Jimmy's Hall #movie #cinema

Η ταινία «Jimmy's Hall» (2014), σε σκηνοθεσία του Κεν Λόουτς (Ken Loach, «Ο Άνεμος Χορεύει το Κριθάρι») και σε σενάριο του Πολ Λάβερτι (Paul Laverty), βασίζεται σε αληθινή ιστορία. Είναι αφιερωμένη στη ζωή και τον αγώνα του πολιτικού ακτιβιστή Jimmy Gralton.  

Βρισκόμαστε στην Ιρλανδία του 1920, μια χώρα στα πρόθυρα του εμφυλίου πολέμου, με ύφεση, ανεργία και φτώχεια. Ο Jimmy Gralton, ένας άνθρωπος γεμάτος με πάθος, ενέργεια και όραμα, ήταν ο δημιουργός ενός πολιτιστικού κέντρου σε μια μικρή επαρχιακή κωμόπολη. Μίλησε για την πίστη στον συνάνθρωπο και στον άξιο αγώνα του να κατανοήσει κάποιος τη ζωή του καλύτερα. Δημιούργησε με δικά του έξοδα και εθελοντική εργασία, έναν πολιτιστικό χώρο όπου οι κάτοικοι θα μπορούσαν να σκεφτούν, να μιλήσουν, να μορφωθούν, ν' ακούσουν, να γελάσουν, να χορέψουν, να χαρούν τη ζωή σε μια περίοδο μεγάλης οικονομικής κρίσης.  Ένας πολιτιστικός χώρος όπου θα έβγαζε τον καλύτερο εαυτό τους. Όπου νέοι ορίζοντες, παράλληλα με έρωτες θα μπορούσαν να γεννηθούν...

Όμως η δημοφιλία και τα μηνύματα της κίνησης, δε γινόταν να μην προκαλέσουν την οργή της Εκκλησίας και του κατεστημένου. Ο Jimmy διώκεται από τη χώρα. Έπειτα από μια δεκαετία, επιστρέφει με σκοπό να ζήσει μια ήρεμη, αγροτική ζωή κοντά στην ηλικιωμένη μητέρα του.  Όταν αντικρίζει τη φτώχεια και τη μίζερη ζωή των κατοίκων, αποφασίζει να ανοίξει και πάλι το μικρό αυτό πολιτιστικό χώρο. Ξεκινούν μαθήματα τέχνης, λογοτεχνίας και χορού. Στην «αίθουσα του Jimmy» οι κάτοικοι μπορούσαν να χορέψουν σε ήχους jazz και swing, να γελάσουν, ν' αισθανθούν ελεύθεροι και να χαρούν τη ζωή.  

Όσο αυξάνεται η δημοτικότητα του Jimmy, μπαίνει ξανά στο στόχαστρο της εκκλησίας και των κοινοτικών αρχόντων. Ο ιερέας του χωριού παρουσιάζει την κίνηση ως «σατανική» και άκρως επικίνδυνη για το ποίμνιο του.  Κατηγορεί τον Jimmy ως άθεο και τον αντιμετωπίζει ως εχθρό της κοινότητας. Τότε θέτει στην κοινωνία την επιλογή: τον Χριστό ή το κέντρο του Jimmy Gralton...

«Γιατί να είναι τόσο επικίνδυνο ένα πολιτιστικό κέντρο;» 

Διαχρονικά η ελευθερία αποτελεί απειλή για την εξουσία, πόσο μάλλον σε περιόδους οικονομικής κρίσης και ανόδου του φασισμού. Η μουσική και ο χορός λειτούργησαν εδώ ως η απόλυτη έκφραση ελευθερίας. Και για αυτό έπρεπε να πολεμηθούν. Η αίθουσα δεν ήταν ένα απλό κτήριο, συμβόλιζε τα οράματα του Jimmy. Ήταν η ψυχή των κατοίκων της μικρής πόλης και μια απειλή για όσους μισούν τη χαρά στη ζωή. Για δεύτερη φορά, ο Jimmy Gralton διώκεται ως επικίνδυνος και αναγκάζεται να εγκαταλείψει τη χώρα του. 

Μια ταινία με εξαιρετικές ερμηνείες, υπέροχη φωτογραφία και ένα Soundtrack με ιρλανδική μουσική και jazz της δεκαετίας του '30.  Έμπνευση για την αξία του να εξακολουθείς να παλεύεις για ένα όραμα, ακόμη και όταν όλα θέλουν να σε εξαναγκάσουν να σιγήσεις. 

Η ταινία «Jimmy's Hall» βγαίνει στις αίθουσες αύριο, στις 4 Δεκεμβρίου, αξίζει να την παρακολουθήσετε. 

