Όπερα στο δρόμο από την ομάδα Oper(O)...!

Απόψε Πέμπτη στο πεζόδρομο της Μιλτιάδου, η πρόσοψη ενός νεοκλασσικού μεταμορφώνεται σε σκηνικό και η φοβερή ομάδα Oper(O) υποδέχεται κοινό και περαστικούς σε μια βραδιά όπερας έξω από τα καθιερωμένα. Μουσική, κρύες μπύρες Αmstel, προδιαθέτουν για μια μοναδική περφόμανς στη μέση του δρόμου για πρώτη φορά στην Αθήνα!

Συντελεστές της παράστασης

Τραγουδιστές:
Εριφίλη Γιαννακοπούλου (μέτζο-σοπράνο), Βάσια Ζαχαροπούλου (σοπράνο), Νίκος Καραγκιαούρης (βαρύτονος), Μυρσίνη Μαργαρίτη (σοπράνο), Λητώ Μεσσήνη (σοπράνο), Δημήτρης Πακσόγλου (τενόρος), Γρηγόρης Πυργιαλάκος (βαρύτονος), Ελένη Σωτηρίου (μέτζο-σοπράνο), Γιώργος Τζιουβάρας (τενόρος), Λευτέρης Χαρέλλης (τενόρος)
Ενορχήστρωση/Μουσική Επιμέλεια:
Νικολέτα Χατζοπούλου
Μουσική Προετοιμασία/Συνοδεία:
Πάνος Λουμάκης
Χορογραφία/Κίνηση:
Μαρία Αδαμοπούλου
Σκηνικά/Video:
Μανώλης Ζαχαριουδάκης
Μανώλης Χάρος
Κοστούμια:
Φράνκα Παπανδρέου

Γιατί συμβαίνουν και αυτά...

10 Ιουνίου 2010, 9.30 μ.μ
Μιλτιάδου 18, Αθήνα 10560, Τηλ: 0030 2106430683
Η είσοδος είναι ελεύθερη.

Θα παιχτούν αποσπάσπατα από τα έργα:

"La Traviata"
Σε ένα κοσμικό περιβάλλον όπου όλοι έχουν σχέση με όλους αλλά και με κανέναν, γεμάτο καταχρήσεις και εφήμερους έρωτες, παρακολουθούμε την ιστορία της Βιολέτας και του Αλφρέντο. Μία κοκότα, που πάσχει από μία ανίατη ασθένεια και ένα αγόρι από την επαρχία γνωρίζονται σε ένα πάρτυ.

"Carmen"
Ο Χοσέ είναι ερωτευμένος με την τσιγγάνα Κάρμεν η οποία μετά από ένα επεισόδιο συλλαμβάνεται. Όμως ο Χοσέ την αφήνει να αποδράσει, και για αυτό το λόγο ο ίδιος φυλακίζεται και υποβιβάζεται.
Όταν βγαίνει από τη φυλακή την ξαναβρίσκει αλλά ανακαλύπτει ότι αυτή είναι ερωτευμένη με έναν ταυρομάχο, τον Εσκαμίγιο..

Η παράσταση εντάσσεται στις πρωτοβουλίες του νέου θεσμού Perform in Art του ελculture, με σκοπό την υποστήριξη και την προβολή των νέων ομάδων (πληροφορίες: 2106430682, info@performinart.gr).

Ένα Σχολείο Για τη Γάζα

Μια εξαιρετική πρωτοβουλία ξεκινά σήμερα,
την οποία θα πρέπει όλοι να υποστηρίξουμε..

Από το tvxs.gr :

Με όπλα τους τις ζωγραφιές και τα ποιήματα των μαθητών τους, 10 Έλληνες δάσκαλοι ξεκινούν την Πέμπτη το πρωί με προορισμό τη Γάζα και στόχο να παραδώσουν χρηματική βοήθεια που έχει συγκεντρωθεί, ώστε να χτιστεί ένα κατεστραμμένο από τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς σχολείο.

Στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας «Ένα Σχολείο Για τη Γάζα», λίγες μέρες μετά την αιματηρή επέμβαση του ισραηλινού στρατού στα πλοία του «Στόλου της Ελευθερίας», η ελληνική αποστολή θα επιχειρήσει να μπει στην πολύπαθη Λωρίδα της Γάζας «απαντώντας στην ανάγκη των Παλαιστινίων για έμπρακτη αλληλεγγύη και βοήθεια, αλλά και στην ανάγκη των νέων παιδιών της Ελλάδας να βοηθήσουν τους ανθρώπους εκεί», όπως λέει στο tvxs.gr, ο Γιώργος Γαλάνης, πρόεδρος των δασκάλων Πειραιά και συμμετέχων στην πρωτοβουλία.

Το σχολείο που θα χτιστεί από την αρχή είναι αυτό της συνοικίας Μπέιτ Χανούν, μια γειτονιάς κοντά στα σύνορα με το Ισραήλ, που βομβαρδίστηκε ανηλεώς κατά την περσινή στρατιωτική επιχείρηση του Ισραήλ εναντίον της Λωρίδας της Γάζας. Η ιδέα γεννήθηκε πέρυσι με τη λήξη των εχθροπραξιών και σιγά-σιγά αγκαλιάστηκε από το σύνολο της εκπαιδευτικής κοινότητας, που κατάφερε να την προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα... Αντιπολεμικά μαθήματα μπήκαν στα ελληνικά σχολεία, με τους δασκάλους και τους καθηγητές, ξεκλέβοντας μερικές εκπαιδευτικές ώρες, να διδάσκουν στα παιδιά το αντιπολεμικό πνεύμα μέσα από τη ζωγραφική, την ποίηση, τη λογοτεχνία και τη μουσική...

Η ανταπόκριση των παιδιών; «Εκπληκτική», λέει στο tvxs.gr, o κ. Γαλάνης. «Είναι εκπληκτικό να βλέπεις παιδιά 6 και 7 χρονών να μην δίνουν το χαρτζιλίκι τους για να πάρουν ένα κουλούρι στο διάλειμμα, αλλά να το καταθέτουν στον κουμπαρά για την ανοικοδόμηση του σχολείου στη Γάζα», σχολιάζει.

Μετά τη μαζική συμμετοχή και προσπάθεια τόσο των δασκάλων και καθηγητών όσο και των ίδιων των μαθητών και των γονέων τους, ο κουμπαράς τελικά γέμισε με 78.000 ευρώ. Το πρόβλημα ωστόσο παραμένει το πως αυτά τα χρήματα θα φτάσουν στο Μπέιτ Χανούν. «Ξεκινήσαμε πέρυσι τέτοια εποχή να πάμε στη Γάζα, αλλά η Αίγυπτος μας έκλεισε την είσοδο στη Γάζα, από τη Ράφα. Ούτε λόγος βέβαια για το Ισραήλ. Τα Χριστούγεννα έγινε εκ νέου κρούση για να μας επιτραπεί η μετάβαση στη Γάζα, αλλά επίσης έπεσε στο κενό», διηγείται ο Γιώργος Γαλάνης.

Οι Έλληνες δάσκαλοι είχαν επίσης εκδηλώσει το ενδιαφέρον τους να συμμετάσχουν στη νηοπομπή του «Στόλου της Ελευθερίας», οι εκπαιδευτικές τους ωστόσο υποχρεώσεις, είτε για καλό είτε για κακό, δεν τους το επέτρεψαν. Ιδέα που έπεσε στο τραπέζι, μετά τις αποτυχημένες προτάσεις, ήταν η αγορά ενός προκατασκευασμένου σχολείου και η μεταφορά του στη Γάζα, όμως απορρίφθηκε γρήγορα καθώς «είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα αντιμετωπιζόμασταν ως τρομοκράτες, όπως άλλωστε αντιμετωπίστηκαν και οι ακτιβιστές του ‘Στόλου της Ελευθερίας’».

