"Έλα να δεις", Μίνως Ευσταθιάδης

Βρίσκεσαι στην άκρη του κόσμου. Έτσι φαίνεται κι έτσι θα μπορούσε να είναι. Στις εκβολές του Αχελώου ποταμού στέκεσαι. Ένας τόπος σκληρός, ανάμεσα σε νερά και πέτρες. Σα να μην γίνεται καμία χάρη εδώ πέρα. Σε κανέναν. Κι ας μην υπάρχει ψυχή τριγύρω.

Ο ήχος που ακούγεται ανήκει σε μηχανάκι. Εμφανίζεται κάποτε από το πουθενά και ξεπεζεύει μπροστά σου εκείνο το πλάσμα. «Ταλιμπάν» τον είπαν, εμένα μου έφερε στο μυαλό φιγούρα από παλιά ρώσικη ταινία.

- Έλα να δεις. Έλα να δεις!

Χαμογελάει. Ξεσκεπάζει το καλάθι που έχει δεμένο πίσω από τη σέλα. Τέσσερα μεγάλα πουλιά σκοτωμένα εκεί μέσα. Αγριόπαπιες; Κι εκείνος χαμογελάει. Πλατιά. Περήφανα. Περιμένει να του πεις κάτι. Ούτε να κοιτάξεις τα πουλιά δεν μπορείς. Ούτε γι’ αυτό δεν είσαι ικανός. Ξεροκαταπίνεις. Παρακαλάς να φύγει. Μα δεν κουνιέται πόντο. Γιατί περιμένει να του πεις κάτι.

- Δεν απαγορεύεται να τα σκοτώνεις;

Η έκπληξη. Το τέλος όσων περίμενε. Η φρέσκια έχθρα. Ταλιμπάν τον είπαν.

- Και λοιπόν; Οι άλλοι φάγανε δισεκατομμύρια. Εγώ σε πειράζω; Με τα πουλιά;

Η καραμπίνα είναι στερεωμένη πάνω στο μηχανάκι. Μπροστά του. Και μπροστά σου. Ανάμεσά μας. Η σκηνή από το «Όλα είναι δρόμος» περνάει από τα κερωμένα μάτια σου.

- Φύγε. Γιατί θα μπλέξουμε.

Μόνο αυτό βρήκες να του πεις. Σε μετράει. Ποιος θα πιάσει πρώτος την καραμπίνα; Τραβιέσαι ένα βήμα πίσω. Δεν θα την πιάσεις εσύ. Μα τον κοιτάς. Κι ανταποδίδει το βλέμμα. Καβαλάει το μηχανάκι, χάνεται μέσα σε εκείνο το τοπίο. Με τα νερά και τις πέτρες. Έχει εξαφανιστεί πια. Δεν ξαναβλέπεις ούτε το μηχανάκι, ούτε την φιγούρα του, ούτε την σκηνή από την καταραμένα σπαρακτική ταινία του Βούλγαρη. Ούτε καν την καραμπίνα δεν φαντάζεσαι. Μόνο τις αγριόπαπιες. Πεσμένα φτερά μέσα σ’ ένα πλαστικό καλάθι την άκρη του πουθενά. Κι εσύ τι κάνεις; Τις βλέπεις και τις ξαναβλέπεις τώρα.

****

Ζήτησα από το συγγραφέα Μίνω Ευσταθιάδη να μου γράψει λίγες λέξεις για το νέο του βιβλίο "Το δεύτερο μέρος της νύχτας", Εκδ.Ωκεανίδα, 2014, ένα υπέροχο ατμοσφαιρικό αστυνομικό νουάρ. Τελικά προέκυψαν κάποιες άλλες λέξεις, μια άλλη ιστορία, την οποία έστειλε στο email μου. Συμφωνήσαμε να τη μοιραστούμε και μέσω του ιστολογίου.  Τον ευχαριστώ για την πρώτη δημοσίευση. Πιστεύω θα σας ταξιδέψει, όπως ταξίδεψε και εμένα. 

Ο Μίνως Ευσταθιάδης έχει γράψει τα μυθιστορήματα «Έξοδος» (εκδ. Ανατολικός, 2000), «Χωρίς γλώσσα» (εκδ. Καστανιώτη, 2004), όπως επίσης και το θεατρικό έργο «Το Γεύμα» (εκδ. Ευρασία, 2012). Το τελευταίο μυθιστόρημά του «Το δεύτερο μέρος της νύχτας» (εκδ.Ωκεανίδα 2014) έχει μεταφραστεί και κυκλοφορεί στην Γερμανία (Acabus Verlag).

Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για τη θεατρική παράσταση "Το ρωμαϊκό λουτρό"

Η κωμωδία "Το Ρωμαϊκό Λουτρό" του Στανισλάβ Στρατίεβ, γνωστός για την αιχμηρή και καυστική γραφή του, συνεχίζεται για δεύτερη χρονιά στο Από Μηχανής θέατρο!

Μπορείτε να διαβάσετε την περσινή παρουσίαση με τις εντυπώσεις και τα σχόλια που επακολούθησαν, πατώντας εδώ.

Οι συντελεστές της προσφέρουν 3 διπλές προσκλήσεις για το Σάββατο 8/11 για τους αναγνώστες του "roadartist in athens"! 

Πρόκειται για ένα πολιτικό κείμενο, που καταφέρνει να θίξει με έναν ευφάνταστο τρόπο διαχρονικά κοινωνικά προβλήματα. Ο θεατής γελάει με όσα διαδραματίζονται επί σκηνής και συνειδητοποιεί τελικά πόσες φορές το παράλογο φλερτάρει με τη λογική της καθημερινότητας μας. Μια παράσταση από μια δεμένη ομάδα ηθοποιών που αξίζει να παρακολουθήσει κανείς...

***

Κερδίστε 3 διπλές προσκλήσεις για την παράσταση του Σαββάτου 8/11.

Δηλώστε τη συμμετοχή σας με email (με το ονοματεπώνυμο σας)

στο : maroadartist@gmail.com έως την Παρασκευή 7/11.

Στο θέμα, να γράψετε για το "Διαγωνισμό : Το Ρωμαϊκό Λουτρό".

Οι νικητές θα ειδοποιηθούν με email,

τα ονόματά θα βρίσκονται στο ταμείο του θεάτρου.

«Γιατί όταν κάποιος ζητάει θυσίες, αναφέρεται πάντα στους άλλους;»

«Γιατί η ανθρωπότητα είναι πάντα μια αφηρημένη έννοια,
 και ποτέ ο άνθρωπος που έχεις απέναντί σου;»

Για 2η χρονιά, «Το Ρωμαϊκό Λουτρό», κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 20.00 στο Θέατρο Από Μηχανής, σε σκηνοθεσία Κώστα Παπακωνσταντίνου.

Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Κώστας Παπακωνσταντίνου
Βοηθός Σκηνοθέτη/Επιμέλεια Κίνησης: Μαργαρίτα Τρίκκα
Μετάφραση: Βασίλης Σκουβάκλης
Σκηνικά - Κοστούμια: Λυδία Κοντογιώργη, Ζωή Αρβανίτη
Μουσική: Βασίλης Κουτσιλιέρης
Σχεδιασμός Φωτισμών: Γιώργος Αγιαννίτης
Φωτογραφίες: Νίκος Βαρδακαστάνης (studio 112)
Σχεδιασμός προωθητικού υλικού: Χρήστος Ατζινάς
Οργάνωση παραγωγής: Νάντια Περιστεροπούλου, Δημοσθένης Ξυλαρδιστός

Παίζουν: Δημήτρης Δημητρόπουλος, Αλέξανδρος Ζουριδάκης, Δημοσθένης Ξυλαρδιστός, Νάντια Περιστεροπούλου, Σταύρος Σιούλης.

INFO
«Το Ρωμαϊκό Λουτρό» του Στανισλάβ Στρατίεβ
Από Μηχανής θέατρο, 
Ακαδήμου 13, Κεραμεικός

Παραστάσεις
Kάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 20.00, από 10/10 έως 29/11

Τιμές εισιτηρίων
Παρασκευή: 10 Ε (γενική είσοδος)
Σάββατο: 13 Ε και 10 Ε (μειωμένο)

7 χρόνια Roadartist in... Athens!

Πριν από ακριβώς επτά χρόνια, στις 30 Οκτωβρίου 2007, ξεκίνησε η λειτουργία του blog.
Τo nickname, απαραίτητο παιχνίδι της συμμετοχής στο blogging, ήταν μια αυθόρμητη επιλογή της στιγμής. Θέλησα να επιλέξω κάποιο που να εκδηλώνει την αγάπη μου προς την τέχνη, καθώς ευχή ήταν να δημιουργήσω ένα ιστολόγιο που θα χαράζει ένα δρόμο πάνω σε θέματα που ένιωθα να περιθωριοποιούνται, μα που προσωπικά αγαπούσα. Από τότε ξεκίνησε ένα υπέροχο ταξίδι, που περίμενα ότι θα διαρκούσε λίγες μέρες και τελικά σήμερα συμπληρώνει επτά χρόνια λειτουργίας.

