Roadartist in Athens

10 Μαΐου 2011

Γιορτή Βιβλίου 2011, Ζάππειο, από 13 έως 29 Μαΐου

«Μία καλή συλλογή εκλεκτών βιβλίων είναι
το καλύτερο πανεπιστήμιο της εποχής»
Τόμας Καρλάιλ

Η 34η Γιορτή Βιβλίου θα πραγματοποιηθεί στον εξωτερικό χώρο του Ζαππείου από 13 έως 29 Μαΐου, από τον Σύλλογο Εκδοτών Βιβλίου Αθηνών, την Ένωση Ελλήνων Φυσικών και τον Πολιτισμικό Οργανισμό του Δήμου Αθηναίων.

Στο χώρο των εκδηλώσεων θα πραγματοποιηθούν δρώμενα που καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα ενδιαφερόντων, όπως:

Παιδικές εκδηλώσεις: καθημερινά θεατρικές παραστάσεις, παρουσιάσεις βιβλίων, κατασκευές, δράσεις (μικροί δημοσιογράφοι, πρόσκοποι), μαγειρική, κατασκευές μουσικών οργάνων, face painting.

Προβολές: Μουσείο Παπαδιαμάντη, δραματοποιημένα διηγήματα Παπαδιαμάντη, ντοκιμαντέρ (για Οδυσσέα Ελύτη και Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη). Μεγάλο μέρος του υλικού είναι ευγενική παραχώρηση του Ιστορικού Αρχείου της ΕΡΤ.

Συναυλίες: Λάκης με τα ψηλά ρεβέρ, encardia, Γιάννης Μαρκόπουλος (μελοποιημένη ποίηση).

Κοινωνική προσφορά: Μάζεμα βιβλίων για την ενίσχυση των παραμεθόριων βιβλιοθηκών Λέρου και Λειψών, ενώ στο τέλος της γιορτής οι εκθέτες θα δωρίσουν βιβλία.

34η Γιορτή Βιβλίου, Ζάππειο

από 13 έως τις 29 Μαΐου 2011

8 Μαΐου 2011

...αμφι-θεάτρου σκέψεις...

Χτες διοργανώθηκε η πρώτη μέρα του παζαριού στο Αμφιθέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου. Δε μπορώ να καταλάβω, γιατί ο Γερουλάνος δε δέχτηκε να συναντηθεί με το σκηνοθέτη. Ας δεχτούμε ότι δε μπορούσε να στηριχτεί οικονομικά το θέατρο (αν και όλοι ξέρουμε ότι την ίδια στιγμή διατίθενται ποσά για άλλα, όχι τόσο ουσιαστικά προγράμματα). Δε μπορούσε όμως να αφιερώσει ούτε μισή ώρα για να συναντηθεί και να μιλήσει με ένα τόσο σημαντικό άνθρωπο του θεάτρου, όπως είναι ο κ.Ευαγγελάτος; Σκέφτομαι ότι ο κ. Ευαγγελάτος έχει ξεχωρίσει και διακριθεί για το πολύχρονο έργο του. Αντίθετα, τον κ. Γερουλάνο θα τον θυμόμαστε για το κλείσιμο θεάτρων, μουσείων (-κινδυνεύει για άμεσο κλείσιμο και το "Θεατρικό Μουσείο" -). Μα επιτρέψτε μου, θα τον θυμόμαστε και για την αδικαιολόγητη αδιαφορία του προς ανθρώπους με σημαντική προσφορά, άξιοι μόνο σεβασμού.

Αν και ο χρόνος αυτή την περίοδο είναι αρκετά πιεσμένος (γι'αυτό τα κλειστά σχόλια, η απουσία μου από τα blogs σας), χτες μόλις άνοιξαν οι πόρτες του θεάτρου, εννοείται ήμασταν εκεί...

Ο χώρος γεμάτος από κόσμο. Μια ατμόσφαιρα περίεργη. Μπροστά μας βρίσκονταν αντικείμενα της ιστορίας ενός από των πιο σημαντικών θεάτρων της Αθήνας. Αφίσες, σκηνικά, κουστούμια, προγράμματα των παραστάσεων.

