Άγριος σπόρος, στο θέατρο "Επί Κολωνώ"

«Άγριος Σπόρος»

του Γιάννη Τσίρου, από την Ομάδα Νάμα

Παράταση έως την Κυριακή 19 Μαΐου 2019

Ο «Άγριος Σπόρος» του Γιάννη Τσίρου, σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη, παρουσιάζεται στην κεντρική σκηνή του θέατρου Επί Κολωνώ. Το έργο, όχι μόνο συνεχίζεται για 4η χρονιά, αλλά πήρε και νέα παράταση για μετά το Πάσχα έως τις 19 Μαΐου 2019. Ενώ όπως μαθαίνουμε θα συνεχιστεί και για 5η συνεχή χρονιά. Και αυτό το αξίζει. 

Πρόκειται για ένα σύγχρονο κοινωνικό δράμα με πικρό χιούμορ που εξελίσσεται στο παρακμιακό πλαίσιο της ελληνικής επαρχίας. Το κείμενο ουσιαστικά υψώνει έναν καθρέπτη μπροστά από τα μάτια των θεατών. Μια ρεαλιστική σκιαγράφιση παρακμιακών φιγούρων, οικείων σε όλους μας.  Η ιστορία ξεκινά με ένα βίντεο όπου ο Σταύρος, ο πρωταγωνιστής, περιγράφει τον τρόπο σφαγής γουρουνιών. Ένας τρόπος εισαγωγής στην ωμότητα και στην κωμικοτραγικότητα της ελληνικής επαρχιακής πραγματικότητας. 

Ο Σταύρος έχει ανοίξει μια παράνομη καντίνα σε μια απομακρυσμένη παραλία ενός νησιού. Κάθε καλοκαίρι πουλάει σουβλάκια και μπύρες στους τουρίστες και έτσι βιοπορίζεται με την κόρη του.  Η ξαφνική εξαφάνιση ενός νεαρού γερμανού τουρίστα θα αναστατώσει την τοπική κοινωνία. Ένας τύπος που σφάζει γουρούνια, που διατηρεί μια καντίνα χωρίς άδεια, που παρανομεί με πολλούς τρόπους συστηματικά εις βάρος του κράτους, που είναι αθυρόστομος και οξύθυμος, έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που τον καθιστούν αμέσως ένοχο. Δεν υπακούει σε νόμους, δεν πληρώνει τους φόρους, ενώ το χοιροστάσιο του δεν ακολουθεί τους κανόνες υγιεινής, βρωμάει, αλλοιώνοντας το φυσικό τοπίο. Ακόμα και η ίδια η εμφάνιση, νοοτροπία του, τον ενοχοποιούν. Οι υποψίες τόσο των συγχωριανών του, πρώην φίλων και σταθερά επωφελούμενων του, όσο και των ξένων θα στραφούν πάνω του. 

Όταν οι ξένοι εμπειρογνώμονες θα φτάσουν στην παραλία, θα την σκάψουν και θα τη ψάξουν σπιθαμή προς σπιθαμή αναζητώντας στοιχεία. Τελικά, όλες οι υποψίες θα μείνουν μετέωρες δίχως αποδεικτικά στοιχεία εναντίον του. Πλέον όμως τίποτα δεν θα είναι όπως πριν. -

Ένας τόπος όπου η ανυπακοή σε διατάξεις και νόμους αποτελεί μια καθημερινή πρακτική επιβίωσης, όπου οι τυχόν κατηγορούμενοι δεν κατανοούν ποτέ επακριβώς τους λόγους για τους οποίους κατηγορούνται, αλλά και που οι προκαταλήψεις, όπως όλων μας, μετατρέπουν μισές αλήθειες σε ακράδαντα κατηγορητήρια.

Τον Σταύρο, τον καντινιέρη βιοπαλαιστή, ερμηνεύει εξαιρετικά ο Στάθης Σταμουλακάτος. Η σκηνοθεσία της Ελένης Σκότη απογειώνει την παράσταση. Η Χριστίνα Μαριάνου είναι επίσης εξαιρετική στο ρόλο της κόρης. O Ηλίας Βαλάσης είναι απόλυτα πειστικός στο ρόλο του αστυνομικού της επαρχίας. 

