Γιάννης Ρίτσος

Ο Γιάννης Ρίτσος γεννήθηκε την Πρωτομαγιά του 1909, ταιριαστή ημερομηνία με τη στάση της ζωής του, ημέρα της εργατικής τάξης, και πέθανε σαν σήμερα, πριν από 18 χρόνια, στις 11 Νοεμβρίου του 1990.

Υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της νεότερης ελληνικής ποίησης. Πολυγραφότατος, καθώς μάς άφησε περισσότερες από εκατό ποιητικές συλλογές και συνθέσεις, εννέα πεζογραφήματα, τέσσερα θεατρικά, αρκετές μελέτες, μεταφράσεις και δημοσιεύματα.
Αναλυτικότερα στοιχεία για τη ζωή και το έργο του : Εδώ .


Ακολουθούν μερικά αγαπημένα αποσπάσματα από το έργο του…

"Όταν σφίγγουν το χέρι, ο ηλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο
όταν χαμογελάνε, ένα μικρό χελιδόνι φεύγει μες απ᾿ τ᾿ αγρια γένεια τους
όταν κοιμούνται, δώδεκα άστρα πέφτουν άπ᾿ τις άδειες τσέπες τους
όταν σκοτώνονται, η ζωή τραβάει την ανηφόρα με σημαίες και με ταμπούρλα"
(απόσπασμα από τη "Ρωμιοσύνη")


"Και να αδελφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά.
Καταλαβαινόμαστε τώρα, δεν χρειάζονται περισσότερα.
Κι αύριο λέω θα γίνουμε ακόμα πιο απλοί.
Θα βρούμε αυτά τα λόγια που παίρνουνε το ίδιο βάρος
σ' όλες τις καρδιές, σ' όλα τα χείλη.
Έτσι να λέμε πια τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη.
Κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι και να λένε,
"Τέτοια ποιήματα, σου φτιάχνουμε εκατό την ώρα.
"Αυτό θέλουμε κι εμείς.
Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου απ' τον κόσμο.
Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο.

...έχεις ακόμη να κλάψεις πολύ
ώσπου να μάθεις τον κόσμο να γελάει."
(Απόσπασμα από το "Καπνισμένο Τσουκάλι")


"Να με θυμόσαστε - είπε. Χιλιάδες χιλιόμετρα περπάτησα
χωρίς ψωμί, χωρίς νερό, πάνω σε πέτρες κι αγκάθια,
για να σας φέρω ψωμί και νερό και τριαντάφυλλα.
Την ομορφιά
Ποτές μου δεν την πρόδωσα. Όλο το βιός μου το μοίρασα δίκαια.
Μερτικό εγώ δεν κράτησα. Πάμπτωχος. Μ᾿ ἕνα κρινάκι του αγρού
τις πιο άγριες νύχτες μας φώτισα. Να με θυμάστε.
Και συγχωράτε μου αυτή την τελευταία μου θλίψη:
Θάθελα
ακόμη μια φορά με το λεπτό δρεπανάκι του φεγγαριού να θερίσω
ενα ώριμο στάχυ. Να σταθώ στο κατώφλι, να κοιτάω,
και να μασώ σπυρί σπυρί το στάρι με τα μπροστινά μου δόντια
θαυμάζοντας κι ευλογώντας τούτον τον κόσμο που αφήνω,
θαυμάζοντας κι Ἐκείνον που ανεβαίνει τα λόφο στο πάγχρυσο λιόγερμα. Δέστε:
Στο αριστερό μανίκι του έχει ένα πορφυρό τετράγωνο μπάλωμα. Αυτό
δεν διακρίνεται πολύ καθαρά. Κι ήθελα αυτό προπάντων να σας δείξω.
Κι ίσως γι᾿ αυτό προπάντων θ᾿ άξιζε να με θυμάστε."
(Γιάννης Ρίτσος - Επιλογικό)

Όποιος επιθυμεί μπορεί να κατεβάσει σε μορφή ebook ένα από τα ομορφότερα έργα του Γιάννη Ρίτσου, τη "Σονάτα του Σεληνόφωτος".