Εκατοντάδες αναρτήσεις, ως επί το πλείστον πολιτιστικού περιεχομένου, επιλογές για πράγματα που είχα παρακολουθήσει (αφιερώματα σε εκθέσεις μουσείων, παρουσιάσεις θεατρικών παραστάσεων, βιβλίων, μουσικών, προσωπικοτήτων), αλλά και αναρτήσεις με φωτογραφίες μου, με εντυπώσεις από ταξίδια, προσωπικά κείμενα, σκέψεις, προβληματισμούς. Το να διατηρείς ένα τέτοιου είδους ιστολόγιο επί τόσα χρόνια δεν είναι εύκολη ενασχόληση. Απαιτεί χρόνο, δουλειά, πρόγραμμα. Μα αν δεν υπήρχε, θα είχα χάσει πράγματα, γιατί μπορεί να έδωσα, μα πήρα πολλά περισσότερα. Άλλωστε τι άλλο είναι και το ιστολόγιο από ένα ταξίδι λέξεων, ήχων, εικόνων, συναισθημάτων, που έτυχε να φέρει κοντά μου ανθρώπους, είτε σε διαδικτυακό είτε σε διαπροσωπικό επίπεδο. 

Χαίρομαι που διαπιστώνω ότι επί τόσα χρόνια έχει συγκεντρωθεί όμορφος, αξιόλογος κόσμος, ανάμεσα σε εσάς που διαβάζετε αυτή τη σελίδα. Είμαι χαρούμενη που μπορώ να μοιράζομαι πράγματα με ανθρώπους που έχουν καλλιτεχνικές, κοινωνικές ευαισθησίες, παρόμοια ενδιαφέροντα. Σε τέτοιες περιπτώσεις ακόμη και ο άψυχος υπολογιστής μπορεί να αποκτήσει νόημα. 

Κλείνοντας, θέλω να σας ευχαριστήσω από καρδιάς για τα περάσματα σας και για την ανάγνωση σας.  Σίγουρα οι αφορμές για άρθρα δεν σταματούν ποτέ, ευτυχώς ούτε οι εμπνεύσεις. Εύχομαι όμως να υπάρξει μια αλλαγή στη χώρα, για να έχουμε όλοι τη δύναμη και την ανάλογη διάθεση να μοιραζόμαστε από εδώ. 

Είναι πλέον παράδοση να δωρίζω αυτή τη μέρα ένα Soundtrack με μουσικές που "έντυσαν" στιγμές αναρτήσεων, της γενικότερης διαδικτυακής παρουσίας του "Roadartist in Athens" για τον προηγούμενο χρόνο. Διατήρησα αυτή την "παράδοση" και φέτος. 

Μπορείτε να κατεβάσετε, το Roadartist’ s Soundtrack Volume 7 (free download)  πατώντας εδώ.

Τα τραγούδια του φετινού Soundtrack είναι τα παρακάτω :

"Roadartist’ s Soundtrack Volume 7"

1. Stillness of the Mind - A Single Man (Soundtrack) -  2. Nina Simone - Ain't Got No, I Got Life - 3. Belleville Rendez-Vous (french version) - 4. Future Islands - Seasons (Waiting On You) - 5. Rufus Wainwright - Going To A Town - 6. Indila - Dernière Danse - 7. Karen O - The Moon Song - 8. Ludovico Einaudi - Walk - 9. Mark Lanegan - Mack The Knife - 10. Calexico and Roger McGuinn - One More Cup Of Coffee - 11. Abel Korzeniowski - A Thousand Times Good Night, Romeo & Juliet - 12. The Magnetic Fields - All My Little Words 13. Inside Llewyn Davis OST - Five Hundred Miles 14. The Sailing Tomatoes - Δρόμος 15. Σταύρος Σιόλας - Τα όνειρα

Μπορείτε να δείτε τα τραγούδια και να κατεβάσετε τα cds των έξι προηγούμενων ετών, καθώς τα links τους είναι ενεργά. 


