Δες! Δες ομορφιά! Ναι όσο και να σου φαίνεται απίστευτο είναι εικόνες από το κέντρο της Αθήνας. Πιο κέντρο μάλιστα δε γίνεται. Στο λόφο του Φιλοπάππου, το μεσημέρι της προηγούμενης Κυριακής, σε περίπατο αναψυχής. Υπάρχουν κάποιοι χώροι μαγικοί. Που πρέπει να προστατευτούν όσο λίγοι σε αυτή τη χώρα. Γιατί αν καταστραφούν, τότε θα χάσει όλη η χώρα -όχι μόνο η Αθήνα- την υπόσταση της...
Να προφυλαχτούν ώστε να μπορούν οι Αθηναίοι και οι τουρίστες να τους χαίρονται και να απολαμβάνουν εκεί το περίπατο τους... Να φυλακτεί τόσο το πράσινο, όσο και να υπάρχει η αίσθηση της ασφάλειας. Με φύλαξη και πραγματική αίσθηση της γαλήνης του τοπίου.
Λίγα τέτοια παρόμοια σημεία υπάρχουν -ακριβώς γιατί αυτά έχουν διαποτιστεί με ιστορίες, μύθους, απίστευτη θέα προς όλη την πόλη και την Ακρόπολη, το Ηρώδειο, πανοραμικά μπροστά σου όλη η Αθήνα! Και με έντονη την αύρα των αρχαίων περιπατητών!
Αθήνα μου! Γεμάτη φως, γεμάτη πληγές και όμως πώς ακτινοβολείς. Μας θαμπώνεις με τις ποικίλλες αντιθέσεις σου. Και εμείς, σαν μέλισσες, πάμε από φύλλο σε φύλλο σου, ρουφώντας το νέκταρ και ζητώντας λίγη από την ενέργεια σου. Δες, αναγνώστη μου. Δες ομορφιά.
"Η άνοιξη είναι ο τρόπος του θεού να πει: «πάμε άλλη μια φορά»!" Και εσύ να απαντήσεις, δίχως σκέψη, «πάμε»! Εαρινή Ισημερία σήμερα. Καλή άνοιξη!
Ο Elliott Erwitt (γέν. 26 Ιουλίου 1928, Παρίσι) είναι ένας φωτογράφος διαφήμισης και ντοκιμαντέρ, γνωστός για τις ασπρόμαυρες λήψεις ειρωνικών και παράλογων καταστάσεων της καθημερινότητας - πρόκειται για έναν master της «καθοριστικής στιγμής» του Henri Cartier-Bresson. Απολαύστε τη ματιά του!
Μπορείτε να δείτε περισσότερες φωτογραφίες του στο magnumphotos.com
Βράδυ Παρασκευής στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων. Το θέατρο που στεγάζεται στο υπόγειο της οδού Κύπρου 91Α & Σικίνου 35Α στην Κυψέλη, αυτή την εποχή και έως τις 3 Φεβρουαρίου γεμίζει φως από το κείμενο του Άντον ΠάβλοβιτςΤσέχωφ.
Θείος Βάνιας
Ο συνταξιούχος καθηγητής πανεπιστημίου Σερεμπριακώφ και η νέα γυναίκα του Ελένα Αντρέεβνα φτάνουν στο απομακρυσμένο εξοχικό τους στη ρωσική επαρχία, το οποίο συντηρούν η Σόνια, κόρη του καθηγητή, μαζί με το θείο της, Βάνια. Η άφιξη τους διαταράσσει τις ισορροπίες της ζωής στο κτήμα.
Ο Άντον Πάβλοβιτς Τσέχοφ έγραψε το Θείο Βάνια το 1896 και όμως το κείμενο του είναι επίκαιρο ακόμη σήμερα. Και θα είναι πάντα, σε οποιαδήποτε εποχή, καθώς βυθίζει το θεατή σ’ ένα βαθιά ρεαλιστικό κόσμο, που τον αφορά άμεσα. Ένα έργο για τη μοναξιά, τα χαμένα όνειρα και τα ανεκπλήρωτα πάθη. Για τη χαμένη ζωή. Ένα συγκινητικό, ανθρώπινο έργο που ακροβατεί ανάμεσα στη κωμωδία και στο δράμα. Στο σύμπαν του Θείου Βάνια το δραματικό με το κωμικό στοιχείο όχι απλώς συνυπάρχουν, μα ταυτίζονται.
«Εκείνοι που θα ζήσουν εκατό, διακόσια χρόνια ύστερα από εμάς και που θα μας περιφρονούν γιατί ζήσαμε τόσο ανόητα και τόσο ανούσια – αυτοί ίσως βρουν έναν τρόπο να είναι ευτυχισμένοι. Εμείς όμως… Για εμάς τους δυο μόνο μια ελπίδα υπάρχει. Η ελπίδα, όταν θ’ αναπαυόμαστε στους τάφους μας, να μας επισκέπτονται οπτασίες που μπορεί να’ ναι κι ευχάριστες»
"Σ' αυτό το έργο: Κανένας δεν κοιμάται όσο θα ήθελε. Κανένας δεν αγαπά όσο χρειάζεται. Κανένας δεν αρπάζει καμία ευκαιρία. Κανένας δεν αγαπιέται όσο έχει ανάγκη. Όλοι θέλουν να νιώσουν περισσότερο. Όλοι είναι έτοιμοι για καυγά. Όλοι επαναλαμβάνονται. Κάποιοι πίνουν παραπάνω απ' όσο πρέπει. Κάποιοι έχουν τη δουλειά για φάρμακο. Κάποιοι ζουν τη ζωή τους σαν δράμα. Στο τέλος δεν αλλάζει τίποτα."
Κι όμως αυτοί οι ήρωες που υποφέρουν από ανία στη ρωσική επαρχία, που αντικρίζουν τον κόσμο γύρω τους ν' αλλάζει, ενώ οι ίδιοι παραμένουν στάσιμοι, μοιάζουν τόσο σημερινοί, είναι τόσο ίδιοι με τον σύγχρονο άνθρωπο. Ήρωες που τα λόγια τους ακουμπάνε κατευθείαν την καρδιά σου.Αυτό που πάντα με εντυπωσιάζει στον Τσέχοφ, είναι το πόσο μοντέρνος είναι, καθότι τα θέματα του είναι πανανθρώπινα. Όσο υπάρχει η ανθρωπότητα, τόσο θα αξίζει να παίζονται τα έργα του.
Είναι συναρπαστικός ο τρόπος που οι ηθοποιοί καταλαμβάνουν το χώρο. Δεν αφήνουν σπιθαμή ανεκμετάλλευτη από το υπόγειο, τον ημιώροφο έως το φουαγιέ. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι καταφέρνουν να σε κάνουν να φύγεις με χαμόγελο και ζεστασιά στην καρδιά σου. Η μουσική του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου - τσέκαρε την λίγο στο τρέιλερ, αξίζει - δένει αρμονικά με το χώρο και με το κείμενο του συγγραφέα. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει και στην μετάφραση της Χρύσας Προκοπάκη. Η Μαρία Μαγκανάρη αξίζει συγχαρητήρια, καθώς κατάφερε να ανεβάσει Τσέχοφ με έναν απόλυτα απλό τρόπο που σε κερδίζει.Παράσταση ανεβασμένη με έντιμο τρόπο, που αξίζει να παρακολουθήσετε.