------

Υ.Γ. Για λίγες μέρες ακόμα, ως και τις 16/11, θα διεξάγεται η έκθεση για τον Κάρολο Κουν που διοργανώνει το Μ. Μπενάκη, με αφορμή τα εκατό χρόνια από τη γέννηση του. Δεν πρόλαβα να πάω νωρίς, για να σας μεταφέρω εντυπώσεις, σίγουρα όμως θα αξίζει, όποιος επιθυμεί να τη δει, ας προλάβει.. Σας παραπέμπω στην παρουσίαση του 6ου Λυκείου Καλλιθέας, όπου μπορείτε να ενημερωθείτε σχετικά.

Guerrilla Gardeners, Κηπουροί Ακτιβιστές στην Αθήνα

Διονυσίου Αρεοπαγίτου, τα μεσάνυχτα. Η φιγούρα του άνδρα, που φοράει τη μάσκα του Darth Vader και κρατάει στα χέρια του γλαστράκια με λουλούδια, τραβά τα βλέμματα των μοναχικών περαστικών. Πίσω από τη μάσκα του ήρωα των «Star Wars» κρύβεται ένας αντάρτης της πόλης. Ο Γιώργος, ο ιδρυτής της ομάδας Αθηναίων των Guerrilla Gardeners, ετοιμάζεται για μια νέα φύτευση σε δημόσιο χώρο.

Υπακούοντας στις αρχές του διεθνούς κινήματος των Guerrilla, οι ακτιβιστές κηπουροί της Αθήνας αναγνωρίζουν σε κάθε παρτέρι -παραμελημένο ή μη- μια νέα τράπεζα γης προς αξιοποίηση. Επαναστάτες με αιτία, οι κηπουροί της πόλης διεκδικούν το δικαίωμα παρέμβασης στο αστικό τοπίο.

«Το δέντρο είναι αναγκαίο, αλλά δεν είναι αρκετό», λέει ο ιθύνων νους της ομάδας. Το σκάψιμο ξεκινάει κάτω από τους προβολείς του ιερού λόφου - επιλογή καθόλου τυχαία. «Δεδομένου ότι είναι μία από τις πρώτες μας φυτεύσεις, θέλαμε να γίνει σε ένα σημείο αναφοράς για την πόλη και με μεγάλη επισκεψιμότητα. Επίσης, τα συγκεκριμένα παρτέρια βρίσκονται στο κατώφλι ενός αμφιλεγόμενου δημόσιου χώρου της», εξηγούν δείχνοντας τα δύο νεοκλασικά της Αρεοπαγίτου που κινδυνεύουν με κατεδάφιση.

Αν και στo ξεκίνημα του-καθώς δεν μετράει περισσότερους από τέσσερις μήνες ζωής-, το κίνημα των Αθηναίων Guerrilla αντιλαμβάνεται πως η πόλη είναι ήδη περιουσία τους.
«Οι πλατείες, τα παρτέρια μάς ανήκαν και πριν από τη φύτευση. Μετά, όμως, γίνονται καλύτεροι χώροι για όλους», λέει η Αρτεμις.

Υπό αυτό το πρίσμα, το να φυτέψουν, στη σκιά των πλατάνων της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, λουλούδια από δέκα γλαστράκια αποτελεί πολιτική πράξη, ενδεχομένως και μια παρέμβαση στην αισθητικά ταλαιπωρημένη πόλη.

"Δεν φυτεύουμε μόνο λουλούδια, αλλά και γνώση. Θέλουμε να ενεργοποιηθεί η τοπική κοινωνία για να τα συντηρήσει και αργότερα να κάνει το ίδιο σε κάποιο άλλο σημείο της πόλης".Φορώντας κουκούλες και μάσκες -γιατί «δεν μας ενδιαφέρει να φανεί το πρόσωπό μας αλλά το πρόσωπο της πόλης»- μοιάζουν να αγνοούν το βλέμμα του αστυνομικού που παρακολουθεί από το φυλάκιο της γειτονικής πρεσβείας.