Εκεί μπροστά μας, διάσπαρτα... προς πώληση...

Κάθε ένα συνδεδεμένο με μια ανάμνηση...

Κομμάτια κάποιας από τις μοναδικές παραστάσεις του θεάτρου...

...σε κούτες μπροστά μας τα προγράμματα των παραστάσεων,

αυτά τα τόσο επιμορφωτικά και ξεχωριστά που λάνσαρε το Αμφιθέατρο.

...με τα κείμενα των έργων, φωτογραφίες και αναλύσεις...

Πόσοι άνθρωποι έχουν γαλουχηθεί σε αυτόν το χώρο...

Πόσοι συγκινήθηκαν, παρακινήθηκαν, είδανε μια παράσταση που στάθηκε ικανή να αλλάξουν ρότα στη ζωή και στη σκέψη τους...

Η μοναδική δύναμη του θεάτρου, που μπορεί να σε πάει από τη μια άκρη του κόσμου στην άλλη, από την κόλαση στον παράδεισο,
από το τώρα στο χθες, ενίοτε στο αύριο...

Μια ματιά στην ιστορία, στο παρελθόν της Αθήνας...

Στην αρχαία Ελλάδα, η «πόλις» των Αθηνών, υπό το καθεστώς της δημοκρατίας, δεν φειδόταν φροντίδων για τη λειτουργία του θεάτρου. Το αθηναϊκό θέατρο ήταν ενσωματωμένο στις δημόσιες εορτές, διοργανωμένες για να έχει ο λαός ευκαιρίες αναψυχής υψηλού επιπέδου. Το θέατρο στο αθηναϊκό δήμο είχε κυρίως το ρόλο να παρέχει στους Αθηναίους ηθική διδαχή και πολιτική παιδεία. Άλλωστε, και σύμφωνα με την επίσημη ορολογία, ο δραματικός ποιητής «εδίδασκε».

Η πόλις επένδυε στο θέατρο, γιατί πίστευε ότι βοηθούσε στην καλλιέργεια της ηθικής ευαισθησίας και της νοημοσύνης των πολιτών, οπότε και στη βελτίωση του πολιτικού τους φρονήματος. Επίσης, ήταν μεγάλη η συμβολή του, στην ανάπτυξη της ικανότητας των πολιτών να μπορούν να εκφέρουν πολιτική γνώμη.

Ο ‘θεωρικός’ μισθός ήταν η δαπάνη που κατέβαλε το αθηναϊκό κράτος ώστε ακόμη και οι πιο πτωχοί πολίτες να μπορούν να παρακολουθούν δωρεάν τις θεατρικές παραστάσεις. Κίνηση που φανερώνει το μεγαλείο της αθηναϊκής δημοκρατίας και την έγνοια της για όλους τους πολίτες. Δυστυχώς η ολιγαρχία, απαγόρευσε το εποικοδομητικό θεσμό του θεάτρου και αντί αυτού επέβαλε τη διασκέδαση μέσω του ιπποδρόμου. Συχνά, όπως στην αρχαία Σπάρτη, οι κυρίαρχες τάξεις παρακινούσαν το λαό στην κατανάλωση φθηνού θεάματος, ενώ αυτές κατείχαν μόνο για τον εαυτό τους την υψηλή τέχνη.

Μετά από αυτή την αναδρομή.. με τις αναμφίβολες συγκρίσεις της, επανερχόμαστε όμως στο σήμερα...

Στην παραπάνω φωτογραφία κάποια από τα προγράμματα που είχα την τύχη να αγοράσω από το παζάρι. Μερικά από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα της παγκόσμιας δραματουργίας σε εξαιρετικά χαμηλές τιμές..

Το παζάρι θα συνεχιστεί σήμερα (8/5), αλλά και το επόμενο σαββατοκύριακο (14,15/5).. Όσοι πιστοί θεατρόφιλοι.. προλάβετε..

