ψηλά τείχη

Είχαμε μια συζήτηση προχτές με ένα φίλο μου. Η κουβέντα έφτασε στο πόσο σπάνιο πράγμα είναι η ανωτερότητα. Το ν' αναγνωρίζεις την προσπάθεια και την επιμονή που προϋποθέτει η υπεροχή. Σπάνιο γιατί υποδηλώνει αυτογνωσία και εμπιστοσύνη στις δικές σου δυνάμεις. Πως αισθάνεσαι ικανοποίηση για όσα εσύ έχεις καταφέρει. Θα πεις ειδικά σε μια εποχή έκδηλου μίσους, αυτά θα μοιάζουν μακρινά από τη γενικότερη νοοτροπία. 

Προσωπικά χαίρομαι να γνωρίζω ενδιαφέροντες ανθρώπους. Άτομα να ανταλλάξουμε ιδέες και σχέδια. Δεν αισθάνομαι απειλή, αντίθετα θέλω να θαυμάζω όσους έχω δίπλα μου. Ένα θαυμασμό για ότι φαίνεται ενδιαφέρον, πρωτοποριακό, όμορφο στα δικά μου μάτια, που επιμένουν να αντικρίζουν τον κόσμο με μια άλλη οπτική.

Δυστυχώς όμως, ο καθένας σταθερά ζωσμένος με τις ανασφάλειες και το θανατερό εγωισμό του, έτοιμος να βρει αρνητικά στον άλλο, μήπως και έτσι εξυψωθεί τάχα, μειώνοντας τον απέναντι. Κι εκεί ακριβώς βρίσκεσαι αντιμέτωπος με έναν τοίχο που χτίζεται μπροστά σου. Πρέπει να βρεις τη δύναμη είτε να τον σπάσεις, είτε να υψώσεις εσύ κάποιο δικό σου απέναντι του. Στο ίδιο ύψος, να προστατευτείς εσωτερικά. Η γέφυρα δε μπορεί να διαπεράσει την πέτρα, θα πρέπει να σπαστεί. Και οι ανθρώπινες σχέσεις - εκείνες που ριζώνουν, φέροντας καρπούς, σοδειές - χρειάζονται κυρίως ανοικτές καρδιές.

Τα παλιά χρόνια έχτιζαν ψηλά προστατευτικά τείχη ως άμυνα προς τους κλέφτες, τους εισβολείς, τους πειρατές. Σήμερα, αντίστοιχα ο καθένας χτίζει πελώριους τοίχους είτε διαβάλλοντας τον απέναντι του, είτε κλείνοντας τις διόδους επικοινωνίας του. Προστατευόμενος πίσω από την κρυστάλλινη οθόνη του υπολογιστή. Σαν σ' έναν άλλο κρυστάλλινο πύργο, θωρακισμένος εσωτερικά και εξωτερικά. Εικονικά θωρακισμένος.  Μακάρι να είχαμε υψωμένες τις ασπίδες μας για να υπερασπιστούμε τα όνειρα και τους στόχους μας. Να τις στρέφαμε για να υπερασπιστούμε την αδικία προς το διπλανό μας, όχι για να του προκαλέσουμε μεγαλύτερη. 

Μα αυτά είναι για τον κόσμο των παραμυθιών. Ο φθόνος τελικά υπερέχει. Η ζήλια, η μοχθηρία, η ανάγκη για προβολή και δημοφιλία, είναι τα αναμενόμενα, για αυτό και μάλλον δεν πρέπει να επιτρέπεις να σε ενοχλούν. Καλύτερα να στρέφεις την προσοχή σου, σε όλα όσα αγαπάς, σε όσα στοχεύεις. Να μην αφεθείς να σε διαβάλλει η κακεντρέχεια. Γιατί όπως σωστά έχει ειπωθεί : "ο φθόνος είναι συντετριμμένος θαυμασμός". Μην καταλάβουν πως είσαι καλύτερος, διαφορετικός, δε θα στο συγχωρέσουν αυτό, ποτέ.

31ος Κλασικός Μαραθώνιος Αθήνας ~ στιγμιότυπα

Έπειτα από προτροπή ενός φίλου βολτάραμε χτες στο Παναθηναικό Στάδιο, όπου έγινε ο τερματισμός των αγώνων του 31ου Κλασικού Μαραθωνίου Αθήνας. Σκέφτηκα να σας μεταφέρω φωτογραφίες και στιγμιότυπα από τη χτεσινή μέρα. 

Τα συναισθήματα που ένιωσα ήταν περίεργα,

μα ας αφήσω τις εικόνες να μιλήσουν αντί για μένα.

,

  

Είχα πολύ καιρό να δω τόσα χαμογελαστά πρόσωπα, ανθρώπους με πάθος, περηφάνια και την ικανοποίηση για την εκπλήρωση ενός στόχου σχηματισμένη στο πρόσωπο τους. Χαμόγελα σ' έναν αγώνα μεγάλης αντοχής, σε μια εποχή που από μόνη της είναι ένας μαραθώνιος μάλλον για τους περισσότερους από εμάς.