Ο συγγραφέας Γιάννης Τσίρος, μας χαρίζει ένα αιχμηρό, ρεαλιστικό, κωμικοτραγικό κείμενο, καταφέρνοντας να μεταφέρει επί σκηνής, όλα εκείνα τα ελαττώματα του τυπικού μέσου νεοέλληνα, που προσπαθούμε να ξεπεράσουμε. Την ίδια στιγμή όμως προστατεύει τον κεντρικό του χαρακτήρα, παρουσιάζοντας και θετικά χαρακτηριστικά, διατηρώντας τη συμπάθεια του θεατή προς το πρόσωπό του ως το τέλος. 

«Έφυγε! Τους σιχάθηκε όλους και έφυγε! Και τα σχολεία σιχάθηκε και το σπίτι του και τους γονείς του και την Ευρώπη ολόκληρη! Και τα χαλυβουργεία του πατέρα του σιχάθηκε! Αλλά αυτή είναι έννοια δύσκολη για να την αποδεχτούνε κάποιοι! Για αυτούς είναι αδιανόητο να παρατήσει κάποιος την πρώτη θέση και να ταξιδέψει στην τρίτη!»  

Τελικά, μαζί με την κατεδάφιση της παράνομης καντίνας, θα κατεδαφιστεί η ζωή του Σταύρου; Μάλλον εκείνος θα συνεχίσει να πορεύεται με τις ίδιες επιλογές. Και θα βρει άλλη παραλία, όπου θα ανοίξει άλλη καντίνα. Και αν του την κλείσουν ξανά; Θα ανοίξει άλλη, και άλλη, και μετά άλλη. Θα συνεχίσει καταπατώντας κανόνες και κλέβοντας το κράτος, όπως τον κλέβει και εκεινο με τη σειρά του, πιστεύοντας ότι οι άλλοι ευθύνονται για τα προβλήματα του και ποτέ ο ίδιος με τις επιλογές του. 

Το έργο με ταρακούνησε, βγήκα από το θέατρο μουδιασμένη με πολλές σκέψεις.  Ιδιαίτερα τα λόγια στο τέλος του έργου που ξεστομίζει εξοργισμένος ο κεντρικός του ήρωας: 

«Μέρος του τοπίου είμαι… Υπάρχω… Τίποτα δεν τελείωσε, τίποτα δεν πάει… γιατί άγριος σπόρος φύτρωσε σ’ ακρογιαλιά, σε βράχο, και μετά αλλού…Αντέχουμε. Αντέχουμε. Μια ακρογιαλιά είναι όλη η χώρα. Παντού φυτρώνουμε και μετά αλλού, αλλού, αλλού».

Δεν είναι καθόλου τυχαία η επιτυχία του «Άγριου Σπόρου» του Γιάννη Τσίρου. Καίριο κείμενο, εξαιρετική σκηνοθεσία, εύστοχες ερμηνείες.  Αξίζει να το δείτε.

Συντελεστές
Παραγωγή: Ομάδα Νάμα
Κείμενο:       Γιάννης Τσίρος
Σκηνοθεσία: Ελένη Σκότη
Σκηνικά, Κοστούμια, Δ/νση Παραγ.: Γιώργος Χατζηνικολάου
Φωτισμοί: Αντώνης Παναγιωτόπουλος
Μουσική & Επιμέλεια ήχου: Στέλιος Γιαννουλάκης
Φωτογραφίες: Δημήτρης Στουπάκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Περίκλεια Χονδροπούλου, Κωνσταντίνος Κεσσίδης
Δημόσιες σχέσεις, Βοηθός παραγωγής: Μαρία Αναματερού

Διανομή
Σταύρος:  Στάθης Σταμουλακάτος
Χαρούλα: Χριστίνα Μαριάνου
Αστυνομικός: Ηλίας Βαλάσης

https://www.viva.gr/tickets/theater/epi-kolono/agrios-sporos/

3 διπλές προσκλήσεις για το "ΒΟΥΤΣΕΚ" στο Θέατρο Σημείο

Το Θέατρο Σημείο προσφέρει 3 διπλές προσκλήσεις στους αναγνώστες του "Roadartist" για να απολαυσετε την εξαιρετική παράσταση "ΒΟΥΤΣΕΚ" την Παρασκευή 19 Απριλίου!