Η φύτευση, ωστόσο, θεωρείται παράνομη, εν είδει ζημιάς στη δημόσια περιουσία – κατηγορία που έχει αποδοθεί σε πολλούς Guerrilla στο εξωτερικό. «Και τα σκουπίδια στο δρόμο συνιστούν παρανομία, δεν βλέπω κανέναν να συλλαμβάνεται», απαντά η Δανάη. «Ποιος, όμως, μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι βάνδαλος εκείνος που προσπαθεί να ομορφύνει το χώρο όπου ζει;».

Αν η αναρχία του πράσινου είναι μία από τις συνιστώσες της συνολικής αναρχίας που χαρακτηρίζει τη δόμηση της πρωτεύουσας, η παρανομία εμφανίζεται μονόδρομος στα μάτια των Guerrilla.

«Οταν ο πολίτης έρχεται αντιμέτωπος με την αυθαιρεσία του κράτους και τα σύμφυτα σε αυτό μονοπώλια, ξεσπά και παίρνει το νόμο στα χέρια του». «Πρέπει να είμαστε υπέρ κάθε μορφής αντίστασης μικρής ή μεγάλης εμβέλειας».

Οι κηπουροί της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, πάντως, δεν έχουν αυταπάτες.

«Δεν θα αλλάξουμε την Αθήνα σε μία νύχτα», παραδέχονται. Η συμμετοχή τους στον (επανα)σχεδιασμό της, όμως, υπενθυμίζει πως η πόλη είναι κοινωνικός οργανισμός.

Η ιστορία του Guerrilla Gardening ξεκίνησε στους δρόμους της Νέας Υόρκης από μια παρέα φίλων με επικεφαλής την καλλιτέχνιδα Λιζ Κρίστι. Από τότε πέρασαν 35 χρόνια, φτιάχτηκαν περισσότεροι από 600 «κοινωνικοί» κήποι στην πόλη και οι Green Guerilla -όπως αυτοαποκαλείται το κίνημα- αποτέλεσαν ενεργό σπινθήρα για εκατοντάδες επαναστατικές ομάδες κηπουρών σε περισσότερες από 30 πόλεις του κόσμου.

Αφετηρία για παλιούς και νέους Guerrilla είναι ότι βλέπουν καινούργιες δυνατότητες στο αστικό σκηνικό. «Παλεύουμε για τη δημόσια γη, την παίρνουμε στον έλεγχό μας και της επιστρέφουμε την αγάπη που της αξίζει», λέει ο Ρίτσαρντ Ρέινολντς, ο Βρετανός αρχηγός του Guerrilla Gardening, υπεύθυνος για πολλές δράσεις ανά τον κόσμο -από το Λονδίνο και το Λίβερπουλ έως τη Μόσχα, τη Λινζ και το Μιλάνο- και δημιουργός του δημοφιλούς blog, Guerrilla Gardening.org.
Την ίδια ώρα, ο διαδικτυακός τόπος του YouTube είναι γεμάτος από χιλιάδες Guerrilla video. Πρωταγωνιστές νέοι πίσω από μάσκες ή με το πρόσωπό τους σε κοινή θέα, άλλοτε κατά ολιγάριθμες ομάδες κι άλλοτε ζητώντας τη συνεργασία των κατοίκων όπου γίνεται η φύτευση. Η κάμερα συχνά καταγράφει παρεμβάσεις της Αστυνομίας, που συνήθως αναγκάζει τους Guerrilla να διακόψουν τη δράση τους, ενώ σπανιότερα τους συλλαμβάνει. «Δεν είμαστε εγκληματίες. Ποιος θα διαφωνήσει με αυτό που κάνουμε;», λένε.

Τι κάνεις όταν βρεις ένα κομμάτι χώμα μέσα στο τσιμέντο; Αυτό ακριβώς αναρωτήθηκε την άνοιξη μια ομάδα κατοίκων των Εξαρχείων και «υιοθέτησε» ένα εγκαταλελειμμένο οικόπεδο κοντά στον πεζόδρομο της Τσαμαδού φυτεύοντάς το και μετατρέποντάς το σε κοινωνικό χώρο. «Εχοντας επιθυμήσει το πράσινο και βρομίζοντας τα χέρια τους με χώμα», οι κάτοικοι της γειτονιάς έγιναν Guerrilla Gardeners εν αγνοία τους. Εδώ και έξι μήνες «το κηπάκι της Τσαμαδού», όπως ονόμασαν το αποτέλεσμα των κόπων τους, είναι δείγμα αυτοδιαχείρισης του αστικού χώρου, «μια απάντηση στις επιθέσεις που δέχονται οι κινήσεις των πολιτών».