Από την αντίστοιχη περσινή ανάρτηση, μπορείτε να κατεβάσετε τα Soundtracks Vol. 6, 5, 4, 3, 2 και Vol.1 πατώντας τον παρακάτω σύνδεσμο :

Soundtrack 6, 5, 4, 3, 2 και Vol.1 εδώ 

Καλή ακρόαση των μουσικών που "συνόδεψαν" στιγμές του 7ου έτους...

Νεκρομαντείο Αχέροντα

Προς τα τέλη Αυγούστου... είχαμε την ευκαιρία να επισκεφτούμε έναν εκπληκτικό αρχαιολογικό χώρο, το ξακουστό Νεκρομαντείο του Αχέροντα... 

Μέσα από φωτογραφίες και σχετικές πληροφορίες, θα σας ξεναγήσω σε αυτό το μοναδικό αρχαιολογικό τόπο, που αξίζει να τον επισκεφτείτε. 

Πρόκειται για το πιο φημισμένο νεκρομαντείο του αρχαίου ελληνικού κόσμου. Το οποίο βρίσκεται κοντά στις βορειοδυτικές όχθες της Αχερουσίας λίμνης, στο σημείο όπου ενώνονται τα ποτάμια του Άδη, ο Αχέροντας με τον Κωκυτό. 

Στις αρχαίες πηγές η τοποθεσία της Αχερουσίας λίμνης περιγράφεται ως το σημείο κατάβασης των νεκρών στον Άδη και η Εφύρα, η πόλη της Ηπείρου που βρίσκεται βορειότερα, συνδέεται με πανάρχαιη λατρεία της θεότητας του θανάτου. Εννοείται ότι επισκεφτήκαμε τον ποταμό του Αχέροντα, για τον οποίο θα ακολουθήσουν άλλες αφιερωμένες σχετικές αναρτήσεις. 

Κατά την αρχαιότητα, οι πιστοί επισκέπτονταν το νεκρομαντείο για να συναντήσουν τις ψυχές των νεκρών, που μετά την απελευθέρωσή τους από το σώμα αποκτούσαν την ικανότητα να προβλέπουν το μέλλον. 

Η παλαιότερη αναφορά του νεκρομαντείου του Αχέροντα γίνεται από τον Όμηρο στην Οδύσσεια, όταν η Κίρκη συμβουλεύει τον Οδυσσέα να συναντήσει στον Κάτω Κόσμο τον τυφλό μάντη Τειρεσία και να πάρει χρησμό για την επιστροφή στην πατρίδα του (κ 488 κ.ε.).

Παρακάτω δίνει τη συναρπαστική περιγραφή της καθόδου του Οδυσσέα, ενός θνητού, στον Άδη (λ 24 κ.ε.). Η ομοιότητα της ομηρικής περιγραφής με τη θέση του νεκρομαντείου είναι εκπληκτική, στοιχείο που παρατηρεί και ο Παυσανίας σχεδόν χίλια χρόνια αργότερα, θεωρώντας ότι ο Όμηρος πρέπει να είχε δει τα μέρη αυτά. (1.17.5)

Εδώ είμαστε λίγο πριν μπούμε στην είσοδο του Νεκρομαντείου Αχέροντα, 

όπου πρώτα διασχίζουμε ένα μικρό λαβύρινθο... 

Η είσοδος...

 Στην ελληνική μυθολογία υπάρχουν αναφορές για ήρωες που είχαν τολμήσει αυτή την κατάβαση στον Άδη: ο Ορφέας για να φέρει στη γη την αγαπημένη του Ευρυδίκη, ο Ηρακλής για να φέρει στο βασιλιά Ευρυσθέα τον Κέρβερο, τον τρικέφαλο σκύλο-φύλακα της εξόδου από τον Άδη, και ο Θησέας με τον Πειρίθου για να αρπάξουν την Περσεφόνη. 

Στα ισόγεια κτίσματά του Νεκρομαντείου, βρίσκονται όλοι οι απαραίτητοι χώροι για την εύρυθμη λειτουργία του: οι τόποι διαμονής των ιερέων και του υπόλοιπου προσωπικού, αποθήκες και χώροι υποδοχής. Εδώ ουσιαστικά σταματούσε κάθε επαφή με την πραγματικότητα, κάτι που επεδίωκαν με ζήλο οι ιερείς του ναού.

Οι επισκέπτες, πριν επιχειρήσουν την κατάβαση προς το Κάτω Κόσμο, πρώτα απομονώνονταν και υποβάλλονταν σε αυστηρή δίαιτα και σε υποχρεωτική σίτιση με κουκιά και λούπινα, τα οποία εκτός από μια ελαφριά δηλητηρίαση με κυάνωση τους προκαλούσε και παραισθήσεις αφού σταδιακά έχαναν την συνειδητή επαφή τους τόσο με τον εαυτό τους όσο και με την πραγματικότητα.