Δηλώστε συμμετοχή κάνοντας like στη σελίδα του blog στο facebook

(αν θέλετε κάντε και ένα share), 

είτε στο λογαριασμό του στο twitter

 είτε αφήνοντας ένα σχόλιο σε αυτή την ανάρτηση στο blog! 

Οι τρόποι πολλοί, οι νικητές πέντε από εσάς με τους φίλους τους! 

Συμμετοχές μέχρι και το μεσημέρι της Παρασκευής 19/4 στις 14.00. 

Αμέσως μετά οι νικητές θα ενημερωθούν με μήνυμα!

Καλή επιτυχία!

Τελευταίες παραστάσεις 19/4, 20/4, 21/4!

Η παράσταση είναι εξαιρετική και αξίζει να μη τη χάσετε. Σκηνοθετικά, κινησιολογικά, από άποψη ερμηνείων και προσέγγισης. Ένα εμβληματικό και δύσκολο έργο, παρουσιάζεται με ένα τρόπο που σε κερδίζει από τα πρώτα λεπτά έως και το τέλος. Συγχαρητήρια στους συντελεστές. Καλή απόλαυση σε όσους θα τη δείτε. 

Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες θεατρικές παραστάσεις της χρονιάς, το αινιγματικό αριστούργημα «Βόυτσεκ» του Γκέοργκ Μπύχνερ, σε σκηνοθεσία Κώστα Παπακωνσταντίνου στην κεντρική σκηνή του Θεάτρου Σημείο. 

Ο σκηνοθέτης και η σταθερή ομάδα ηθοποιών και συνεργατών που μας έδωσαν τις υπέροχες παραστάσεις δραματοποιημένης λογοτεχνίας «Μεταξύ Πειραιώς και Νεαπόλεως» του Γ. Βιζυηνού, «Μαζώχτρα» του Αργ. Εφταλιώτη και «Χαλασοχώρηδες» του Αλ. Παπαδιαμάντη, προτείνουν τη δική τους, νέα εκδοχή πάνω στο έργο που άλλαξε την παγκόσμια θεατρική δραματουργία. Για την παράσταση έγινε νέα μετάφραση από τον ποιητή Αλέξη Μάινα, ο οποίος επιμελήθηκε και τη νέα δραματουργική πρόταση της ομάδας για το ανέβασμα του έργου.

Παραγωγή Ξανθίας Α.Μ.Κ.Ε.

Υπόθεση

Ο φτωχός στρατιώτης Βόυτσεκ μοιάζει διαρκώς κυνηγημένος, ξυρίζει το λοχαγό του, εκτελεί την υπηρεσία του και συμπληρώνει τον ελάχιστο μισθό του συμμετέχοντας στο πείραμα μονοφαγίας του γιατρού, τρώγοντας για μήνες μόνο μπιζέλια. Έχει ένα παιδί εκτός γάμου με τη Μαρία. Η Μαρία είναι ό,τι έχει. Ως αποτέλεσμα του πειράματος αρχίζει να χάνει σταδιακά την υγεία σώματος και μυαλού. Όταν η Μαρία τον απατά με άλλον άντρα, τη σκοτώνει.

«Η μαϊμού έγινε στρατιώτης, δεν είναι δα και τίποτα σπουδαίο, η κατώτατη βαθμίδα του ανθρωπίνου γένους».

Το έργο

Το άτιτλο τελευταίο έργο του Μπύχνερ (1836/37) έγινε γνωστό ως Βόυτσεκ. Πρόκειται για τέσσερα ημιτελή και μισοσβησμένα χειρόγραφα με διαφορετικές σειρές σύντομων σκηνών, ένα έργο γρίφος. Εκδότες και δραματουργοί καλούνται να συνθέσουν κάθε φορά από την αρχή δράση και προβληματική βάζοντας σε σειρά τις πολυεπίπεδες μικροσκηνές. Ο Μπύχνερ εισάγει για πρώτη φορά στο παγκόσμιο θέατρο τον εξαθλιωμένο αντιήρωα, για να φωτίσει τις σκιές του σύγχρονου κόσμου. Βόυτσεκ και Μαρία εκπροσωπούν τη συστημική φτωχοποίηση και τις συνέπειες της ανθρώπινης απαξίωσης.

«Όλα είναι δουλειά κάτω απ’ τον ήλιο, και στον ύπνο ακόμα ιδρώτας».