Λέξεις που μου έμειναν από τη χτεσινή μέρα: "υποστήριξη", "στόχος", "χαμόγελο", "πάθος", "ομορφιά", "αγώνας". Καθήσαμε στο πέταλο του Παναθηναικού Σταδίου. Ο ορίζοντας καθαρός, το βλέμμα ακουμπούσε απέναντι το Λυκαβηττό και απλωνόταν μέχρι την Ακρόπολη... Στην επιστροφή προς το σπίτι σκεφτόμουν ότι αυτή η χώρα υπήρξε τόσο απλώχερα προικισμένη από το παρελθόν της, έχει τόσα σημαντικά κληρονομήσει, που απλώς μόνο ηλίθιοι δε θα μπορούσαν να τα εκμεταλλευτούν και να την αφήσουν να φτάσει στη χρεοκοπία. Μπαίνοντας στο σπίτι διάβασα από μηνύματα φίλων στο facebook τη συγκεκριμένη δήλωση ενός παραολυμπιονίκη, δυστυχώς επιβεβαιώθηκα. Υπάρχουν άνθρωποι με πάθος, αντοχές, δύναμη και ήθος εκεί έξω. Δυστυχώς όμως, υπάρχουν και πολλοί που απλά δε θα έπρεπε να ζούσαν εδώ, ούτε να έβγαιναν από τα σπίτια τους. Κάνουν κακό. 

Wake Up // Ξύπνα // a short film by Kostas Karydas

 A Short Film Written and Directed by Kostas Karydas, 

 Produced by Dimitris Floros, Vicky Kioutsouki 

Won 2nd prize in Mofilm - Short Film - competition.

Wake up // Ξύπνα

road trip στην Βόρεια Εύβοια...

"Δεν μπορείς να βρεις γαλήνη όταν αποφεύγεις τη δράση. 

Το ταξίδι επαναφέρει τη δύναμη και την αγάπη στη ζωή σου." 

Βιρτζίνια Γουλφ

Διάβασα πρόσφατα ένα άρθρο, το οποίο ξεκινούσε με αυτή τη φράση της Βιρτζίνια Γουλφ και περιέγραφε ένα ταξίδι της στην Ελλάδα, όπου είχε ταξιδέψει μέχρι τη Βόρεια Εύβοια...

Συμπτωματικά, μόλις είχαμε κανονίσει να φύγουμε και εμείς για τρεις μέρες με προορισμό τη Βόρεια Εύβοια. Όσοι από εσάς ακολουθούν το blog στο facebook, θα έχουν ήδη δει κάποιες φωτογραφίες που ανέβασα στο διαδίκτυο από το κινητό κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. 

Ήμασταν τυχεροί να ζήσουμε ένα υπέροχο road trip.  Η Εύβοια είναι ένας καταπληκτικός προορισμός, ενδείκνυται για ταξίδια με αμάξι ή με μηχανή... Πολύ κοντά στην Αθήνα, μοναδικά προικισμένη από τη φύση... Με υπέροχα, καταπράσινα βουνά και θάλασσα. Εμείς επιλέξαμε για διαμονή συγκεκριμένα την περιοχή της Λίμνης Ευβοίας.

Από εκεί βολτάραμε σε όλες τις κοντινές περιοχές, που είναι πραγματικά πανέμορφες.

Ζώντας όλο το χρόνο στο κέντρο της Αθήνας, με το που έρχομαι σε επαφή με τη φύση, συνειδητοποιώ πόσο πολύ μου λείπει. Δε ξέρω αν θα μπορούσα να ζήσω μόνιμα στην επαρχία, ξέρω όμως ότι στη φύση, νιώθω άλλος άνθρωπος. 

Μου λείπει το φως στα δέντρα, τα χρώματα, ο καθαρός αέρας, η αίσθηση της ελευθερίας και η απόλυτη ηρεμία, που εδώ στην πόλη είναι πια δυσεύρετη. Είναι η καλύτερη ψυχοθεραπεία...

Παντού η ματιά μου εντοπίζει εικόνες, γεμάτες συμβολισμούς, που με αφήνουν άφωνη. 

[ Η αγία διαφορετικότητα... ]

Ο μεγάλος Πλάτανος, ένα ζωντανό μνημείο της φύσης.  Βρίσκεται μεταξύ του ποταμιού Κηρέα και στο δρόμο Προκοπίου - Μαντουδίου. Η ηλικία του ξεπερνά τα 600 έτη. 

Καταρράκτες Δρυμώνα

 ...στο μονοπάτι προς τους Καταρράκτες

Μια περιοχή εξαίρετου φυσικού κάλλους, παραμυθένια 

ένας παράδεισος...

στην άκρη, μια κούνια πάνω από το νερό, αντικατοπτρίζεται και σε μεθά...

Ένας φίλος παλιά μου είχε πει ότι στα δάση κατοικούν νεράιδες, τον πίστεψα τότε... 

Νομίζω ότι τον πιστεύω και σήμερα.

Γιατί πραγματικά αν δεν κατοικούν εδώ οι νεράιδες,

πού αλλού θα μπορούσαν να ζουν ;

Κλείνεις τα μάτια ακούς τους ήχους, 

σαν υπέροχες μελωδίες κάποιου ταλαντούχου συνθέτη

έπειτα κοιτάς τριγύρω σου

και είναι σαν να έχουν ξαφνικά ζωντανέψει πίνακες γνωστών ζωγράφων

 ...αλλά όχι, δεν είναι κλεισμένοι σε κάποιο μουσείο,

είναι μπροστά σου, μπορείς να μπεις και εσύ στο κάδρο

για να πρωταγωνιστήσεις στη θεματολογία τους...

Ελπίζω να σας ταξίδεψα έστω λίγο. 

Κρατώ στο μυαλό μου τις στιγμές

μέχρι το επόμενο ταξίδι...

Δες και αυτό! Πέρσι τέτοια εποχή : ταξίδι στην Ορεινή Αρκαδία.