο Α. Λοβέρδος. Και δίνει ένα παράδειγμα:
«Ένας νέος άνθρωπος 35 ετών ήρθε από τη Γερμανία, Έλληνας, ήθελε να ανοίξει μία μπιραρία. Παιδεύτηκε τόσο πολύ, δεν ξέρω αν ακόμη τα κατάφερε ο άνθρωπος, αλλά είπε με τους φίλους του "δεν θα μπω στη λογική της διαφθοράς, δε θα δωροδοκήσω". Βρήκε λοιπόν έναν γνωστό του νομικό, έναν άλλον λογιστή, και προσπαθούσαν τηρώντας τη νομιμότητα στο ακέραιο κάποια στιγμή να καταλήξουν, κι είχαν περάσει 18 μήνες και δεν είχαν άδεια!» Ένας ακόμα απογοητευμένος από την Ελλάδα πολίτης. Όσοι έχουν τη δυνατότητα να ξεφύγουν, το κάνουν. Ο συγκεκριμένος νέος δεν αποκλείεται να άνοιξε την μπιραρία του τελικά στην Τουρκία και να 'ναι και πανευτυχής.

Όσοι δεν μπορούν να ξεφύγουν, όμως, όσοι βλέπουν τις ευκαιρίες τους στη ζωή να λιγοστεύουν, μένουν στο περιθώριο και μαραίνονται. Ο πιτσιρικάς, με όπλο τη ζωή που ακόμα απλώνεται μπροστά του, βρίσκει πιο εύκολα τη δύναμη να συμβιβαστεί με κάτι άλλο «μέχρις ότου...».

Άλλος, πιο ασυμβίβαστος, θα πετάξει και μια κοτρόνα. Ο πιο μεγάλος, πιο ταλαιπωρημένος από τη ζωή, βλέπει ακόμα και τις συμβιβαστικές επιλογές του να λιγοστεύουν. Ξέρω κάποιον που ήταν λογιστής σε ασφαλιστική εταιρεία, χρόνια 35, και τώρα ξεχορταριάζει κήπους στα νότια προάστια, και λέει «δόξα τω Θεώ».
Τα στηρίγματά του ελάχιστα. Έδωσε πολλά στον τόπο του, τόσα χρόνια εργαζόμενος. Πήρε πίσω ελάχιστα. Κι ακόμα τους ακούει να του υπόσχονται τα πάντα.
«Άντε στο διάολο, καραγκιόζηδες!»

Πηγή: http://www.lifo.gr/content/i88/x6/638.html

...Απρόβλεπτη ζωή...

Μου αρέσει η έκπληξη.
Το ότι ποτέ δεν ξέρεις τι σε περιμένει.
Γι’ αυτό και αξίζει η ζωή!...
Νομίζω ότι η ζωή έχει το πιο ευφάνταστο σενάριο..
Το σινεμά, ως γνωστόν, αντιγράφει τη ζωή…
Οι ιστορίες που έχω ακούσει και έχω δει να συμβαίνουν στις ζωές διαφόρων ανθρώπων, αν τις έβλεπα σε ταινία, θα πίστευα ότι ο σεναριογράφος είναι ένας θεότρελος τυπάκος που δεν ξέρει τι να κάνει και μας γεμίζει τη ζωή με φούμαρα και φαντασίες..
Κι όμως. Σε αυτό τον κόσμο μπορούν να γίνουν ΟΛΑ.
Ότι δεν φαντάζεσαι, ότι τώρα σου φαίνεται ακατόρθωτο και αδύνατο.
Το επόμενο λεπτό δεν είσαι ικανός να ξέρεις τι θα σου επιφυλάσσει και εκεί κρύβεται η γοητεία αυτού του ταξιδιού.
Αν όλα ήταν εύκολα, προδιαγεγραμμένα και προσιτά, ίσως και να έχανες την όρεξη σου από το πρώτο μήνα της ζωής σου.
Αν τα ήξερες όλα, ίσως να μην αφιέρωνες το χρόνο σου για να διαβάσεις αυτό το κείμενο.
Αν είχες από το πρώτο δευτερόλεπτο γευτεί την αληθινή αγάπη και τον απόλυτο έρωτα, ίσως τώρα να μην δίψαγες για να γνωρίσεις τον επόμενο.
Αν στεκόσουν στην αυλή του παραδείσου, ίσως να μην έμπαινες στον πειρασμό για να μοιραστείς με κάποιον τη χαρά του ταξιδιού και την προσμονή της εξερεύνησης ενός άλλου και ομορφότερου τόπου.
Αν είχες βιώσει μόνο ευτυχισμένες στιγμές, τότε θα ήσουν ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος… Γιατί δεν θα είχες γευτεί την εναλλαγή των συναισθημάτων… από χαρά σε λύπη και το αντίστροφο..
Αν είχες τα πλούτη όλου του κόσμου, θα είχες πάψει να επιθυμείς..
Αν είχες σταθεί τυχερός να γευθείς μόνο επιτυχίες στη ζωή σου, τότε δεν θα μπορούσες ποτέ να τις εκτιμήσεις!..
Δεν θα μπορούσες να διανοηθείς πόσο κάποιοι άλλοι δυσκολεύονται και όμως ίσως ποτέ να μην τα καταφέρνουν, αλλά παρόλα αυτά αν και λιγότερο επιτυχημένοι, είναι άξιοι γιατί θα έχουνε κερδίσει σε εμπειρίες..
Απλά άφησε τη ζωή να κυλήσει..
Και δέξου με πραότητα κάθε αλλαγή της.. θα γίνεις σοφότερος μέσα από αυτό.. όσο και αν τρέχεις, όσο κ αν αγωνιείς, τα πάντα θα αλλάζουν... πάντα!
Άλλωστε αυτό είναι η ζωή:
Ότι συμβαίνει ενώ εσύ κάνεις άλλα σχέδια.