Οι Έλληνες δάσκαλοι, πέραν των χρημάτων, θα κουβαλούν όμως στις αποσκευές τους και κάτι ακόμα πιο σημαντικό... την αλληλεγγύη των μαθητών.

«Να είστε δυνατοί. Όλα θα πάνε καλά. Να μην στεναχωργιέστε. Εγώ θα είμαι μαζί σας σαν μαχήτρια ενάντια στον κατακτητή», γράφει μια μικρή μαθήτρια στη ζωγραφιά της που θα δοθεί στα παιδιά του Μπέιτ Χανούν.

«Μη φοβάστε ερχόμαστε! Όλη η Ελλάδα βοηθά με πράγματα και αγαθά. Μόνο η ελπίδα έχει απομείνει μέσα στη μάχη την ‘βαθιά’, τόσο σπουδαία είναι όμως εκείνη που βοηθά, μια ζωγραφιά», γράφει ο μικρός Δημήτρης.

Το σύνθημα «Ψωμί Παιδεία, Ελευθεριά» έχει ζωγραφίσει ένας άλλος μικρός μαθητής πάνω στην παλαιστινιακή σημαία. «Η αδικία δεν έχει εξουσία, η αγάπη βασιλεύει στη γη», γράφει ένας άλλος μαθητής κάτω από τη ζωγραφιά του που δείχνει μια συμβολική γέφυρα να ενώνει την Ελλάδα με την Παλαιστίνη.

Στο μεταξύ, σχολιάζοντας τα αιματηρά γεγονότα της προηγούμενης βδομάδας στα ανοιχτά της Γάζας ο κ. Γαλάνης, εκτιμά πως «πρόκειται για δολοφονική επίθεση η οποία δεν μπορεί να μείνει αναπάντητη. Είναι ανήκουστο εν έτει 2010 να γίνεται ρεσάλτο σε ένα καράβι που μεταφέρει ανθρωπιστική βοήθεια και να μην μιλάει κανένας». «Νομίζω όμως, πως η καλύτερη απάντηση είναι η μεγαλύτερη συμμετοχή και το μεγαλύτερο πάθος στην προσπάθεια να σπάσει το ισραηλινό εμπάργκο, που πνίγει τους ανθρώπους στη Γάζα», υπογραμμίζει.

Οι δάσκαλοι του «Ένα Σχολείο για τη Γάζα» δεν έχουν λάβει καμία εγγύηση για τη διασφάλιση της αποστολής τους, από κανέναν φορέα, ωστόσο με σύμμαχο την αισιοδοξία τους αλλά και τις ευχές των μαθητών τους, δηλώνουν ότι «δεν το βάζουν κάτω». «Θα πάμε και θα το χτίσουμε το σχολείο ότι και να γίνει», διαμηνύει στο tvxs.gr ο Γιώργος Γαλάνης.

Δείτε στο παρακάτω βίντεο, τις ζωγραφιές των παιδιών...

Μακάρι να πετύχουν την αποστολή τους..
Καλή επιτυχία ! Mπράβο τους..

Περάστε και από το blog τους..

μύηση

...τι ουσία, τι αξία, τι μεγαλείο..
..όταν το μυαλό του ανθρώπου γνωρίζει νέες διαστάσεις..
Τι θαύμα όταν αυτό συμβαίνει και το προσεγγίζεις..
Τι μυαλά, τι ψυχές, τι ιδιοφυΐες...
...και τι ουσία να τους ανακαλύπτεις..
Πόση μαγεία όταν λίγο βυθίζεσαι στο κόσμο τους..
Σαν φεύγεις από εκείνη τη στιγμή
αν λίγο μυηθείς, τότε πλέον γυρισμός δεν υπάρχει.

Χάνεσαι και δε θες να σταματήσεις,
μεθάς και θες να το μοιραστείς,
όλα τα υπέροχα, όπως θα μπορέσεις..
Από τη μικρή θέση, τη μικρή σου εμβέλεια..
Και δε θες τίποτα άλλο από όσα κυριαρχούν.
Μονάχα να σε αφήσουν, όπως ποθείς να ζεις.

