ReStArt

Πόσες φορές το καλοκαίρι έχεις αισθανθεί ότι θα ήθελες να μπορούσες να πατήσεις ένα "pause" και να ακινητοποιηθεί εκείνη η στιγμή της μέρας με το άπλετο φως όπου εσύ απλά στέκεσαι μπροστά στη θάλασσα και εκείνο απλά πέφτει πάνω της... Ναι αυτή την απλή στιγμή, αυτό το καθημερινό δώρο της φύσης, που είναι σαν να το αποφεύγουμε σε καθημερινή βάση. 

Να πατήσεις το "pause"· όταν είσαι στη θάλασσα, ήρεμη και έχεις ψυχική ευφορία απλά και μόνο επειδή η μέρα κυλά και ο ήλιος βυθίζεται μπροστά σου. 

Να πατήσεις το "pause"· όταν ξαπλώνεις στην αιώρα και χαζεύεις το πράσινο της μουριάς, διαβάζοντας το βιβλίο που έχεις επιλέξει, ακούγοντας το τρελό τραγούδι των τζιτζικιών. Έπειτα να ξέρεις πως έχεις κοντά σου εκείνους που αληθινά αγαπάς και σε αγαπάνε.  Εκείνους που είναι κοντά, σε χαρές και δυσκολίες. Θες να σταματήσει ο χρόνος, να μη χαθούν, να χαρείς αυτή τη στιγμή στο έπακρο της.

Να πατήσεις το "pause"· τη στιγμή της φυγής που διασχίζεις με το καράβι το Αιγαίο -το πιο αγαπημένο σου σημείο ίσως πάνω στο πλανήτη γη- ξαπλώνεις στο κατάστρωμα και φαντάζεσαι το πώς φαίνεται ο εαυτός σου από ψηλά. Είσαι μια κουκκίδα στο πέλαγο.  Μια μικρή κουκκίδα που σπάει το γαλάζιο. Φτάνεις σε ένα νησί των Κυκλάδων. Μπαίνεις μέσα στον κύκλο, ενώνεσαι με μύθους, δοξασίες και συνειδητοποιείς πως για σένα τελικά αυτό και μόνο είναι αιτία να πλημμυρίσει η ψυχή σου με φως. Αντιλαμβάνεσαι για ποιο λόγο γεννήθηκαν εδώ οι ιστορίες και για ποιο λόγο θα συνεχίσουν να υπάρχουν μετά και από εσένα. Διασχίζεις δρόμους που δεν έχεις ξαναπερπατήσει, δε χορταίνει η ψυχή να κοιτάζει τον ουρανό, τα σύννεφα, το μπλε, τον ορίζοντα. Όλα απέραντα, όλα γεμάτα με μια απίστευτη αίσθηση ανυπέρβλητης ελευθερίας. Θες ασταμάτητα να φωτογραφίζεις και να μιλάς με άγνωστους ανθρώπους. Κάποιους από αυτούς δε θα τους δεις ίσως ποτέ ξανά. Ανταλλάσσεις απόψεις για ταξίδια, για νησιά, για βιβλία, για τόπους. Όλος ο χειμώνας σε γεμίζει με προσμονή για αυτές τις στιγμές και για ένα πράγμα είσαι πια σίγουρη: πως πρέπει να τις ζεις συχνότερα. Το φετινό καλοκαίρι μας έδειξε πόσο εύκολα αλλάζουν τα πάντα μέσα σε λίγα λεπτά. Ακριβώς επειδή τίποτα δεν είναι δεδομένο, όσο ζεις να νιώθεις δίψα, ευγνωμοσύνη και πάθος. Πάθος για ταξίδια, φως, μπλε, ευδαιμονία. 

Βαθιά ανάσα. Όσο δηλαδή διαρκεί περίπου μια ζωή. 

Παίρνεις το χέρι από το "pause" και πατάς το "restart".