Όταν η κατάσταση τους άγγιζε το επιθυμητό για τους ιερείς επίπεδο, τότε οδηγούνταν στα έγκατα του Νεκρομαντείου, κατεβαίνοντας μία πέτρινη απότομη σκάλα και μέσω ενός δαιδαλώδους διαδρόμου, σκοτεινού και υγρού, το οποίο διέκοπταν σιδερένιες πύλες -προφανώς για να επιτείνουν την αίσθηση ότι βρίσκονται όσο εγγύτερα γίνεται στο υποχθόνιο βασίλειο του Άδη- έφταναν στην κεντρική αίθουσα.

Η αίσθηση που έχεις σε αυτό το χώρο είναι πραγματικά μοναδικά περίεργη...

Πρόσφατες μελέτες έχουν αποδείξει ότι αυτή η αίθουσα αποτελεί ένα θαύμα της ακουστικής, καθώς πρόκειται για μια εξαιρετικά ανηχοϊκή αίθουσα, στην οποία καταλήγει ένας διάδρομος με πυκνά, πέτρινα τόξα που ξεκινούν από το πάτωμα. 

Εκεί οι επισκέπτες έχυναν στο δάπεδο αίμα, για να ξεδιψάσουν οι νεκροί αλλά κυρίως να τους αναγνωρίσουν και να συνομιλήσουν μαζί τους.  Υπολείμματα γραναζιών, που βρέθηκαν στις ανασκαφές, μας δείχνουν ότι οι ιερείς διαχειρίζονταν εξειδικευμένα μηχανήματα προκειμένου να ανεβοκατεβάζουν στο βωμό είδωλα, που αναπαριστούσαν ανθρώπινες μορφές.

Η εμπειρία του να επισκεφτείς αυτόν τον εκπληκτικό αρχαιολογικό τόπο, 

συνυφασμένο με τόσους μύθους και τόσες συγκλονιστικές ιστορίες

είναι πραγματικά μοναδικά φοβερή...

Είναι συγκλονιστικό το ίδιο το μέρος, 

το τοπίο με τους καταπράσινους αγρούς που εκτείνονται στον ορίζοντα, 

η αύρα που εκπέμπει και πραγματικά σε καθηλώνει.

Φεύγοντας από το Νεκρομαντείο

αυτές οι δυο πεταλούδες μας ακολουθούσαν σε όλη τη διαδρομή.

Χόρευαν συνέχεια τριγύρω μας... 

 Πες μου τώρα εσύ πώς γίνεται το μυαλό να μην κάνει συνειρμούς...

"Έκανα το πρώτο μου ταξίδι στην Ελλάδα στα 1947, και το τελευταίο το φθινόπωρο του 1966. Η τελευταία εικόνα μου: ένα νησί του Αιγαίου, άδεντρο, μ ένα μοναδικό χωριό· τοπίο απογυμνωμένο με τη μιζέρια και την ομορφιά συναρμοσμένες σα δυό πλαγιές του ίδιου λόφου. Μιζέρια και ομορφιά. Σύζευξη των αντιθέτων, όπως η φράση του Ηράκλειτου που τα κυκλαδίτικα τοπία δεν παύουν να τη συλλαβίζουν μέσα στο φως τους: Αρμονίη κόσμου παλίτροπος.  (...) Κάμποσες τέτοιες στιγμές αναπαράχθηκαν σ' εκείνα τα ταξίδια μου στην Ελλάδα, και λέω στον εαυτό μου πως από εκείνα τα ελληνικά χρόνια, ό, τι αντέχει στον καιρό είναι αυτές οι εικόνες. Όταν συμβαίνει να τις ξαναζώ, ζωντανές όσο ποτέ, σκέφτομαι τους αρχαίους εκείνους μάντεις που διάβαζαν τη μοίρα των ανθρώπων και των πόλεων πάνω στο πέταγμα των πουλιών και στο σφύριγμα του ανέμου ανάμεσα στις δρυς."

Ζακ Λακαριέρ, Το Ελληνικό καλοκαίρι, Χατζηνικολή, 1980

Χρησιμοποιήθηκαν πληροφορίες για το Νεκρομαντείο από:
Υπουργείο Πολιτισμού 
prevezainfo.gr