Ο Συγγραφέας (Μπύχνερ)

Ο Γκέοργκ Μπύχνερ (1813-1837) φεύγει από τη ζωή μόλις 23 ετών. Στον σύντομο βίο του προλαβαίνει παράλληλα με τις σπουδές του στην ιατρική, να αναπτύξει έντονη επαναστατική και πολιτική δράση και να αφήσει σημαντικό λογοτεχνικό έργο. Η ανατρεπτικότητα των έργων του μένει αρχικά αφανής, μέχρι την έκδοση του Βόυτσεκ μισό αιώνα αργότερα. Σταδιακά αναγνωρίζεται ως πρόδρομος του ενός λογοτεχνικού κινήματος μετά το άλλο: Νατουραλισμού, Εξπρεσιονισμού, Σουρεαλισμού, έως και του επικού θεάτρου του Μπρεχτ. Το σημαντικότερο λογοτεχνικό βραβείο του γερμανόφωνου χώρου φέρει το όνομά του.

Λίγα λόγια από τον σκηνοθέτη

Η παράσταση ξεκινά με την ανακοίνωση του τέλους του ιστορικού Βόυτσεκ, η υπόθεση του οποίου ενέπνευσε τον Μπύχνερ να γράψει το έργο.

«Το 1824 ο στρατιώτης Βόυτσεκ αποκεφαλίζεται στην κεντρική πλατεία της πόλης για τον φόνο της ερωμένης του.» 

Έτσι, όλοι οι θεατές ξέρουν απ’ την αρχή την κατάληξη του Φραντς Βόυτσεκ και της Μαρίας. Ξέρουμε το τέλος και παρακολουθούμε το πώς θα οδηγηθούμε εκεί.Το έγκλημα έχει προαναγγελθεί και παρατηρούμε όλα όσα συμβάλλουν σε αυτό. 

Ο Μπύχνερ χρησιμοποιεί για πρώτη φορά ως κεντρικά πρόσωπα αντιήρωες.

Εμείς, παρουσιάζουμε και τη Μαρία ως κεντρική ηρωίδα σε ένα έργο που θα μπορούσε να λέγεται «Φραντς και Μαρία».

Κ.Π.

Ταυτότητα παράστασης

Μετάφραση - Δραματουργική επιμέλεια: Αλέξιος Μάινας
Σκηνοθεσία: Κώστας Παπακωνσταντίνου
Βοηθός σκηνοθέτη: Χαρά Δημητριάδη
Σκηνογραφία - Ενδυματολογία: Βίκυ Πάντζιου
Πρωτότυπη μουσική - Στίχοι τραγουδιών: Βασίλης Κουτσιλιέρης
Κινησιολογία: Κατερίνα Γεβετζή
Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης
Φωτογραφίες: Νίκος Βαρδακαστάνης
Εικαστικό - Σχεδιασμός εντύπων: Μανόλης Αλμπάνης
Κατασκευή σκηνικού: Αντώνης Χαλυβίδης

Παραγωγή: Ξανθίας Α.Μ.Κ.Ε.

Παίζουν: Ελισσαίος Βλάχος, Αγγελική Μαρίνου, Δημοσθένης Ξυλαρδιστός, Κώστας Παπακωνσταντίνου, Βασιλική Σουρρή, Φοίβος Συμεωνίδης.

Η παράσταση επιχορηγείται από το ΥΠ.ΠΟ.Α.Τελευταίες παραστάσεις: Παρ., Σάβ. 9 μ.μ., Κυρ. 8 μ.μ 

Μέχρι : 21/4

Διάρκεια: 1 ώρα και 15’