αποσύνδεση

Είναι αλήθεια πως αλλιώς σχεδίαζα το φετινό κείμενο πριν από την καθιερωμένη θερινή διακοπή. Όμως φίλοι μου, η πραγματικότητα είναι κάποιες φορές τόσο ανελέητη που δε μπορείς ούτε... τις λέξεις να βρεις για να την περιγράψεις. Επιπλέον, ό,τι και να πεις θα μοιάζει φαιδρό, λίγο, ίσως και υποκριτικό. Καιρός για αποσύνδεση, ελπίζω και αποσυμπίεση. Ευελπιστώ να ξαναβρεθούμε από το φθινόπωρο με διάθεση για περισσότερα καινούργια μοιράσματα και κείμενα. Ελπίζω να είστε όλοι καλά και οι αγαπημένοι σας.  Να προσέχετε. Εις το επανειδείν.  

Ως τότε θα μοιράζομαι περιεχόμενο στις σελίδες στο facebook, instagram & twitter.

Αθήνα είναι...

"Ο Έρωτας σπάζει το τόξο", στο Ζάππειο. 

Αθήνα είναι...  μετά από μια γεμάτη μέρα, να μπαίνεις στο Ζάππειο και να κοντοστέκεσαι μπροστά από τον "Έρωτα που σπάζει το τόξο"· αυτό είναι ένα από τα πιο όμορφα αγάλματα της πόλης.

"Ο μικρός θεριστής", στο κήπο του Ζαππείου

Λίγο παρακάτω, μπροστά στο "Μικρό θεριστή". 

Αναμφίβολα ακόμη ένα υπέροχο και μαγικό άγαλμα. 

Περπατάς, καθώς τριγύρω έχει απλωθεί παντού στα πόδια σου το μωβ χαλί από τις τζακαράντες, αυτό το τροπικό δέντρο με τα μενεξεδένια του φύλλα.

"Οι τζακαράντες παίζοντας καστανιέτες και χορεύοντας / ρίχναν γύρω στα πόδια τους ένα μενεξεδένιο χιόνι." (Γιώργος Σεφέρης στο Ημερολόγιο Καταστρώματος, Β’ «Κerk Str. Oost, Pretoria, Τransvaal") 

Athina, belle endormie mais qui attend son heure

Αθήνα είναι... η Πλάκα, τα Αναφιώτικα.  

Η βόλτα μου, η "γειτονιά" μου.

Κουκάκι

Αθήνα είναι... να περπατάς κάποιο βράδυ, με το κεφάλι γεμάτο έγνοιες και η έντονη μυρωδιά από τις νεραντζιές να σε παρασέρνει, σαν να σε αρπάζει ξαφνικά από το χέρι, μια ευλογία στο βάδισμα σου.

Ζυράννα Ζατέλη

Αθήνα είναι... να διασταυρώνεσαι στο δρόμο με τη Ζυράννα Ζατέλη, να γυρνάς για να την κοιτάξεις φευγαλέα και να μπαίνεις σε χιλιάδες σκέψεις, να συγκρίνεσαι και να χαμογελάς... Γιατί αυτή η πόλη διαθέτει ακόμη αυτές τις ξεχωριστές, απόκοσμες και τελικά τόσο κοντινές σου παρουσίες. Αυτές που ξέρεις πως κάποια στοιχεία σε δένουν μαζί τους. Και ας μη τους μίλησες ποτέ.

 Αιρετικός "Βυσσινόκηπος"

Αθήνα είναι... να βλέπεις μια θεατρική παράσταση και να ανυπομονείς να επιστρέψεις στο σπίτι για να γράψεις και να μοιραστείς εντυπώσεις σου.  Να μη σταματά, να τροφοδοτείται το μυαλό ιδέες.

...τεμπέλικες γάτες κοιμούνται στα αρχαία μάρμαρα στους Αέρηδες

 Αθήνα είναι... να χαζεύεις τις γάτες που λιάζονται στα αρχαία μάρμαρα των αρχαιολογικών τόπων, αμέριμνες, τεμπέλικες, μα τόσο εναρμονισμένες με το περιβάλλον.

Σ' ένα δισκοπωλείο στο Μοναστηράκι

Αθήνα είναι... ο έρωτας που φεύγει και έρχεται. 

Φιλοπάππου

Αθήνα είναι... οι περίπατοι, με γεμάτες γόνιμες σκέψεις, στο λόφο του Φιλοπάππου. Το ακολούθημα των βημάτων παλιών περιηγητών και φιλοσόφων. Ακολουθώντας τα χνάρια τους, οι σκέψεις σου αισθάνεσαι ότι μπλέκονται με τις δικές τους. 