Αλλά και στην άλλη άκρη της πόλης, στην Κερατέα, όπου ήθελαν να κάνουν χωματερή στον αρχαιολογικό χώρο του Οβριοκάστρου ( οι κάτοικοι ακόμη αγωνίζονται για να μη γίνει), ο φυσικός καλλιεργητής Παναγιώτης Μανίκης «διδάσκει» μια άλλη τεχνική του Guerrilla Gardening, το seed bombing (βόμβες σπόρων). Πρόκειται για σπόρους που πλάθονται σε σχήμα σβόλου μέσα σε άργιλο, τους οποίους ο καθένας μπορεί να παρασκευάσει και να πετάξει στο δημόσιο χώρο σαν άλλος… τρομοκράτης περιμένοντας να ανθίσουν.

Η δράση στη Κερατέα στην οποία πρωτοστατεί ο κ. Μανίκης σχετιζόταν με πυρόπληκτες περιοχές, το seed bombing όμως εφαρμόζεται διεθνώς από πολλές ομάδες Guerrilla και μέσα στον αστικό ιστό.

Ο κάτοικος της σύγχρονης πόλης, υποστηρίζουν οι Guerrilla Gardeners, ζει σε μια εμπόλεμη ζώνη. Οφείλει «να πολεμήσει την ασχήμια με όπλα δικράνια και λουλούδια».

Αυτές είναι πραγματικές επανάστασεις στη σύγχρονη εποχή.. Αν τους δείτε κάποιο βράδυ στο δρόμο σας.. δώστε ένα χεράκι στο σκάψιμο!!! :)))

Πηγή άρθρου, φωτο: e-tipos, Σ.Χαραμη, Σ.Αξιωτης

M.C. Escher, Mουσείο Ηρακλειδών

Το πρωινό της προηγούμενης Κυριακής πήγα στο Μουσείο Ηρακλειδών, στην έκθεση ‘M.C. Escher (1898-1972), Από το προσχέδιο στο αριστούργημα’.

Το Μουσείο Ηρακλειδών, σε συνεργασία με έναν από τους μεγαλύτερους συλλέκτες αρχείων και έργων του M.C. Escher, μας παρουσιάσουν την πιο αναλυτική, περιεκτική και εκτενή παρουσίαση του καλλιτέχνη, που οργανώθηκε ποτέ διεθνώς, με στόχο να προσδώσει στο κοινό την αίσθηση ότι επισκέπτεται το εργαστήριό του κατά την προετοιμασία των αριστουργημάτων του.

Λόγω του μεγάλου αριθμού έργων, η έκθεση χωρίζεται σε 4 ενότητες και θα διαρκέσει από 10 Οκτωβρίου 2008 έως τις 15 Νοεμβρίου 2009.

Οι 4 ενότητες της έκθεσης, εστιάζουν σε ποικίλες πλευρές του έργου του καλλιτέχνη και είναι:
• Πρώτη Ενότητα «Η Περίοδος της Ανακάλυψης» ~ 10/10/08 - 11/01/09

• Δεύτερη Ενότητα «Ιταλική Περίοδος» ~ 17/01/09 - 18/04/09

• Τρίτη Ενότητα «Ο Άγνωστος Escher» ~ 25/04/09 - 02/08/09

• Τέταρτη Ενότητα «Το Χρώμα στον Escher» ~ 22/08/09 - 15/11/09

Αξίζει όμως να δούμε πρώτα κάποια στοιχεία για τη ζωή του M.C. Escher.

O Maurits Cornelis Escher γεννήθηκε στις 17 Ιουνίου του 1898, στο Leeuwarden της βόρειας Ολλανδίας. Μεγάλωσε στη πόλη Arnhem και από τα σχολικά χρόνια έδειξε ενδιαφέρον για το σχέδιο και τη χαρακτική. Το 1919 ξεκίνησε σπουδές στη Σχολή Αρχιτεκτονικής και Διακοσμητικών Τεχνών της Haarlem αλλά πολύ σύντομα, αποσύρθηκε από τον κύριο κορμό των Μαθημάτων της Σχολής και ασχολήθηκε σχεδόν αποκλειστικά με τις Γραφικές Τέχνες.