Θέατρο Σημείο, Χαριλάου Τρικούπη 4, Καλλιθέα
πίσω από το Πάντειο Πανεπιστήμιο

Τηλ.: 2109229579

«Η κυρία με το σκυλάκι», Άντον Τσέχωφ

«Είχε τώρα δυο ζωές: μια φανερή, που την έβλεπαν και τη γνώριζαν όλοι όσοι έπρεπε να τη γνωρίζουν, γεμάτη από συμβατική αλήθεια και συμβατικά ψέματα, ίδια με τις ζωές των γνωστών και φίλων του. Και μια άλλη, που κυλούσε μυστικά. Και από κάποια περίεργη συγκυρία, ίσως και τυχαία, όλα όσα ήταν σημαντικά, ενδιαφέροντα και απαραίτητα γι' αυτόν, όλα εκείνα για τα οποία ήταν ειλικρινής και δεν έλεγε ψέματα στον εαυτό του, όλα όσα αποτελούσαν την πεμπτουσία της ζωής του, όλα, γίνονταν κρυφά από τους άλλους. Και τα υπόλοιπα, τα ψεύδη, το κατασκεύασμα πίσω από το οποίο κρυβόταν για να μην αποκαλύψει την αλήθεια, όπως για παράδειγμα η υπηρεσία του στην τράπεζα, οι συζητήσεις στη λέσχη, η "κατώτερη ράτσα" του, οι εμφανίσεις με τη γυναίκα του στις επετείους -όλα αυτά ήταν φανερά. Και έκρινε και τους άλλους με γνώμονα τη δική του ζωή: δεν πίστευε αυτό που έβλεπε, και πάντα υποψιαζόταν ότι ο καθένας κάτω από το μυστικό πέπλο, κάτω από το πέπλο της νύχτας, έκρυβε την αληθινή του, την πιο ενδιαφέρουσα ζωή. Κάθε ύπαρξη συνδέεται με κάτι μυστικό, και, ίσως, εν μέρει γι' αυτό κάθε πολιτισμένος άνθρωπος αγωνιά να διασφαλίσει τα προσωπικά του μυστικά.»

«Η κυρία με το σκυλάκι», Άντον Τσέχωφ, 1899

O Δύτης, Μίνως Ευσταθιάδης, Ίκαρος

Ο Δύτης του Μίνωα Ευσταθιάδη είναι ένα βιβλίο καλογραμμένο, γεμάτο έμπνευση με ένα δυνατό, συνταρακτικό τέλος.  Το τέλος του, με "ξέκανε" κανονικά. Δηλαδή ο συγγραφέας πετυχαίνει αυτό που επιδιώκει· να ταράξει, να κρατήσει σε αγωνία και να φοβίσει τον αναγνώστη. Πρόκειται για ένα δυνατό θρίλερ. Οι λάτρεις της καλής ποιοτικής αστυνομικής λογοτεχνίας δε θα πρέπει να αφήσουν αυτό το βιβλίο να τους ξεφύγει.  Λίγα λόγια και καλά: Αν ψάχνετε ένα καλό αστυνομικό βιβλίο, ένα άγριο νουάρ, αξίζει να αναζητήσετε το Δύτη και να βυθιστείτε αναγνωστικά στο σκοτεινό σύμπαν των ηρωών του Μίνωα Ευσταθιάδη. 

"Η είσοδος στην Αθήνα διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά του γλιστρήματος σε εφιάλτη. Παρανοικοί οδηγοί ξεφυτρώνουν από παντού. Μεταλλικά ζώα, που εξωτερικά μοιάζουν με αυτοκίνητα, ζητούν εκδίκηση και κανένα τους δεν παραχωρεί λίγα εκατοστά ιερού, ασφαλτοστρωμένου εδαφους. Πρώτη φορά βλέπω τόση οργή να ρέει στον δρόμο." 

Ο Μίνως Ευσταθιάδης (γεν. 1967) σπούδασε νομικά στην Αθήνα και στο Αννόβερο. Έχουν εκδοθεί τα μυθιστορήματά του "Έξοδος" (Ανατολικός, 2001) και "Χωρίς γλώσσα" (Καστανιώτης, 2004). Το θεατρικό έργο του "Το Γεύμα" (Ευρασία, 2012) μεταφράστηκε στα αγγλικά, γερμανικά, γαλλικά και ουγγρικά. Το μυθιστόρημά του "Το δεύτερο μέρος της νύχτας" (Ωκεανίδα, 2014) εκδόθηκε στη Γερμανία (Acabus, 2014). Το μυθιστόρημά του "Ο Δύτης" (Ίκαρος, 2018) θα κυκλοφορήσει στα γαλλικά (Actes Sud). Ζει κοντά στη θάλασσα.

Προηγούμενες αναφορές σε έργα και γραπτά του Μ. Ευσταθιάδη, ίσως σε ενδιαφέρουν και αυτά: 

«Το Γεύμα», Μίνως Ευσταθιάδης & Κάτριν Λίγκμαν

"Έλα να δεις", Μίνως Ευσταθιάδης