Αθήνα είναι... όταν ανηφορίζεις τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, φτάνεις στο Μοναστηράκι, περπατάς δίπλα από την Αρχαία Αγορά, χαζεύεις και μπλέκεσαι με τους τουρίστες. Επιστρέφεις πίσω προς το ναό του Ολυμπίου Διός.  

Αθήνα είναι... οι αναμνήσεις. Εκείνων που διασταυρώθηκες, μοιράστηκες κάποια συναισθήματα, κάποιες λέξεις, κάποια φιλιά, κάποιες στιγμές. 

Αθήνα είναι... η θέα από τον ιερό βράχο και από τον Λυκαβηττό που χαζεύεις την πόλη από ψηλά.  

Αθήνα είναι... τα βιβλιοπωλεία, 
τα βιβλία που συναντάς στα βήματα σου και 
χάνεσαι να ξεφυλλίσεις ατέρμονα τα βλέμματα σου. 

Η Αθήνα δε μπορεί να μιλήσει σε όλους. Θα πρέπει να μπορείς να την καταλάβεις, να την αισθανθείς, να νιώσεις τον παλμό και τη ψυχή της.

Αθήνα είναι... 

μια Πόλη γεμάτη μνήμες.

...μονάχα όποιος τα διψάει όλα

μπορεί να με προφτάσει,

ό,τι ζήσαμε

χάνεται,

γκρεμίζεται μέσα στο σάπιο οισοφάγο του χρόνου

και μόνο καμιά φορά,

τις νύχτες,

θλιβερό γερασμένο μηρυκαστικό τ’ αναμασάει η ξεδοντιασμένη μνήμη,

όσα δε ζήσαμε

αυτά μας ανήκουν—

(Τάσος Λειβαδίτης)

Αθήνα είναι... και οι στιγμές που θα έρθουν.

Βιρτζίνια Γουλφ, κείμενα για την τέχνη της γραφής

Βιρτζίνια Γουλφ, «Ο κύριος Μπένετ και η κυρία Μπράουν και άλλα κείμενα για την τέχνη της γραφής», εκδ. Μίνωας, μετάφραση Αργυρώ Μαντόγλου.

Είναι γνωστό ότι η Βιρτζίνια Γουλφ έγραψε πολλά δοκίμια και άρθρα για διάφορα θέματα, όπως και κείμενα που αφορούν τη λογοτεχνία και την τέχνη της γραφής. Το συγκεκριμένο βιβλίο αποτελεί μια συλλογή οκτώ κειμένων με βασική θεματολογία την τέχνη της γραφής, της ανάγνωσης, της κριτικής και την προσέγγιση αυτής της τέχνης από το συγγραφέα.

Κείμενα που ξετυλίγουν το σύμπαν και τους προβληματισμούς αυτής της μοναδικής προσωπικότητας. Η Βιρτζίνια Γουλφ υπήρξε μια ξεχωριστή γυναίκα και η σκέψη της -επαναστατική, αιχμηρή, σύγχρονη- έδωσε μα και εξακολουθεί να δίνει εξαιρετικά ερεθίσματα.  Η ίδια στα ημερολόγια και στις επιστολές της διακήρυττε ότι δεν πρέπει τα λογοτεχνικά έργα να συγχέονται με την αρθρογραφία καθότι αποτελούν ένα εντελώς διαφορετικό είδος και ένα διαφορετικό εγχείρημα. Η Αργυρώ Μαντόγλου υπογράφει τον πρόλογο και τη μετάφραση του βιβλίου και μας χαρίζει ένα εξαιρετικό ανάγνωσμα, στολίδι για τη βιβλιοθήκη μας. 