Το 1922 κάνει τα πρώτα του ταξίδια στην Ισπανία και στην Ιταλία, που έμελλε να καθορίσουν τη ζωή του. Στην Ισπανία επισκέπτεται την Γρανάδα και έρχεται σε επαφή με τη διακοσμητική δεξιοτεχνία των καλλιτεχνών του Ισλάμ. Στην Ιταλία γοητεύεται κυρίως από τα τοπία και την αρχιτεκτονική των πόλεων και χωριών του Νότου.

Η Ιταλία θα παραμείνει ο αγαπημένος του τόπος και η κύρια πηγή έμπνευσης για την πρώτη περίοδο της καλλιτεχνικής του ζωής. Εκεί γνώρισε την Ελβετίδα Jetta Umiker, με την οποία παντρεύτηκαν και εγκαταστάθηκαν στη Ρώμη όπου έμειναν για 11 χρόνια μέχρι το 1935.

Στα δύσκολα χρόνια των παραμονών του Πολέμου, εγκατέλειψαν την Ιταλία και εγκαταστάθηκαν με τα παιδιά τους στο ορεινό ελβετικό χωριό Chateau-d’ Oex και από τον Αύγουστο του 1937 στο Ukkel, ένα προάστιο των Βρυξελλών.

Μετά την εισβολή των Γερμανών στις Βρυξέλλες (Μάιος 1940) οι Escher αποφασίζουν να επιστρέψουν στην Ολλανδία, ενώ τον Φεβρουάριο του 1941 μετακομίζουν ξανά και εγκαθίστανται στο ολλανδικό χωριό Baarn, όπου θα παραμείνουν μέχρι το 1970. Το 1970, ο Escher μετακόμισε στο οικοτροφείο ηλικιωμένων Rosa Spier στο Laren, όπου και πέθανε στις 27 Μαρτίου 1972, σε ηλικία 73 ετών.

“Αμφιβάλλω αν το κοινό θα καταλάβει ποτέ, πόσο μάλλον θα εκτιμήσει, πόση γυμναστική του μυαλού, συναρπαστική για μένα, έχει προηγηθεί της κατασκευής μιας τέτοιας εικόνας.”

Η έκθεση που παρουσιάζεται αυτή τη περίοδο στο Μ. Ηρακλειδών αφορά την ενότητα «Η Περίοδος της Ανακάλυψης» και καλύπτει το έργο του καλλιτέχνη από το 1937 μέχρι τον θάνατό του το 1972.
Εδώ, η έννοια της «Ανακάλυψης» έχει διπλή σημασία: από τη μια πλευρά αφορά στις προσωπικές ανακαλύψεις που έκανε ο Escher μέσω πολλών μελετών (Κανονική Διαίρεση Επιπέδου, Ανέφικτοι Κόσμοι, Οπτικές Απάτες κλπ.), και από την άλλη στην ανακάλυψη του ιδίου και του έργου του από την επιστημονική κοινότητα.

Η πρώτη ενότητα θα διαρκέσει έως και 11 Ιανουαρίου 2009 και περιλαμβάνει περίπου 100 εκθέματα, τα οποία απαρτίζονται από 40 δημοφιλή χαρακτικά, πλαισιωμένα από 60 σχέδια / μελέτες που προηγήθηκαν του κάθε αριστουργήματος.

Ο επισκέπτης έχει τη μοναδική δυνατότητα να θαυμάσει τα έργα από το αρχικό τους στάδιο, ενώ επιπλέον, παρουσιάζεται σημαντικός αριθμός προσχεδίων σε video monitors.

Πρόκειται για έναν απίστευτα ιδιοφυή καλλιτέχνη..

Εννοείται πως και στις επόμενες ενότητες θα προσπαθήσω να παραβρεθώ στο Ηρακλειδών, ξεχωριστή έκθεση..