Τίτος Πατρίκιος, «Σε βρίσκει η ποίηση»

Φωτο: Edouard Boubat

Εκεί που αναρωτιέσαι για πράγματα  

που για πρώτη φορά αντικρίζεις 

για πράγματα χιλιοειπωμένα που έχουν πια περάσει 

για πράγματα που ξαφνιάζουν κι ας γίνονται κάθε μέρα 

για πράγματα που έλεγες δε θα συμβούν ποτέ 

και τώρα συμβαίνουν μπρος στα μάτια σου

 γι’ άλλα που επαναλαμβάνονται μ’ ελάχιστες παραλλαγές 

για πράγματα που πουλιούνται μόλις πιάσουν κατάλληλη τιμή 

για πράγματα που σάπισαν με το πέρασμα του καιρού 

ή που ήσαν σάπια απ’ την αρχή και δεν το έβλεπες 

εκεί που απορείς για πράγματα που μπόρεσες να κάνεις 

για πράγματα σοβαρά ή ανόητα που ρίσκαρες τη ζωή σου 

για πράγματα σημαντικά που τα κατάλαβες αργότερα 

για πράγματα που τα φοβήθηκες 
κι απέφυγες ν’ αναλάβεις 

για πράγματα που τα προγραμμάτισες και δε σου βγήκαν 

γι’ άλλα που τα σχεδίασαν άλλοι και βγήκαν διαφορετικά 

για πράγματα που σου έτυχαν χωρίς να τα περιμένεις 

για πράγματα που μόνο τα ονειρεύτηκες 

και κάποτε, μία στις χίλιες πραγματώθηκαν…

Εκεί πάνω σε βρίσκει η ποίηση.

Εκεί που συλλογίζεσαι ποιος είσαι και τι έκανες

πόσο ανοίχτηκες στους άλλους για να σε δεχτούν

πόσο επιδείχτηκες στο κοινό για να του αρέσεις

πως κλείστηκες τόσο πολύ για να προστατευτείς

σε τι έφταιξες σ’ εκείνους που σε απέρριψαν

για πόσο το ανέβαλλες κι εσύ να τους απορρίψεις

πότε έδωσες ένα στήριγμα σε κάποιον που το χρειαζόταν

πότε εγκατέλειψες τον άνθρωπο που σε είχε ανάγκη

πόσο αντέδρασες όταν έβλεπες να πλουτίζουν 

αυτοί που έλεγαν ότι μάχονται για τους φτωχούς

όταν άκουγες να δημηγορούν υπέρ των αδικημένων

εκείνοι που αδικούσαν έχοντας πάντα δίκιο

πόσο ενίσχυσες αυτούς που τους προσφέρθηκες να σε δυναστεύουν

πόσο με τη δράση σου βοήθησες να ανατραπούν

ως πότε απόλυτα δεχόσουν τις μονολιθικές αλήθειες

πόσο αντιπάλεψες την κάθε φορά ακράδαντή σου πίστη

για πόσο φερόσουν σαν πιστός ενώ πια δεν πίστευες

πόσο αφέθηκες στα παρορμήσεις σου, πόσο τις δάμασες

πόσο προχώρησε η γνώση σου, πόσο δοκιμάστηκε

ως που κατόρθωσε να φτάσει η πράξη σου, πού στόμωσε

πόσο άργησες ή πόσο βιάστηκες για μια κρίσιμη απόφαση…

Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση.

Τίτος Πατρίκιος

«Εκεί σε βρίσκει η ποίηση»  (Απόσπασμα)

Εκδόσεις Κίχλη

Αξίζει να ακούσεις τον ίδιο τον ποιητή να διαβάζει ολόκληρο το εξαιρετικό του ποίημα :

 

"On Reading", εξαιρετικές φωτογραφίες του André Kertész

Sculpture of Henry Moore, England, 1980

Academie Francaise, Paris (library) Kertész, André 1929

Budapest (large statue and woman reading on stool)

Buenos Aires (man reading while walking), 1962

Café du Dome, Winter Morning, Paris (woman in café), 1928

Long Island University, New York, 1963

Circus, New York (performer lying on bench reading), 1969

Boy reading newspaper, 1944

Man Reading with Magnifying Glass, New York, 1959

Esztergom, Hungary (three boys reading), 1915 

Greenwich Village, New York 

(woman reading in fire escape window), 1963

Young man seated near window, Martinique, 1972

Washington Square, New York City, 1969

Norman Dello Joio composing at a piano

«On Reading»: αποτύπωση από το φακό του André Kertész της απορροφητικής δύναμης της ανάγνωσης...

Ο André Kertész φωτογράφησε ανθρώπους σε διάφορα μέρη του κόσμου την ώρα που διάβαζαν, ανάμεσα στα έτη 1920 και 1970, προσπαθώντας να αιχμαλωτίσει την απορροφητική δύναμη αυτής της μοναχικής δραστηριότητας. Οι αναγνώστες σε κάθε πιθανή θέση - σε στέγες σπιτιών, στα δημόσια πάρκα, σε πολυσύχναστους δρόμους, κ.α. - αιχμαλωτίζονται σε μια βαθιά προσωπική, αλλά πανανθρώπινη στιγμή.

road trip: Πήλιο, στο παραμυθένιο δάσος των νεράιδων...

Καθώς ξεκινάμε λοιπόν να φτάσουμε Ζαγορά του Πηλίου είναι θαμπός ο δρόμος...