Παντού τριγύρω. Κάθε μέρα κάτι καινούργιο.
Κάθε μέρα κάτι που μέχρι χτες ήταν άγνωστο,
ήταν αιώνες εκεί, μα δεν υπήρχε για σένα..
Το ότι το γνώρισες, οφείλεται στις θυσίες σου..
Μοτίβα πολύχρωμα, μοτίβα πρωτόγνωρα..
και θες δίχως βιάση να τα μάθεις όλα,
όσο "αγγίζεις", τόσο αισθάνεσαι την αμάθεια σου
όσο βουτάς, τόσο αντιλαμβάνεσαι την αλήθεια σου..

Και το ταξίδι αυτό σε συνεπαίρνει,
όταν πέφτουν πάνω σου, οι πρώτες του ακτίνες..
Θες να τα φωνάξεις, να τα μοιραστείς, να τα γράψεις..
και μένουν εδώ στο αχανές σύμπαν του διαδικτύου
να ταξιδεύουν για πάντα, και ..ίσως..
κάποια στιγμή τα ξαναδιαβάσεις.. τότε στιγμιαία θα θυμηθείς..
το πως ένιωσες, τότε θα συνειδητοποιήσεις
πως γυρισμός δεν υπήρχε.

Πίσω δεν γυρνάς, προχωράς..
...το σημαντικότερο,
τελικά όλο αυτό άξιζε...
Οι πύλες της ψυχής,
οι αισθήσεις του μυαλού
μόνο αυτές
σε καθοδηγούν,
αναγνώρισε το.

Αλεξάνδρα Βακιτσίδου

Από την ακριτική Φλώρινα έως τη μακρινή Αυστραλία,
η Αλεξάνδρα Βακιτσίδου διδάσκει επί 40 χρόνια
τη σημασία της κοινωνικής προσφοράς

Όταν η Αλεξάνδρα Βακιτσίδου, σε ηλικία μόλις 17 ετών, αποφάσισε να μεταναστεύσει από το χωριό Λαιμός Φλώρινας στη μακρινή Αυστραλία, τοποθέτησε σε περίοπτη “θέση” στις αποσκευές της τη συμβουλή του πατέρα της:

“Στη ζωή σου θα συναντήσεις πολλές δυσκολίες. Επειδή πάνω απ’ όλα, όμως, είσαι άνθρωπος, θα πρέπει να βοηθήσεις τους συνανθρώπους σου, για να σε βοηθήσουν και αυτοί με τη σειρά τους”.

Τη συμβουλή αυτή είχε ως οδηγό της για περισσότερα από 40 χρόνια θέτοντας ως κύριο μέλημά της την προσφορά προς το κοινωνικό σύνολο στον τόπο, όπου ζει: την Αδελαΐδα της Αυστραλίας. Για την προσφορά αυτή θα βραβευτεί και από τη Νομαρχία Θεσσαλονίκης την ερχόμενη Τετάρτη, στο πλαίσιο της “Γιορτής της Απόδημης Ελληνίδας”.

“Ο πλούτος μου είναι η αγάπη που λαμβάνω από τους γύρω μου”, λέει η Αλεξάνδρα Βακιτσίδου στο ΑΠΕ- ΜΠΕ.

Σκοπός των δράσεών της είναι κυρίως η διατήρηση των ελληνικών παραδόσεων από τους Έλληνες της Αυστραλίας. Για το λόγο αυτό δίδαξε επί 15 χρόνια, εθελοντικά, χορούς σε σχολεία της περιοχής της Πορτ Αντελάιντ, σε μαθητές και καθηγητές, διοργάνωσε φεστιβάλ προβολής της ελληνικής μουσικής και των χορών και αναβίωσε ελληνικά ήθη και έθιμα.