Στο παρακάτω βιντεο μπορείτε να δείτε κάποια έργα του Escher, που παρουσιάζονται στο Μ. Ηρακλειδών. Απλά απίστευτος..

Πηγή: Herakleidon

Herakleidon, Experience in Visual Arts
Ηρακλειδών 16, Θησείο118 51 Αθήνα
(Στάση Metro: Θησείο), T: 210 34 61 981
Ώρες λειτουργίας: Τρί - Σαβ 13:00-21:00
Κυρ 11:00-19:00, Δευτέρα - κλειστά

..bloggers στη Μέρα του Δρόμου.. ;)

Το προηγούμενο Σαββάτο, πραγματοποιήθηκε η πρώτη Μέρα του Δρόμου στην Αθήνα. Μια ολοήμερη εκδήλωση, όπου πάνω από 20 ομάδες καλλιτεχνών του δρόμου, πρόσφεραν χαρά και θέαμα σε όσους βρέθηκαν στο κέντρο της πόλης.
Διαβάζοντας την σχετική ανάρτηση του blog, δυο αγαπημένες συνbloggers «πήρανε» τους δρόμους.. στην κυριολεξία (!!!), φωτογράφισαν στιγμές από τη βόλτα τους.. και μου τις έστειλαν για να τις μοιραστούμε όλοι μαζί..!!!

Ανταπόκριση Νο1

.. Οι κόρες της Μαριλένας, η Ελένη και το Ραφαηλάκι, βρέθηκαν στο Σύνταγμα, όπου έκπληκτες είδανε δύο καλλιτέχνες-ζογκλέρ να κινούνται με χοροθεατρικές κινήσεις, μόνο που αντί για μπαλάκια ή κορύνες έπαιζαν με μαξιλάρια!!
Οι ωραίες φωτο που ακολουθούν είναι της Ελένης..

Μαζεμένος κόσμος τριγύρω να τους χαζεύει, γελώντας και προσμένοντας πότε κάποιο λευκό μαξιλάρι θα τους .. προσγειωθεί στο κεφάλι!! : )))
Έπειτα, οι κόρες της Ισημερίας εκμεταλλεύτηκαν την όμορφη μέρα και συνέχισαν τις βόλτες τους. Στη Βουλή, η Ελένη απαθανάτισε την αδελφούλα της Ραφαηλία, να καταδιώκεται από τα περιστέρια..
Λογικότατο, τέτοια γλύκα δε υπήρχε περίπτωση να μη τη λατρέψουν .. :)))

----

Ανταπόκριση Νο2

Την ίδια μέρα βόλταρε στην Αθήνα και η αγαπητή rain με το γιο της!!

Κατεβαίνοντας την Ερμού, φτάνοντας στην Πλ. Καπνικαρέας χάζεψαν ζογκλερικά κόλπα με ποδηλάτες...
...πιο κάτω ξυλοπόδαροι πρόσφεραν το δικό τους σόου...
... χαμογελαστοί κλόουν φούσκωναν και μοιράζαν περίεργα χρωματιστά μπαλόνια στους περαστικούς...

Όμως και ο μικρός της βροχούλας, εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία και έλαβε μέρος (!!!) σε μια εκδήλωση με ποδοσφαιρικούς αγώνες που διοργανωνόταν κοντά στη πλατεία!!

Ιδού τα πειστήρια!! Στη παρακάτω φωτο, ο γιος της rain, είναι φυσικά ο πιο κούκλος..!

Να που η πόλη μπορεί να γίνει φιλόξενη για τα παιδιά.. και για όλους.. Ο δρόμος είναι το πιο ρεαλιστικό σκηνικό για να επικοινωνήσεις στη σύγχρονη εποχή.. Ολοι πρέπει να έχουμε δικαίωμα στον ελεύθερο χώρο της.

Αυτοί οι καλλιτέχνες μας δείχνουν μια άλλη νοοτροπία.. Δρουν με μοναδικό σκοπό να σου "κλέψουν" ένα χαμόγελο και λίγη από τη σκέψη σου.. Αν θες τους ανταμείβεις γι'αυτό..

Ευχαριστώ πάρα πολύ τις παραπάνω φίλες για τις φωτο που μοιράστηκαν μαζί μου (και μαζί σας).. ;)