με βροχή, γεμάτος ομίχλη, μας εξαναγκάζει να σταθμεύσουμε στα Χάνια...

Έτσι βράδυ λίγο πριν τα μεσάνυχτα, βρισκόμαστε στο "Χάνι του Ζήση", 

καθόμαστε στην τραπεζαρία και ζητάμε κάτι να φάμε (ε, και να πιούμε)...

Από πάνω σου βλέπεις την εξής πινακίδα

"στις 4/4/1912 ο Ελευθέριος Βενιζέλος έφιππος, μαζί με την ακολουθία του, 

στο διάβα του για τη Ζαγορά στάθμευσαν για γεύμα και αναψυχή."

Βρε για δες τα μεγάλα πνεύματα...

στο ίδιο μέρος, με την ίδια (προφανώς) αφορμή

μα μόνο με μια διαφορά 102 ετών...

Το πρωί ξυπνάς, ανοίγεις το παντζούρι, μα όλα φαίνονται θαμπά

ομίχλη παντού, σε καλημερίζει

καιρός για συνέχεια παρακάτω 

Αφήνεις τους άλλους, περπατάς στο δρόμο

δίπλα από το δάσος...

περνάς από παραμυθένια ξύλινα σπίτια που με το αμάξι ίσως δε θα τα παρατηρούσες...

Τρελή υγρασία, τσουχτερό κρύο, εντούτοις μια ατμόσφαιρα φανταστική.

Προχωράς και άλλο, δεν χορταίνεις τούτα τα χρώματα

σαν να ξεπετάχτηκαν από τον καμβά ενός ζωγράφου...

Η ομίχλη καλύπτει τα πάντα, κοιτάς το βάθος του τοπίου

που θυμίζει σκηνές από κάποια ταινία του Αγγελόπουλου .

Ψάχνεις εναγωνίως παντού τριγύρω να βρεις την αληθινή ομορφιά και όταν τη βλέπεις εκεί μπροστά σου, απλή, φυσική, αυθόρμητη, πηγαία και μαγική 

απλά στέκεις αποσβολωμένος να την κοιτάς...

Τα λόγια δεν φτάνουν για να την προσεγγίσουν

δεν είναι τυχαίο ότι για αυτό το δάσος έχουν γεννηθεί τόσοι μύθοι.

Στο δρόμο ξανά για την Πορταριά

Είναι δυνατόν, σκέφτεσαι, να υπάρχει τόση διάχυτη ομορφιά

και μερικές φορές, ίσως αδυνατείς να εξηγήσεις ότι τέτοια τοπία είναι σαν ένα όνειρο

ειδικά για έναν άνθρωπο της πόλης... 

Στη διαδρομή, πορευόμαστε πάνω / δίπλα από τα σύννεφα, στην κυριολεξία...

...η ομίχλη κατεβαίνει και παράλληλα ακολουθεί...

Στο βάθος ο Βόλος...

Στην Πορταριά μια ζωγραφιά, τιμά τους μυθικούς Κενταύρους

άλλωστε αυτό είναι το βουνό τους...

Εδώ η κεντρική πλατεία στις Μηλιές...

ένα πανέμορφο χωριό με δική του δανειστική βιβλιοθήκη

τουριστικά μαγαζιά 

στάση στο καφέ "το Ρόδο και το αηδόνι"

κάτι ζεστό δίπλα από το τζάκι...

Τσαγκαράδα... 

...στο Πήλιο το κάθε ένα χωριό, ανταγωνίζεται σε ομορφιά τ' άλλο...

Τόσο φθινοπωρινό το σκηνικό, που εκπλήσσεσαι από την 

τόση μαγεία της υπενθύμισης της εναλλαγής των εποχών...

Μονοπάτια γεμάτα με κάστανα...

Στο μαγικά παραμυθένιο δάσος των νεράιδων, 

γιατί αν υπάρχουν νεράιδες σίγουρα εδώ θα κοιμούνται...

Οι μύθοι που γεννήθηκαν και ακολουθούν αυτό το δάσος, δεν είναι τυχαίοι.

Ξανά στο δρόμο... με το αυτοκίνητο

χαζεύεις από το τζάμι και φοβάσαι μη τυχόν 

ξυπνήσεις τις νεράιδες που σου κρύβονται πίσω από τα δέντρα...

Είχα πάρει μαζί μου ένα βιβλίο με τις εντυπώσεις της Βιρτζίνια Γουλφ από το ταξίδι της στην Ελλάδα, το προσωπικό της ημερολόγιο και με ταξίδευε παράλληλα...

Το αστείο είναι ότι η Βιρτζίνια Γουλφ με ακολουθούσε και στο περσινό μας ταξίδι (ακριβώς ίδια εποχή), αλλά τότε όμως στην Βόρεια Εύβοια. 

****

"Ταξίδι είναι οι άνθρωποι

μα πιο πολύ ταξίδι

είναι το πάθος 

να μοιραστείς το δρόμο."

Αρθούρος Ρεμπώ

Θυμήσου και αυτό! Πέρσι τέτοια εποχή : road trip στην βόρεια Εύβοια