**Αναμένουμε την επιστροφή του κ. Ευαγγελάτου.. Τέτοιοι θεατράνθρωποι σίγουρα δεν λυγίζουν εύκολα**

6 Μαΐου 2011

Η τριλογία του παραθερισμού, Εθνικό Θέατρο

Η τριλογία του παραθερισμού, Κάρλο Γκολντόνι

Ο Κάρλο Γκολντόνι, στα τρία έργα που αποτελούν την Τριλογία του παραθερισμού (Η μανία του παραθερισμού, Οι περιπέτειες του παραθερισμού και Το τέλος του παραθερισμού), σατιρίζει με χιούμορ και ειρωνεία τη μανία των συμπατριωτών του για πολυτελή παραθερισμό και μια ζωή γεμάτη ματαιοδοξία, αυτοπροβολή και κοινωνική αναγνώριση, όταν μάλιστα βουλιάζουν στα χρέη. Μια τραγελαφική παρωδία των ελληνικών νεοπλουτίστικων ηθών του παραθερισμού που αναπαράγουν τα lifestyle περιοδικά.

O Βενετός δραματουργός χαρακτηρίζει τη ματαιοδοξία ως «μανία και διαταραχή». Όμως, από τα μέσα του 18ου αιώνα, όταν γράφτηκε η Τριλογία του παραθερισμού, μέχρι τις μέρες μας, ορισμένες νοοτροπίες παραμένουν ίδιες, υπονομεύοντας την αξιοπρέπεια και ταπεινώνοντας την ανθρώπινη υπόσταση.

Η αντιστοίχηση με την Ελλάδα του 2011 δεν είναι καθόλου τυχαία. Πρόκειται για μια καυτή σάτιρα της ματαιοδοξίας, του ναρκισσισμού, της αρρωστημένης τρέλας για επιδειξιoμανία και πλούτο.

Ίσως μόνο αρνητικό στοιχείο της παράστασης, η μεγάλη χρονική διάρκεια, ειδικά στο δεύτερο μέρος. Την επίκαιρη αυτή κωμωδία του Γκολντόνι σκηνοθετεί ο Νίκος Μαστοράκης, διαθέτοντας ένα σπουδαίο επιτελείο συνεργατών. Ξεχωρίζουν οι ερμηνείες του Δημήτρη Πιατά, της Μάγιας Λυμπεροπούλου και του Νίκου Ψαρρά.

Η τριλογία του παραθερισμού
Κωμωδία του Κάρλο Γκολντόνι

Εθνικό Θέατρο,

Κτίριο Τσίλλερ, κεντρική σκηνή

Τελευταία παράσταση: 15/05/2011

Σκηνοθεσία: Ν. Μαστοράκης

Διανομή: Τζακίντα Εύη Σαουλίδου, Λεονάρντο Γιάννος Περλέγκας , Πατέρας της Τζακίντα, Φίλιππο Δημήτρης Πιατάς , Θεία της Τζακίντα, Σαμπίνα Μάγια Λυμπεροπούλου, Αδελφή του Λεονάρντο, Βιττόρια Έμιλυ Κολιανδρή , Γκουλιέλμο Προμηθέας Αλειφερόπουλος, Φερντινάντο Νίκος Ψαρράς , Ροζίνα Γιωργιάννα Νταλάρα / Νεφέλη Κουρή , Τονίνο Γιωργής Τσουρής, Μπριτζίντα Λένα Παπαληγούρα, Πάολο Νίκος Χατζόπουλος, Κοστάντσα Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη

5 Μαΐου 2011

ο Σπύρος Βασιλείου και το Θέατρο, Μουσείο Μπενάκη

Το Μουσείο Μπενάκη σε συνεργασία με το Atelier Σπύρου Βασίλειου (1903-1985) παρουσιάζει την έκθεση «Ο Σπύρος Βασιλείου και το θέατρο»...

Η έκθεση έχει σκοπό να αναδείξει τις σημαντικότερες στιγμές της πολύχρονης διαδρομής του ζωγράφου Σπύρου Βασιλείου στο θέατρο (από το 1929 έως το 1984)...

...καθώς και τη συμβολή του ως ενός από τους δημοφιλέστερους καλλιτέχνες της γενιάς του ’30 στη διαμόρφωση της μεταπολεμικής σκηνικής αισθητικής...