Ωστόσο, αποδέκτες της κοινωνικής της προσφοράς δεν ήθελε να είναι μόνο οι Έλληνες της Αδελαΐδας, αλλά και όλοι οι κάτοικοι της περιοχής. Για το λόγο αυτό, επέκτεινε την κοινωνική της εργασία, όχι μόνο στην ελληνική παροικία, αλλά και σε άλλους χώρους. Μεταξύ άλλων, διοργανώνει εκδηλώσεις, προκειμένου να συγκεντρώσει χρήματα για την ενίσχυση του Ογκολογικού Νοσοκομείου της περιοχής, ενώ συχνά συμμετέχει και σε θεατρικές ομάδες που δίνουν παραστάσεις σε γηροκομεία.

Το 1992, ο τότε Δήμαρχος της περιοχής Πορτ Αντελάιντ αναγνωρίζοντας την κοινωνική προσφορά της, πρότεινε να συμμετάσχει στις δημοτικές εκλογές, τα αποτελέσματα των οποίων την έχρισαν πρώτη Ελληνίδα δημοτική σύμβουλο στη Νότια Αυστραλία. “Η εμπειρία ήταν φοβερή, αλλά για να ανταποκριθώ στα καθήκοντά μου έπρεπε να μειώσω το χρόνο ενασχόλησής μου με την ελληνική παροικία και δεν το ήθελα. Γι′ αυτό και δεν ξαναέθεσα υποψηφιότητα”, εξηγεί.

Λίγα χρόνια αργότερα, το 1999, πρωτοστάτησε στη δημιουργία του Οργανισμού Ελληνίδων και Ελληνοκυπρίων Γυναικών της Αυστραλίας. Ο Οργανισμός έχει ως σκοπούς τη διασφάλιση των δικαιωμάτων των γυναικών, τη διατήρηση των ελληνικών παραδόσεων στην Αυστραλία και την παροχή ευκαιριών στις γυναίκες για βελτίωση της ποιότητας ζωής τους και της μόρφωσης τους. Ιδιαίτερη στιγμή για την ίδια αποτέλεσε η βράβευσή της από τον Κυβερνήτη της Αυστραλίας, το 1998, για την εθελοντική προσφορά της στην παιδεία και στον πολιτισμό.

Σήμερα, η 59χρονη Αλεξάνδρα Βακιτσίδου συνεχίζει με αμείωτο ενδιαφέρον την κοινωνική της προσφορά και επιθυμεί το ίδιο για τα τρία της παιδιά και τα τέσσερα εγγόνια της.

“Όταν το 2004 σήκωσα, ως εθελόντρια των Ολυμπιακών Αγώνων, την ελληνική σημαία στην πατρίδα μου, τη Φλώρινα, αισθάνθηκα ότι σηκώνω όλη την Ελλάδα στα χέρια μου. Αυτή η στιγμή με συγκίνησε και μού έδωσε δύναμη να συνεχίσω”, θυμάται.

Επόμενος στόχος της είναι η καλλιέργεια πολιτιστικών ανταλλαγών μεταξύ των Ελλήνων και των ιθαγενών της Αυστραλίας. “Κάποτε οι άνθρωποι αυτοί μας δέχτηκαν φιλόξενα στη χώρα τους. Τώρα ήρθε η σειρά των Ελλήνων να τούς δεχτούμε στη δική μας, έστω και με τη μορφή πολιτιστικών εκδηλώσεων”, καταλήγει.

Πηγή: Καλά νέα
ΑΠΕ-ΜΠΕ

** Όταν τα οράματα γίνονται πράξεις.. Αν ένας άνθρωπος μπορεί να προσφέρει τόσα πολλά, από το μεράκι του και την αγάπη για τον πολιτισμό της πατρίδας του, πόσα θα μπορούσαμε να κάνουμε αν ενωθούμε όλοι, περισσότεροι μαζί.. Νομίζω πως τέτοια πρότυπα πλέον χρειαζόμαστε, όχι όσα μας πλασάρουν.. **