* Κλικ εδώ για να διαβάσεις ένα παλαιότερο αφιέρωμα για τη ζωή της αγαπημένης μου Βιρτζίνια Γουλφ και αποσπάσματα. *

Στο «Ο κύριος Μπένετ και η κυρία Μπράουν», ένα από τα πιο εμβληματικά δοκίμια της που μαζί με το «Σύγχρονο μυθιστόρημα», το «Ένα δικό σου δωμάτιο» και τις «Τρεις γκινέες» θεωρούνται πλέον κλασικά, γράφει για την αντιπάθειά της για τα μυθιστορήματα του Μπένετ, του Γκάλσγουορθι και του Γουέλς σημειώνοντας:

«...τι παράξενα βιβλία που ειναι! Κάποιες φορές αναρωτιέμαι αν πρέπει να τα αποκαλούμε βιβλία, καθώς μας αφήνουν μια τόσο παράξενη αίσθηση, μια αίσθηση ανολοκλήρωτου και ανικανοποίητου.  Προκειμένου να ολοκληρωθούν φαίνεται πως είναι απαραίτητο να κάνεις κάτι εσύ - να γίνεις μέλος σε κάποιον σύλλογο ή, ακόμα χειρότερα, να συμπληρώσεις μια επιταγή.  Αφού το κάνεις αυτό, παύει η νευρικότητα, το βιβλίο τελειώνει και μπορεί να μπει σε ένα ράφι χωρίς να χρειαστεί να ξαναδιαβαστεί.» 

Ακόμη ένα απόσπασμα από κείμενο της:

«Τώρα που τα βιβλία πηγαίνουν στην κριτική όπως πάνε τα ζώα στο σφαγείο, τώρα που ο κριτικός έχει μόνο ένα λεπτό στη διάθεσή του για να οπλίσει, να στοχεύσει και να πυροβολήσει, πρέπει να συγχωρείται αν ξεγελαστεί και περάσει τα κουνέλια για τίγρεις και τους αετούς για σπουργίτια ή αν αστοχήσει εντελώς και χάσει τη βολή του πάνω σε κάποια φιλήσυχη αγελάδα που βόσκει στο γρασίδι. Αν πέρα από τους ανεύθυνους πυροβολισμούς του τύπου ο συγγραφέας αισθανόταν πως υπήρχε και κάποιου άλλου είδους κριτική, η γνώμη των ανθρώπων που διαβάζουν από αγάπη για την ανάγνωση, αργά και ερασιτεχνικά, και που κρίνουν αφενός μεν με μεγάλη συμπάθεια, αφετέρου δε με μεγάλη αυστηρότητα, αυτό δε θα μπορούσε να βελτιώσει την ποιότητα των γραπτών του; Και αν θέλαμε πάση θυσία να έχουμε δυνατότερα βιβλία, πλουσιότερα και σε μεγαλύτερη ποικιλία, δε θα ήταν αυτός ένας στόχος που θα άξιζε να πετύχουμε με όσα μέσα διαθέτουμε;  Ποιος, όμως, από τους αναγνώστες διαβάζει για να φτάσει σε έναν τόσο επιθυμητό στόχο; (…) Δεν υπάρχουν κάποιες απολαύσεις που είναι μόνιμες; Δεν είναι το διάβασμα μια από αυτές; Ονειρεύομαι μερικές φορές πως τουλάχιστον όταν έρθει η Ημέρα της Κρίσης και όλοι οι σπουδαίοι καταχτητές, οι δικηγόροι, οι πολιτικοί καταφθάσουν για να παραλάβουν τα έπαθλά τους  -τα στέμματα τους, τις δάφνες τους, τα ονόματά τους σκαλισμένα ανεξίτηλα πάνω σε άφθαρτο μάρμαρο-, τότε ο Παντοδύναμος θα στραφεί στον Πέτρο και θα πει, με κάποιο ίχνος ζήλιας, όταν θα μας δει να καταφθάνουμε με τα βιβλία μας στο χέρι: «Ιδού κάποιοι που δεν έχουν ανάγκη κανένα έπαθλο. Τίποτα φυσικά δεν μπορούμε να τους απονείμουμε εδώ. Αυτοί λατρέψανε το διάβασμα.» 

Αναζητήστε το!

Βιρτζίνια Γουλφ «Ο κύριος Μπένετ και η κυρία Μπράουν και άλλα κείμενα για την τέχνη της γραφής», εκδ. Μίνωας, μετάφραση Αργυρώ Μαντόγλου.