Πενήντα πέντε χρόνια στο θέατρο προσπάθησε να χωρέσει η έκθεση του θεατρικού Σπύρου Βασιλείου στο Μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς...

...περιλαμβάνει επιλεγμένες πλαστικές και ζωγραφικές μακέτες, κοστούμια, φωτογραφικό υλικό, κείμενα υποδοχής, κείμενα του καλλιτέχνη, αφίσες και θεατρικά προγράμματα...

...από τις 127 θεατρικές παραγωγές που υπέγραψε και τις έξι ταινίες, στις οποίες είχε την καλλιτεχνική επιλογή...

Η έκθεση φιλοδοξεί να μας γνωρίσει το σκηνογράφο, τον καλλιτέχνη που αγαπούσε το θέατρο, το συνεργάτη της Ραλλούς Μάνου και του Ελληνικού Χοροδράματος...

...το ζωγράφο που έδωσε πολύ χρώμα στο θέατρο, καθώς υπήρξε ένας από τους παραγωγικότερους ζωγράφους-σκηνογράφους της γενιάς του ’30...

Την έκθεση συνοδεύει ομώνυμη εικονογραφημένη έκδοση, η οποία περιλαμβάνει το χρονολόγιο του Σπύρου Βασιλείου, την πλήρη παραστασιογραφία και φιλμογραφία του, καθώς και ένα πρωτότυπο κείμενο της επιμελήτριας της έκθεσης, Ίλιας Λακίδου. Ακολουθεί ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα του καταλόγου :

«Το κύριο σκηνογραφικό έργο του Βασιλείου συγκεντρώνεται στην πρώτη μεταπολεμική περίοδο. Τότε συγκροτείται το αναγνωρίσιμο ύφος του, παράλληλα με το ζωγραφικό,

...και την ίδια χρονική στιγμή συμπλέει με τους άλλους ζωγράφους της γενιάς του ’30 στους κόλπους του Ελληνικού Χοροδράματος...

Οι αντιπροσωπευτικές σκηνογραφικές καταθέσεις του Βασιλείου και οι πιο χαρακτηριστικές του Ελληνικού Χοροδράματος αφορούν υπαίθριες παραγωγές, είτε σε γραφικές, ιστορικές και αναλλοίωτες ακόμη, αλλά δυνάμει τουριστικά αξιοποιήσιμες,

περιοχές είτε στο χώρο του κηποθεάτρου, το φτηνό υποκατάστατο του locus amenus, του εσωτερικού μετανάστη και νεοφώτιστου κατοίκου της Αθήνας.

Ο υπαίθριος θεατρικός χώρος, ο λαϊκός λόγω της δυνητικά καθολικής προσβασιμότητας που τον διακρίνει και ο πλησιέστερος στα ιδανικά της ελληνικής ιδιαιτερότητας, μορφώνεται σε ένα αρραγές σύμπαν με ένα σύνολο σκηνογραφικών διατυπώσεων που δεν μπορούν να νοηθούν έξω από αυτόν.

Έτσι, η αισθητική της σκηνογραφίας του Σπύρου Βασιλείου και της γενιάς του ’30 οικοδομεί την εικόνα του εθνικού χώρου, το ιδανικό περιβάλλον της εθνικής ταυτότητας όπου το κοινό,

υπό την έγκριση της καθεστωτικής ιδεολογίας, ταξινομεί τις μνήμες του και αντιλαμβάνεται το περιεχόμενο του οικονομικά προσφορότερου μέλλοντός του. […]

Η δημιουργία μιας εθνικής σκηνογραφικής αισθητικής ήταν το τελικό απότοκο της εμπλοκής του Βασιλείου και των υπόλοιπων ζωγράφων της γενιάς του ’30 με τα θεατρικά πράγματα.[…] »

Ο ζωγράφος εργάστηκε πάντα σε αναλογία με τις αισθητικές αξιώσεις της εκάστοτε χρονικής περιόδου ή των εκάστοτε θιάσων, αλλά και ανάλογα με τα μέσα, τεχνικά και οικονομικά, που είχε στη διάθεσή του.